เรื่องสั้นย่อหน้าเดียว : ตะเกียง

กระทู้สนทนา

บุญเติมกับอ้อย นั่งกินข้าวเย็นในบ้านชั้นเดียวหรูหราที่เพิ่งย้ายมาอยู่ได้ไม่ถึงปี “วันหยุดยาวที่จะถึงนี้เราพาลูกไปเที่ยวสวนสนุกกันนะพ่อ” บุญเติมพยักหน้าให้เมียแล้วหันไปมองม่าเหมี่ยวลูกสาววัย 7 ขวบ ที่นั่งทำการบ้านอยู่ไม่ไกล “แม่ขา ช่วยหนูแต่งกลอนหน่อยคะ” อ้อยรวบช้อนแล้วลุกไปนั่งข้างๆ โต๊ะทำการบ้านกับลูก เสียงเม่ลูกช่วยกันแต่งกลอนดังอยู่ไม่นาน ลมก็พัดพาฝนห่าใหญ่ลงมาแบบไม่คาดคิด บุญเติมลุกขึ้นคว้าไฟฉายที่อยู่ไม่ห่างมือ ฝนตกย่านชานเมืองนี้เพื่อนบ้านบอกว่าหลังคายังเปียกไม่ทั่ว ไฟฟ้าก็สามารถดับได้ ช่างรับเหมาก่อสร้างหนุ่มใหญ่นึกราวหนึ่งอึดใจ ไฟฟ้าที่บ้านน้อยหลังนี้และทุกบ้านหมู่บ้านก็พร้อมกันดับสยบต่อม่านฝน เขาเดินไปหลังบ้านเพื่อมองหาตะเกียงเก่าเก็บคราวเมื่อย้ายของมาจากบ้านเช่า หวังมาจุดให้ลูกสาวทำการบ้านให้เสร็จ ฝนยังตกไม่มีท่าทีจะหยุด บุญเติมเงยหน้าฉายไฟขึ้นก็เห็นตะเกียงเก่าแขวนอยู่ชายคา มันเคยให้ความสว่างแก่เขาเมื่อครั้งอยู่บ้านนอก ตะเกียงดวงนี้แหลแม่ที่ตกพุ่มหมายแต่สาวของเขาเคยได้แสงของมันส่องตัวหนังสือก.ไก่ และอ่านนิทานพื้นบ้านให้เขาฟัง ข้างตะเกียงมีชะลอมที่สานด้วยไผ่ 1 คู่ มีหยากไย่เริ่มเกาะจางๆ แม่เคยเอาผลหมากรากไม้และปลาแห้งมาฝากเขาตอนอ้อยตั้งท้องหม่าเหมี่ยว เขาเอื้อมหยิบตะเกียงมาเปิดเกลียวเติมน้ำมันก๊าด เอาไม้ขีดจ่อติดไฟ ฝนยังซัดสาดเป็นระยะ ไฟมันไม่ได้สว่างแค่นอกชานบ้านนี้เท่านั้น แต่มันสว่างไปลึกและไกลเหลือเกิน ไฟฟ้าติดแล้วฝนเริ่มซาเม็ด อ้อยยืนโชว์ดอกมะลิที่ม่าเหมี่ยวติดให้ เธอและเด็กหญิงตัวน้อยยิ้มอย่างมีความสุข “วันหยุดนี้เรากลับไปหาแม่ที่บ้านนอกกันก่อนนะ ทำบุญแล้วค่อยไปเที่ยวสวนสนุก” ชายหนุ่มบอก อ้อยได้ยินก็ทำสีหน้าแปลกใจ “จะได้ให้ม่าเหมี่ยวไปกราบย่าด้วย” “แต่แม่พี่ตายไปหลายปีแล้วนะ” อ้อยพูดพลางจับแขนที่ล่ำสันด้วยงานหนักของเขาเบาๆ บุญเติมหันมายิ้มกับเมีย ใบหน้าเขายังชื้นไปด้วยหยาดฝน “ไม่หรอก แม่ยังอยู่” เขาบอกอ้อยไปในรอยยิ้มนั้น