วันนี้ คือเสี้ยวหนึ่งของชีวิต

โลกออนไลน์ โลกแห่งน้ำใจและมิตรภาพ วันนี้ได้รับเกียรติจากหลานรัก
ผู้ซึ่งรู้จักกันผ่านตัวหนังสือมาช้านาน โค อัสดง  ได้ให้เกียรติเขียนถึง
เรื่องราวที่เราได้ก้าวเข้าพึ่งใบบุญของรั้วเสมา เมื่อ 3 ก.ย. 2516
จนทำให้ชีวิตดำเนินมาถึงทุกวันนี้  

ขอบันทึกน้ำใจนี้เก็บไว้ ด้วยความรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง
(และขออนุญาตนำผลงานนี้มาเผยแพร่ ไว้ณ ที่นี้ด้วยครับ)


3 กันยายน 16 จนมาถึงปัจจุบัน


ก้าวข้ามคำว่าศิษย์
มอบกายจิตอุทิศสู่
วงการอาจารย์ครู
ทอดความรู้คู่หลักธรรม

แม้ผ่านมานานเนิ่น
ทางดำเนินที่เดินย่ำ
สุขเคล้าเศร้าระกำ
มิพึงย้ำซ้ำใจตน

หนึ่งหกผกผันกาล
ดั่งวันวานผ่านผู้คน
สี่สามความหมองหม่น
มิอาจทนจนถอยคืน

ภูมิใจในหน้าที่
ครูที่ดีมีแต่ยื่น
แล้วเก็บเจ็บกล้ำกลืน
อาจหาญฝืนยืนทระนง

ชั่วดีมีคำตอบ
ประพฤติชอบฤาใหลหลง
ขอบเขตเจตจำนง
นั่นอยู่ยงมั่นคงไป

ผ่านแล้วให้แคล้วผ่าน
ประสบการณ์จารจดใจ
สลักแน่นกว่าแท่นใด
ตราเอาไว้ในจิตจำ

ในส่วนของตัวเอง เต็มความสามารถแล้ว  ได้แค่นี้แหละครับ 555




หมอกขาวระเรื่อภู ยามเช้าดูแสนสดใส
สี่สิบเอ็ดปีที่ผ่านไป ยังภูมิใจในหมอกงาม

หมอกหรือก็คือหมอก เหมือนจะบอกตอบคำถาม
มีเกิดได้สลายตาม ความดีงามคือนิจจัง

บันทึกไว้ว่าผ่านไปอีก 1 ปี สำหรับไมตรีต่างๆที่ได้รับ
นับตั้งแต่ก้าวย่างเข้ามาสู่แม่สะเรียง เมืองหมอกสวย
เมื่อ 3 ก.ย. 2516 ในอดีตที่ผ่านมา

หมอกวันโน้นกับหมอกวันนี้ ดูไม่เปลี่ยนแปลงเลย