เรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไรกันเหรอคะ ? My life is suck ค่ะ

*** ขออนุญาตแทกหลายๆ ห้องนะคะ อยากได้ทั้งกำลังใจ คำแนะนำ คำตำหนิ หลายๆ ความคิดเห็นเลยค่ะ ***

เราเฝ้าถามตัวเองอย่างนี้มาหลายเดือนแล้วค่ะ ก็ยังไม่ได้คำตอบซักที

ขอพื้นที่ระบายนะคะ

เคสของเรา

จะว่าอยู่เพื่อ พ่อแม่ ก็คงไม่ใช่ เพราะพ่อแม่เราไม่สนใจเราซักเท่าไหร่
กับพ่อเรา เราไม่ได้ติดต่อพ่อมาประมาณ 2 ปีได้แล้ว ไม่ได้คุยกันเลย เรารับปริญญาพ่อก็มาแค่ 5 นาทีแล้วก็ไป
แม่ก็ไม่ค่อยอะไรกับเรา  บางทีมีปัญหา เครียด ไปปรึกษาแม่ แม่กลับบอกว่า "อย่าเอาเรื่องมาให้แม่คิดได้มั๊ย ไม่อยากจะคิดอะไรให้ปวดหัว"
เรางง ว่าทำไมลูกมีปัญหา แม่กลับไม่คิดจะรับฟัง

เราขับรถชนต้นไม้ เราตกใจนึกถึงแม่คนแรกก็โทรหาแม่
เรา : แม่คะ แม่ หนูจะทำไงดี หนูขับรถชนต้นไม้สาธารณะ หนูต้องทำไงอ่าแม่ ?
แม่ : แล้วจะให้แม่ทำไงอ่ะ
เราเลยโทรหาแฟนเราแทน พอเราบอกแฟน ประโยคแรกที่เค้าถามเรามาคือ
" เจ็บตรงไหนมั๊ย ขับกลับมาไหวรึเปล่า ตอนนี้ให้ตั้งสตินะ แล้วขับกลับมาที่หอ เดี๋ยวพี่ไปหา "
มันให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันอ่ะค่ะ เราน้ำตาไหลเลย
เรื่องค่าซ่อมรถ สุดท้ายแฟนเราออกให้ เราลองไม่บอกแม่ จะดูว่าแม่จะให้ทำยังไง
แม่ให้เรายืมเงินคนอื่น แล้วให้เราจ่ายคืนเค้าหมดเลย ไม่ช่วยเราเลยซักบาท
พอเราบอกแม่ว่า แฟนหนูออกให้แล้ว แม่ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณซักคำ
เรารู้สึกแย่มาก แต่ก็บอกแฟนไปว่า แม่หนูฝากมาขอบคุณพี่ที่ช่วยนะคะ

กับแฟน
เรารักกันค่ะ แต่เค้าอินดี้ไปแล้ว
ช่วงที่คบกัน เราเปลี่ยนอะไรให้เค้าหลายอย่าง เพราะว่าตอนนั้นเราค่อนข้างเด็ก พี่เค้าอายุมากกว่าเรา 5 ปีค่ะ
ยกตัวอย่างความงี่เง่าของเรานะ
เวลาเราทะเลาะกับเค้า เราไปโพสในเฟสบุ๊กว่า " ตกลงเราเป็นศัตรูหรือคู่รัก "
พี่เค้าก็สอนให้เราคิดว่า " มันสมควรที่จะป่าวประกาศให้คนอื่นรู้เหรอว่าเราทะเลาะกัน ไฟในอย่าออกไฟนอกอย่าเข้าอ่ะ เข้าใจไหม "
เราดันเถียงไปว่า " จะให้สร้างภาพว่าเราคบกันดี งี้เหรอคะ มันไม่จริงนี่นา หนูอยากให้คนอื่นมองหนูในสิ่งที่หนูเป็นจริงๆ มากกว่าสร้างภาพ "
งี่เง่าเนอะ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว และก็ได้เปลี่ยนให้เค้าแล้ว
พี่เค้าก็พูดชัดเจนนะคะว่า ตอนนี้หนูเป็นผู้หญิงแบบที่พี่เคยวาดฝันไว้ เป็นผู้หญิงในอุดมคติของพี่เลย
แต่ .. .
พี่ยังไม่เข้าใจตัวเอง หนูเป็นอย่างที่พี่ต้องการให้เป็นแล้ว แต่ความต้องการของพี่มันกลับมีเรื่อยๆ ไม่หยุดซักที พี่ว่าพี่ไม่รู้จักพอ
ถ้าพี่ให้หนูอยู่กับพี่ต่อไป หนูก็ต้องเปลี่ยนตัวเองไปเรื่อยๆ ไม่จบไม่สิ้นซักที พี่ว่ามันไม่แฟร์สำหรับหนู เราอย่าเพิ่งคบกันเลย

เราเคยคิดว่า อย่างน้อยเราก็ยังมีพี่เค้าอยู่ข้างๆ เป็นกำลังใจเดียวที่เรามี
แต่พอเราสูญเสียเค้าไปแบบนี้ เราเหมือนเสียหลัก เคว้งคว้าง ไม่รู้จะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร
เมื่อก่อนคิดว่า เราจะมีอนาคตไปด้วยกัน แต่ตอนนี้ เราเห็นแค่การมีชีวิตอยู่ไปวันๆ
ต่อให้เราทำงานเก็บเงินมีรถมีบ้านเป็นของตัวเอง เราก็ไม่รู้สึกเติมเต็ม ก็ไม่ได้ทำให้เรามีความสุข
เราก็คิดอีก แล้วอะไรคือความสุขของเราล่ะ คำตอบก็คือ การได้อยู่กับแฟนเรา ซึ่งมันคงเป็นไปไม่ได้ เพราะเค้าใจแข็งมาก คงไม่กลับมา
แต่ทุกวันนี้เค้าก็ยังติดต่อเราอยู่บ้าง เดือนละครั้ง เค้าไม่ได้มีใคร และคอยบอกเราให้สู้ๆ เดี๋ยวก็ทำใจได้ เดี๋ยวก็เจอคนที่ดี คนที่เราไม่ต้องเปลี่ยนอะไรให้เค้า
เวลาเรามีปัญหา เค้าก็ยังให้คำแนะนำเหมือนเดิมนะคะ แต่เค้าไม่ให้เราเจอเค้า
เค้าบอกว่า ถ้าพี่ยอมให้หนูเจอพี่ทุกครั้งที่หนูมีปัญหา แล้วหนูจะยืนได้ด้วยตัวเองได้ยังไง

สรุป ตอนนี้เราล่องลอยค่ะ ไม่มีความสุข ไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
คิดอยากตายนะ อันนี้ยอมรับเลย เพราะอยู่ไปก็ไม่ได้มีความหมายอะไรกับใคร
แต่ไม่อยากสร้างภาระให้แม่มาจัดงานศพให้ เพราะค่าใช้จ่ายงานศพก็เยอะอยู่

เบื่อมากค่ะ ตกลงเรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไรกันเหรอคะ