เมื่อเราไม่สามารถพูดคุยกับแม่ผู้ให้กำเนิดของตัวเองได้

จริงๆไม่อยากตั้งกระทู้นี้เลยค่ะ
พยายามแก้ไขปัญหาด้วยตัวเองมาหลายวิธีแล้ว แต่ไม่เคยได้ผลเลย หนำซ้ำยิ่งนับวันเรื่องราวมันยิ่งแย่ลงเรื่อยๆอีก

เราไม่สามารถพูดคุยกับแม่ได้เลยค่ะ

ทุกครั้งที่คุยกัน จะต้องจบลงที่แม่เราระเบิดถ้อยคำผรุสวาทใส่หน้าเราอยู่ฝ่ายเดียวเสมอ ไม่เคยที่จะได้พูดคุยกันดีๆเลยสักครั้ง

คงต้องขยายความถึงความสัมพันธ์ของเรากับแม่ก่อนค่ะ
แม่เรามีลูกสาว 2 คน คือเราซึ่งเป็นคนโต กับน้องสาวเรา อายุห่างกัน 6 ปี
ปัจจุบันแม่หย่ากับพ่อแล้วค่ะ หลังจากแยกห้องนอนกันมานานนับสิบปี
ในบ้านจึงเหลือแม่ เรา และน้องสาว

ตั้งแต่จำความได้ พ่อกับเราจะเป็นคนรองรับอารมณ์แม่เสมอ เพราะแม่เราเป็นคนที่โมโหง่าย เก็บอารมณ์ไม่อยู่ เรื่องเล็กน้อยแค่ไหนเขาก็จะด่ากราดไปทั่ว และที่สำคัญคือชอบด่าประจานในสิ่งที่ไม่เป็นจริงอยู่เสมอ เช่น เวลาถูกใช้ให้ถ่ายรูปแล้วรูปออกมาไม่สวย ก็ถูกด่าต่อหน้าสาธารณชนว่าเป็นกาหรี่ เป็นต้น

(เรื่องนี้เราเคยระบายไว้ที่กระทู้นี้ค่ะ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้http://pantip.com/topic/32272318/comment59)

พอพ่อหย่าขาดจากแม่แล้ว จึงเหลือแค่เราคนเดียวที่ต้องรองรับอารมณ์แม่เสมอ
เราเคยเข้าไปเลียบๆเคียงๆเปิดอกคุยกับแม่หลายต่อหลายครั้ง ถึงพฤติกรรมที่แม่แสดงออกมา ซึ่งแน่นอน บทสนทนายังไม่ทันเริ่ม แม่เราจะวีนแทรกขึ้นมาด้วยอารมณ์โกรธทันที และด่าต่อเนื่องยาวนานจนกว่าเขาจะพอใจ ดังนั้น การพูดคุยดีๆระหว่างเรากับแม่จึงไม่เคยเกิดขึ้นเลย

แต่ก็ยังดีที่ยังมีน้องสาว เป็นตัวกลางคอยเชื่อมความสัมพันธ์ของเรากับแม่ โดยปกติแม่จะสนทนากับเราผ่านน้องสาวค่ะ

จนเรื่องราวเริ่มเลวร้ายลงเมื่อ ช่วงที่เราใกล้จบมหาลัย เราก็แยกตัวไปอยู่คนเดียวแถวม. เรารับจ๊อบหาเงินเรียนส่งตัวเองไปพลางๆ เพราะคิดว่าอีกหน่อยคงต้องทำงานส่งน้องเรียน เลยรีบแยกออกมาหาลู่ทางทำมาหากินดีกว่า ซึ่งการตัดสินใจในส่วนนี้ของเราทำให้แม่ไม่พอใจมากๆค่ะ

ตอนเราออกจากบ้านไป แม่โมโหมาก แม่ด่าทอเราเป็นลูกอกตัญญู และสาปแช่งเราให้เราชิปหาย ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องล้มเหลว ถึงจะเสียใจแต่เราก็ดื้อดึงออกจากบ้านไปอยู่ดีค่ะ ท้ายที่สุดแม่ก็ตัดแม่ตัดลูกกับเรา

จากนั้นมาแม่ไม่พูดกับเราเลย โทรไปไม่รับ กลับบ้านไปก็ขับไสไล่ส่งเราเป็นหมูเป็นหมาเลย ถึงเราจะกราบกรานยังไงเขาก็ไม่ยอมรับ

เราเลยอยู่ตัวคนเดียวค่ะ ทำงานส่งตัวเองเรียนจนจบ คิดจะหางานทำเลย และตอนนั้นเองที่เรื่องทุกอย่างยิ่งแย่ลงไปอีก

จู่ๆน้องสาวที่อยู่กับแม่ ก็เลิกรับโทรศัพท์เรา ฝากข้อความไว้ก็ไม่โทรกลับ เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เลยโทรถามพ่อค่ะ
พ่อบอกว่า น้องโทรมาร้องไห้กับพ่อประจำว่า เพราะเราไม่อยู่บ้าน น้องสาวเรากลายเป็นคนรับเคราะห์แทนเราทั้งหมด แม่พูดจาไม่ดีใส่น้องทุกวัน ทั้งโมโห ทั้งด่าประจาน แบบเดียวกับที่เราเคยโดนแหละค่ะ น้องเราเครียดมาก รับไม่ได้ที่ต้องโดนแบบนี้ (เพราะน้องไม่เคยโดนมาก่อน) เลยพาลโกรธเรา ที่เราออกจากบ้านไป ทิ้งให้น้องต้องโดนอยู่คนเดียว

พ่อเลยเกลี้ยกล่อมให้เรากลับไปขอขมาแม่ซะ แล้วก็กลับไปอยู่บ้านเหมือนเดิม
เราเลยต้องจำใจกลับมาอยู่กับแม่อีกครั้งค่ะ แต่ตอนนี้อะไรๆก็ไม่ค่อยเหมือนเดิมเท่าไหร่ ถึงแม้จะเลิกด่าน้องแล้วมาลงที่เราแทน แต่ความรู้สึกของน้องเรากู้คืนกลับมาไม่ได้ ตอนนี้น้องเกลียดเราไปแล้วค่ะ น้องบอกว่าเราทิ้งให้เขาต้องเจอเรื่องร้ายๆอยู่คนเดียว

แล้วยิ่งตอนนี้น้องสาวเราก็ออกจากบ้านไปเรียนมหาลัยแล้วค่ะ ทำให้เราขาดตัวกลางสื่อสารกับแม่ไปโดยปริยาย
ตอนนี้เรากับแม่อยู่บ้านเดียวกัน แต่ต่างฝ่ายต่างก้มหน้าไม่สบตา แล้วแยกย้ายเข้าห้องกันไปค่ะ

ไม่ใช่ว่าเราไม่พยายามนะคะ เราหาเรื่องชวนคุยทุกครั้งที่มีโอกาส แต่ทุกครั้งที่คุยกันแม่ก็ต้องหาเรื่องเราทุกที
อย่างเมื่อเย็นนี้เราพยายามคุยกับแม่เรื่องน้องสาวที่ไปเรียนมหาลัย บทสนทนาเริ่มต้นอย่างปกติธรรมดามากๆ แต่กลับจบด้วยถ้อยคำที่ทำให้เราต้องกลับเข้าห้องไปร้องไห้เป็นชั่วโมง

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เรา : ตอนนี้น้องคงหาเพื่อนได้แล้วเนอะ
แม่ : มืงโตได้แล้วนะ
เรา : ฮะ!?
แม่ : มืงออกไปเรียนมหาลัยมา 4-5 ปี มืงหาเพื่อนที่จริงใจได้สักคนมั้ย
เรา : (ยังเงิบอยู่)
แม่ : กุถึงบอกให้มืงโตได้แล้วไง หัดใช้หัวสมองคิดบ้าง ทำตัวอย่างนี้ถึงไม่มีใครคบ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้(เราเป็นคนเพื่อนน้อยค่ะ เราไม่มีปัญหาเรื่องเข้าสังคมนะ แต่เราเป็นคนไม่เล่นโซเชียล ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนมากนัก อีกทั้งสมัยม.ปลายเราเคยโดนเพื่อนรังแกบ่อยๆ แม่เราทราบจุดนี้ดีค่ะ เลยมักขุดมาเล่นงานเรา)
เรา : หนูบอกตอนไหนว่าไม่มีเพื่อนคบ
แม่ : กุพูดยังไม่ทันจบ มืงก็แว้ดกุขึ้นมาแบบนี้ไง เลยไม่มีใครเค้าเอามืง
เรา : (เงิบอีกครั้ง เราแว้ดตอนไหนอ่ะ?)
แม่ : สันดานมืงมันเป็นแบบนี้มานานแล้ว ยิ่งนับวันยิ่งแย่ลง อีสัส วันๆร่านหาแต่คลวย (คือ ทุกวันนี้เราแทบไม่ได้ก้าวออกจากรั้วบ้านด้วยซ้ำ!)
เรา : แม่เอาอะไรมาพูด หนูไม่เคยทำอะไรแบบนั้นเลยนะ ทำไมแม่คิดกับหนูแบบนี้ล่ะ
แม่ : มืงสอดกุอีกแล้วนะ กุพูด กุสอนห่าอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ย มืงเป็นลูกกุนะ
เรา : (นิ่ง ปล่อยให้แม่พูดต่อไป)
แม่ : กุเป็นแม่กุผิดเสมอ (ว่าแล้วแม่เราก็ยกมือไหว้เรา แล้วดัดเสียงพูด) ขอโทษนะจ๊ะลูก แม่ผิดไปแล้วจ้ะ ..มืงพอใจมั้ย อีมารอาศัยท้องกุมาเกิด
เรา : (รีบก้มลงกราบแม่แทบเท้า) แม่หนูขอโทษค่ะ หนูผิดเอง
แม่ : มืงไม่ต้องมาขอโทษ มืงไม่ใช่ลูกกุ
เรา : หนูขอโทษค่ะ หนูเข้าใจแล้ว จะไม่เถียงอีกแล้ว
แม่ : มืงไม่ต้องมาขอโทษกุ กุไม่เข้าใจมืง ไม่อยากเข้าใจด้วย ต่อไปนี้มืงไม่ต้องมาพูดกะกุ มืงไม่ใช่ลูกกุ (ว่าแล้วแม่ก็เดินหนีเข้าห้องไปเลย)

ส่วนใหญ่ก็จะเป็นแบบนี้ค่ะ อาจจะมีบางวันที่แรงกว่านี้ (ถึงขั้นเอารองเท้าปาหัวไล่เราออกจากบ้าน) และบางวันที่ไม่พูดกันเลยสักคำ แต่ทุกครั้งที่พูดคุยกันจะต้องจบลงด้วยรูปการแบบนี้เสมอค่ะ


ถามว่า ทำไมถึงไม่ออกจากบ้านไปหางานทำล่ะ
คำตอบคือ ทำไม่ได้ค่ะ เพราะบ้านเรามีธุรกิจส่วนตัวเล็กๆอยู่ แม่เราเป็นคนบริหาร เป็นคนลงไปควบคุมงาน โดยให้เราเป็นคนทำงานเอกสาร บัญชี ประกันสังคมค่ะ แม่เราทำเอกสารไม่เป็น ใช้คอมพิวเตอร์ไม่ได้ แต่ไม่คิดจะใช้ค่ะ (เคยอาสาสอนคอมให้ เขาก็ด่าเราว่าอกตัญญู) ดังนั้น ถ้าเราออกจากบ้านไป ธุรกิจของแม่ต้องพังแน่นอนค่ะ (พ่อกับน้องเป็นห่วงตรงส่วนนี้ที่สุดค่ะ ธุรกิจที่บ้านเป็นรายได้เพียงหนึ่งเดียวของบ้านค่ะ)

อีกทั้งพ่อ น้อง และคนใกล้ตัว ก็หวังให้เราอยู่ช่วยงานและรองรับอารมณ์ของแม่ต่อไปด้วย

ปัญหาในตอนนี้ คือ บ้านที่เหลือเพียงเรากับแม่สองคนแบบนี้ เราจะสื่อสารกับแม่ยังไงดีคะ อย่างน้อยๆเรื่องธุรกิจก็ต้องประสานงานกัน แต่แค่อ้าปากก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ตลอด อีกอย่างนึง นอกจากจะพูดกันด้วยไม่ได้แล้ว แม่เรายังไม่ยอมรับการสื่อสารช่องทางอื่นเลย ทั้งโน๊ต ทั้งจดหมาย เพราะเราเคยเขียนจดหมายหาแม่แล้ว พบว่าแม่ขยำมันทิ้งทั้งที่ยังไม่ได้แกะอ่านค่ะ

ส่วนปัญหาในอนาคต คือ เราไม่มีรายได้ค่ะ เพราะไม่สามารถออกไปทำงานได้ เมื่อก่อนเราเคยรับจ๊อบวาดรูปตามถนนคนเดินแถวมหาลัยค่ะ มีเงินเก็บนิดหน่อย แต่ตอนนี้เรากลับมาอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดแล้ว บ้านห่างจากตัวอำเภอ 30 กิโลค่ะ ไม่มีรถใช้ (บ้านเรามีหนี้ก้อนใหญ่อยู่ ไม่สามารถซื้อรถยนต์ได้) อยู่ในถิ่นชนบทที่มีรถสองแถวผ่านวันละ 5 คันเท่านั้นค่ะ จึงมีปัญหาในการเดินทางมาก ดังนั้น เรื่องการหาอาชีพเสริมขณะที่อยู่บ้านจึงเป็นเรื่องยากค่ะ

สรุปคือ ในตอนนี้ ตัวเรานอกจากจะต้องทนอยู่กับแม่ที่พูดคุยด้วยไม่ได้แล้ว ยังไม่สามารถออกจากบ้านโดยทิ้งภาระหน้าที่ความเป็นลูกและธุรกิจของที่บ้านไว้อีกด้วย

มีทางที่เราจะคุยกับแม่ได้บ้างมั้ยคะ? อย่างน้อยก็อยากให้ท่านได้รับฟังบ้างสักนิดก็ยังดี

เราพยายามเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่แม่เป็นนะ เรารักแม่มาก แม่เราเป็นผู้หญิงที่สวย เก่งและฉลาด ตอนเด็กเราอยากเป็นแบบแม่มาโดยตลอด อยากเข้มแข็งให้ได้สักครึ่งนึงของแม่

แต่ตอนนี้อะไรๆก็ดูแย่ไปเสียหมด



ป.ล. แก้ไขคำหยาบคายที่โดนเซ็นเซอร์ค่ะ