เราควรทำไงดี

วันนี้รู้สึกร้อนมากรู้สึกทำอะไรก็ไม่ดีไปหมดกลัวการถูกปฏิเสธวันนี้ไปโรงเรียน 9 โมง ปกติจะอยู่แฟลตทหารอยู่คนเดียวหนูเลือกเรียนสายอังกฤษ จีน   หนูขึ้นม. 4 ค่ะ ไม่รู้ว่าจะเลือกสายไหนดีหาสายที่ตัวเองชอบไม่จริงเลยเลือกเรียนตามเพื่อนวันนี้ก็เป็นอีกวันที่น่าเบื่อครูเลือกให้ตอบคำถามก็ตอบไม่ได้รู้สึกว่านอยมาก โรงเรียนหนูจะอยู่ใกล้เเฟลตตอนเช้าหนูจะเดินไปปกติขากลับก็นั่งวินหนูเป็นโรคประจำตัวคือโรคหอบหนูจะคิดว่าหนูยังหาคนที่จริงใจกับหนูไม่เจอขนาดครอบครัวยังไม่ใช่หนูเป็นคนที่จริงจังกับทุกคนมากมีอะไรก็บอกกันทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือครอบครัวอะไรที่พลาดหนูก็จะเล่าสิ่งนั้นหรือสิ่งที่เจอให้กับคนที่เราไว้ใจมากที่สุดทุกครั้งที่เราทะเลาะกับคนที่เราไว้ใจเขามักจะเอาเรื่องที่เราเล่ามาหักหลังเสมอ เคยบอกกับตัวเองว่าไม่อยากเชื่อใครมากสุดท้ายก็เหมือนเดิมจะมาเล่าเรื่องวันนี้ที่เราเจอพ่อแม่เราเหมือนจะปล่อยเราไปกลับบ้านเองบ้างวันนี้เราไม่มีเงินในบัญชีก็ไม่มีเงินสดก็ไม่มีเลยปกติพ่อกับแม่จะโอนให้ทุกเช้าแต่วันนี้ไม่มีวันนี้เราไม่ได้กินข้าวเราโทรหาพ่อเราโทรหาแม่เรากว่า 10 สายไม่รับตัดสายโทรหาพ่อรับนะแต่เขาไม่ให้เราบอกให้ไปขอเเม่โทรหาแม่แล้วก็ตัดสายบอกว่าเราไม่เข้าเรียนทั้งๆที่เราเข้าเรียนบอกว่าเราโดดทั้งๆที่เราสอบอยู่รับโทรศัพท์ไม่ได้ครูก็เช็ดเราขาดเรียนวันนี้โทรหาใครไม่ติดขนาดน้ำเปล่าขวดนึงยังไม่ได้กินเลยข้าวก็ไม่ได้กินขนานเงินนั้งรถวินกลับก็ไม่มีเลิกเรียนเสร็จโทรหาใครก็ไม่มีใครรับยาพ่นหอบแ***ก็หมดเขาไม่เคยดูแลหรือรับผิดชอบอะไรเราเลยเดินกลับทั้งๆที่น้ำไม่ได้กินข้าวไม่ได้กินยาพ่นหมดกลับไปร้องไห้ไปหอมไปต้องขึ้นบันไดอีก  เราอยู่ชั้น 4 ชหายใจโรยลิงเพราะมันไม่ไหวจริงๆโทรไปหาใครก็ตัดสายตอนนั้นกลั้นน้ำตาไม่อยู่เลยสุดท้ายก็ถึงสักทีรีบหยิบยาพ่นสำรองที่อยู่เเฟลตมาพ่นค่อยยังชั่วนั่งคิด คิดถึงเรื่องวันนี้จริงๆหนูก็คิดว่าถ้าพ่อแม่รู้ว่าเราใกล้จะตายจะปล่อยเราแบบนี้ไหมโคตรคิดว่าตัวเองน้ำเน่าเลยแต่อยากเป็นแบบนั้นจริงๆว่ะที่เขียนโพสต์นี้ขึ้นมาคืออยากจะระบายอยากขอความคิดเห็นจากทุกคนควรทำไงดี