หรือชีวิตครอบครัวของผม ใกล้ถึงจุดสิ้นสุดลงแล้ว

ก่อนอื่นผมต้องขอออกตัวก่อน เพราะเพิ่งจะหัดโพสกระทู้ของตัวเองเป็นกระทู้แรก ทั้งๆที่เป็นสมาชิกของพันทิพมาเนิ่นนาน โดยมากมักจะเข้ามาหาอะไรอ่านซะมากกว่า แต่วันนี้ความรู้สึกผมมันเหลืออดจริงๆ
ที่ผมโพสกระทู้นี้ อย่างแรกเลยผมคงอยากระบาย ระบายอะไรกับใครบ้าง และอีกสาเหตุ คือ ผมต้องการจะทราบความคิดเห็นของคนอื่นๆ ผมไม่อยากจะจมปลักกับความคิดของตัวเองเพียงอย่างเดียว ผมไม่อยากคิดไปเองอย่างเดียว

ถ้าให้ผมเล่าถึงความเป็นมาเป็นไปของครอบครัวผม คงจะใช้เวลานานมาก เพราะมันค่อนข้างสลับซับซ้อนพอสมควร ผมจึงขออนุญาตสรุปเพียงสั้นๆให้ได้ใจความว่า ผมกับแฟน ตอนนี้มีลูกด้วยกัน 2 คน และจุดเริ่มต้นของผมกับเค้า เริ่มมาจากการที่เราคบกันไม่นาน ตัวผมเองกับเค้ามีปัญหากันมาตลอด เนื่องด้วยการเริ่มต้นของเรา มันไม่ค่อยจะสวยนัก เค้าเป็นคนที่ชอบแก้ปัญหาด้วยการโกหก โกหกผมตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกัน รวมถึงโกหกทุกๆคนในบ้านของผม จนที่บ้านของผมไม่มีใครที่ชอบเค้า เราสองคนทำท่าจะไปกันไม่รอดแล้ว แต่แล้วจู่ๆ ผมก็ได้รู้ว่า "เค้าตั้งครรภ์" ในตอนแรกผมงงมากๆ เพราะเราใช้วิธีคุมกำเนิดกันแบบยาคุมชนิดแผง แล้วจะมีได้ยังไง คำถามนี้ผมได้ถามเค้าไปในตอนนั้น คำตอบที่ผมได้คือ เค้าตั้งใจที่จะมี เลยไม่ได้กีนยา (แต่โกหกผมมาตลอดว่ากีนยา) ผมก็ไว้ใจคนเกินไป ไม่ก็โง่เองที่ไปเชื่อคำพูดของเค้า ทั้งๆที่เค้าเป็นคนที่ชอบโกหกมากที่สุดตั้งแต่ผมเคยรู้จักคนมา

อืม เล่าถึงตรงนี้แล้ว ลืมบอกไปว่า ผมกับเค้า อายุสามสิบกว่ากันทั้งสองคนแล้วนะครับ มีการมีงานทำกันทั้งสองคนแล้ว ถ้าเจอใครที่ใช่ ก็พร้อมที่จะสร้างครอบครัวด้วยกันจริงๆ  แต่วิธีมัดมือชกแบบที่เค้าทำกับผม ผมคงรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่นัก... แต่มันก็เกิดขึ้นแล้วกับชีวิตผม ทุกวันนี้ผมคิดมาเสมอว่ามันเป็นเวรเป็นกรรมของผมเอง ที่ไว้ใจคนง่าย และไม่ระมัดระวังอะไรมากพอ

ก่อนหน้านี้ เค้าเคยใช้วิธีนี้กับสามีคนแรกของเค้ามาแล้ว (อันนี้เค้าเคยเล่าให้ฟังครับ) ขนาดว่าคนๆนั้น ก่อนที่จะเป็นสามีของเค้า ใช้วิธีการคุมกำเนิดโดยถุงยางอนามัย เค้าก็ยังสามารถเอาเข็มไปเจาะรูที่ถุง จนกระทั่งสำเร็จและมีลูกด้วยกันกับเค้าได้ ผมไม่เปิดเผยตัวเองตรงนี้ เพราะที่ผมมาเขียน มาระบายอะไรตรงนี้ ไม่ได้เพื่อต้องการที่จะประจานอะไร หรือทำให้ใครเสียหาย แต่มันมาจากความอัดอั้นตันใจของผมเอง กับชีวิตครอบครัวของผม ที่ผมคิดว่า มันเข้าใกล้คำว่าสิ้นสุดเข้าไปเต็มทีแล้ว ทั้งๆที่ผมพยายามจะยื้อให้มันสามารถอยู่รอดปลอดภัยไปจากความรู้สึกแย่ๆของผมตอนนี้ให้ได้ ด้วยเหตุผลเดียวเลยคือ ลูกทั้งสองคนของผม

จริงอยู่ครับว่าลูกคนแรกของผม เกิดมาจากความไม่ตั้งใจที่จะให้เกิด แต่เมื่อผมมีเค้าแล้ว ผมรู้อย่างเดียวว่า เด็กคนนี้จะต้องได้รับอะไรที่ดีที่สุดเท่าที่ผมจะให้เค้าได้ เด็กคนนี้จะต้องได้รับความปลอดภัย การปกป้องคุ้มครองจากพ่อคนเดียวของเค้า ซึ่งก็คือผม ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน ผมจึงได้ยินวลีนี้อยู่บ่อยๆว่า "ในเมื่อคุณไม่ตั้งใจที่จะมี... (ชื่อลูกผม) แต่เค้าตั้งใจที่จะมี  คุณก็ไม่มีสิทธิในตัวลูก"  ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมคิดจะถูกหรือผิดนะครับ แต่ผมคิดและรู้สึกทุกๆครั้งที่ได้ยินคำนี้ ว่ามันไม่แฟร์กับผมเท่าไหร่เลย ถึงผมจะไม่ได้ตั้งใจที่จะมีเค้า แต่วินาทีแรกที่เค้าหายใจขึ้นมา ผมก็ไปเฝ้าดูแลเค้าตั้งแต่ในห้องพักคนไข้ ดูแลค่าใช้จ่ายทุกอย่างทั้งของตัวแม่และตัวลูกผม จนกระทั่งโตมาทุกวันนี้ นอกเหนือจากเวลางาน ผมทำทุกๆอย่างให้กับลูก ทั้งๆที่ผมก็ไม่คิดมาก่อนว่าผู้ชายอย่างผมจะสามารถกระทำอะไรแบบนี้ได้ อาทิ เช็ดขี้เช็ดเยี่ยว ตั้งแต่ยังแบเบาะ อึออกมาเป็นเถ้าสีดำๆ อาบน้ำ ทาแป้ง เปลี่ยนแพมเพิ่ล เปลี่ยนชุด กล่อมนอน แม่เค้าให้นมเสด ก็พาไปอุ้มเรอ ทุกๆอย่างผมทำได้หมด ผู้ชายอย่างผม ที่เกิดมาไม่เคยแม้แต่จะหุงข้าว ซักผ้า แต่ผมทำทุกอย่างได้ และทำได้อย่างมีความสุขด้วย เพราะผมทำให้ลูกผม การที่เราทำอะไรสักอย่างให้คนที่เรารัก เรามักจะลืมความเหน็ดเหนื่อย และไม่ได้หวังอะไรตอบแทนกลับมา เด็กผู้หญิงคนนี้ ทำให้ผมรู้จักคำว่า "ความรักที่บริสุทธิ์" อย่างแท้จริง

ว่าจะเล่าสั้นๆ เฮ้อ กลายเป็นเริ่มจะยาวซะละ กระทู้จะยาวไปละ เดี๋ยวผมขออนุญาติมาต่ออีกอันละกันนะครับ