เรื่องนี้เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตั้งแต่เดือนที่แล้ว แต่ความรู้สึกมันก็ตามมาหลอกหลอนอยู่ตลอดเวลา ว่าไม่น่าไปทำให้เค้าเสียใจขนาดนั้นเลย
ประมาณช่วงสิ้นเดือนที่แล้ว หลังจากที่ต้องทำงานมาทั้งวัน และวันที่เกิดเหตุก็ได้ทำล่วงเวลาด้วย วันนั้นจัดไป 11 ชม นั่นจึงเป็นต้นเหตุของความ หิว เหนื่อย ง่วงและอารมณ์ของมนุษย์เมนส์ หลังจากเลิกงาน ความรู้สึกที่เด่นชัดที่สุดในตอนนั้นคือ ความหิว ระหว่างทางกลับบ้านจึงแวะกินก๋วยเตี๋ยวข้างทาง ซึ่งกินไป 3-4 คำ (เส้นน่ะ) หมดถ้วย ไม่ได้เว่อร์นะ แต่คือให้น้อยมากจริงๆ แต่ถ้าจะให้สั่งอีกถ้วยนึง มันก็จะเป็น 90 บาท อีกอารมณ์ก็คือง่วงอยากกลับบ้านแล้วอยากนอนแล้ว บ้านก็อยู่ไกลมาก จึงคิดว่า ค่อยไปต่อที่บ้านแล้วกัน เรียกเก็บตังด้วยอารมณ์เคืองนิดๆ อร่อยดีน่ะ แต่ปริมาณน้อยมาก ขับรถมอไซต์ออกมาด้วยอารมณ์สับสนของ มนุษย์เมนส์ ด้วยความเร็วคงที่ตรงไหล่ทาง (เกือบตกขอบ) 30 กม/ชม ขับได้ซักพัก ผ่านร้านคาราโอเกะที่มีสาวๆ นุ่งน้อยจนแทบไม่เหลืออะไรไว้ให้ห่ม มีหมาตัวนึง หน้าตาเกรียนๆ สูงไม่มาก ทะลึ่งพรวดออกมาจากในร้าน ตรงเข้ามาที่รถของเราหมายจะไล่จังหวะนั้นเราเห็นเป็นภาพสโลว์ของทั้งหมาและสาวๆ หน้าร้านที่กรี๊ดกร๊าดพร้อมโบกไม้โบกมือห้ามว่า ป๊อกแป็ก....ยะ..ยะ...อย่านะ เกือบแล้วสิ เกือบแล้ว กำลังจะยกขาหนี พร้อมกรี๊ดแต๋วแตก (คนขับมอไซต์คงเข้าใจกันดี) ปกติจะเป็นแบบนี้ แต่ ณ จุดนั้น ความเสียดายในรสชาติที่แสนอร่อยของก๋วยเตี๋ยว 45 บาทที่เป็นที่พึ่งพาให้กระเพาะไม่ได้ ผ้าอนามัยที่สวมใส่ไม่ได้มีคุณสมบัติไม่เหมือนโฆษณา และบลาๆๆ (มนุษย์เมนส์) จึงจอดรถที่ขับมาด้วยความเร็วแสง ถลกขากางเกงยีนส์ขึ้นมา ท้าวสะเอว ชี้ไปที่หมา แล้วก็บอกหมาว่า กัดสิ กัดที่ขากรูนี่ กูให้กัดแล้ว จะไล่ทำไมให้เหนื่อย เท่านั้นแหละ สาวๆ หน้าร้าน อ้าปากค้าง กันหมด ไม่มีใครพูดอะไรออกมาซักคน ส่วนป๊อกแป๊กน่ะเหรอ เก็บหางไว้ระหว่างขาคู่หลัง หันตัวกลับไปอีกทาง แต่ก็ยังหันมามองพร้อมก้มหัวลงต่ำ แต่สายตาคู่นั้นสิ ทำให้เราหายจากอารมณ์แปรปรวนทันใด มีแต่ความรู้สึกผิดเข้ามาแทนที่ เรายืนอึ้ง คิดอยู่แต่ว่าเราทำอะไรลงไป ถ้าเราแต๋วแตกเหมือนทุกทีที่เคยเป็น ป๊อกแป๊กคงจะมีความสุขในสิ่งที่เค้าตั้งใจทำ เค้าคงไม่เคยเจอคนเหมือนเรา เราทำให้ป๊อกแป๊กผิดหวัง ป๊อกแป๊กก็ได้แต่กลับไปหมอบในร้าน เหลือบมามองเราอีกทีนึง ต่อไปป๊อกแป๊กคงต้องเสียความมั่นใจในตัวเองตรงจุดนี้ไปแน่ๆ เรานี่มันๆ แย่มากๆ เรานี่มัน ............ ............เราขอโทษนะ แต่ถึงยังไง ก็ต้องกลับบ้านทางนั้นทุกวัน เราเลยได้แต่บอกตัวเองว่าถ้าป๊อกแป๊กมาไล่เราอีกเมื่อไหร่ เราจะกรี๊ดให้เต็มที่เลย เราสัญญา ยกโทษให้เราหายรู้สึกผิดด้วยนะ
รู้สึกผิดจริงๆ....ขอโทษนะ
ประมาณช่วงสิ้นเดือนที่แล้ว หลังจากที่ต้องทำงานมาทั้งวัน และวันที่เกิดเหตุก็ได้ทำล่วงเวลาด้วย วันนั้นจัดไป 11 ชม นั่นจึงเป็นต้นเหตุของความ หิว เหนื่อย ง่วงและอารมณ์ของมนุษย์เมนส์ หลังจากเลิกงาน ความรู้สึกที่เด่นชัดที่สุดในตอนนั้นคือ ความหิว ระหว่างทางกลับบ้านจึงแวะกินก๋วยเตี๋ยวข้างทาง ซึ่งกินไป 3-4 คำ (เส้นน่ะ) หมดถ้วย ไม่ได้เว่อร์นะ แต่คือให้น้อยมากจริงๆ แต่ถ้าจะให้สั่งอีกถ้วยนึง มันก็จะเป็น 90 บาท อีกอารมณ์ก็คือง่วงอยากกลับบ้านแล้วอยากนอนแล้ว บ้านก็อยู่ไกลมาก จึงคิดว่า ค่อยไปต่อที่บ้านแล้วกัน เรียกเก็บตังด้วยอารมณ์เคืองนิดๆ อร่อยดีน่ะ แต่ปริมาณน้อยมาก ขับรถมอไซต์ออกมาด้วยอารมณ์สับสนของ มนุษย์เมนส์ ด้วยความเร็วคงที่ตรงไหล่ทาง (เกือบตกขอบ) 30 กม/ชม ขับได้ซักพัก ผ่านร้านคาราโอเกะที่มีสาวๆ นุ่งน้อยจนแทบไม่เหลืออะไรไว้ให้ห่ม มีหมาตัวนึง หน้าตาเกรียนๆ สูงไม่มาก ทะลึ่งพรวดออกมาจากในร้าน ตรงเข้ามาที่รถของเราหมายจะไล่จังหวะนั้นเราเห็นเป็นภาพสโลว์ของทั้งหมาและสาวๆ หน้าร้านที่กรี๊ดกร๊าดพร้อมโบกไม้โบกมือห้ามว่า ป๊อกแป็ก....ยะ..ยะ...อย่านะ เกือบแล้วสิ เกือบแล้ว กำลังจะยกขาหนี พร้อมกรี๊ดแต๋วแตก (คนขับมอไซต์คงเข้าใจกันดี) ปกติจะเป็นแบบนี้ แต่ ณ จุดนั้น ความเสียดายในรสชาติที่แสนอร่อยของก๋วยเตี๋ยว 45 บาทที่เป็นที่พึ่งพาให้กระเพาะไม่ได้ ผ้าอนามัยที่สวมใส่ไม่ได้มีคุณสมบัติไม่เหมือนโฆษณา และบลาๆๆ (มนุษย์เมนส์) จึงจอดรถที่ขับมาด้วยความเร็วแสง ถลกขากางเกงยีนส์ขึ้นมา ท้าวสะเอว ชี้ไปที่หมา แล้วก็บอกหมาว่า กัดสิ กัดที่ขากรูนี่ กูให้กัดแล้ว จะไล่ทำไมให้เหนื่อย เท่านั้นแหละ สาวๆ หน้าร้าน อ้าปากค้าง กันหมด ไม่มีใครพูดอะไรออกมาซักคน ส่วนป๊อกแป๊กน่ะเหรอ เก็บหางไว้ระหว่างขาคู่หลัง หันตัวกลับไปอีกทาง แต่ก็ยังหันมามองพร้อมก้มหัวลงต่ำ แต่สายตาคู่นั้นสิ ทำให้เราหายจากอารมณ์แปรปรวนทันใด มีแต่ความรู้สึกผิดเข้ามาแทนที่ เรายืนอึ้ง คิดอยู่แต่ว่าเราทำอะไรลงไป ถ้าเราแต๋วแตกเหมือนทุกทีที่เคยเป็น ป๊อกแป๊กคงจะมีความสุขในสิ่งที่เค้าตั้งใจทำ เค้าคงไม่เคยเจอคนเหมือนเรา เราทำให้ป๊อกแป๊กผิดหวัง ป๊อกแป๊กก็ได้แต่กลับไปหมอบในร้าน เหลือบมามองเราอีกทีนึง ต่อไปป๊อกแป๊กคงต้องเสียความมั่นใจในตัวเองตรงจุดนี้ไปแน่ๆ เรานี่มันๆ แย่มากๆ เรานี่มัน ............ ............เราขอโทษนะ แต่ถึงยังไง ก็ต้องกลับบ้านทางนั้นทุกวัน เราเลยได้แต่บอกตัวเองว่าถ้าป๊อกแป๊กมาไล่เราอีกเมื่อไหร่ เราจะกรี๊ดให้เต็มที่เลย เราสัญญา ยกโทษให้เราหายรู้สึกผิดด้วยนะ