วัฏฏะสงสารนี้ไม่มีจุดเริ่มต้นและไม่มีบั้นปลายสัตว์ทั้งหลายเวียนว่ายในมหาสมุทรแห่งการเกิดดับนี้นับเวลาไม่ได้
การสวดมนต์ซ้ำไปซ้ำมาย่อมเป็นวัฏฏะสงสารในการรับรู้ของผู้ที่ต้องมนต์อวิชชาแต่สำหรับผู้ข้ามไปถึงฝั่งแล้วกลับไม่พบความซ้ำซากของบทสวด
วิญญาณธาตุมีธรรมชาติเิกิดดับอยู่ตลอดเวลาความรู้สึกถึงความซำ้ซากจำเจจึงมิใช่ธรรมชาติของจิต
แต่เป็นเรื่องของภพอาศัยอำนาจของอวิชชานำพาเราไปสู่ภพด้วยตัณหาเป็นผู้นำทางในวิถีของปฏิจจสมุปปาทแบบชั่วขณะ

จะว่าไปวัฏฏะสงสารในชีวิตประจำวันของเรานั้นก็คือการไม่สามารถปล่อยวางความคิดเรื่องเดิมๆที่ทำให้เราหมองใจเป็นทุกข์ลงได้
เพราะอำนาจของอวิชชาโดยแท้ที่สามารถทำให้จิตดวงใหม่กลับสู่ภพเดิมแบบรวดเร็วจนเราไม่สามารถเข้าถึงธรรมชาติของจิตดวงใหม่
กลับพบแต่ภพเก่าสัญญาเก่าทำให้เป็นทุกข์หมองใจขึ้นมาอีก