แม่ค้าเปิดร้านอาหารมือใหม่ เอะอะก็บอกของแพง เอะอะก็บอกต้นทุนสูง เลยต้องขายแพงๆ

คือไม่ได้จะเอาไปเทียบถึงขนาดพวกแม่ค้าข้าวแกงจานละ 10  บาท ขาหมู 20  บาท ที่เค้ายังอยู่ได้นะครับ (แต่ก็ต้องคิดให้ตกนะครับว่าทำไมเค้าอยู่ได้)

บางคนต้องย้อนกลับมาดูการใช้ชีวิตตัวเองด้วยนะครับ

เปิดร้านทีเดียวกะเอารวยเลย

เปิดร้านกาแฟ ขนมเค้ก แต่อยากขายกาแฟแก้วละร้อยเค้กชิ้นละร้อยกว่าบาท(มั่นใจว่าของตัวเองอร่อย)  บอกว่าขายแพงเพราะค่าครองชีพสูง เนื่องจากตัวเองต้องไปเดินห้าง กินกาแฟแก้วละสองร้อย กินอาหารจานละเป็นพัน โอโทโร่คำละ 600  นั่นคือกำลังหาเงินมารองรับความฟุ่มเฟือยของตัวเอง ก็เลยต้องขายของแพงๆด้วย

รถญี่ปุ่นธรรมดาขับไม่ได้ ต้องขับรุ่นใหญ่ ต้องขับตัวท็อป ต้องขับรถยุโรป ก็เลยต้องให้ลูกค้ามาช่วยผ่อน ด้วยการตั้งราคาอาหารสูงๆ

กระเป๋าต้องแบรนด์เนม ธรรมดาใช้ไม่ได้ เพราะร้านที่ฉันเปิดเป็นร้านไฮโซ ขายอาหารราคาแพง(แต่บอกลูกค้าว่าทำอาหารด้วยความรัก มีสตอรี่)

จริงๆทุนวัตถุดิบในการทำอาหารไม่สูงหรอกครับ ค่าเช่าก็ไม่ได้ได้สูงหรอกครับ แต่ที่สูงคือ ภาษีสังคม  ต้นทุนในการใช้ชีวิต ในเมื่อแม่ค้าเองไม่มีความพอเพียง ก็บวกราคาขายไปสูงๆ สุดท้ายไม่จีรังนะครับ ร้านพวกนี้อยู่ได้ไม่นานนัก เว้นแต่ว่า โดนใจคนกินจริงๆ ซึ่งยากมาก 1  ใน 100 เปิดร้านอาหารขายของแพงๆแล้วคนติดเหมือนถูกหวยรางวัลที่1 นะครับ