กลับมาแล้ว โคตรเหนื่อย
คิดถึงเรื่องเมือวานแล้วมึน เจอแบบนี้เยอะทั้งในโลกจริง โลกออนไลน์ อันหลังช่างมัน แต่ถ้าในชีวิตจริงมีคนประเภทนี้นะ ไม่คบ ถึงคบกันแล้วต่อให้สนิทกันมากแต่ถ้ารู้ทีหลังก็เลิกคบกันได้ มิตรภาพเกิดขึ้นด้วยใจ ให้ใจมา เราให้กลับ tor lae มา ตอ..กลับ ถ้าหนักมากเลิกยุ่ง เราเลยวัย เลยจุดที่จะยึดติดกับ
คนที่ไม่โอเคมานานมากแล้ว นิสัยเสีย ขี้เผือกเกินความจำเป็น เข้ากันไม่ได้ ขี้นินทา ทอแหเก่ง ไม่คบเว้ย
แต่ก่อนทำได้หมดอ่ะ ตอนเด็กๆ จำได้ ตอนมัธยม จะทำอะไรก็ได้ ตามฝูงตามกลุ่ม
ได้หมด ยอมโดดเรียนตามคนทั้งห้อง กลัวไม่มีใครคบ กลัวโดน Anti แล้วสุดท้ายไงละ ก ก็โดนเกลียดอยู่ดีป่ะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ นอกจากจะ
ไม่โดดตามแล้ว ยังจะไปฟ้องอาจารย์ด้วย พวกมันทำไม่ถูก พ่อแม่ส่งให้มาเรียน แต่มันก็ย้อนกลับไปไม่ได้แล้วไง ได้แต่มานั่งขำตัวเอง เป็นบ้าอะไรวะตอนนั้น ทำอะไร ปญอ แบบนี้ได้ยังไง
ยอมรับเลยว่าส่วนนึงตัวเองเป็นคนแบบนี้ละ เลยก้าวหน้าช้า ถ้าเราเป็นคน independent กว่านี้สักนิดนะ รับรองสอบติดเตรียม ติดจุฬาไปแล้ว ไม่ต้องทนกับสังคมปลวกๆ แบบนั้นตั้ง 6 ปีหรอก ยอมรับผิดด้วยใจจริง และแทนที่จะแก้ปัญหาดีๆ กลับบ้าอาละวาดวีนแตก เอาแต่ใจ ระเบิดลงสารพัด มันก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ แย่ไปหมด
พูดยาวไป เขียน status นี้ไว้เตือนใจตัวเอง ว่าอย่าซ้ำรอยเดิม อย่าโง่เหมือนที่เคยโง่ อย่าเชื่อแค่ใครทำดีด้วย เพราะสำหรับบางคน การเสแสร้งแสดงละคร มันเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับเขา และก็อย่าไปยึดติดกับใคร ต้องมีจุดยืนของตัวเอง
ถ้าเข้ากับเราไม่ได้ ก็ไม่ยุ่ง ดีมาดีกลับ ร้ายมาร้ายกลับ ถ้ารู้ว่าแกล้งทำดีด้วยก็เลิกยุ่ง
ต่อให้ทั้งชีวิตจะเหลือเพื่อนดีๆ แค่คนสองคนก็คุ้มแล้วที่อุตส่าห์มี ตอนมัธยมไม่มีใครคบสักคนยังอยู่ได้ ถ้าแค่กลัวไม่มีใครคบ แล้วทำในสิ่งที่ขัดกับตัวเอง ไม่เอาหรอก
ชีวิตเราควรจะมีความสุขสิ ไม่มีอะไรหรอก ก็เท่านี้ที่อยากพูด
สวัสดีวันพฤหัสค่ะ
มาเวิ่นเว้อกันค่ะ EP 307
คิดถึงเรื่องเมือวานแล้วมึน เจอแบบนี้เยอะทั้งในโลกจริง โลกออนไลน์ อันหลังช่างมัน แต่ถ้าในชีวิตจริงมีคนประเภทนี้นะ ไม่คบ ถึงคบกันแล้วต่อให้สนิทกันมากแต่ถ้ารู้ทีหลังก็เลิกคบกันได้ มิตรภาพเกิดขึ้นด้วยใจ ให้ใจมา เราให้กลับ tor lae มา ตอ..กลับ ถ้าหนักมากเลิกยุ่ง เราเลยวัย เลยจุดที่จะยึดติดกับ
คนที่ไม่โอเคมานานมากแล้ว นิสัยเสีย ขี้เผือกเกินความจำเป็น เข้ากันไม่ได้ ขี้นินทา ทอแหเก่ง ไม่คบเว้ย
แต่ก่อนทำได้หมดอ่ะ ตอนเด็กๆ จำได้ ตอนมัธยม จะทำอะไรก็ได้ ตามฝูงตามกลุ่ม
ได้หมด ยอมโดดเรียนตามคนทั้งห้อง กลัวไม่มีใครคบ กลัวโดน Anti แล้วสุดท้ายไงละ ก ก็โดนเกลียดอยู่ดีป่ะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ นอกจากจะ
ไม่โดดตามแล้ว ยังจะไปฟ้องอาจารย์ด้วย พวกมันทำไม่ถูก พ่อแม่ส่งให้มาเรียน แต่มันก็ย้อนกลับไปไม่ได้แล้วไง ได้แต่มานั่งขำตัวเอง เป็นบ้าอะไรวะตอนนั้น ทำอะไร ปญอ แบบนี้ได้ยังไง
ยอมรับเลยว่าส่วนนึงตัวเองเป็นคนแบบนี้ละ เลยก้าวหน้าช้า ถ้าเราเป็นคน independent กว่านี้สักนิดนะ รับรองสอบติดเตรียม ติดจุฬาไปแล้ว ไม่ต้องทนกับสังคมปลวกๆ แบบนั้นตั้ง 6 ปีหรอก ยอมรับผิดด้วยใจจริง และแทนที่จะแก้ปัญหาดีๆ กลับบ้าอาละวาดวีนแตก เอาแต่ใจ ระเบิดลงสารพัด มันก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ แย่ไปหมด
พูดยาวไป เขียน status นี้ไว้เตือนใจตัวเอง ว่าอย่าซ้ำรอยเดิม อย่าโง่เหมือนที่เคยโง่ อย่าเชื่อแค่ใครทำดีด้วย เพราะสำหรับบางคน การเสแสร้งแสดงละคร มันเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับเขา และก็อย่าไปยึดติดกับใคร ต้องมีจุดยืนของตัวเอง
ถ้าเข้ากับเราไม่ได้ ก็ไม่ยุ่ง ดีมาดีกลับ ร้ายมาร้ายกลับ ถ้ารู้ว่าแกล้งทำดีด้วยก็เลิกยุ่ง
ต่อให้ทั้งชีวิตจะเหลือเพื่อนดีๆ แค่คนสองคนก็คุ้มแล้วที่อุตส่าห์มี ตอนมัธยมไม่มีใครคบสักคนยังอยู่ได้ ถ้าแค่กลัวไม่มีใครคบ แล้วทำในสิ่งที่ขัดกับตัวเอง ไม่เอาหรอก
ชีวิตเราควรจะมีความสุขสิ ไม่มีอะไรหรอก ก็เท่านี้ที่อยากพูด
สวัสดีวันพฤหัสค่ะ