ก่อนอื่นกล่าวทักทาย สวัสดีค่ะ
วันนี้มาแชร์ความรู้สึกส่วนตัวค่ะ
คือเรื่องเริ่มเกิดขึ้นเมื่อมีแฟนคนนี้
จขกท มีแฟนคนหนึ่งซึ่งก่อนหน้านี้เป็นเพื่อนกันมาประมาณ6-7ปีแล้วมาเป็นแฟนเมื่อต่างคนต่างอกหักทั้งคู่ เราเข้ากันได้ดีเพราะเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน จึงไม่ต้องปรับตัวอะไรกันมากต่างคนต่างไม่ต้องใส่หน้ากากกัน จะกิน จะนอน จะแต่งตัว รึแม้แต่จะตด จะเลอ ก็ไม่เป็นรัย เค้าเป็นคนติดเล่นเกมมากซึ่งนั้นไม่ใช่ปัญหาเพราะฉันก้ชอบเล่นถ้าสอนให้ฉันเล่นเป็น เราเข้ากันได้ดี เราสองคนรักกันมาก (ก็ไม่รุ้ว่ามากแค่ไหนแต่เวลาอยุ่กันสองคนเค้าน่ารักมาก).
ปล. เค้าเป็นคนที่ไม่ค่อยชัดเจนในความรักเวลามีคนอื่น
เราคบกันมาได้ 10 เดือนซึ่งก็เป็นระยะเวลาหนึ่ง เมื่อเราทั้งสองเริ่มเรียนจบมหาลัยเค้าก็ได้เข้าสู่ทางธรรม (ซึ่งเราก็ยังไม่ได้เลิกกัน). คือตอนแรกเค้าบอกว่าเค้าอยู่แค่เข้าพรรษา. เมื่อออกพรรษาแล้วเค้าก็คงยังอยู่ในทางธรรมเหมือนเดิม. เมื่อปล่อยเวลาผ่านไปเค้ามาบอกอีกครั้งว่าเค้าจะออกจากทางธรรมก่อนเข้าพรรษาปีหน้า เค้าได้บอกไว้(ซึ่งตอนนั้นดีใจมากแต่ไม่ได้แสดงออก) เมื่อเวลานั้นใกล้มาถึงเค้าก็มาบอกกับฉันว่าเข้าพรรษานี้เค้าจะยังอยุ่ในทางธรรมอยากอยู่ช่วยงานที่วัดก่อน ตั้งแต่นั้นฉันล้มเลิกความหวังจากเค้า. ใช้เวลาอยุ่กับงานให้มากขึ้นจะได้ไม่ต้องคิด.จะได้ไม่ต้องรุ้สึกผิดหวังตลอดเวลาเกือบ2ปีที่ ฉันอยู่คนเดียว กินคนเดียว ดูหนังคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว เวลาเห็นคนที่เค้าเป็นแฟนกันมันก็รู้สึกแอบน้อยใจ พยายามปลอบตัวเองว่าเราก็มีแต่เค้าไม่อยู่ (แต่เราก็ยังคุยกันทางโทรสับ ไม่ได้หายกันซะทีเดียว).แต่ เมื่อ2-3วันมานี้ฉันรู้สึกถึงความต้องการฉันได้ว่าเค้าแทบไม่มีบทบาทอะไรกับชีวิตฉันแล้ว เมื่อก่อนฉันยังมีความคิดถึงเค้าอยู่ ยังรักเค้าอยู่ ยังรอเค้าอยู่
แต่พอตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว มันลดน้อยลง. ความรู้สึกที่เคยมีมันเปลี่ยนไป. เวลามันคงทำให้ความรู้สึกเริ่มอิ่มตัว
ฉันไม่รู้ควรทำอย่างไร ไม่กล้าบอกเค้าเพราะกลัวเค้าจะไม่สะบายใจ(รึป่าว)
กลัวคนอื่นจะมองว่าฉันอยากให้เค้าออกมาทางโลก
เพราะถ้าเค้าชอบทางธรรมเเล้วเค้าก็น่าจะปล่อยฉันไป
ปล.ตั้งแต่เค้าอยู่ทางธรรมฉันไม่เคยถามเค้าเลยว่าจะกลับสู่ทางโลกเมื่อไหร่?
เวลาเปลี่ยน ความรู้สึกเปลี่ยน
วันนี้มาแชร์ความรู้สึกส่วนตัวค่ะ
คือเรื่องเริ่มเกิดขึ้นเมื่อมีแฟนคนนี้
จขกท มีแฟนคนหนึ่งซึ่งก่อนหน้านี้เป็นเพื่อนกันมาประมาณ6-7ปีแล้วมาเป็นแฟนเมื่อต่างคนต่างอกหักทั้งคู่ เราเข้ากันได้ดีเพราะเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน จึงไม่ต้องปรับตัวอะไรกันมากต่างคนต่างไม่ต้องใส่หน้ากากกัน จะกิน จะนอน จะแต่งตัว รึแม้แต่จะตด จะเลอ ก็ไม่เป็นรัย เค้าเป็นคนติดเล่นเกมมากซึ่งนั้นไม่ใช่ปัญหาเพราะฉันก้ชอบเล่นถ้าสอนให้ฉันเล่นเป็น เราเข้ากันได้ดี เราสองคนรักกันมาก (ก็ไม่รุ้ว่ามากแค่ไหนแต่เวลาอยุ่กันสองคนเค้าน่ารักมาก).
ปล. เค้าเป็นคนที่ไม่ค่อยชัดเจนในความรักเวลามีคนอื่น
เราคบกันมาได้ 10 เดือนซึ่งก็เป็นระยะเวลาหนึ่ง เมื่อเราทั้งสองเริ่มเรียนจบมหาลัยเค้าก็ได้เข้าสู่ทางธรรม (ซึ่งเราก็ยังไม่ได้เลิกกัน). คือตอนแรกเค้าบอกว่าเค้าอยู่แค่เข้าพรรษา. เมื่อออกพรรษาแล้วเค้าก็คงยังอยู่ในทางธรรมเหมือนเดิม. เมื่อปล่อยเวลาผ่านไปเค้ามาบอกอีกครั้งว่าเค้าจะออกจากทางธรรมก่อนเข้าพรรษาปีหน้า เค้าได้บอกไว้(ซึ่งตอนนั้นดีใจมากแต่ไม่ได้แสดงออก) เมื่อเวลานั้นใกล้มาถึงเค้าก็มาบอกกับฉันว่าเข้าพรรษานี้เค้าจะยังอยุ่ในทางธรรมอยากอยู่ช่วยงานที่วัดก่อน ตั้งแต่นั้นฉันล้มเลิกความหวังจากเค้า. ใช้เวลาอยุ่กับงานให้มากขึ้นจะได้ไม่ต้องคิด.จะได้ไม่ต้องรุ้สึกผิดหวังตลอดเวลาเกือบ2ปีที่ ฉันอยู่คนเดียว กินคนเดียว ดูหนังคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว เวลาเห็นคนที่เค้าเป็นแฟนกันมันก็รู้สึกแอบน้อยใจ พยายามปลอบตัวเองว่าเราก็มีแต่เค้าไม่อยู่ (แต่เราก็ยังคุยกันทางโทรสับ ไม่ได้หายกันซะทีเดียว).แต่ เมื่อ2-3วันมานี้ฉันรู้สึกถึงความต้องการฉันได้ว่าเค้าแทบไม่มีบทบาทอะไรกับชีวิตฉันแล้ว เมื่อก่อนฉันยังมีความคิดถึงเค้าอยู่ ยังรักเค้าอยู่ ยังรอเค้าอยู่
แต่พอตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว มันลดน้อยลง. ความรู้สึกที่เคยมีมันเปลี่ยนไป. เวลามันคงทำให้ความรู้สึกเริ่มอิ่มตัว
ฉันไม่รู้ควรทำอย่างไร ไม่กล้าบอกเค้าเพราะกลัวเค้าจะไม่สะบายใจ(รึป่าว)
กลัวคนอื่นจะมองว่าฉันอยากให้เค้าออกมาทางโลก
เพราะถ้าเค้าชอบทางธรรมเเล้วเค้าก็น่าจะปล่อยฉันไป
ปล.ตั้งแต่เค้าอยู่ทางธรรมฉันไม่เคยถามเค้าเลยว่าจะกลับสู่ทางโลกเมื่อไหร่?