เรื่องราวในแผ่นกระดาษ มีรูป มีกระดาษกาวที่แปะไว้
เวลาที่ผ่านไป ... กระดาษกับภาพที่ถูกแปะไว้ด้วยกัน
'กาว' ที่ตอนแรกทำหน้าที่ของมันได้อย่างดี แต่เมื่อถึงวันที่มันแก่ตัวลง
มันก็คงต้องขอพักหน้าที่ของมันบ้าง ... ที่ผมรู้สึกตอนนี้คือ
กาวมันคงจะเริ่มแก่ตัวแล้วแหละ เค้าไม่ได้บอกผมหรอก
แต่เสียงกรอบแกรบ ... เสียงของกระดาษที่เริ่มแยกจากกัน
คงจะเสมือนอยากให้ผมรู้ได้ด้วยตัวเอง
... หลุดจากกันบ้าง ขาดไปเลยบ้าง
ใครเคยฝากอะไรไว้กับเศษกระดาษเล็กๆ หรือสมุดข้อความต่างๆ
จำไม่ได้บ้าง จำได้บ้างแหละ
แต่สิ่งนึงที่ยังอยู่คือ เรื่องราวที่เหมือนเดิม เรื่องราวดีๆที่ถูกมอบหมาย
ให้เหล่าตัวหนังสือ ได้ทำงานในรูปแบบของมัน
ชีวิตเราเติบโตขึ้น ไม่ใช่แต่การพยายามที่จะก้าวไปข้างหน้าให้ดีอย่างเดียว
แต่จะรู้มั้ยว่า สิ่งที่สำคัญนั้น มันอยู่ที่ว่า ถ้าเรามองย้อนกลับไปแล้ว เราตอบไดัมั้ย ว่าเราพบกับเรื่องราวดีๆอะไรบ้าง
เรื่องราวที่จะเป็นสิ่งผลักดัน สิ่งเตือนใจ กำลังใจต่างๆมากมาย
ให้เราอยู่บนโลกใบนี้ ก้าวเดินต่อไปข้างหน้าเจอกับปัญหาอีกมากมาย
นึกสงสัยตัวเอง ... นี่เราแก่ขนาดนี้แล้วหรอ ??
แก่จนต้องมานั่งมองย้อนหาอดีต มองทบทวนเรื่องราวในชีวิตมากมาย
เรื่องที่หลงๆลืมๆไปบ้าง แต่ถูกย้อนเล่นใหม่ด้วยแผ่นกระดาษใบเดิม
เก่าไปบ้าง สีหมึกเริ่มจางลง ...
ขอบคุณที่อย่างน้อยสิ่งเหล่านี้ยังเติมเต็มเรื่องราวดีๆให้กับตัวเรา
คอยกระซิบข้างตัวเราผ่านหน้ากระดาษเสมอมา
จนบางครั้ง ก็ต่างแย่งกันที่จะกระโดดข้ามบรรทัดกันอลเวงไปหมด
ใครบางคนเคยถามผมว่า "คุณเชื่อในพลังของตัวหนังสือมั้ย??"
ตอนนั้นผมตอบไปว่า "ไม่เชื่อหรอก ก็แค่ข้อความไม่มีน้ำเสียง..."
แปลกตัวเองเหมือนกัน ทำไมวันนี้ ... ผมถึงได้ยินเสียงของตัวหนังสือ
เสียงที่มีน้ำหนัก เสียงที่มีความหมายบางอย่าง
เสียงที่คอยบอกเราได้ทั้งเวลาโกรธ เศร้า เสียใจ ร่าเริง และอบอุ่น
ผมขอตอบเค้าใหม่ได้มั้ย ?? ... ในเมื่อชีวิตคงไม่ใช่การกาข้อสอบแค่ครั้งเดียว
แม้ภาพมัวลง หมึกสีต่างๆเริ่มซึมลง สีที่ระบายไว้อาจจะหายซีดไปบ้าง ... แต่พลังของมันกลับยิ่งมากขึ้น
... ก่อนที่ตัวหนังสือข้างต้นนี้ จะทำหน้าที่ของมันเสร็จสิ้น
... แล้วคุณล่ะ ?? ได้ยินเสียงของตัวหนังสือบ้างมั้ย ว่ามันกำลังบอกอะไรคุณ
#ขอพื้นที่สักนิด #มาไงไปไงไม่รู้ #ชีวิตที่เราค่อยๆเติบโตเนอะ #เพ้ออ~
Note memory ...
เวลาที่ผ่านไป ... กระดาษกับภาพที่ถูกแปะไว้ด้วยกัน
'กาว' ที่ตอนแรกทำหน้าที่ของมันได้อย่างดี แต่เมื่อถึงวันที่มันแก่ตัวลง
มันก็คงต้องขอพักหน้าที่ของมันบ้าง ... ที่ผมรู้สึกตอนนี้คือ
กาวมันคงจะเริ่มแก่ตัวแล้วแหละ เค้าไม่ได้บอกผมหรอก
แต่เสียงกรอบแกรบ ... เสียงของกระดาษที่เริ่มแยกจากกัน
คงจะเสมือนอยากให้ผมรู้ได้ด้วยตัวเอง
... หลุดจากกันบ้าง ขาดไปเลยบ้าง
ใครเคยฝากอะไรไว้กับเศษกระดาษเล็กๆ หรือสมุดข้อความต่างๆ
จำไม่ได้บ้าง จำได้บ้างแหละ
แต่สิ่งนึงที่ยังอยู่คือ เรื่องราวที่เหมือนเดิม เรื่องราวดีๆที่ถูกมอบหมาย
ให้เหล่าตัวหนังสือ ได้ทำงานในรูปแบบของมัน
ชีวิตเราเติบโตขึ้น ไม่ใช่แต่การพยายามที่จะก้าวไปข้างหน้าให้ดีอย่างเดียว
แต่จะรู้มั้ยว่า สิ่งที่สำคัญนั้น มันอยู่ที่ว่า ถ้าเรามองย้อนกลับไปแล้ว เราตอบไดัมั้ย ว่าเราพบกับเรื่องราวดีๆอะไรบ้าง
เรื่องราวที่จะเป็นสิ่งผลักดัน สิ่งเตือนใจ กำลังใจต่างๆมากมาย
ให้เราอยู่บนโลกใบนี้ ก้าวเดินต่อไปข้างหน้าเจอกับปัญหาอีกมากมาย
นึกสงสัยตัวเอง ... นี่เราแก่ขนาดนี้แล้วหรอ ??
แก่จนต้องมานั่งมองย้อนหาอดีต มองทบทวนเรื่องราวในชีวิตมากมาย
เรื่องที่หลงๆลืมๆไปบ้าง แต่ถูกย้อนเล่นใหม่ด้วยแผ่นกระดาษใบเดิม
เก่าไปบ้าง สีหมึกเริ่มจางลง ...
ขอบคุณที่อย่างน้อยสิ่งเหล่านี้ยังเติมเต็มเรื่องราวดีๆให้กับตัวเรา
คอยกระซิบข้างตัวเราผ่านหน้ากระดาษเสมอมา
จนบางครั้ง ก็ต่างแย่งกันที่จะกระโดดข้ามบรรทัดกันอลเวงไปหมด
ใครบางคนเคยถามผมว่า "คุณเชื่อในพลังของตัวหนังสือมั้ย??"
ตอนนั้นผมตอบไปว่า "ไม่เชื่อหรอก ก็แค่ข้อความไม่มีน้ำเสียง..."
แปลกตัวเองเหมือนกัน ทำไมวันนี้ ... ผมถึงได้ยินเสียงของตัวหนังสือ
เสียงที่มีน้ำหนัก เสียงที่มีความหมายบางอย่าง
เสียงที่คอยบอกเราได้ทั้งเวลาโกรธ เศร้า เสียใจ ร่าเริง และอบอุ่น
ผมขอตอบเค้าใหม่ได้มั้ย ?? ... ในเมื่อชีวิตคงไม่ใช่การกาข้อสอบแค่ครั้งเดียว
แม้ภาพมัวลง หมึกสีต่างๆเริ่มซึมลง สีที่ระบายไว้อาจจะหายซีดไปบ้าง ... แต่พลังของมันกลับยิ่งมากขึ้น
... ก่อนที่ตัวหนังสือข้างต้นนี้ จะทำหน้าที่ของมันเสร็จสิ้น
... แล้วคุณล่ะ ?? ได้ยินเสียงของตัวหนังสือบ้างมั้ย ว่ามันกำลังบอกอะไรคุณ
#ขอพื้นที่สักนิด #มาไงไปไงไม่รู้ #ชีวิตที่เราค่อยๆเติบโตเนอะ #เพ้ออ~