ก่อนอื่นต้องขอบอกนะคะว่าบทความนี้เขียนขึ้นจากประสบการณ์ของเจ้าของกระทู้ที่เป็นผู้ป่วยโรคซึมเศร้าเอง  รวมถึงจากการพูดคุยกับผู้ป่วยที่เป็นโรคซึมเศร้าด้วยกัน ทำให้เข้าใจได้ข้อสรุปมาเขียน หากผิดพลาดหรือไม่ตรงกับหลักการแพทย์อย่างไรต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ



1.โรคซึมเศร้าไม่เกิดเองขึ้นมาลอยๆ แต่เกิดจากสาเหตุต่างๆกันไป
    แม้ในหลักวิชาการแพทย์จะพูดว่าโรคซึมเศร้าเกิดจากสารเคมีในสมองไม่สมดุล คนเป็นโรคซึมเศร้ามักมีสารแห่งความสุข นู่นนี่นั่น น้อยกว่าคนปกติ แต่ก็ใช่ว่าเดินช้อปปิ้งตลาดนัดอยู่ดีๆ สารเคมีในสมองจะลดลงฮวบไปเฉยๆ อยากลดก็ลด ก็กูอยากลดมีปัญหาป่ะ จริงๆแล้วทุกคนล้วนมีสาเหตุทั้งสิ้น จากที่เจอมาจากเพื่อนผู้ป่วยรอบตัวพบว่า บางคนมีปัญหาครอบครัวพ่อแม่ทะเลาะกันบ้าง  โดนแฟนทิ้งบ้าง เป็นเมียน้อย บลาๆๆๆ แต่ต่างก็มีเหตุทั้งสิ้น ยกตัวอย่าง มีครั้งนึงแม่เราแม่เราคุยกับเพื่อนผู้ป่วยท่านนึง ถามว่าเป็อะไรทำไมถึงเป็นทำนองนี้ ตอนแรกผู้ป่วยบอกว่าอยู่ๆก็นอนไม่หลับ ไม่อยากเจอใคร อยากอยู่คนเดียวทำยังไงก็นอนไม่หลับจนต้องมาทายนาถึงนอนหลับ จู่ๆก้เป็นขึ้นมาเฉยๆ  แม่เราถามย้ำอีกครั้งว่า จู่ๆก็เป็น ไม่มีเหตุอะไรเลยเหรอ เค้าก็ตอบว่าไม่มี  แม่เราก็ถามนู่นถามนี่ไปเรื่อยๆ จู่ๆเค้าก็พูดออกมาว่าตอนนั้นโดนสามีทิ้งด้วย นี่ตัวอย่างแรก ตัวอย่างสอง เราเอง  กล้าพูดเลยว่าสาเหตุที่เราป่วยนั้น  ส่วนนึงเกิดจากพื้นฐานนิสัยของเราด้วย  ตอนเด็กๆเราประสบความสำเร็จในชีวิตแทบทุกด้านเรียนเก่งสอบได้ที่ 1 ตลอด เพ่ือนเยอะแยะ หน้าตาดี จำได้ว่าเราสำเร็จแทบทุกด้าน สิ่งที่เราขาดในวัยเด็กมีเพียงสิ่งเดียว คือบ้านเราจน ความสำเร็จที่เข้มาทำให้เรากลายเป็นพวกเสพติดความสำเร็จ  พอโตมาเจอความจริงของชีวิตเรา คือเหนือฟ้ายังมีฟ้าเราก็ไม่ชอบมัน  อีกนิสัยคือ คิดมาก เก็บกด  เราจะคิดเยอะมาตั้งแต่เด็กจำได้ว่าขนาดเราเป็นแค่เด็กประถมเรายังเคยคิดมากจนนอนไม่หลับเลย และมีอะไรก็จะไม่บอกใครเก็บไว้คนเดียว  แต่ก็มีปัจจัยภายนอกอยู่อย่างนึงคือ โดนเพื่อนอิจฉาแล้วแกล้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า และเป็นคนไม่ตอบโต้นี่คือจุดที่เราเริ่มป่วย สรุป คนที่บอกว่ากูนั่งเล่นอยู่เฉยๆสารเคมีในสมองกูก็ไม่สมดุล โกหกทั้งเพค่ะ


2.การใช้ความคิดหรือคำพูดดีๆ คำคมชีวิต บลา บลา มาหักล้างความเศร้าหรืออาการทางจิตไม่ช่วยอะไรเลย
    แม้จะเป็นผู้ป่วยซึมเศร้า แต่โรคซึมเศร้าก็มิใช่อีโบล่าที่จะแพร่เชื้อไปง่ายๆ เพราะฉะนั้นผู้ป่วยซึมเศร้าจึงมิได้ถูกกักกันแต่อย่างใด ยังใช้ชีวิตปะปนไปกับคนธรรมดา
     และวันดีคืนดี  มนุษย์ที่ไม่ได้เป็นซึมเศร้า  ซึ่งบางคนจิตใจงดงามหวังดีบ้าง บางคนคิดหมั่นไส้พวกเป็นซึมเศร้าบ้าง ว่าพวกนี้คิดไม่เป็น โลกแคบ คิดอะไรตื้นๆ พอรู้ว่าเศร้าปุ๊ป ก็คิดคำพูดต่างๆนานา มาบอกผู้ป่วยเหล่านี้ เช่น จะเศร้าไปทำไมโลกนี้มีคนลำบากกว่าเราตั้งเยอะ ลองไปดูคนพิการไม่มีแขนขาสิ คือกูอยากบอกว่าตอนกูเศร้ากูไม่ได้คิดว่ากูลำบากเชี่ยไรเลย  กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากูจะเศร้าทำไม หรือแม้แต่อาการทางจิตที่เราเป็น กลัวคนอิจฉาแล้วมาทำร้าย คือ แม้จะใช้คำหลากหลายแนว เช่น หน้าอย่างใครเค้าจะอิจฉา/  เธอเป็นคนดีมีน้ำใจขนาดนี้ ไม่มีใครอิจฉาหรอก มีแต่คนรัก/ บ้าป่ะใครเค้าจะอิจฉามึ้ง (ในใจอยากตอบว่า ไม่รู้เหรอว่ากูบ้า) ไม่ว่าใครจะพูดยังไงบอกเลยว่าความเศร้าอาการทางจิตไม่หายไปเลย
สรุป ไม่ต้องพูดอะไรแนวนี้นะจ๊ะ  นอกจากไม่ช่วยแล้วยังเหมือนซ้ำเติมอีก แค่อยู่เป็นกำลังใจดีๆก็พอ พาไปหาจิตแพทย์รับยา etc คำพูดเป็นเพียงแค่สิ่งที่จิตสำนึกจ้า แต่ความรู้สึกของผู้ป่วยเหล่ามันลงระดับจิตใต้สำนึกแล้ว

3.ผู้ป่วยส่วนมากอยากให้คนเข้าใจ    
อย่าว่าแต่ผู้ป่วยซึมเศร้าไม่ว่าใครก็มักคาดหวังให้คนอื่นมาเข้าใจตัวเองทั้งน้านน ทั้งๆที่เนี่ยยังไม่เคยเข้าใจคนอื่นเลย  ผู้ป่วยซึมเศร้าก็เช่นกัน  อยากให้ เพื่อน พ่อ แม่ พี่น้อง ลุง ป้า น้า อา ญาติสนิท มิตรสหาย ปู่ทวด ยาดเทียด มาเข้าใจ  จากตัวเราเองเราก้พยายาม จะอธิบายให้คนในครอบครัวเข้าใจหลายครั้ง  และทุกครั้งไม่รู้คุยกันยังไง น้ำตานี่ไหลตลอด  จากประสบการณ์หลายครั้งก็เลยเข้าใจว่าบางครั้งเค้าไม่ได้เป็เหมือนเรา การพยายามที่จะให้เค้าเข้าใจทั้งหมดมันก็ยาก (จริงๆแล้วการเปิดใจคุยของเรากับพ่อแม่มันเป็นผลอยู่นะ ท่านเข้าใจขึ้นมาบ้างแต่ก็ไม่ทั้งหมด)
สรุป ถ้าอยากจะอธิบายให้ใครฟังก็อธิบายไป แต่ห้ามคาดหวังว่าเค้าจะเข้าใจนะจ๊ะ มิฉะนั้นท่านอาจผิดหวัง รู้สึกแย่ สเยใจได้

จริงๆคิดได้อีกเป็นสิบข้อเลย สิ่งที่เรียนรู้มาเยอะแยะไปหมด แต่พรุ่งนี้ดันมีเรียนง่ะ  ไว้ว่างๆจะมาอัพต่อ ใครอยากคุยกะเราก็หลังไมค์ก็ได้จ้า ถ้าเราช่วยอะไรได้จะช่วยให้ถึงที่สุด ในฐานะที่เราเป็นเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

ปล. อาจใช้ภาษาพ่อขุนบ้าง เพื่ออรรธรสใยการอ่านค่ะ