ก่อนอื่นผมต้องบอกว่า ผมใช้พันทิปไม่ค่อยเป็นนะครับ แต่ว่าอ่านกระทู้อยู่บ้างเป็นระยะ บางกระทู้บรรยากาศของคนที่เข้ามาตอบมา comment ก็น่ารักดี บางกระทู้ก็ดูโหดร้าย... ผมหวังว่ากระทู้ผมจะเป็นแบบแรกนะครับ (ปรากฎว่าไม่มีคนตอบ... แป่วววว)
เรื่องของเรื่องครับ คือเมื่อคืนผมต้องบินไปทำธุระด่วนที่เชียงใหม่ พอเลิกงานแล้วผมก็เปลี่ยนเสื้อ แล้วตรงดิ่งไปสนามบินเลย... จะบอกทำไมละเอียดขนาดนั้น!!! คือ มันมีผลในตอนกลางๆ ของเรื่องครับ
ผมเลือกบินบางกอก เพราะว่าที่นั่งสบาย แต่หลักๆ คือไฟลท์ดึกมันเหลือไม่กี่สายการบิน ผมก็เลยได้ตั๋วของบางกอกฯ ไปถึงก็เช็กอินแล้วก็เดินไปที่ล็อบบี้ (ที่นั่งรอขึ้นเครื่องเค้าเรียกงี้หรือเปล่า 5555) ไปตามเรื่องครับ แต่ผมมาค่อนข้างช้า พอไปถึงล็อบบี้ที่นั่งก็เลยเต็ม... คือมันก็ไม่ถึงกับเต็มสนิท แต่นึกออกมั้ยครับ บางคนนั่งที่เดียวแต่เอาของวางไปอีก 3 ที่นั่ง บางคนนั่งไขว่ห้างจนเท้าข้ามเส้นแบ่งเขตสมมติ ทำให้เราเข้าไปนั่งไม่ได้อีก บางคนนอนมันเลยสามที่นั่ง... สรุป คือมองซ้ายมองขวา หาที่นั่งไม่เจอ
จนมองไปข้างหน้าไกลๆ ครับ มันมีที่นั่งว่างอยู่ 1 ที่ครับ ผมก็เลยรีบเดินไปนั่ง แต่ผมก็ต้องมาสะดุด... สะดุดตามากกกกกกกก
คือข้างๆ ที่นั่งที่ว่างนั้น มีคุณผู้หญิงคนนึง นั่งเล่นไอแพดใส่หูฟังอยู่ กำลังก้มมองไอแพดแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คาดว่าอาจจะกำลังดูซีรี่ส์พวกมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งจิกหมอนอะป่าว (ปรากฎว่าดูไฮไลท์ฟุตบอล... ไม่ใช่!!!) ประเด็นคือเธอน่ารักมากกกกกกครับ คือบุคลิกหน้าตาเสื้อผ้ารูปร่างอะไรมันดูพอดีไปหมดเลย แต่พอดีเธอนั่งก้มหน้าอยู่ผมก็เลยคิดว่า เธออาจจะสวยตอนก้มก็เป็นได้ เหมือนมุมสาวเฟสบุค/ไอจี/มุมหากินของใครหลายคน เธออาจจะสวยแค่มุมนี้ก็เป็นได้
ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เธอ หัวใจเต้นเร็วขึ้นนิดนึง หลังจากผมนั่งลงข้างๆ เธอแล้ว ตอนนั้นเองที่ผมสังเกตว่าเธอใส่รองเท้าแบบที่ผมคิดว่าสวยที่สุดในโลกนี้ มันคือส้นสูงแบบหัวปิดอะครับ ไม่รู้ใครคิดเหมือนผมบ้างหรือเปล่า แต่ผมคิดว่าแบบเนี้ยสวยที่สุดแล้ว.... มองรองเท้าเสร็จก็มองไปที่ขา ขาเธอก็เรียวสวยอีก... บร๊ะเจ้า อะไรจะดูดีลงตัวไปหมดขนาดนั้น พอๆ ... มองขานานเดี๋ยวเค้าคิดว่าสายหื่นไรงั้น
ตอนนั้นเธอก็ยังดูไอแพดไปเรื่อยๆ ครับ เรื่องทั้งหมดนี้ผมดูจากหางตานะครับ เพราะว่าตอนนี้เรานั่งติดกันเลย คือตัวเธออาจจะไม่รู้ตัว เพราะหัวผมมันเหมือนมองตรงไปข้างหน้า... แต่ถ้าใครเห็นจาก front view นี่ ลูกตาผมมันใกล้จะเหล่ถาวรละฮะ
ผมอยากจะทักเธอมากๆ เลยครับ แต่ไม่รู้จะทักว่าอะไร... ตอนนั้นผมพยายามใช้สมองน้อยๆ คิดประโยคที่สร้างสรรค์ๆ ขึ้นมา แต่สมองผมก็แคนเซิลตัวเองไปทุกมุก เพราะแต่ละไอเดียมันล้มเหลวเหลือเกิน
เอ่อออ... ดูเรื่องอะไรอยู่หรอครับ (ดูละลาบละล้วงไปนะ)
อ่าาาา... บินไปเชียงใหม่หรอครับ (ก็ใช่สิวะคะ นั่งรออยู่ตรงนี้ จะให้บินไปเกาหลีเรอะ)
เอิ่มมม... รองเท้าสวยดีนะครับ (-"- ')
WTF พอๆๆๆๆ ... หลังจากผมถอดใจเลิกล้มความพยายามในการหาเรื่องชวนคุย (ปล.คุณผู้หญิงทั้งหลาย คุณจะรู้ตัวกันมั้ย ว่าการจะคิดหาเรื่องเข้าไปคุยกับพวกคุณเนี่ย มันยากยิ่งกว่าการสอบเข้ามหาลัยอีก ดังนั้นเวลามีคนมาทักด้วยมุกสะเหร่อๆ ก็อย่าไปเอามาเม้าท์เลยครับ มันน่าเห็นใจจริงๆ นะ) ผมก็พยายามปลอบใจตัวเองด้วยการคิดว่า คุยไปอาจจะโดนตอกกลับมาหน้าแหกเปล่าๆ นะ ไม่คุยก็ดีแล้ว อะไรประมาณนั้นไป
แต่ผมก็ยังคาใจอีกเรื่องนึง ผมอยากเห็นหน้าเธอตอนเธอเงยหน้าอะครับ คือใครมันจะเพอร์เฟ็คขนาดนั้น... มันจะไปมีให้เจอกันง่ายๆ ตามสนามบินไรงี้ได้ไง๊ ....
พอดีมีคนลุกไปนั่งที่ที่ใกล้เกทมากขึ้น ผมก็เลยไปนั่งแทนคนนั้น เพราะเป็นมุมที่เห็นนางเอกของเราพอดี.... ผมไปนั่งได้ไม่นาน เธอก็เงยหน้าขึ้นมาจากไอแพดครับ
แม่จ้าว.... มุมหน้าตรงก็น่ารักครับ คือเธอยังคงมีใบหน้าที่ยิ้มค้างอยู่นิดๆ จากเรื่องอะไรที่เธอดูอยู่บนไอแพดอะครับ ผมคิดว่าผู้หญิงตอนยิ้มนี่น่ารักที่สุดแล้วครับ ตอนนั้นคิดว่า กรุกลับไปนั่งตรงนั้นอีกรอบ จะตลกมั้ย... ตอบได้เลยว่า ตลก เลยไม่ไป
ทำใจครับ ทำใจยาวๆ.... และแล้วก็ถึงเวลาเรียกขึ้นเครื่อง เค้าจะเรียกโซน 2 (ที่นั่งหลังๆ) ให้ไปขึ้นเครื่องก่อน เธอก็ลุกไปครับ ส่วนผมนั่งโซน 1 เค้ายังไม่เรียก ผมคิดในใจว่า ดีแล้วล่ะ ไปไกลๆ เลยนะ... ไปให้ไกลๆ เลยจะได้ไม่ต้องมานั่งเห็นเธอ แต่ไม่มีปัญญาทำอะไร
พอเค้าประกาศเรียกผู้โดยสารโซน 1 ผมก็เดินไปครับ ปรากฎว่าเธอยังอยู่แถวๆ นั้น ยังไม่ได้เข้าไป เป็นเพราะเธอเองก็นั่งโซน 1 ครับ
ผมนั่ง 5C ส่วนเธอนั่ง 6C ครับ... ข้างหลังผมเป๊ะๆ
ตอนนี้ความทรมานบังเกิดสิครับ เพราะอยากจะหันไปยิ้มให้ หรือทัก หรืออะไรก็ตาม แต่พอที่นั่งมาเป็นซะแบบนี้ มันเพิ่มเวลความยากแบบเต็ม 10 เอาไป 12 คือแทนที่จะทักแบบชิลๆ เมื่อกี๊ ตอนนี้กลายเป็นว่า การทักหมายถึงต้องหันไป 180 องศาเต็มๆ กว่าจะคิดได้ว่าน่าจะรวบรวมความกล้าแล้วทักไปซะตั้งแต่ที่นั่งรอขึ้นเครื่องก็สายไปเสียแล้ว...
ข่มตาหลับ ดีกว่า
เครื่องเลี้ยวๆๆๆ แอร์สอนๆๆๆ สวมให้เด็กก่อนๆๆๆ
... เทกออฟ
กัปตันพูดๆๆๆ 98000 เมตรๆๆๆ อากาศที่ปลายทางๆๆๆ....... ฯลฯ
ภาพตัดไป ผมตื่นตอนที่คุณแอร์มาเสิร์ฟอาหารครับ อ่อ ลืมเล่าไปครับ ตอนที่ผมถึงที่นั่ง 5C เนี่ย เธอนั่งอยู่ตรง 6C อยู่ก่อนแล้ว... 6B ไม่มีคนนั่ง แล้วอีกพักนึงก็มีผู้ชายมานั่งตรง 6A ครับ เก็บภาพมาแมร่งอย่างกับสายลับอีธาน ฮันท์... ภาพตัดกลับมา หลังจากผมตื่นได้ซักพัก ผมได้ยินคุณผู้ชาย 6A คนนั้นชวนนางเอกของผมคุยใหญ่เลยฮะ
เฮ้ยยยย เรื่องเป็นไงมาไงเนี่ย มาหลับตอนสำคัญพอดี ผมคิดไปว่า นางเอกคงจะคุยนิดเดียวแล้วก็ทำหน้าแบบ จบบทสนทนาอะไรอย่างงี้ (ตามประสาสาวสวย ที่มักวางตัวแบบเข้าถึงยากนิดนึง) แต่เปล่าเลยฮะ เธอเฟรนด์ลี่มาก เธอคุยโต้ตอบกับเค้าโดยไม่หยิ่งไม่ไรเลย ผมได้ยินคำพูดเธอไม่ชัด ผมได้ยินชัดๆ แต่คำพูดของฝ่ายชายแต่ก็พอเดาได้ว่าผู้หญิงก็ตอบแบบดีอะครับ ไม่งั้นเค้าคงไม่พูดต่อเรื่อยๆ หรอกเนอะ
แม่จ้าวกรุทำไมไม่มีความกล้าแบบผู้ชายคนนั้นบ้างวะครัช
ก่อนที่คุณผู้อ่านจะตัดสินว่า เธอคุยเพราะผู้ชายคนนั้นหล่อหรือเปล่า ผมตอบให้เลยว่า ผุ้ชายไม่หล่อครับ หน้าตาธรรมดาๆ มาเลย
ให้ตายเถอะโรบิ้น ตอนนี้ผมอยากหันไปคุยด้วยคน 55555555 แต่ถ้าทำตอนนี้คงจะสะเหร่อเป็ดมาก ก็เลยได้แต่ปวดใจเพิ่มเวลไปอีก 1 ดอก... เฮ้อ ปลอบใจตัวเองต่อไป ดื่มน้ำส้มบนเครื่องแล้วไปหลับซะ
พอเครื่องถึงเชียงใหม่ ผมหยิบกระเป๋าบนหัวเสร็จแล้วก็ลงครับ พยายามไม่คิดอะไรไม่หันไปมองไม่ไรทั้งนั้น คือจะว่าเป็นกลไกในการตัดใจก็ว่าได้ครับ ส่วนผู้โดยสารต่างก็ทะยอยลงมาแล้วก็เดินห่างๆ กันพอสมควรเพราะเป็นไฟลท์ดึกแล้ว ไม่เหมือนพวกไฟลท์เช้าๆ ที่คนมักเดินติดๆ กันไปเป็นกลุ่มก้อนแบบรีบเร่งกันทุกคน
แต่ในความห่างนั้น.... นางเอกของผมกลับโผล่มาเดินข้างหลังผมอีกแล้ว (ผมเห็นจากกระจกตรงทางเดินครับ) เธอตามหลังมาด้วยความห่างประมาณเมตรเดียวเท่านั้น หัวใจผมกลับมาเต้นร้อยกว่าๆ ต่อนาทีอีกครั้ง เมื่อคิดว่าคราวนี้แหละ กรุต้องทักเธอให้ได้ (ไหนว่าทำใจไปแล้ว?)... ว่าแล้วผมก็ออกอุบาย เดินช้าลงๆ เพื่อให้เธอแซง โดยคิดว่าในช่วงที่เธอแซง ผมจะทักฮะ... ตอนนั้นคิดไม่ออกว่าจะทักว่าไร แต่กะว่ายังไงก็ต้องทัก ไม่งั้นผมต้องทนกับความเสียดายไปตลอดชีวิต (ที่ไม่ได้คุยกับเธอในวันนั้น อะไรแบบนี้)
จำได้มั้ยครับ ที่ผมบอกตอนต้นเรื่องว่า ผมเลิกงานละเปลี่ยนเสื้อแล้วไปที่สนามบินเลย... นั่นแหละครับ ชุดผมตอนนี้ก็เลยตลกสุดๆ ท่อนล่างเป็นชุดทำงาน ท่อนบนเป็นเสื้อโปโล แต่งตัวประมาณว่าจะไปตีกอล์ฟที่เดอะมาสเตอร์ แต่วินาทีนั้นผมไม่สนแล้ว ชุดตลกช่างมัน ผมก็เดินช้าลงเรื่อยๆๆๆๆ ตามแผน....
แต่เหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้งอยู่นั่น เธอไม่แซงซักทีครับ
ผมก็โมโหในใจนะครับ คือ...
จะเดินช้าลงกับกรูทำม้ายยยยยยย!!!??!!! แซงไปดี้ .....
งง เซ็ง เสียใจ ฮือๆ ... หมดกัน แผน
สนามบินเชียงใหม่ ทางเดินมันสั้นด้วยครับ แป๊บเดียวก็ไปถึงสายพานที่รอกระเป๋าแล้ว เธอก็เดินไปรอที่สายพาน ส่วนผมเนี่ยซวยตรงไม่ได้โหลดกระเป๋าครับ ผมถือขึ้นเครื่อง แล้วงี้จะไปยืนรอที่สายพานด้วยทำมะม่วงอะไรล่ะฮะ ถ้าตามไปนี่น่าจะไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวจะออกแนว Stalker กันไปใหญ่
หน้าเธอดูเหมือนเป็นคนที่น่าจะยิ้มง่าย เหมือนคนใจดี เหมือนคนสดใสนะครับ... ผมแพ้คนใจดี
ผมเลยไม่มีโอกาสได้รู้จักเธอ สิ่งที่ผมรู้ ก็คือ เธอสวย น่ารัก หุ่นดี อารมณ์ดี เฟรนด์ลี่ ไม่ถือตัว รองเท้าสวย (ไม่เกี่ยวละอันนี้) ....
ผมมองเธอครั้งสุดท้ายก่อนเลี้ยวออกไป ในขณะที่เธอยังยืนรอกระเป๋าอยู่...
ในใจก็เสียดายครับที่ไม่มีโอกาสได้ทัก แต่ก็ดีใจที่ได้รู้ว่าคนสวยน่ารักที่เฟรนด์ลี่แบบนี้ก็ยังมีให้เจอ
แต่ผมมันโง่เองที่คิดเรื่องทักไม่ออกซักที 5555
สุดท้ายผมปลอบใจตัวเองด้วยการบอกตัวเองว่า ถ้าได้เจออีกครั้งนึง แปลว่าเป็น serendipity ละกัน ถึงวันนั้นผมจะเข้าไปคุยกับเธอแล้วเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง ส่วนตอนนี้อย่าไปคิดถึงมัน นี่คือความคิดผมที่สนามบินนะครับ แต่พอถึงที่พักแล้วมันกลับทำไม่ได้เลยฮะ คือกลายเป็นว่า อยากจะบอกเค้า อยากให้เค้าได้รับรู้ ว่าผมประทับใจมาก แล้วการที่เค้าเฟรนด์ลี่กับ 6A ก็ทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ (ทำไมวะ ในเมื่อก็ไม่ได้เป็นคนคุยเอง... ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ)
ผมก็ฝันไปฮะ ว่าวันนึงถ้าได้เจอเธออีก ผมจะเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง แล้วเธอก็จะหัวเราะ แล้วผมก็จะชวนเธอไปทานกาแฟต่อด้วยเค้กอร่อยๆ หรือถ้าเธอไม่ทานกาแฟ ก็ไปไหนก็ได้ครับ... คิดไปโน่น -"-
ผมไม่รู้จะโพสกระทู้ลงห้องไหนครับ แต่คิดว่าจากการดูลักษณะของเธอ เพื่อนๆ ของเธอต้องมีคนเล่นห้องโต๊ะเครื่องแป้งอยู่บ้างแน่นอน ดังนั้น ถ้าใครมีเพื่อนที่บินไปเชียงใหม่ เที่ยวบินที่ PG221 (บางกอกแอร์) ของคืนวันที่ 1/8/2014 รบกวนถามเธอให้หน่อยนะครับ ว่านั่ง 6C หรือเปล่า ถ้าใช่ผมรบกวนอีกข้อนึงนะครับ รบกวนบอกเธอให้หน่อยว่า
ขอบคุณที่ทำให้ผมได้รู้ว่า ถึงคุณจะไม่ได้สวยที่สุดในโลก แต่สำหรับผม ผู้หญิงที่เพอร์เฟ็ค เป็นแบบนี้นี่เอง ขอบคุณที่ทำให้ผมยิ้มคนเดียวตลอดคืนของเมื่อวาน มาจนถึงบ่ายของวันนี้ครับ
อยากขอบคุณ คุณผู้หญิงเพอร์เฟ็ค ที่นั่ง 6C ไฟลท์บางกอกฯ PG221 ไปเชียงใหม่ 1/8/2014 ที่ทำให้ผมยิ้มตลอดคืน
เรื่องของเรื่องครับ คือเมื่อคืนผมต้องบินไปทำธุระด่วนที่เชียงใหม่ พอเลิกงานแล้วผมก็เปลี่ยนเสื้อ แล้วตรงดิ่งไปสนามบินเลย... จะบอกทำไมละเอียดขนาดนั้น!!! คือ มันมีผลในตอนกลางๆ ของเรื่องครับ
ผมเลือกบินบางกอก เพราะว่าที่นั่งสบาย แต่หลักๆ คือไฟลท์ดึกมันเหลือไม่กี่สายการบิน ผมก็เลยได้ตั๋วของบางกอกฯ ไปถึงก็เช็กอินแล้วก็เดินไปที่ล็อบบี้ (ที่นั่งรอขึ้นเครื่องเค้าเรียกงี้หรือเปล่า 5555) ไปตามเรื่องครับ แต่ผมมาค่อนข้างช้า พอไปถึงล็อบบี้ที่นั่งก็เลยเต็ม... คือมันก็ไม่ถึงกับเต็มสนิท แต่นึกออกมั้ยครับ บางคนนั่งที่เดียวแต่เอาของวางไปอีก 3 ที่นั่ง บางคนนั่งไขว่ห้างจนเท้าข้ามเส้นแบ่งเขตสมมติ ทำให้เราเข้าไปนั่งไม่ได้อีก บางคนนอนมันเลยสามที่นั่ง... สรุป คือมองซ้ายมองขวา หาที่นั่งไม่เจอ
จนมองไปข้างหน้าไกลๆ ครับ มันมีที่นั่งว่างอยู่ 1 ที่ครับ ผมก็เลยรีบเดินไปนั่ง แต่ผมก็ต้องมาสะดุด... สะดุดตามากกกกกกกก
คือข้างๆ ที่นั่งที่ว่างนั้น มีคุณผู้หญิงคนนึง นั่งเล่นไอแพดใส่หูฟังอยู่ กำลังก้มมองไอแพดแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คาดว่าอาจจะกำลังดูซีรี่ส์พวกมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งจิกหมอนอะป่าว (ปรากฎว่าดูไฮไลท์ฟุตบอล... ไม่ใช่!!!) ประเด็นคือเธอน่ารักมากกกกกกครับ คือบุคลิกหน้าตาเสื้อผ้ารูปร่างอะไรมันดูพอดีไปหมดเลย แต่พอดีเธอนั่งก้มหน้าอยู่ผมก็เลยคิดว่า เธออาจจะสวยตอนก้มก็เป็นได้ เหมือนมุมสาวเฟสบุค/ไอจี/มุมหากินของใครหลายคน เธออาจจะสวยแค่มุมนี้ก็เป็นได้
ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เธอ หัวใจเต้นเร็วขึ้นนิดนึง หลังจากผมนั่งลงข้างๆ เธอแล้ว ตอนนั้นเองที่ผมสังเกตว่าเธอใส่รองเท้าแบบที่ผมคิดว่าสวยที่สุดในโลกนี้ มันคือส้นสูงแบบหัวปิดอะครับ ไม่รู้ใครคิดเหมือนผมบ้างหรือเปล่า แต่ผมคิดว่าแบบเนี้ยสวยที่สุดแล้ว.... มองรองเท้าเสร็จก็มองไปที่ขา ขาเธอก็เรียวสวยอีก... บร๊ะเจ้า อะไรจะดูดีลงตัวไปหมดขนาดนั้น พอๆ ... มองขานานเดี๋ยวเค้าคิดว่าสายหื่นไรงั้น
ตอนนั้นเธอก็ยังดูไอแพดไปเรื่อยๆ ครับ เรื่องทั้งหมดนี้ผมดูจากหางตานะครับ เพราะว่าตอนนี้เรานั่งติดกันเลย คือตัวเธออาจจะไม่รู้ตัว เพราะหัวผมมันเหมือนมองตรงไปข้างหน้า... แต่ถ้าใครเห็นจาก front view นี่ ลูกตาผมมันใกล้จะเหล่ถาวรละฮะ
ผมอยากจะทักเธอมากๆ เลยครับ แต่ไม่รู้จะทักว่าอะไร... ตอนนั้นผมพยายามใช้สมองน้อยๆ คิดประโยคที่สร้างสรรค์ๆ ขึ้นมา แต่สมองผมก็แคนเซิลตัวเองไปทุกมุก เพราะแต่ละไอเดียมันล้มเหลวเหลือเกิน
เอ่อออ... ดูเรื่องอะไรอยู่หรอครับ (ดูละลาบละล้วงไปนะ)
อ่าาาา... บินไปเชียงใหม่หรอครับ (ก็ใช่สิวะคะ นั่งรออยู่ตรงนี้ จะให้บินไปเกาหลีเรอะ)
เอิ่มมม... รองเท้าสวยดีนะครับ (-"- ')
WTF พอๆๆๆๆ ... หลังจากผมถอดใจเลิกล้มความพยายามในการหาเรื่องชวนคุย (ปล.คุณผู้หญิงทั้งหลาย คุณจะรู้ตัวกันมั้ย ว่าการจะคิดหาเรื่องเข้าไปคุยกับพวกคุณเนี่ย มันยากยิ่งกว่าการสอบเข้ามหาลัยอีก ดังนั้นเวลามีคนมาทักด้วยมุกสะเหร่อๆ ก็อย่าไปเอามาเม้าท์เลยครับ มันน่าเห็นใจจริงๆ นะ) ผมก็พยายามปลอบใจตัวเองด้วยการคิดว่า คุยไปอาจจะโดนตอกกลับมาหน้าแหกเปล่าๆ นะ ไม่คุยก็ดีแล้ว อะไรประมาณนั้นไป
แต่ผมก็ยังคาใจอีกเรื่องนึง ผมอยากเห็นหน้าเธอตอนเธอเงยหน้าอะครับ คือใครมันจะเพอร์เฟ็คขนาดนั้น... มันจะไปมีให้เจอกันง่ายๆ ตามสนามบินไรงี้ได้ไง๊ ....
พอดีมีคนลุกไปนั่งที่ที่ใกล้เกทมากขึ้น ผมก็เลยไปนั่งแทนคนนั้น เพราะเป็นมุมที่เห็นนางเอกของเราพอดี.... ผมไปนั่งได้ไม่นาน เธอก็เงยหน้าขึ้นมาจากไอแพดครับ
แม่จ้าว.... มุมหน้าตรงก็น่ารักครับ คือเธอยังคงมีใบหน้าที่ยิ้มค้างอยู่นิดๆ จากเรื่องอะไรที่เธอดูอยู่บนไอแพดอะครับ ผมคิดว่าผู้หญิงตอนยิ้มนี่น่ารักที่สุดแล้วครับ ตอนนั้นคิดว่า กรุกลับไปนั่งตรงนั้นอีกรอบ จะตลกมั้ย... ตอบได้เลยว่า ตลก เลยไม่ไป
ทำใจครับ ทำใจยาวๆ.... และแล้วก็ถึงเวลาเรียกขึ้นเครื่อง เค้าจะเรียกโซน 2 (ที่นั่งหลังๆ) ให้ไปขึ้นเครื่องก่อน เธอก็ลุกไปครับ ส่วนผมนั่งโซน 1 เค้ายังไม่เรียก ผมคิดในใจว่า ดีแล้วล่ะ ไปไกลๆ เลยนะ... ไปให้ไกลๆ เลยจะได้ไม่ต้องมานั่งเห็นเธอ แต่ไม่มีปัญญาทำอะไร
พอเค้าประกาศเรียกผู้โดยสารโซน 1 ผมก็เดินไปครับ ปรากฎว่าเธอยังอยู่แถวๆ นั้น ยังไม่ได้เข้าไป เป็นเพราะเธอเองก็นั่งโซน 1 ครับ
ผมนั่ง 5C ส่วนเธอนั่ง 6C ครับ... ข้างหลังผมเป๊ะๆ
ตอนนี้ความทรมานบังเกิดสิครับ เพราะอยากจะหันไปยิ้มให้ หรือทัก หรืออะไรก็ตาม แต่พอที่นั่งมาเป็นซะแบบนี้ มันเพิ่มเวลความยากแบบเต็ม 10 เอาไป 12 คือแทนที่จะทักแบบชิลๆ เมื่อกี๊ ตอนนี้กลายเป็นว่า การทักหมายถึงต้องหันไป 180 องศาเต็มๆ กว่าจะคิดได้ว่าน่าจะรวบรวมความกล้าแล้วทักไปซะตั้งแต่ที่นั่งรอขึ้นเครื่องก็สายไปเสียแล้ว...
ข่มตาหลับ ดีกว่า
เครื่องเลี้ยวๆๆๆ แอร์สอนๆๆๆ สวมให้เด็กก่อนๆๆๆ
... เทกออฟ
กัปตันพูดๆๆๆ 98000 เมตรๆๆๆ อากาศที่ปลายทางๆๆๆ....... ฯลฯ
ภาพตัดไป ผมตื่นตอนที่คุณแอร์มาเสิร์ฟอาหารครับ อ่อ ลืมเล่าไปครับ ตอนที่ผมถึงที่นั่ง 5C เนี่ย เธอนั่งอยู่ตรง 6C อยู่ก่อนแล้ว... 6B ไม่มีคนนั่ง แล้วอีกพักนึงก็มีผู้ชายมานั่งตรง 6A ครับ เก็บภาพมาแมร่งอย่างกับสายลับอีธาน ฮันท์... ภาพตัดกลับมา หลังจากผมตื่นได้ซักพัก ผมได้ยินคุณผู้ชาย 6A คนนั้นชวนนางเอกของผมคุยใหญ่เลยฮะ
เฮ้ยยยย เรื่องเป็นไงมาไงเนี่ย มาหลับตอนสำคัญพอดี ผมคิดไปว่า นางเอกคงจะคุยนิดเดียวแล้วก็ทำหน้าแบบ จบบทสนทนาอะไรอย่างงี้ (ตามประสาสาวสวย ที่มักวางตัวแบบเข้าถึงยากนิดนึง) แต่เปล่าเลยฮะ เธอเฟรนด์ลี่มาก เธอคุยโต้ตอบกับเค้าโดยไม่หยิ่งไม่ไรเลย ผมได้ยินคำพูดเธอไม่ชัด ผมได้ยินชัดๆ แต่คำพูดของฝ่ายชายแต่ก็พอเดาได้ว่าผู้หญิงก็ตอบแบบดีอะครับ ไม่งั้นเค้าคงไม่พูดต่อเรื่อยๆ หรอกเนอะ
แม่จ้าวกรุทำไมไม่มีความกล้าแบบผู้ชายคนนั้นบ้างวะครัช
ก่อนที่คุณผู้อ่านจะตัดสินว่า เธอคุยเพราะผู้ชายคนนั้นหล่อหรือเปล่า ผมตอบให้เลยว่า ผุ้ชายไม่หล่อครับ หน้าตาธรรมดาๆ มาเลย
ให้ตายเถอะโรบิ้น ตอนนี้ผมอยากหันไปคุยด้วยคน 55555555 แต่ถ้าทำตอนนี้คงจะสะเหร่อเป็ดมาก ก็เลยได้แต่ปวดใจเพิ่มเวลไปอีก 1 ดอก... เฮ้อ ปลอบใจตัวเองต่อไป ดื่มน้ำส้มบนเครื่องแล้วไปหลับซะ
พอเครื่องถึงเชียงใหม่ ผมหยิบกระเป๋าบนหัวเสร็จแล้วก็ลงครับ พยายามไม่คิดอะไรไม่หันไปมองไม่ไรทั้งนั้น คือจะว่าเป็นกลไกในการตัดใจก็ว่าได้ครับ ส่วนผู้โดยสารต่างก็ทะยอยลงมาแล้วก็เดินห่างๆ กันพอสมควรเพราะเป็นไฟลท์ดึกแล้ว ไม่เหมือนพวกไฟลท์เช้าๆ ที่คนมักเดินติดๆ กันไปเป็นกลุ่มก้อนแบบรีบเร่งกันทุกคน
แต่ในความห่างนั้น.... นางเอกของผมกลับโผล่มาเดินข้างหลังผมอีกแล้ว (ผมเห็นจากกระจกตรงทางเดินครับ) เธอตามหลังมาด้วยความห่างประมาณเมตรเดียวเท่านั้น หัวใจผมกลับมาเต้นร้อยกว่าๆ ต่อนาทีอีกครั้ง เมื่อคิดว่าคราวนี้แหละ กรุต้องทักเธอให้ได้ (ไหนว่าทำใจไปแล้ว?)... ว่าแล้วผมก็ออกอุบาย เดินช้าลงๆ เพื่อให้เธอแซง โดยคิดว่าในช่วงที่เธอแซง ผมจะทักฮะ... ตอนนั้นคิดไม่ออกว่าจะทักว่าไร แต่กะว่ายังไงก็ต้องทัก ไม่งั้นผมต้องทนกับความเสียดายไปตลอดชีวิต (ที่ไม่ได้คุยกับเธอในวันนั้น อะไรแบบนี้)
จำได้มั้ยครับ ที่ผมบอกตอนต้นเรื่องว่า ผมเลิกงานละเปลี่ยนเสื้อแล้วไปที่สนามบินเลย... นั่นแหละครับ ชุดผมตอนนี้ก็เลยตลกสุดๆ ท่อนล่างเป็นชุดทำงาน ท่อนบนเป็นเสื้อโปโล แต่งตัวประมาณว่าจะไปตีกอล์ฟที่เดอะมาสเตอร์ แต่วินาทีนั้นผมไม่สนแล้ว ชุดตลกช่างมัน ผมก็เดินช้าลงเรื่อยๆๆๆๆ ตามแผน....
แต่เหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้งอยู่นั่น เธอไม่แซงซักทีครับ
ผมก็โมโหในใจนะครับ คือ...
งง เซ็ง เสียใจ ฮือๆ ... หมดกัน แผน
สนามบินเชียงใหม่ ทางเดินมันสั้นด้วยครับ แป๊บเดียวก็ไปถึงสายพานที่รอกระเป๋าแล้ว เธอก็เดินไปรอที่สายพาน ส่วนผมเนี่ยซวยตรงไม่ได้โหลดกระเป๋าครับ ผมถือขึ้นเครื่อง แล้วงี้จะไปยืนรอที่สายพานด้วยทำมะม่วงอะไรล่ะฮะ ถ้าตามไปนี่น่าจะไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวจะออกแนว Stalker กันไปใหญ่
หน้าเธอดูเหมือนเป็นคนที่น่าจะยิ้มง่าย เหมือนคนใจดี เหมือนคนสดใสนะครับ... ผมแพ้คนใจดี
ผมเลยไม่มีโอกาสได้รู้จักเธอ สิ่งที่ผมรู้ ก็คือ เธอสวย น่ารัก หุ่นดี อารมณ์ดี เฟรนด์ลี่ ไม่ถือตัว รองเท้าสวย (ไม่เกี่ยวละอันนี้) ....
ผมมองเธอครั้งสุดท้ายก่อนเลี้ยวออกไป ในขณะที่เธอยังยืนรอกระเป๋าอยู่...
ในใจก็เสียดายครับที่ไม่มีโอกาสได้ทัก แต่ก็ดีใจที่ได้รู้ว่าคนสวยน่ารักที่เฟรนด์ลี่แบบนี้ก็ยังมีให้เจอ
แต่ผมมันโง่เองที่คิดเรื่องทักไม่ออกซักที 5555
สุดท้ายผมปลอบใจตัวเองด้วยการบอกตัวเองว่า ถ้าได้เจออีกครั้งนึง แปลว่าเป็น serendipity ละกัน ถึงวันนั้นผมจะเข้าไปคุยกับเธอแล้วเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง ส่วนตอนนี้อย่าไปคิดถึงมัน นี่คือความคิดผมที่สนามบินนะครับ แต่พอถึงที่พักแล้วมันกลับทำไม่ได้เลยฮะ คือกลายเป็นว่า อยากจะบอกเค้า อยากให้เค้าได้รับรู้ ว่าผมประทับใจมาก แล้วการที่เค้าเฟรนด์ลี่กับ 6A ก็ทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ (ทำไมวะ ในเมื่อก็ไม่ได้เป็นคนคุยเอง... ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ)
ผมก็ฝันไปฮะ ว่าวันนึงถ้าได้เจอเธออีก ผมจะเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง แล้วเธอก็จะหัวเราะ แล้วผมก็จะชวนเธอไปทานกาแฟต่อด้วยเค้กอร่อยๆ หรือถ้าเธอไม่ทานกาแฟ ก็ไปไหนก็ได้ครับ... คิดไปโน่น -"-
ผมไม่รู้จะโพสกระทู้ลงห้องไหนครับ แต่คิดว่าจากการดูลักษณะของเธอ เพื่อนๆ ของเธอต้องมีคนเล่นห้องโต๊ะเครื่องแป้งอยู่บ้างแน่นอน ดังนั้น ถ้าใครมีเพื่อนที่บินไปเชียงใหม่ เที่ยวบินที่ PG221 (บางกอกแอร์) ของคืนวันที่ 1/8/2014 รบกวนถามเธอให้หน่อยนะครับ ว่านั่ง 6C หรือเปล่า ถ้าใช่ผมรบกวนอีกข้อนึงนะครับ รบกวนบอกเธอให้หน่อยว่า
ขอบคุณที่ทำให้ผมได้รู้ว่า ถึงคุณจะไม่ได้สวยที่สุดในโลก แต่สำหรับผม ผู้หญิงที่เพอร์เฟ็ค เป็นแบบนี้นี่เอง ขอบคุณที่ทำให้ผมยิ้มคนเดียวตลอดคืนของเมื่อวาน มาจนถึงบ่ายของวันนี้ครับ