ทุกวันนี้ชีวิตเรามีความสุขสบายกายพอสมควรค่ะ แต่ในใจกลับรุ่มร้อน ไม่สงบ ไม่เย็น เนื่องจากจิตใจมีอคติกับคุณแม่ของตัวเองอย่างรุนแรง กล่าวคือ ทุกอย่างที่แม่ทำกับเรา เราจะไม่ชอบจนถึงขั้นเกลียด แต่ไม่สามารถบอกหรือพูดคุยเปิดใจกันได้เลย ได้แต่พยายามทำ ตามที่ลูกที่ดีควรจะทำ แต่อยากบอกว่าฝืนใจมาก พยายามคิดแล้วว่าท่านเป็นแม่ มีพระคุณกับเรามากที่สุด แต่เราทำดีกับท่านอย่างจริงใจไม่ได้เลย เราคงเป็นลูกอกตัญญูมาก อยากแก้ไข แต่ทำได้ยากเหลือเกิน ทุกวันนี้ความทุกข์ในใจที่ใหญ่ที่สุดเรื่องเดียวที่มีคือเรื่องแม่ค่ะ
ตั้งแต่เล็กจนโตทุกอย่างที่เราทำ ผิด, ไม่ถูกต้อง, ไม่มีความรู้, ไม่ดี ในสายตาท่านหมดทุกอย่าง เราพูดอะไรไปก็ตาม แม่จะขึ้นต้นประโยคด้วยคำว่า ไม่ ก่อนตลอด จนทุกวันนี้เราไม่อยากพูดอะไรกับท่านเลย
แม่เลิกสนใจถามข่าวคราวของเรา ตั้งแต่มีหลาน (ลูกพี่สาว, และลูกของเรา) โดยจะถามแต่เรื่องของหลานเท่านั้น ประโยคที่พูดคุยจะเหมือนกับคุยกับหลานโดยตรง ทั้งๆ ที่พูดคุยอยู่กับเรา (ไม่ว่าจะเป็นการโทรศัพท์ หรือพิมพ์ไลน์) ทำให้เราไม่อยากโทรหา หรือตอบไลน์ท่านเลย แต่ต้องฝืนใจทำ
เราเคยมีปัญหาทุกข์ใจเรื่องสามี ไม่รู้จะปรึกษาใคร อยากให้ท่านปลอบใจ โทรไปร้องไห้แต่กลับโดนดุ ว่าจะทำให้หลานตกใจ จากนั้นก็ไม่เคยสนใจเราอีกเลย ถามถึงแต่เรื่องหลานเท่านั้น
เราเคยไม่สบายมากที่บ้านแม่สองสามครั้ง ต้องนอนลุกไม่ขึ้นเพราะเวียนหัว แม่ทำท่าโกรธที่เราป่วย เข้ามาทำเสียงตึงตัง ตะบึงตะบอนใส่ จนเราต้องลุกไปที่อื่นแทบทุกครั้ง
จดหมายหรือเอกสารอะไรของเราที่ส่งมาที่บ้าน แม่จะเปิดอ่านหมด จนเราไม่กล้าให้ส่งเอกสารไปที่บ้านอีกเลย
ไม่ว่าอะไรที่เราทำล้วนไม่ดีทั้งสิ้น นำไปพูดไปวิจารณ์ให้ญาติฟัง จนเรารู้สึกไม่อยากเจอหน้าญาติคนไหนทั้งสิ้น ส่วนเรื่องลูก เราไม่อยากบอกอะไรท่านเลย เพราะท่านจะเป็นห่วงมากสั่งให้เราทำอย่างนั้นอย่างนี้ อย่าทำอย่างนั้นอย่างนี้ จนเราเครียดไปหมด เวลาส่งรูปลูกไปให้ดู ก็จะวิจารณ์ว่า ทำไมหลานผอม, ทำไมตัดผมแบบนี้, ทำไมยิ้มแบบนี้, ทำไมๆๆๆๆๆๆๆ (เป็นคำติเท่านั้น ไม่เคยมีชมเชยใดๆ) ทำให้ไม่อยากส่งรูปไปให้ท่านดูอีก
ชีวิตปัจจุบันเราอยู่กับลูกและสามี ส่วนใหญ่ก็มีความสุขดี แต่มีความทุกข์ใจเรื่องแม่ตลอดเวลา เพราะแม่จะคอยโทร หรือไลน์มาถามเรื่องหลานทั้งวัน ทำให้เราเครียดมาก เพราะมันบ่อยมากเกินไป จริงๆ ถ้าท่านไม่พิมพ์มาถาม เราตั้งใจจะเล่าให้ท่านฟังอย่างดีๆ แต่พอท่านถามมา เรากลับหมดความอยากเล่าไปทันที ได้แต่ตอบไปตามที่ถาม บางครั้งแค่เห็นประโยคขึ้นต้นมา ก็ไม่อยากเปิดอ่านเลย เพราะมันเป็นคำสั่ง คำแนะนำ ที่เราไม่อยากฟัง....
ความคิดในตอนนี้คือ ทุกอย่างที่เราต้องทำเพื่อความสุขของแม่ เรากลับไม่มีความสุขในการทำสิ่งนั้นๆ เลย ฝืนใจมาก ส่วนทุกสิ่งที่เป็นความสุขของเรา แม่จะไม่พอใจ ไม่ชอบใจมาก ห้ามเราทำหมดทุกสิ่งทุกอย่าง
สำหรับทุกท่านที่เข้ามาอ่าน เราต้องขออภัยด้วยถ้าเรื่องของเราทำให้ท่านไม่พอใจ และคิดว่าทำไมเราช่างเป็นลูกที่เลวทรามเช่นนี้ ตอนนี้ขอยอมรับว่าเราเป็นลูกที่เลวจริง ที่คิดไม่ดี ทำไม่ดีกับแม่ตัวเอง แต่เราอยากขอคำแนะนำในการแก้ไข ด้วยอยากปรับปรุงตัวเอง ไม่อยากเลวไปจนตลอดเลยค่ะ
มีอคติกับแม่ของตัวเองมาก อยากแก้ไข ทำอย่างไรดี
ตั้งแต่เล็กจนโตทุกอย่างที่เราทำ ผิด, ไม่ถูกต้อง, ไม่มีความรู้, ไม่ดี ในสายตาท่านหมดทุกอย่าง เราพูดอะไรไปก็ตาม แม่จะขึ้นต้นประโยคด้วยคำว่า ไม่ ก่อนตลอด จนทุกวันนี้เราไม่อยากพูดอะไรกับท่านเลย
แม่เลิกสนใจถามข่าวคราวของเรา ตั้งแต่มีหลาน (ลูกพี่สาว, และลูกของเรา) โดยจะถามแต่เรื่องของหลานเท่านั้น ประโยคที่พูดคุยจะเหมือนกับคุยกับหลานโดยตรง ทั้งๆ ที่พูดคุยอยู่กับเรา (ไม่ว่าจะเป็นการโทรศัพท์ หรือพิมพ์ไลน์) ทำให้เราไม่อยากโทรหา หรือตอบไลน์ท่านเลย แต่ต้องฝืนใจทำ
เราเคยมีปัญหาทุกข์ใจเรื่องสามี ไม่รู้จะปรึกษาใคร อยากให้ท่านปลอบใจ โทรไปร้องไห้แต่กลับโดนดุ ว่าจะทำให้หลานตกใจ จากนั้นก็ไม่เคยสนใจเราอีกเลย ถามถึงแต่เรื่องหลานเท่านั้น
เราเคยไม่สบายมากที่บ้านแม่สองสามครั้ง ต้องนอนลุกไม่ขึ้นเพราะเวียนหัว แม่ทำท่าโกรธที่เราป่วย เข้ามาทำเสียงตึงตัง ตะบึงตะบอนใส่ จนเราต้องลุกไปที่อื่นแทบทุกครั้ง
จดหมายหรือเอกสารอะไรของเราที่ส่งมาที่บ้าน แม่จะเปิดอ่านหมด จนเราไม่กล้าให้ส่งเอกสารไปที่บ้านอีกเลย
ไม่ว่าอะไรที่เราทำล้วนไม่ดีทั้งสิ้น นำไปพูดไปวิจารณ์ให้ญาติฟัง จนเรารู้สึกไม่อยากเจอหน้าญาติคนไหนทั้งสิ้น ส่วนเรื่องลูก เราไม่อยากบอกอะไรท่านเลย เพราะท่านจะเป็นห่วงมากสั่งให้เราทำอย่างนั้นอย่างนี้ อย่าทำอย่างนั้นอย่างนี้ จนเราเครียดไปหมด เวลาส่งรูปลูกไปให้ดู ก็จะวิจารณ์ว่า ทำไมหลานผอม, ทำไมตัดผมแบบนี้, ทำไมยิ้มแบบนี้, ทำไมๆๆๆๆๆๆๆ (เป็นคำติเท่านั้น ไม่เคยมีชมเชยใดๆ) ทำให้ไม่อยากส่งรูปไปให้ท่านดูอีก
ชีวิตปัจจุบันเราอยู่กับลูกและสามี ส่วนใหญ่ก็มีความสุขดี แต่มีความทุกข์ใจเรื่องแม่ตลอดเวลา เพราะแม่จะคอยโทร หรือไลน์มาถามเรื่องหลานทั้งวัน ทำให้เราเครียดมาก เพราะมันบ่อยมากเกินไป จริงๆ ถ้าท่านไม่พิมพ์มาถาม เราตั้งใจจะเล่าให้ท่านฟังอย่างดีๆ แต่พอท่านถามมา เรากลับหมดความอยากเล่าไปทันที ได้แต่ตอบไปตามที่ถาม บางครั้งแค่เห็นประโยคขึ้นต้นมา ก็ไม่อยากเปิดอ่านเลย เพราะมันเป็นคำสั่ง คำแนะนำ ที่เราไม่อยากฟัง....
ความคิดในตอนนี้คือ ทุกอย่างที่เราต้องทำเพื่อความสุขของแม่ เรากลับไม่มีความสุขในการทำสิ่งนั้นๆ เลย ฝืนใจมาก ส่วนทุกสิ่งที่เป็นความสุขของเรา แม่จะไม่พอใจ ไม่ชอบใจมาก ห้ามเราทำหมดทุกสิ่งทุกอย่าง
สำหรับทุกท่านที่เข้ามาอ่าน เราต้องขออภัยด้วยถ้าเรื่องของเราทำให้ท่านไม่พอใจ และคิดว่าทำไมเราช่างเป็นลูกที่เลวทรามเช่นนี้ ตอนนี้ขอยอมรับว่าเราเป็นลูกที่เลวจริง ที่คิดไม่ดี ทำไม่ดีกับแม่ตัวเอง แต่เราอยากขอคำแนะนำในการแก้ไข ด้วยอยากปรับปรุงตัวเอง ไม่อยากเลวไปจนตลอดเลยค่ะ