ตอนเป็นเด็กประมาณสิบปีที่แล้ว ชอบตื่นขึ้นมาฟังธรรมะตอนเช้าค่ะ ประมาณตี5 ครึ่ง แล้วได้ฟังธรรมคีตา ฟังแล้วรู้สึกดีเลยจดเก็บไว้ในสมุดบันทึก แต่ไม่ได้ฟังทุกครั้ง เมื่อสองสามวันก่อนเจอสมุดบันทึกเอาขึ้นมาอ่าน รู้สึกว่าเป็นคำสอนที่ดีมากเลยค่ะ ลองเสิร์ชหาทราบว่ามาจากหนังสือ พรหมจรรยมรรค ของ วรกมล จึงอยากได้มาอ่านให้จบและเก็บไว้ ใครพอทราบร้านหรือแหล่งที่ขาย มีไว้แล้วอยากขายมั้ยคะ หรือว่าเว็บที่ทำอีบ็คไว้ ลองหาแล้วเว็บส่วนใหญ่คัดลอกเอามาลงเพียงบางส่วน หอสมุดมหาวิทยาลัยก็หาไม่เจอเลยค่ะ ท่านใดพอทราบช่วยชี้แนะด้วยนะคะ หรือว่ามีคนเอาธรรมคีตาเนื้อหานี้จากวิทยุมาอัดลงเทปขายก็ได้ค่ะ (ฟังแล้วเพราะนะคะมีเพลงบรรเลงประกอบ) รบกวนด้วยนะคะ
ตัวอย่าง ตอนที่จดบันทึกไว้ค่ะ
สรรพสิ่งล้วนเปลี่ยนแปลงเป็นนิรันดิ์ ให้เริ่มต้นไตร่ตรองแล้วเริ่มต้นสร้างสรรค์ทำคุณงามความดี ใช้ชีวิตให้มีค่ามีสาระ
อย่าทำชั่วเพราะคิดว่าผิดนิดเดียว อย่าละเว้นการทำความดีเพราะคิดว่าได้บุญกุศลแค่เพียงนิดเดียว ทุกอย่างสะสมไปทีละเล็ก ทีละน้อย
ไม่มีใครไม่เคยผิดหวัง คนโง่เท่านั้นที่จะซ้ำเติมตนเองในยามผิดหวัง สุนัขยังไม่ซ้ำเติมตนเองที่ต้องเกิดเป็นสุนัขขี้เรื้อนกลางถนน
เมื่อพลาดพลั้งหกล้ม ไม่ควรที่จะนึกนั่งร้องไห้ จงรีบลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินต่อไปอย่างไม่ประมาท
สรรพชีวิตเกิดแต่ดินแต่ดินไม่เคคยเรียกร้องสิ่งที่ดินบำรุงเลี้ยง ในที่สุดสิ่งมีชีวิตทั้งปวงก็กลับไปหาดิน
ดินไม่เคยประทุษร้ายต่อผู้ประทุษร้ายดิน ดังนั้นดินจึงมั่นคง ชีวิตทั้งหลายรังเกียจเบียดเบียนกันไปทำไม
ในเมื่อถูกบำรุงเลี้ยงจากสิ่งเดียวกัน และต้องกลับกลยไปเป็นสิ่งเดียวกันในที่สุด
ตามหาหนังสือ พรหมจรรยมรรค ของ วรกมล เนื้อหาฟังจากวิทยุ ธรรมคีตา ช่วงตีห้าครึ่งประมาณสิบปีก่อน
ตัวอย่าง ตอนที่จดบันทึกไว้ค่ะ
สรรพสิ่งล้วนเปลี่ยนแปลงเป็นนิรันดิ์ ให้เริ่มต้นไตร่ตรองแล้วเริ่มต้นสร้างสรรค์ทำคุณงามความดี ใช้ชีวิตให้มีค่ามีสาระ
อย่าทำชั่วเพราะคิดว่าผิดนิดเดียว อย่าละเว้นการทำความดีเพราะคิดว่าได้บุญกุศลแค่เพียงนิดเดียว ทุกอย่างสะสมไปทีละเล็ก ทีละน้อย
ไม่มีใครไม่เคยผิดหวัง คนโง่เท่านั้นที่จะซ้ำเติมตนเองในยามผิดหวัง สุนัขยังไม่ซ้ำเติมตนเองที่ต้องเกิดเป็นสุนัขขี้เรื้อนกลางถนน
เมื่อพลาดพลั้งหกล้ม ไม่ควรที่จะนึกนั่งร้องไห้ จงรีบลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินต่อไปอย่างไม่ประมาท
สรรพชีวิตเกิดแต่ดินแต่ดินไม่เคคยเรียกร้องสิ่งที่ดินบำรุงเลี้ยง ในที่สุดสิ่งมีชีวิตทั้งปวงก็กลับไปหาดิน
ดินไม่เคยประทุษร้ายต่อผู้ประทุษร้ายดิน ดังนั้นดินจึงมั่นคง ชีวิตทั้งหลายรังเกียจเบียดเบียนกันไปทำไม
ในเมื่อถูกบำรุงเลี้ยงจากสิ่งเดียวกัน และต้องกลับกลยไปเป็นสิ่งเดียวกันในที่สุด