ประมาณ 16ปีที่แล้ว ถ้าจำไม่ผิด ตอนนั้นจขกท.ยังเรียนอยู่ชั้นประถม โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง
เวลามีงานเทศกาลอะไรต่างๆ โรงเรียนมันจะจัดงาน และมีการแสดงหน้าเวทีเสมอ
ในวันแม่ปีนั้น โรงเรียนจัดงานก่อนวันแม่จริงๆ 1วัน มีการแสดงของแต่ละชั้น ตัวเราและเพื่อนๆได้รับมอบหมายให้รำอวยพร
ซึ่งการรำอวยพรเนี่ย จะเป็นการแสดงชุดแรก เป็นการแสดงเปิดงาน ก็ถือว่ามีความสำคัญพอสมควร
ในตอนนั้น เราตื่นเต้นมากที่จะได้แสดงหน้าเวที จำความรู้สึกได้ดีเลย ฝึกซ้อมมาหลายอาทิตย์กว่าจะถึงวันงาน
เห่อชุดที่จะใส่ เห่อเวทีที่คุณครูกำลังจัดดอกไม้ เห่อมันไปทุกอย่าง เอามาเล่าให้ที่บ้านฟัง มาซ้อมรำให้ดู
แล้วเหตุการณ์ที่ทำให้วันแม่ครั้งนี้อยู่ในความทรงจำมาโดยตลอดก็เกิดขึ้น
ก่อนวันโรงเรียนจัดงาน 1 วัน ช่วงเย็นๆเรากลับมาจากโรงเรียนแล้ว ก็เล่นไปตามประสาเด็ก ยายหาข้าวเย็นให้กินตามปกติ
แม่ของเราท่านเป็นครู ท่านจะชอบเคลียร์งาน เตรียมการสอนที่โรงเรียน จนเกือบๆค่ำค่อยกลับบ้าน เป็นเหตุการณ์ปกติของทุกวัน
วันนั้น 1 ทุ่มแม่ยังไม่กลับ 2ทุ่ม แม่ก็ยังไม่กลับ จนกระทั่งประมาณ 2ทุ่มกว่า มีคนขี่รถมาบอกที่บ้านว่า"แม่โดนรถชนตอนนี้อยู่โรงพยาบาลแล้ว"
สมัยนั้นยังไม่มีมือถือ การสื่อสารกันช้า กว่าจะรู้ว่าแม่โดนรถชน แม่ก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลแล้ว พ่อรีบขับรถไปหาแม่มี่โรงพยาบาล
เรากับพี่ก็กระวนกระวายกัน นอนไม่หลับ กลัวแม่จะเป็นอะไรมาก
ประมาณ 4ทุ่มกว่า พ่อพาแม่กลับมาบ้าน แม่มีแผลแตกที่หัวเย็บกี่เข็มจำไม่ได้ กับรอยฟกช้ำตามร่างกาย คนที่เห็นเหตุการณ์เล่าว่า
แม่กำลังจะขับรถมอร์เตอร์ไซด์ออกจากประตูโรงเรียน แล้วมีรถยนต์พุ่งมาชน เป็นครูเหมือนกัน แต่คนละโรงเรียน ถ้าจำไม่ผิดคนชนเมาด้วย
คนที่เห็น เค้าบอกว่า ตัวแม่ลอยกระเด็นไปตั้งไกล หลาย10เมตร น่าจะเจ็บหนัก แต่แม่โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก
(ตามบ้านนอกเวลามีใครเป็นอะไร ชาวบ้านมักจะมารวมตัวกันที่บ้านเพื่อถามไถ่ และเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกันให้ฟัง)
กว่าแม่จะได้เข้านอนในวันนั้น ก็ราวๆเที่ยงคืน แต่ลูกๆนี่หลับไปก่อนแล้ว
ประมาณตี 5 แม่มาปลุกเรา ให้ไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อพาเราไปร้านแต่งหน้า ต้องไปแต่เช้าเพราะเราแสดงชุดแรก
ตอนนั้นเราคงลืมไป ว่าเมื่อคืนแม่พึ่งโดนรถชนมา เลยไม่ได้คิดอะไรมาก
แม่พาเราไปแต่งหน้าแต่เช้า แม่พาเราไปงานโรงเรียน ดูเรารำ ถ่ายรูปเก็บไว้ตั้งหลายม้วนฟิล์ม
ทุกรูปในอัลบั้มนั้น สีหน้าแม่มีความสุขมาก ไม่เหมือนคนที่เพิ่งประสบอุบัติเหตุซักนิด
เหตุการณ์วันนั้นผ่านไปพ้นไป นานหลายปีทีเดียว แล้วอยู่ๆวันหนึ่งเราก็คิดมาได้
วันนั้นแม่คงจะเจ็บแผล ปวดเนื้อปวดตัวน่าดูเลย แต่แม่อดทนเพื่อลูก เพื่อจะได้ไปงานวันแม่ที่โรงเรียนกับลูก
ถึงร่างกายจะเจ็บ แต่แม่ก็ยิ้มให้กล้องทุกรูป แม่ของลูกสุดยอดจริงๆ
...นี่แหละวันแม่ในความทรงจำ แล้วมันจะยังคงอยู่ในความทรงจำตลอดไป
ยิ่งในวันนี้ที่เราเป็นแม่แล้ว เรายิ่งรู้ว่าแม่รักเราแค่ไหน ยอมเจ็บ ยอมทนเพื่อลูกแค่ไหน
เคยรู้สึกกลัวในวันที่ต้องผ่าคลอด แต่ก็ได้แม่คอยบอก คอยให้กำลังใจ "ขนาดผ่าคลอดแก แม่ยังรอดมาได้ จะไปกลัวทำไม"
ตอนแม่คลอดเรา แม่คงกลัวเหมือนกัน ยิ่งการแพทย์สมัยก่อนไม่ทันสมัยเท่าทุกวันนี้ ยิ่งคิดยิ่งรักแม่มากขึ้น
ลูกรักแม่เด้อ ถึงแม้วันแม่นี้จะไม่ได้ไปกราบ เพราะพ่อกับแม่หนีเที่ยวไปลั้ลลาสวีทกันซะงั้น
ยังไงลูกก็รัก รักแม่ทุกวันจ้า.....
วันแม่ที่อยู่ในความทรงจำมานานกว่า16ปี
เวลามีงานเทศกาลอะไรต่างๆ โรงเรียนมันจะจัดงาน และมีการแสดงหน้าเวทีเสมอ
ในวันแม่ปีนั้น โรงเรียนจัดงานก่อนวันแม่จริงๆ 1วัน มีการแสดงของแต่ละชั้น ตัวเราและเพื่อนๆได้รับมอบหมายให้รำอวยพร
ซึ่งการรำอวยพรเนี่ย จะเป็นการแสดงชุดแรก เป็นการแสดงเปิดงาน ก็ถือว่ามีความสำคัญพอสมควร
ในตอนนั้น เราตื่นเต้นมากที่จะได้แสดงหน้าเวที จำความรู้สึกได้ดีเลย ฝึกซ้อมมาหลายอาทิตย์กว่าจะถึงวันงาน
เห่อชุดที่จะใส่ เห่อเวทีที่คุณครูกำลังจัดดอกไม้ เห่อมันไปทุกอย่าง เอามาเล่าให้ที่บ้านฟัง มาซ้อมรำให้ดู
แล้วเหตุการณ์ที่ทำให้วันแม่ครั้งนี้อยู่ในความทรงจำมาโดยตลอดก็เกิดขึ้น
ก่อนวันโรงเรียนจัดงาน 1 วัน ช่วงเย็นๆเรากลับมาจากโรงเรียนแล้ว ก็เล่นไปตามประสาเด็ก ยายหาข้าวเย็นให้กินตามปกติ
แม่ของเราท่านเป็นครู ท่านจะชอบเคลียร์งาน เตรียมการสอนที่โรงเรียน จนเกือบๆค่ำค่อยกลับบ้าน เป็นเหตุการณ์ปกติของทุกวัน
วันนั้น 1 ทุ่มแม่ยังไม่กลับ 2ทุ่ม แม่ก็ยังไม่กลับ จนกระทั่งประมาณ 2ทุ่มกว่า มีคนขี่รถมาบอกที่บ้านว่า"แม่โดนรถชนตอนนี้อยู่โรงพยาบาลแล้ว"
สมัยนั้นยังไม่มีมือถือ การสื่อสารกันช้า กว่าจะรู้ว่าแม่โดนรถชน แม่ก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลแล้ว พ่อรีบขับรถไปหาแม่มี่โรงพยาบาล
เรากับพี่ก็กระวนกระวายกัน นอนไม่หลับ กลัวแม่จะเป็นอะไรมาก
ประมาณ 4ทุ่มกว่า พ่อพาแม่กลับมาบ้าน แม่มีแผลแตกที่หัวเย็บกี่เข็มจำไม่ได้ กับรอยฟกช้ำตามร่างกาย คนที่เห็นเหตุการณ์เล่าว่า
แม่กำลังจะขับรถมอร์เตอร์ไซด์ออกจากประตูโรงเรียน แล้วมีรถยนต์พุ่งมาชน เป็นครูเหมือนกัน แต่คนละโรงเรียน ถ้าจำไม่ผิดคนชนเมาด้วย
คนที่เห็น เค้าบอกว่า ตัวแม่ลอยกระเด็นไปตั้งไกล หลาย10เมตร น่าจะเจ็บหนัก แต่แม่โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก
(ตามบ้านนอกเวลามีใครเป็นอะไร ชาวบ้านมักจะมารวมตัวกันที่บ้านเพื่อถามไถ่ และเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกันให้ฟัง)
กว่าแม่จะได้เข้านอนในวันนั้น ก็ราวๆเที่ยงคืน แต่ลูกๆนี่หลับไปก่อนแล้ว
ประมาณตี 5 แม่มาปลุกเรา ให้ไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อพาเราไปร้านแต่งหน้า ต้องไปแต่เช้าเพราะเราแสดงชุดแรก
ตอนนั้นเราคงลืมไป ว่าเมื่อคืนแม่พึ่งโดนรถชนมา เลยไม่ได้คิดอะไรมาก
แม่พาเราไปแต่งหน้าแต่เช้า แม่พาเราไปงานโรงเรียน ดูเรารำ ถ่ายรูปเก็บไว้ตั้งหลายม้วนฟิล์ม
ทุกรูปในอัลบั้มนั้น สีหน้าแม่มีความสุขมาก ไม่เหมือนคนที่เพิ่งประสบอุบัติเหตุซักนิด
เหตุการณ์วันนั้นผ่านไปพ้นไป นานหลายปีทีเดียว แล้วอยู่ๆวันหนึ่งเราก็คิดมาได้
วันนั้นแม่คงจะเจ็บแผล ปวดเนื้อปวดตัวน่าดูเลย แต่แม่อดทนเพื่อลูก เพื่อจะได้ไปงานวันแม่ที่โรงเรียนกับลูก
ถึงร่างกายจะเจ็บ แต่แม่ก็ยิ้มให้กล้องทุกรูป แม่ของลูกสุดยอดจริงๆ
...นี่แหละวันแม่ในความทรงจำ แล้วมันจะยังคงอยู่ในความทรงจำตลอดไป
ยิ่งในวันนี้ที่เราเป็นแม่แล้ว เรายิ่งรู้ว่าแม่รักเราแค่ไหน ยอมเจ็บ ยอมทนเพื่อลูกแค่ไหน
เคยรู้สึกกลัวในวันที่ต้องผ่าคลอด แต่ก็ได้แม่คอยบอก คอยให้กำลังใจ "ขนาดผ่าคลอดแก แม่ยังรอดมาได้ จะไปกลัวทำไม"
ตอนแม่คลอดเรา แม่คงกลัวเหมือนกัน ยิ่งการแพทย์สมัยก่อนไม่ทันสมัยเท่าทุกวันนี้ ยิ่งคิดยิ่งรักแม่มากขึ้น
ลูกรักแม่เด้อ ถึงแม้วันแม่นี้จะไม่ได้ไปกราบ เพราะพ่อกับแม่หนีเที่ยวไปลั้ลลาสวีทกันซะงั้น
ยังไงลูกก็รัก รักแม่ทุกวันจ้า.....