รักตัวเองในที่นี้ ไม่ได้หมายความว่าแบบเห็นแก่ตัว ไม่สนใจคนอื่นนะคะ เราหมายถึงเรื่องความรักน่ะค่ะ
เรามีแฟนคนนึง คบมาเกือบๆ3ปีแล้ว ซึ่งตลอดเวลาก็ราบรื่นดี ไม่ค่อยมีปัญหาทะเลาะกัน เขาเป็นคนดีมาก สม่ำเสมอ เทคแคร์เราดี ช่วยเหลือเวลามีปัญหาตลอด ซึ่งเราก็รักเขานะคะ เขาวางอนาคตไว้ ซึ่งมีเรารวมอยู่ในนั้นหมด แต่สำหรับเรา เรายังไม่เห็นภาพนั้นค่ะ ว่าเราจะแต่งงาน มีครอบครัวกัน เราไม่ได้คิดถึงอนาคตขนาดนั้น แค่คบกันไปในวันนี้ที่เรายังรักกัน ความรู้สึกเราคือ อนาคตอะไรก็เกิดขึ้นได้ เราบอกเขาไปตามตรงว่าเราคิด เรารู้สึกยังไง เราไม่สัญญา ว่าอนาคตเราจะได้อยู่ด้วยกัน ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตาม เพราะเราคิดว่าเราอายุยังน้อย และพบเจอโลกมาน้อย เรียนใกล้จบแล้วเดียวก็ต้องไปทำงาน พบเจอสังคมคนละแบบกัน เจอสิ่งแวดล้อม ผู้คน ประสบการณ์ที่ต่างกันอีกเยอะแยะ ในวันนั้นเราอาจจะรักเขามาก หรือทิ้งเขาไป หรือแม้แต่เขาอาจจะหมดรักเราก็เป็นไปได้ทั้งนั้น เราทำใจไว้แล้วว่าอะไรก็เปลี่ยนได้ตลอด ซึ่งเหมือนว่าเขาไม่เคยคิดในจุดนี้จนกระทั่งเราพูดขึ้นมา
ที่เราเริ่มพูดเรื่องนี้กับเขาเพราะเรารู้สึกว่า เขาเอาตัวเองมาผูกไว้กับเรามาก เราก็เข้าใจนะคะเวลาคนรักกันคบกันก็อยากสร้างอนาคตร่วมกัน แต่เราคงผิดเองที่เราเป็นคนแบบนี้ เรารักเขา แต่ไม่คิดจะเอาตัวเองไปผูกกับเขา หรืออาจจะเป็นเพราะเรารักเขาน้อยเกินไป ซึ่งมันก็จริง เรารักเขาน้อยกว่าที่เขารักเรา จริงๆความคิดแบบนี้มันมีมาแต่แรกแล้วที่คบกัน เพียงแต่เราไม่เคยพูดบอกออกไป พอเราพูดมันก็แน่นอน มันทำให้เขาคิดมาก น้อยใจ กังวลใจ และดราม่ากันบ่อยๆตอนนี้
เรารักเขานะ แต่เรายังอยากไปเจออะไรๆอีกมากมาย เรายังอยากใช้ชีวิต เรายังไม่อยากมีพันธะสัญญาผูกพัน แต่เราไม่ได้คิดถึงเรื่องไปมีคนใหม่นะคะ เราไม่ได้อยากจะมีใคร เราอยู่คนเดียวได้ อาจจะฟังดูใจร้าย แต่เราอยู่ได้โดยไม่มีเขา และสามารถมีความสุขได้ปกติ เราเป็นคนแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ความรักไม่ใช่ปัจจัยสำคัญอันดับหนึ่งในชีวิต ซึ่งเราก็รู้ว่าสำหรับเขาคงยากถ้าขาดเราไป (อาจจะคิดว่าเราหลงตัวเอง แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆค่ะ) แต่เราไม่ได้เห็นเขาเป็นของตายนะคะ เรารู้สึกผิดด้วยซ้ำ เขาเป็นคนดีมาก ถ้าหากเรารักเขาได้อย่างที่เขารักเรามันคงจะดีไม่น้อย แต่เราเป็นคนแบบนี้เราก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันค่ะ เราไม่รู้ว่า เราไม่สามารถรักคนอื่นไม่ว่าใครก็ตามได้มากๆ หรือ เรายังไม่เจอคนคนนั้นที่เราจะรักได้มากๆกันแน่
ใครพอจะมีคำแนะนำบ้างไหมคะ ว่าเราควรจะปรับเปลี่ยนอะไรยังไง เวลาเห็นเขาคิดมากเราก็ไม่สบายใจ คิดมากตามไปด้วย บางทีก้คิดว่าไม่น่าพูดออกไปเลย ถ้าเขาไม่รู้จะดีกว่าไหม แต่ในความคิดเราคืออยากให้มันยุติธรรม อยากให้เขารู้ว่าเราคิดยังไง
ขอคำแนะนำเรื่องความรัก ให้คนที่รักตัวเองมากๆอย่างเราหน่อยค่ะ
เรามีแฟนคนนึง คบมาเกือบๆ3ปีแล้ว ซึ่งตลอดเวลาก็ราบรื่นดี ไม่ค่อยมีปัญหาทะเลาะกัน เขาเป็นคนดีมาก สม่ำเสมอ เทคแคร์เราดี ช่วยเหลือเวลามีปัญหาตลอด ซึ่งเราก็รักเขานะคะ เขาวางอนาคตไว้ ซึ่งมีเรารวมอยู่ในนั้นหมด แต่สำหรับเรา เรายังไม่เห็นภาพนั้นค่ะ ว่าเราจะแต่งงาน มีครอบครัวกัน เราไม่ได้คิดถึงอนาคตขนาดนั้น แค่คบกันไปในวันนี้ที่เรายังรักกัน ความรู้สึกเราคือ อนาคตอะไรก็เกิดขึ้นได้ เราบอกเขาไปตามตรงว่าเราคิด เรารู้สึกยังไง เราไม่สัญญา ว่าอนาคตเราจะได้อยู่ด้วยกัน ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตาม เพราะเราคิดว่าเราอายุยังน้อย และพบเจอโลกมาน้อย เรียนใกล้จบแล้วเดียวก็ต้องไปทำงาน พบเจอสังคมคนละแบบกัน เจอสิ่งแวดล้อม ผู้คน ประสบการณ์ที่ต่างกันอีกเยอะแยะ ในวันนั้นเราอาจจะรักเขามาก หรือทิ้งเขาไป หรือแม้แต่เขาอาจจะหมดรักเราก็เป็นไปได้ทั้งนั้น เราทำใจไว้แล้วว่าอะไรก็เปลี่ยนได้ตลอด ซึ่งเหมือนว่าเขาไม่เคยคิดในจุดนี้จนกระทั่งเราพูดขึ้นมา
ที่เราเริ่มพูดเรื่องนี้กับเขาเพราะเรารู้สึกว่า เขาเอาตัวเองมาผูกไว้กับเรามาก เราก็เข้าใจนะคะเวลาคนรักกันคบกันก็อยากสร้างอนาคตร่วมกัน แต่เราคงผิดเองที่เราเป็นคนแบบนี้ เรารักเขา แต่ไม่คิดจะเอาตัวเองไปผูกกับเขา หรืออาจจะเป็นเพราะเรารักเขาน้อยเกินไป ซึ่งมันก็จริง เรารักเขาน้อยกว่าที่เขารักเรา จริงๆความคิดแบบนี้มันมีมาแต่แรกแล้วที่คบกัน เพียงแต่เราไม่เคยพูดบอกออกไป พอเราพูดมันก็แน่นอน มันทำให้เขาคิดมาก น้อยใจ กังวลใจ และดราม่ากันบ่อยๆตอนนี้
เรารักเขานะ แต่เรายังอยากไปเจออะไรๆอีกมากมาย เรายังอยากใช้ชีวิต เรายังไม่อยากมีพันธะสัญญาผูกพัน แต่เราไม่ได้คิดถึงเรื่องไปมีคนใหม่นะคะ เราไม่ได้อยากจะมีใคร เราอยู่คนเดียวได้ อาจจะฟังดูใจร้าย แต่เราอยู่ได้โดยไม่มีเขา และสามารถมีความสุขได้ปกติ เราเป็นคนแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ความรักไม่ใช่ปัจจัยสำคัญอันดับหนึ่งในชีวิต ซึ่งเราก็รู้ว่าสำหรับเขาคงยากถ้าขาดเราไป (อาจจะคิดว่าเราหลงตัวเอง แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆค่ะ) แต่เราไม่ได้เห็นเขาเป็นของตายนะคะ เรารู้สึกผิดด้วยซ้ำ เขาเป็นคนดีมาก ถ้าหากเรารักเขาได้อย่างที่เขารักเรามันคงจะดีไม่น้อย แต่เราเป็นคนแบบนี้เราก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันค่ะ เราไม่รู้ว่า เราไม่สามารถรักคนอื่นไม่ว่าใครก็ตามได้มากๆ หรือ เรายังไม่เจอคนคนนั้นที่เราจะรักได้มากๆกันแน่
ใครพอจะมีคำแนะนำบ้างไหมคะ ว่าเราควรจะปรับเปลี่ยนอะไรยังไง เวลาเห็นเขาคิดมากเราก็ไม่สบายใจ คิดมากตามไปด้วย บางทีก้คิดว่าไม่น่าพูดออกไปเลย ถ้าเขาไม่รู้จะดีกว่าไหม แต่ในความคิดเราคืออยากให้มันยุติธรรม อยากให้เขารู้ว่าเราคิดยังไง