แปะยิ้ง... คือภาษาจีนที่เรียกคนบ้าๆบอๆหรือไม่ค่อยฉลาดวันนี้เจ้ากระรอก ได้เล่าเรื่องนี้ ให้เจ้าเด็กน้อยฟังเรื่องราวนี้เกิดขึ้นเมื่อราว ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา
เรื่องมีอยู่ว่า มีชายจีนบ้าๆบอๆคนหนึ่ง เขาใช้ผ้าใบเก่าๆที่เก็บตามท้องถนนมาสร้างเป็นเต็นท์ที่พัก โดยอาศัยอยู่ข้างกำแพงศาลเจ้าของคนจีน อาชีพขอแปะยิ้ง คือขายถั่วต้ม เลี้ยงชีวิตทุกวันจะมีคนเห็นแปะยิ้ง ใช้ปากกาหมึกสีดำๆเขียนภาษาจีนทั้งวันทั้งคืนลายมือที่เขียนนั้นตัวบรรจงสวยงามมากแต่ก็ไม่ค่อย มีใครสนใจคนบ้าๆบอๆอย่างแปะยิ้ง อย่างมากก็ช่วยกันซื้อถั่วต้มของแกเพราะสงสารมากกว่า ความอารมณ์ดีบวกด้วยใจเมตตาถ้ามีหมาข้างถนนผ่านมาแกก็จะให้ข้าวกิน ตอนเช้าๆแกก็จะยืนตักบาตรเหมือนคนทั่วไปแต่มักมีแต่น้ำไม่มีแกงเนื้อไม่รู้ไปไหนหมด จนพระไม่ค่อยเดินมารับบาตรของแปะยิ้งเพราะแกเล่นเทน้ำลงบาตร
ถึงแม้ดูแล้วแปะยิ้งจะมีความสุข แต่ทุกวันวัยรุ่นสามคนในซอยแถวนั้นเห็นแปะยิ้งที่ไร ก็ชอบไช้ไม้ตีหรือแกล้งแปะยิ้งต่างๆนาๆอยู่เสมอๆแปะยิ้ง ได้แต่ร้องโวยวายตามประสากลุ่มวัยรุ่นก็ยิ่ง...ชอบแกล้ง เมื่อเห็นพวกนี้มาทีไรแกมักจะเข้าไปแอบอยู่เงียบๆในเต็นท์เวลาผ่านไปหลายปีแปะยิ้งเก็บของจากขยะที่เขาทิ้ง มาตั่งกองไว้หน้า ที่พักของตัวเองคนขายของเก่ามักมาซื้อกล่องกระดาษจากแกเสมอๆ แต่ทุกกล่องนั้นก็เต็มไปด้วยตัวหนังสือที่แปะยิ้งเขียน...ทุกจุดของกระดาษแทบไม่มีที่ไหนที่ไม่มีรายมือภาษาจีนของแปะยิ้งคนขายของเก่า มักแซวแปะยิ้งว่าเขียนแต่คำเดิมๆแต่แปะยิ้งได้แต่หัวเราะแหะๆตามภาษาคนเพี้ยนๆ
อยู่มาวันหนึ่ง วัยรุ่นทั้งสามคน เอาหนังสติ๊กมาแอบยิงไส่ แต่กลับไปถูกลูกนัยน์ตาของแปะยิ้งแกร้องไห้ แบบทรมานดูแล้วน่าสงสารแกดิ้นจนหม้อน้ำร้อน ที่ต้มถั่วราดใส่ ..แปะยิ้งร้องออกมาด้วยความทรมาน น้ำตาปนเลือดไหลอาบแก้มแล้วแปะยิ้งผู้น่าสงสารก็สลบไป วันต่อมาพอแกลุกขึ้นได้แปะยิ้งก็กุลีกุจอต้มน้ำแกงมาไส่บาตรอีกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นวันนี้มือที่ปวดแสบปวดร้อนตาที่เจ็บ ก็ไม่ได้ทำให้แปะยิ้งเลิกเขียนหนังสือ ถึงแม้ตัวหนังสือที่แกเขียนจะไม่ค่อยสวยนักในวันนี้ แต่แกก็เขียนด้วยใจส่วนเจ้าวัยรุ่นเห็นว่าแปะยิ้งขายถั่วต้ม สร้างที่พักเกะกะลูกตาคืนนี้วัยรุ่นทั้งสามจึงแอบใช้ไม้ขีด จุดไฟเผาเต็นท์ขณะที่แปะยิ้งเดินออกไปซื้อยา ไฟได้โหมกระหน่ำไหม้เต็นท์ของแปะยิ้งอย่างรวดเร็ว
เมื่อแปะยิ้ง ซื้อยากลับมาเขาถึงกับเข่าทรุด เสียงที่ออกจากปากแปะยิ้งครั้งแรกในรอบหลายปีคือ...แม่ แล้วถุงยาสำหรับคนเป็นอัมพฤกษ์ของแม่ก็หล่นจากมือของชายที่ชื่อแปะยิ้ง ไม่เคยมีใครรู้ว่าภายในเต็นท์มีแม่ที่เป็นอัมพฤกษ์ของแปะยิ้งอยู่ หลังจากวันนั้นก็ไม่มีใครเห็นแปะยิ้งอีกเลยมีเพียงเศษกระดาษภาษาจีนที่ถูกไฟใหม้แล้วเหลือเพียงบางส่วนกับข้อความที่แปะยิ้งเขียนมันคือคำเดิมๆที่แปลเป็นภาษาไทยว่า...ผมรักแม่!
BY : เด็กวัด 26 พุทธศตวรรษ
เรื่องราวเศร้าสังคม
เรื่องมีอยู่ว่า มีชายจีนบ้าๆบอๆคนหนึ่ง เขาใช้ผ้าใบเก่าๆที่เก็บตามท้องถนนมาสร้างเป็นเต็นท์ที่พัก โดยอาศัยอยู่ข้างกำแพงศาลเจ้าของคนจีน อาชีพขอแปะยิ้ง คือขายถั่วต้ม เลี้ยงชีวิตทุกวันจะมีคนเห็นแปะยิ้ง ใช้ปากกาหมึกสีดำๆเขียนภาษาจีนทั้งวันทั้งคืนลายมือที่เขียนนั้นตัวบรรจงสวยงามมากแต่ก็ไม่ค่อย มีใครสนใจคนบ้าๆบอๆอย่างแปะยิ้ง อย่างมากก็ช่วยกันซื้อถั่วต้มของแกเพราะสงสารมากกว่า ความอารมณ์ดีบวกด้วยใจเมตตาถ้ามีหมาข้างถนนผ่านมาแกก็จะให้ข้าวกิน ตอนเช้าๆแกก็จะยืนตักบาตรเหมือนคนทั่วไปแต่มักมีแต่น้ำไม่มีแกงเนื้อไม่รู้ไปไหนหมด จนพระไม่ค่อยเดินมารับบาตรของแปะยิ้งเพราะแกเล่นเทน้ำลงบาตร
ถึงแม้ดูแล้วแปะยิ้งจะมีความสุข แต่ทุกวันวัยรุ่นสามคนในซอยแถวนั้นเห็นแปะยิ้งที่ไร ก็ชอบไช้ไม้ตีหรือแกล้งแปะยิ้งต่างๆนาๆอยู่เสมอๆแปะยิ้ง ได้แต่ร้องโวยวายตามประสากลุ่มวัยรุ่นก็ยิ่ง...ชอบแกล้ง เมื่อเห็นพวกนี้มาทีไรแกมักจะเข้าไปแอบอยู่เงียบๆในเต็นท์เวลาผ่านไปหลายปีแปะยิ้งเก็บของจากขยะที่เขาทิ้ง มาตั่งกองไว้หน้า ที่พักของตัวเองคนขายของเก่ามักมาซื้อกล่องกระดาษจากแกเสมอๆ แต่ทุกกล่องนั้นก็เต็มไปด้วยตัวหนังสือที่แปะยิ้งเขียน...ทุกจุดของกระดาษแทบไม่มีที่ไหนที่ไม่มีรายมือภาษาจีนของแปะยิ้งคนขายของเก่า มักแซวแปะยิ้งว่าเขียนแต่คำเดิมๆแต่แปะยิ้งได้แต่หัวเราะแหะๆตามภาษาคนเพี้ยนๆ
อยู่มาวันหนึ่ง วัยรุ่นทั้งสามคน เอาหนังสติ๊กมาแอบยิงไส่ แต่กลับไปถูกลูกนัยน์ตาของแปะยิ้งแกร้องไห้ แบบทรมานดูแล้วน่าสงสารแกดิ้นจนหม้อน้ำร้อน ที่ต้มถั่วราดใส่ ..แปะยิ้งร้องออกมาด้วยความทรมาน น้ำตาปนเลือดไหลอาบแก้มแล้วแปะยิ้งผู้น่าสงสารก็สลบไป วันต่อมาพอแกลุกขึ้นได้แปะยิ้งก็กุลีกุจอต้มน้ำแกงมาไส่บาตรอีกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นวันนี้มือที่ปวดแสบปวดร้อนตาที่เจ็บ ก็ไม่ได้ทำให้แปะยิ้งเลิกเขียนหนังสือ ถึงแม้ตัวหนังสือที่แกเขียนจะไม่ค่อยสวยนักในวันนี้ แต่แกก็เขียนด้วยใจส่วนเจ้าวัยรุ่นเห็นว่าแปะยิ้งขายถั่วต้ม สร้างที่พักเกะกะลูกตาคืนนี้วัยรุ่นทั้งสามจึงแอบใช้ไม้ขีด จุดไฟเผาเต็นท์ขณะที่แปะยิ้งเดินออกไปซื้อยา ไฟได้โหมกระหน่ำไหม้เต็นท์ของแปะยิ้งอย่างรวดเร็ว
เมื่อแปะยิ้ง ซื้อยากลับมาเขาถึงกับเข่าทรุด เสียงที่ออกจากปากแปะยิ้งครั้งแรกในรอบหลายปีคือ...แม่ แล้วถุงยาสำหรับคนเป็นอัมพฤกษ์ของแม่ก็หล่นจากมือของชายที่ชื่อแปะยิ้ง ไม่เคยมีใครรู้ว่าภายในเต็นท์มีแม่ที่เป็นอัมพฤกษ์ของแปะยิ้งอยู่ หลังจากวันนั้นก็ไม่มีใครเห็นแปะยิ้งอีกเลยมีเพียงเศษกระดาษภาษาจีนที่ถูกไฟใหม้แล้วเหลือเพียงบางส่วนกับข้อความที่แปะยิ้งเขียนมันคือคำเดิมๆที่แปลเป็นภาษาไทยว่า...ผมรักแม่!
BY : เด็กวัด 26 พุทธศตวรรษ