(นิทานเซน)

วันหนึ่ง ขณะกำลังเดินผ่านป่ารกชัฏ ชายคนหนึ่งได้พบเข้ากับเสือที่ดุร้ายตัวหนึ่ง เขาออกวิ่งสุดชีวิต โดยมีเสือไล่ตามมา
ชายคนนั้นวิ่งมาจนสุดขอบหน้าผา และเสือไล่มาเกือบจะทัน เมื่อไม่มีทางเลือก เขาจึงจับเถาวัลย์เส้นหนึ่งไว้แน่น แล้วไต่ลงไป

เมื่อไต่ลงไปได้ครึ่งทาง เขาได้แหงนหน้าขึ้นไปดู เห็นเสือตัวนั้นยืนแยกเขี้ยวอยู่ข้างบน
ครั้นก้มดูข้างล่างก็เห็นเสืออีกตัวหนึ่งคอยเขาอยู่ และกำลังส่งเสียงคำราม เขาถูกดักไว้ทั้งสองด้าน

หนูสองตัว ตัวหนึ่งสีขาว อีกตัวสีดำ
ได้ปรากฏขึ้นที่เถาวัลย์เหนือศีรษะเขาขึ้นไป พวกมันกำลังแทะเถาวัลย์ที่เขาโหนตัวอยู่ ราวกับว่าไม่สนใจเขาเลย

เขารู้ดีว่าถ้าปล่อยให้มันแทะต่อไป จะต้องถึงจุดหนึ่งที่เถาวัลย์ไม่สามารถรับน้ำหนักตัวเขาได้ มันจะต้องขาด
และเขาจะต้องตกลงไป พยายามส่งเสียงไล่ แต่มันไม่ยอมไป

ในทันใดนั้น เขาสังเกตเห็นสตรอว์เบอร์รีต้นหนึ่งขึ้นอยู่ที่ผนังผา ไม่ห่างจากตัวเขานัก
ลูกของมันอวบใหญ่ และสุกแล้ว เขาโหนเถาวัลย์ไว้ด้วยมือข้างเดียว แล้วเอื้อมอีกมือไปเด็ดมันออกมา

ขณะที่มีเสืออยู่ทั้งข้างบนและข้างล่าง อีกทั้งหนูสองตัวกำลังแทะเถาวัลย์ที่เขาเกาะอยู่
ชายผู้นั้นได้ลิ้มรสสตรอว์เบอร์รี และพบว่ารสชาติของมันหอมหวานยิ่งนัก.....