เรื่องราวในตอนนี้จะเล่าถึงชีวิตหลังเรียนจบ ผมได้มาทำงานในกรุงเทพ เป็นมนุษย์เงินเดือนคนหนึ่งที่ใฝ่ฝันถึงอิสรภาพและเสพติดการท่องเที่ยว
แน่นอน...ผมมักจะชอบแพลนว่าจะไปนู่นไปนี่เสมอๆ ถึงแม้ว่าจะยังไม่ได้ไปก็ตาม แต่มันก็มีความสุขดีนะ
ทำงานเก็บตังได้ซักพักก็จัดเลยครับ สถานที่พิสูจน์รักแท้ เห็นพูดกันนัก "พาแฟนไปดิ เดี๋ยวรู้เลยว่าเป็นยังไง" "ที่นี่แหละจะได้เห็นถึงน้ำใจของกันและกัน จะทิ้งกัน จะเลิกกัน หรือจะรักกันยิ่งขึ้น"
ภูกระดึง จ.เลย
ผมไปช่วงปลายเดือน พย. อากาศกำลังเย็นสบายๆ นั่งรถทัวร์ไปลงที่ ผานกแอ่น.....พอก้าวลงไปเท่านั้นแหละครับ ความรู้สึกที่อยากเห็นภูเขา อยากเห็นป่า และได้เจออากาศเย็น มันปรี๊ดขึ้นมาทันที.....และทริปนี้อีกเช่นเคย "แม่ไม่รู้!!! เด๋วขึ้นแล้วค่อยบอกนะแม่นะ"
มาที่นี่เจอเพื่อนร่วมทาง เป็นคุณลุงใจดี พูดเก่งคนหนึ่ง ลุงแกบอกว่า ตั้งใจจะมาขึ้นภูกระดึงตั้งแต่อายุ 20 กว่าจะได้มาก็ตอนอายุ 50 ปี ลุงแกไปเที่ยวมาเยอะมากกก เล่านู่นเล่านี่ให้ผมฟัง ผมคิดในใจ "เออ...ถ้าผมมีลูกมีหลานไม่รู้จะเล่านิทานอะไรให้ฟัง ก็เล่าชีวิตตอนนี้แหละ แล้วก็หยิบรูปให้ดูไปด้วย" เอ้อเข้าท่าๆๆๆ
ครั้งนี้ผมมากับผบ. เห็นว่าเก่งนักเก่งหนา ใช้นู่นใช้นี่ ถึงเวลาผมเอาคืนมั่ง.....ไปขึ้นดอยซะ!!
ทำไมถึกจังวะเนี่ย..ผมเดินไปได้ซักพักก็รู้สึกหมดแรง ตะคริว หิวข้าว...แต่แฟนผมก็ให้กำลังใจดีครับ "ทำไมกากจัง"
ผู้ชายพายเรือแบบผมได้ยินประโยคนี้ก็ขึ้นสิครับ "ป่ะต่อ....เจอร้านข้าวแวะด้วย!!"ผมสวนทันทีครับ
ผมว่าเป็นทุกที่นะครับ ที่เวลาเจอคนเดินสวนลงมาแล้วบอกว่า "ข้างบนสวยมากกก อีกนิดเดียวถึงแล้ว" บ้างก็บอกว่า "นี่ยังน้ำจิ้ม ยังมีอีกเยอะ" มันทำให้ผมอยากขึ้นไปเร็วๆ อยากเห็นแล้วววววววววว
แล้วมันก็สวยจริงๆ นี่ใช่มั๊ยที่เขาบอกว่า "ปลายทางของความอดทน สวยงามเสมอ"
.....เมื่อถึงคราวคนเก็บกดได้ปลดปล่อย EP.2.....
เรื่องราวในตอนนี้จะเล่าถึงชีวิตหลังเรียนจบ ผมได้มาทำงานในกรุงเทพ เป็นมนุษย์เงินเดือนคนหนึ่งที่ใฝ่ฝันถึงอิสรภาพและเสพติดการท่องเที่ยว
แน่นอน...ผมมักจะชอบแพลนว่าจะไปนู่นไปนี่เสมอๆ ถึงแม้ว่าจะยังไม่ได้ไปก็ตาม แต่มันก็มีความสุขดีนะ
ทำงานเก็บตังได้ซักพักก็จัดเลยครับ สถานที่พิสูจน์รักแท้ เห็นพูดกันนัก "พาแฟนไปดิ เดี๋ยวรู้เลยว่าเป็นยังไง" "ที่นี่แหละจะได้เห็นถึงน้ำใจของกันและกัน จะทิ้งกัน จะเลิกกัน หรือจะรักกันยิ่งขึ้น"
ผมไปช่วงปลายเดือน พย. อากาศกำลังเย็นสบายๆ นั่งรถทัวร์ไปลงที่ ผานกแอ่น.....พอก้าวลงไปเท่านั้นแหละครับ ความรู้สึกที่อยากเห็นภูเขา อยากเห็นป่า และได้เจออากาศเย็น มันปรี๊ดขึ้นมาทันที.....และทริปนี้อีกเช่นเคย "แม่ไม่รู้!!! เด๋วขึ้นแล้วค่อยบอกนะแม่นะ"
มาที่นี่เจอเพื่อนร่วมทาง เป็นคุณลุงใจดี พูดเก่งคนหนึ่ง ลุงแกบอกว่า ตั้งใจจะมาขึ้นภูกระดึงตั้งแต่อายุ 20 กว่าจะได้มาก็ตอนอายุ 50 ปี ลุงแกไปเที่ยวมาเยอะมากกก เล่านู่นเล่านี่ให้ผมฟัง ผมคิดในใจ "เออ...ถ้าผมมีลูกมีหลานไม่รู้จะเล่านิทานอะไรให้ฟัง ก็เล่าชีวิตตอนนี้แหละ แล้วก็หยิบรูปให้ดูไปด้วย" เอ้อเข้าท่าๆๆๆ
ครั้งนี้ผมมากับผบ. เห็นว่าเก่งนักเก่งหนา ใช้นู่นใช้นี่ ถึงเวลาผมเอาคืนมั่ง.....ไปขึ้นดอยซะ!!
ผู้ชายพายเรือแบบผมได้ยินประโยคนี้ก็ขึ้นสิครับ "ป่ะต่อ....เจอร้านข้าวแวะด้วย!!"ผมสวนทันทีครับ
ผมว่าเป็นทุกที่นะครับ ที่เวลาเจอคนเดินสวนลงมาแล้วบอกว่า "ข้างบนสวยมากกก อีกนิดเดียวถึงแล้ว" บ้างก็บอกว่า "นี่ยังน้ำจิ้ม ยังมีอีกเยอะ" มันทำให้ผมอยากขึ้นไปเร็วๆ อยากเห็นแล้วววววววววว
แล้วมันก็สวยจริงๆ นี่ใช่มั๊ยที่เขาบอกว่า "ปลายทางของความอดทน สวยงามเสมอ"