ดิฉันสมัครสมาชิกมาเพื่ออยากเล่าเรื่องราวของตัวเอง หากน่าเบื่อหรือยืดเยื้อเกินไป ต้องขออภัยทุกคนด้วยน่ะค่ะ
ดิฉันไม่คิดว่าเรื่องราวในชีวิตของดิฉันสุดท้ายจะกลับมายืนอยู่ที่จุดๆเดิมอีกครั้ง ย้อนเวลากลับไปเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ตั้งแต่สมัยดิฉันเรียนอยู่ม.1 ในวันเปิดเทอมวันแรก ดิฉันเดินเข้าไปในห้องเรียนเพื่อเลือกที่นั่ง ที่จะนั่งยาวตลอดทั้งเทอม ดิฉันเลือกที่นั่งข้างเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง และพอดิฉันหันไปมองข้างหลัง ฉันเห็นเด็กผู้ชายคนนึง หน้าตาขาว ตาตี่ รูปร่างอวบๆ ฉันรู้สึกหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จักความรักแรกพบมาก่อนมันก็เกิดขึ้น เหมือนว่าดิฉันจะปิ๊งเขาเข้าแล้ว ทุกๆวันที่มาเรียนหนังสือดิฉันมีความสุขมากที่มีเขานั่งอยู่ข้างหลัง แม้ว่าวันนั้นฉันจะถูกครูตี แต่ก็ยังยิ้มได้ เมื่อเวลาผ่านไป เราก็เป็นเพื่อนสนิทกัน ด้วยความที่ฉันเป็นคนนิสัยค่อนข้างห้าวมาก และชอบเล่นอะไรเหมือนเด็กผู้ชาย ฉันจึงมีเพื่อนสนิทเป็นเด็กผู้ชายเยอะ และมีเพื่อนสนิทที่เป็นผู้หญิงอีก 2 คน ทุกๆวันเราจะไปเล่นกันหลังเลิกเรียนตามประสาเด็ก วิ่งไล่จับ แปะแข็ง บอลลูนด่าน ทุกๆวันที่ฉันมีเขาเป็นเพื่อนสนิท อยู่ใกล้ๆ ได้นั่งเรียนด้วยกัน หัวใจของฉันมันพองโต เค้ามีอิทธิพลต่อชีวิตฉันมาก ฉันอยากมาเรียนทุกๆวัน และอยากให้ผ่านเสาร์อาทิตย์ไปไวๆ และหลายๆการกระทำ หลายๆเหตุการณ์ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาก็ชอบฉันเหมือนกัน ยังจำได้ มีครั้งนึงเรานั่งฟัง mp3 ด้วยกัน เสียบหูฟังกันคนละหู มีเพลง เพื่อนสนิท ดาเอ็นโดฟินขึ้นมา ฉันกับเขามองหน้ากันแล้วต่างคนต่างก็อมยิ้ม อยากหยุดเวลาให้อยู่แบบนี้ไปนานๆ พอช่วงปิดเทอมเราไม่ค่อยได้เจอกัน แต่เราจะติดต่อกันด้วย MSN ฉันเฝ้ารอให้เขาออนเอ็มอยู่ทั้งวัน ฉันอยากคุยกับเขามาก ถึงขนาดแอบแม่เล่น สเตตัสในเอ็มแต่ละอย่างของฉันก็จะเป็นกลอนหวานๆ ซึ้งๆ >< โลกของดิฉันเป็นสีชมพูอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
พอขึ้น ม.2 ต่างคนต่างก็ย้ายห้องกันไป ฉันกับเขาอยู่กันคนละห้อง ความห่างเริ่มเข้ามา เราเรียนไม่ตรงกัน ห้องก็อยู่ไกลกัน เขาเรียนวิทย์-คณิต ส่วนฉันอยู่ห้องสายศิลป์ พอเลิกเรียนเขาจะไปทำกิจกรรมหลังเลิกเรียนทุกวัน เราเจอกันน้อยลงมาก จนวันนึง เราคุยกันทาง MSN เขาก็สารภาพรักฉัน ด้วยคำผวน นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้จักว่าคำผวนคืออะไร หัวใจฉันพองโต ฉันมีความสุขมาก ฉันก็สารภาพรักกับเขาไปเช่นกัน และเขาก็บอกกันฉันว่า “ฉันเป็นรักแรกของเขา แน่นอนเขาก็เป็นรักแรกของฉันเช่นกัน” แต่เราไม่ได้ตกลงว่าเราจะเป็นแฟนกัน จนเวลาผ่านไปฉันเริ่มไม่รู้ว่าเราอยู่ในสถานะอะไร เราเจอกันเดือนละ 3 ครั้ง คุยโทรศัพท์กันน้อยมากแค่ 3 ครั้งต่อเดือน เวลาที่ฉันอยากเจอเขามาก โทรไปนัดเขา นัดติวหนังสือบ้าง นัดไปเที่ยวบ้าง พอใกล้ๆวันนัด เขาก็จะยกเลิกนัดตลอด ฉันร้องไห้ทุกวัน ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมถึงได้รักเขามากมายขนาดนี้ จนวันนึงฉันทนอยู่แบบนี้ไม่ไหวแล้ว ฉันจึงประชดเขาด้วยการบอกเลิก ซึ่งเขาก็เงียบไม่พูดอะไร ไม่มีน้ำตา ไม่มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปแต่อย่างใด สำหรับฉันแล้ว เขาคือผู้ชายเย็นชาคนนึง เวลาผ่านไป2 ปี ฉันไม่สามารถจะตัดเขาได้ ฉันคบๆเลิกๆกับเขามา หลายรอบมาก พอตกลงกลับไปคบกัน เขาก็จะทำตัวเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน….. ฉันจินตนาการว่าหากฉันเก็บน้ำตาที่มีให้เขาไว้ในขวดแก้ว มันคงมีจำนวนมากเกินกว่าที่ฉันจะนับได้
เวลาผ่านไปฉันอยู่ ม.4 ฉันตั้งใจเรียนจนเป็นที่ 1 ของห้องและย้ายจากสายศิลป์มาเรียน วิทย์-คณิตแทนแต่ฉันก็ไม่ได้โชคดีขนาดที่จะได้อยู่ห้องเดียวกับเขาหรอก พอย้ายห้องมา ฉันได้เจอกับผู้ชายอีกคน เขาเป็นคนหล่อ มีเด็กมอต้นมากรี๊ดกร๊าดเยอะพอสมควร ฉันกับเขามีบางอย่างเหมือนกันคือเราเจอความรักที่เจ็บช้ำมาคล้ายกัน ตอนนั้นฉันไม่คิดว่าเขาจะมาคบกับฉัน แต่ฉันก็แอบชอบเขาอยู่นิดหน่อย เพื่อนดิฉันจึงแอบไปบอกเขา หลังจากนั้นเราคุยกันสนิทกันมากขึ้น จนตัดสินใจเป็นแฟนกัน แฟนคนที่2 ของดิฉันดูแลดิฉันดีทุกอย่าง ถือของให้ นั่งรถเมล์ไปส่งที่บ้าน โทรมา ส่งข้อความมา นั่นเป็นครั้งแรกของดิฉันที่รู้สึกว่า การมีแฟน มีคนอยู่ข้างๆนั้นจริงๆแล้วรู้สึกอย่างไร แต่ข้อเสียของเขาคือ เขาค่อนข้างที่จะมือไว ชอบลวนลาม จับนู้นจับนี่ดิฉันอยู่บ่อยๆ หลังๆฉันไม่ยอมเขา และเขาก็เปลี่ยนไป เขาดูแลดิฉันน้อยลง จากที่เคยไปส่งถึงบ้าน เขาส่งดิฉันแค่ปากประตูห้องเรียน และเขาก็แอบไปเล่นเกมส์หลังเลิกเรียนบ่อยๆ หลายๆสาเหตุทำให้ฉันตัดสินใจบอกเลิกเขา ทันทีที่เขาได้ยินคำนั้นจากปากของดิฉัน ฉันเห็นน้ำตาบนใบหน้าเขา แต่ฉันไม่คิดจะเปลี่ยนใจแต่อย่างใด อีกสาเหตุนึงก็คือ ฉันยังคิดถึงและรักแฟนคนแรกของดิฉันอยู่มาก ทั้งๆที่เขาทำดิฉันเจ็บมาเยอะแต่ความรักที่ดิฉันมีให้เขามันไม่ลดลงเลย ฉันคิดว่าฉันยังไม่พร้อมที่จะมีแฟนใหม่
ตลอดการเรียนมัธยมปลาย ต่อให้มีผู้ชายมาจีบดิฉันสักกี่คน ฉันไม่เคยรับรักใครอีกเลย หลังจากเลิกกับแฟนคนที่2ไป แฟนเก่าของดิฉันพอขึ้นม.ปลาย แล้วด้วยความที่เขาชอบเล่นกีฬา ออกกำลังกายทุกเย็นทำให้เขาผอมลง และสูงขึ้นมาก แถมความขาวและตาตี่ๆ ทำให้เขาดูดีไม่น้อย แน่นอนตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันยังรักเขาอยู่ตลอด ถ้ามีโอกาสได้เจอกันระหว่างคาบเรียน เราก็มีคุยกันบ้างตามประสาเพื่อน แต่ฉันยังคงหวั่นไหวอยู่ตลอดเวลา
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ดิฉันสอบตรงติดมหาลัยชื่อดังของประเทศ ในระหว่างเรียนปี1 ฉันยังติดต่อกับแฟนคนแรกอยู่ตลอดเวลา ด้วยความที่เขาแอด facebook มา เราคุยกันถูกคอมาก จนสุดท้ายเขาขอกลับมาคบกับดิฉัน ซึ่งแน่นอนดิฉันใจอ่อนจึงตกลงใจให้โอกาสเขาไป ฉันมานึกย้อนดูตัวเอง ยังอดขำตัวเองไม่ได้กับการที่มีความรักตั้งแต่สมัยม.1 เพราะตอนนั้นมันคือความรักแบบเด็กๆ เขาก็เป็นแค่เด็กผู้ชายที่ยังไม่รุจักคำว่ารัก และอยากใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนๆ ตอนนี้เราโตกันแล้ว อยู่มหาลัยแล้ว ฉันว่าเขาคงเลิกเป็นเด็กผู้ชาย และโตมากลายเป็นผู้ชายสักที หลังจากกลับมาคบกัน เขาดูแลดิฉันดีมากขึ้น เรานัดไปเที่ยวสวนรถไฟกันบ้าง ดิฉันมีความสุขมาก เค้าแคร์ดิฉันมากขึ้น ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ดี เขาบอกฉันว่า เขาอาจจะต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ซึ่งเขามีแพลนไว้ตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว เขาพูดถึงอนาคตของเขากับฉันหลังจากกลับมาจาก ตปท ฉันดีใจมาก และคิดเสมอว่าหากเราได้แต่งงานกัน จะมีสักกี่คู่ที่เป็นรักครั้งแรก
เดี๋ยวกลับมาต่อนะค่ะ......
10 ปีกับการรักใครสักคน และฉันที่กำลังสุญเสียคนรักที่ดีที่สุดไป จากความมักง่ายของตัวเอง
ดิฉันไม่คิดว่าเรื่องราวในชีวิตของดิฉันสุดท้ายจะกลับมายืนอยู่ที่จุดๆเดิมอีกครั้ง ย้อนเวลากลับไปเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ตั้งแต่สมัยดิฉันเรียนอยู่ม.1 ในวันเปิดเทอมวันแรก ดิฉันเดินเข้าไปในห้องเรียนเพื่อเลือกที่นั่ง ที่จะนั่งยาวตลอดทั้งเทอม ดิฉันเลือกที่นั่งข้างเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง และพอดิฉันหันไปมองข้างหลัง ฉันเห็นเด็กผู้ชายคนนึง หน้าตาขาว ตาตี่ รูปร่างอวบๆ ฉันรู้สึกหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จักความรักแรกพบมาก่อนมันก็เกิดขึ้น เหมือนว่าดิฉันจะปิ๊งเขาเข้าแล้ว ทุกๆวันที่มาเรียนหนังสือดิฉันมีความสุขมากที่มีเขานั่งอยู่ข้างหลัง แม้ว่าวันนั้นฉันจะถูกครูตี แต่ก็ยังยิ้มได้ เมื่อเวลาผ่านไป เราก็เป็นเพื่อนสนิทกัน ด้วยความที่ฉันเป็นคนนิสัยค่อนข้างห้าวมาก และชอบเล่นอะไรเหมือนเด็กผู้ชาย ฉันจึงมีเพื่อนสนิทเป็นเด็กผู้ชายเยอะ และมีเพื่อนสนิทที่เป็นผู้หญิงอีก 2 คน ทุกๆวันเราจะไปเล่นกันหลังเลิกเรียนตามประสาเด็ก วิ่งไล่จับ แปะแข็ง บอลลูนด่าน ทุกๆวันที่ฉันมีเขาเป็นเพื่อนสนิท อยู่ใกล้ๆ ได้นั่งเรียนด้วยกัน หัวใจของฉันมันพองโต เค้ามีอิทธิพลต่อชีวิตฉันมาก ฉันอยากมาเรียนทุกๆวัน และอยากให้ผ่านเสาร์อาทิตย์ไปไวๆ และหลายๆการกระทำ หลายๆเหตุการณ์ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาก็ชอบฉันเหมือนกัน ยังจำได้ มีครั้งนึงเรานั่งฟัง mp3 ด้วยกัน เสียบหูฟังกันคนละหู มีเพลง เพื่อนสนิท ดาเอ็นโดฟินขึ้นมา ฉันกับเขามองหน้ากันแล้วต่างคนต่างก็อมยิ้ม อยากหยุดเวลาให้อยู่แบบนี้ไปนานๆ พอช่วงปิดเทอมเราไม่ค่อยได้เจอกัน แต่เราจะติดต่อกันด้วย MSN ฉันเฝ้ารอให้เขาออนเอ็มอยู่ทั้งวัน ฉันอยากคุยกับเขามาก ถึงขนาดแอบแม่เล่น สเตตัสในเอ็มแต่ละอย่างของฉันก็จะเป็นกลอนหวานๆ ซึ้งๆ >< โลกของดิฉันเป็นสีชมพูอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
พอขึ้น ม.2 ต่างคนต่างก็ย้ายห้องกันไป ฉันกับเขาอยู่กันคนละห้อง ความห่างเริ่มเข้ามา เราเรียนไม่ตรงกัน ห้องก็อยู่ไกลกัน เขาเรียนวิทย์-คณิต ส่วนฉันอยู่ห้องสายศิลป์ พอเลิกเรียนเขาจะไปทำกิจกรรมหลังเลิกเรียนทุกวัน เราเจอกันน้อยลงมาก จนวันนึง เราคุยกันทาง MSN เขาก็สารภาพรักฉัน ด้วยคำผวน นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้จักว่าคำผวนคืออะไร หัวใจฉันพองโต ฉันมีความสุขมาก ฉันก็สารภาพรักกับเขาไปเช่นกัน และเขาก็บอกกันฉันว่า “ฉันเป็นรักแรกของเขา แน่นอนเขาก็เป็นรักแรกของฉันเช่นกัน” แต่เราไม่ได้ตกลงว่าเราจะเป็นแฟนกัน จนเวลาผ่านไปฉันเริ่มไม่รู้ว่าเราอยู่ในสถานะอะไร เราเจอกันเดือนละ 3 ครั้ง คุยโทรศัพท์กันน้อยมากแค่ 3 ครั้งต่อเดือน เวลาที่ฉันอยากเจอเขามาก โทรไปนัดเขา นัดติวหนังสือบ้าง นัดไปเที่ยวบ้าง พอใกล้ๆวันนัด เขาก็จะยกเลิกนัดตลอด ฉันร้องไห้ทุกวัน ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมถึงได้รักเขามากมายขนาดนี้ จนวันนึงฉันทนอยู่แบบนี้ไม่ไหวแล้ว ฉันจึงประชดเขาด้วยการบอกเลิก ซึ่งเขาก็เงียบไม่พูดอะไร ไม่มีน้ำตา ไม่มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปแต่อย่างใด สำหรับฉันแล้ว เขาคือผู้ชายเย็นชาคนนึง เวลาผ่านไป2 ปี ฉันไม่สามารถจะตัดเขาได้ ฉันคบๆเลิกๆกับเขามา หลายรอบมาก พอตกลงกลับไปคบกัน เขาก็จะทำตัวเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน….. ฉันจินตนาการว่าหากฉันเก็บน้ำตาที่มีให้เขาไว้ในขวดแก้ว มันคงมีจำนวนมากเกินกว่าที่ฉันจะนับได้
เวลาผ่านไปฉันอยู่ ม.4 ฉันตั้งใจเรียนจนเป็นที่ 1 ของห้องและย้ายจากสายศิลป์มาเรียน วิทย์-คณิตแทนแต่ฉันก็ไม่ได้โชคดีขนาดที่จะได้อยู่ห้องเดียวกับเขาหรอก พอย้ายห้องมา ฉันได้เจอกับผู้ชายอีกคน เขาเป็นคนหล่อ มีเด็กมอต้นมากรี๊ดกร๊าดเยอะพอสมควร ฉันกับเขามีบางอย่างเหมือนกันคือเราเจอความรักที่เจ็บช้ำมาคล้ายกัน ตอนนั้นฉันไม่คิดว่าเขาจะมาคบกับฉัน แต่ฉันก็แอบชอบเขาอยู่นิดหน่อย เพื่อนดิฉันจึงแอบไปบอกเขา หลังจากนั้นเราคุยกันสนิทกันมากขึ้น จนตัดสินใจเป็นแฟนกัน แฟนคนที่2 ของดิฉันดูแลดิฉันดีทุกอย่าง ถือของให้ นั่งรถเมล์ไปส่งที่บ้าน โทรมา ส่งข้อความมา นั่นเป็นครั้งแรกของดิฉันที่รู้สึกว่า การมีแฟน มีคนอยู่ข้างๆนั้นจริงๆแล้วรู้สึกอย่างไร แต่ข้อเสียของเขาคือ เขาค่อนข้างที่จะมือไว ชอบลวนลาม จับนู้นจับนี่ดิฉันอยู่บ่อยๆ หลังๆฉันไม่ยอมเขา และเขาก็เปลี่ยนไป เขาดูแลดิฉันน้อยลง จากที่เคยไปส่งถึงบ้าน เขาส่งดิฉันแค่ปากประตูห้องเรียน และเขาก็แอบไปเล่นเกมส์หลังเลิกเรียนบ่อยๆ หลายๆสาเหตุทำให้ฉันตัดสินใจบอกเลิกเขา ทันทีที่เขาได้ยินคำนั้นจากปากของดิฉัน ฉันเห็นน้ำตาบนใบหน้าเขา แต่ฉันไม่คิดจะเปลี่ยนใจแต่อย่างใด อีกสาเหตุนึงก็คือ ฉันยังคิดถึงและรักแฟนคนแรกของดิฉันอยู่มาก ทั้งๆที่เขาทำดิฉันเจ็บมาเยอะแต่ความรักที่ดิฉันมีให้เขามันไม่ลดลงเลย ฉันคิดว่าฉันยังไม่พร้อมที่จะมีแฟนใหม่
ตลอดการเรียนมัธยมปลาย ต่อให้มีผู้ชายมาจีบดิฉันสักกี่คน ฉันไม่เคยรับรักใครอีกเลย หลังจากเลิกกับแฟนคนที่2ไป แฟนเก่าของดิฉันพอขึ้นม.ปลาย แล้วด้วยความที่เขาชอบเล่นกีฬา ออกกำลังกายทุกเย็นทำให้เขาผอมลง และสูงขึ้นมาก แถมความขาวและตาตี่ๆ ทำให้เขาดูดีไม่น้อย แน่นอนตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันยังรักเขาอยู่ตลอด ถ้ามีโอกาสได้เจอกันระหว่างคาบเรียน เราก็มีคุยกันบ้างตามประสาเพื่อน แต่ฉันยังคงหวั่นไหวอยู่ตลอดเวลา
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ดิฉันสอบตรงติดมหาลัยชื่อดังของประเทศ ในระหว่างเรียนปี1 ฉันยังติดต่อกับแฟนคนแรกอยู่ตลอดเวลา ด้วยความที่เขาแอด facebook มา เราคุยกันถูกคอมาก จนสุดท้ายเขาขอกลับมาคบกับดิฉัน ซึ่งแน่นอนดิฉันใจอ่อนจึงตกลงใจให้โอกาสเขาไป ฉันมานึกย้อนดูตัวเอง ยังอดขำตัวเองไม่ได้กับการที่มีความรักตั้งแต่สมัยม.1 เพราะตอนนั้นมันคือความรักแบบเด็กๆ เขาก็เป็นแค่เด็กผู้ชายที่ยังไม่รุจักคำว่ารัก และอยากใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนๆ ตอนนี้เราโตกันแล้ว อยู่มหาลัยแล้ว ฉันว่าเขาคงเลิกเป็นเด็กผู้ชาย และโตมากลายเป็นผู้ชายสักที หลังจากกลับมาคบกัน เขาดูแลดิฉันดีมากขึ้น เรานัดไปเที่ยวสวนรถไฟกันบ้าง ดิฉันมีความสุขมาก เค้าแคร์ดิฉันมากขึ้น ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ดี เขาบอกฉันว่า เขาอาจจะต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ซึ่งเขามีแพลนไว้ตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว เขาพูดถึงอนาคตของเขากับฉันหลังจากกลับมาจาก ตปท ฉันดีใจมาก และคิดเสมอว่าหากเราได้แต่งงานกัน จะมีสักกี่คู่ที่เป็นรักครั้งแรก
เดี๋ยวกลับมาต่อนะค่ะ......