[Free!-ES-] กระทู้เม้ามอย+สปอยล์ตอนที่ 4 'การผลิกผันของคำสัญญา'

**กระทู้นี้มีเนื้อหาจิ้น Y อย่างแน่นอน เตือนแล้วนะคะ**

---

ย้อนไปยังหน้าร้อนในสมัยเด็ก ๆ



รินกับโซสึเกะแวะซื้อไอติมที่ร้านขายของ เมื่อทั้งคู่เล็งไอติมรสโคล่าแท่งเดียวกัน ก็เลยต้องตัดสินด้วยการเป่ายิ้งฉุบ



โซสึเกะบ่นว่า ถ้าเป็นการแข่งว่ายผีเสื้อละก็ ฉันไม่แพ้แน่
รินเสนอว่า ถ้างั้นคราวหน้ามาแข่งว่ายผีเสื้อกันมั้ยล่ะ



โซสึเกะพูดต่อ งั้นคนแพ้ต้องทำตามคำขอของคนชนะด้วยนะ
รินว่า น่าสนุกดี
ทั้งคู่กำหมัดชนกันแทนการเกี่ยวก้อยสัญญา

กลับมายังโรงเรียนซาเมะสึกะในยุคปัจจุบัน



โซสึเกะกำลังซ้อมว่ายผีเสื้ออยู่ นิโทริชมว่า ว่ายได้สุดยอดมากๆ
รินตอบว่า อืม แต่ถ้าหมอนั่นเอาจริงจะเร็วได้กว่านี้อีก
โมโมทาโร่ก็กำลังโชว์ฟอร์มท่ากรรเชียงอยู่เหมือนกัน คนในชมรมฮือฮาเพราะว่าว่ายได้เร็วว่าสถิติของทีมซะอีก



แต่โมโมะไม่เห็นเส้นระวังขอบสระ เลยว่ายชนขอบเข้าอย่างจัง  _โถ...
รุ่นพี่คนอื่นๆชมว่าโมโมะทำได้ดีมาก
นิโทริมองอยู่ก็คิดว่าตัวเองต้องซ้อมให้หนักขึ้น จะได้อยู่ในทีมว่ายผลัดกับรินได้



โซสึเกะถามรินว่า ตอนนี้นิโทริฝีมือยังไม่ถึงที่จะเข้าทีมว่ายผลัดใช่มั้ย
รินมองนิโทริที่ฝึกว่ายอยู่ ตอบรับว่า อืม ตอนนี้นะ..แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับนิโทริ เพราะพรสวรรค์ยังไงก็สู้พรแสวงไม่ได้หรอก



ที่ดาดฟ้าโรงเรียนอิวาโทบิ
โกบอกว่าเพื่อโภชนาการที่เหมาะสมกับการเป็นนักกีฬา วันนี้โกเลยจะขอตรวจกล่องข้าวของทุกคน
ฮารุบอกว่าของฉันน่ะ บาลานซ์ดีอยู่แล้ว ไม่ต้องตรวจก็ได้ โกเลยขอดูของฮารุก่อนเลย



(บาลานซ์ได้ครึ่งๆ ดีมากค่ะ ครึ่งข้าวครึ่งปลา)

ฮารุได้ 43 คะแนน - งั้นๆ
มาโคโตะได้ 68 คะแนน - ผักไม่เพียงพอ
เรย์ได้ 63 คะแนน - ไม่มีโปรตีน
นางิสะได้ 0 คะแนน - มีแต่คาร์โบไฮเดรต



โกบอกว่า ตอนนี้ร่างกายไม่ใช่ของใครคนเดียว แต่เป็นของทีม เพราะเราคือทีมว่ายผลัดเดียวกัน
โกออกคำสั่งห้ามนางิสะไปซื้อขนมปังโรงอาหารเป็นข้าวเที่ยง จนนางิสะงอนตุ๊บป่อง

  

นางิสะบอกว่า ถ้างั้นก็อยากเห็นข้าวกล่อง 100 คะแนนของโก
เรย์กับฮารุเห็นด้วย
โกเลยบอกว่า ได้เลย ในฐานะผู้จัดการทีม เป็นหน้าที่ของฉันที่ต้องจัดการเรื่องโภชนาการอยู่แล้ว



ณ สปอร์ตช็อป รินพาเด็กทีมซาเมะสึกะมาซื้อชุดว่ายน้ำใหม่
รินขอโทษนิโทริกับโซสึเกะด้วยที่ต้องลากมาเป็นเพื่อน



โมโมทาโร่เห็นโกเดินอยู่ลิบๆ เลยรีบพุ่งไปหา เรียก โกกกกกกกกกซังงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
โมโมะถามโกว่า จำผมได้รึเปล่า?
โกจำได้ว่าเป็นน้องของกัปตันมิโกชิบะ ชื่อ คินทาโร่?





โมโมะแนะนำตัวว่าชื่อ มิโกะชิบะ โมโมทาโร่!
ท่าถนัดคือกรรเชียง!
ชอบจับด้วง สถิติตอนนี้คือด้วงขนาด 8 cm!
ชอบสปาเก็ตตี้วองโกเ--



รินล็อคคอลากโมโมะออกมา
โกทักทายริน รินถามถึงพวกฮารุแต่โกบอกว่าวันนี้มาซื้อของคนเดียว



โมโมะเข้ามาแทรก ดี๊ด๊าถามว่ากางเกงว่ายน้ำตัวนี้ดีมั้ย แล้วตัวนี้ล่ะ? จริงๆเรียกผมว่าโมโมะก็ได้นะไม่ต้องเขินหรอก

รินตวาดใส่ "_ไอ้โมโมะ!!"



รินล็อคคอพาไปเลือกกางเกงว่ายน้ำสปีโด้สีขาวดำให้
บอกว่าสไตล์การว่ายของนายเหมาะกับรุ่นบางแบบนี้ โมโมะบ่นนิดหน่อยว่าไม่ค่อยเด่นเลยอ่ะ

โกแอบขำนิดหน่อย แล้วก็บอกกับโซสึเกะว่าขอตัวไปซื้อของต่อนะคะ



รินกับโซสึเกะแยกออกมานั่งรอด้านนอก โซสึเกะกดตู้น้ำซื้อโคล่ากระป๋อง
รินทักว่า โคล่าเหมือนเดิมเลยนะ
รินเห็นก็อยากดื่มบ้างเลยลุกจะไปกดซื้อที่ตู้น้ำ

ปรากฎว่าของหมดพอดี



โซสึเกะทำหน้ากวนๆใส่ ถามรินว่า อยากมาดวลกันหน่อยมั้ยล่ะ?

รินบอก ได้เลย! เป่า-ยิ้ง-ฉุบ!!!



ก็ไม่รู้ว่าโซสึเกะดวงไม่ดีหรือนี่มันมุกจีบสาวประเภทที่ 'ขอแกล้งยอมแพ้ได้เพื่อให้ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ' กันแน่
รินยกโคล่าขึ้นซดอย่างอร่อย บอกว่า นานๆกินทีก็อร่อยดีเหมือนกันนะเนี่ย



โซสึเกะเท้าคางบอกว่า นึกถึงเมื่อก่อนเลยนะ ฉันก็เคยแพ้แบบนี้แหล่ะ  
โซสึเกะย้อนความไปอีก ถามรินว่า จำคำสัญญาเมื่อตอนนั้นได้รึเปล่า

ตอนเด็กๆที่รินกับโซสึเกะแข่งว่ายผีเสื้อกัน โดยสัญญากันว่าใครแพ้ต้องทำตามคำขอของคนชนะ



ตอนนั้นรินแพ้ รินบ่นอย่างเจ็บใจว่าไม่น่าพลาดตอนช่วงกลับตัวนั่นเลย




แต่รินก็บอกว่า สัญญาต้องเป็นสัญญา ให้โซสึเกะบอกมาว่าต้องการอะไร
โซสึเกะเห็นรินน้ำตาคลอก็บอกว่าอย่าร้องไห้สิ
รินบอกไม่ได้ร้องเฟ้ยยยยย
โซสึเกะยิ้ม บอกว่าขอเวลาคิดหน่อยแล้วกัน



รินจำคำสัญญาตอนนั้นได้
แต่ตอนนั้นรินก็ย้ายไปออสเตรเลียซะก่อน ก่อนที่โซสึเกะจะได้บอกคำขอออกไป



ตอนนั้นรินถามถึงคำขอ แต่โซสึเกะก็บอกว่า ลืมคิดไปเลย ไว้คราวหน้าที่เจอกันละกัน



รินบอก ตอนนี้ก็เจอกันแล้วนี่ จะขออะไรล่ะ
โซสึเกะบอก ขอแลกเตียงกันได้มะ? แต่รินบอกอันนั้นเรายิ้งฉุบตัดสินไปแล้วนี่ ขอคำสัญญาของ 5 ปีก่อนสิ
โซสึเกะขอโคล่าครึ่งกระป๋องที่เหลือ เลยโดนรินดุว่า จริงจังหน่อยสิเฮ้ย
โซสึเกะขำ เอนตัวลงนอน บอกว่าขอคิดก่อนแล้วกัน



แต่แล้วโซสึเกะก็พูดขึ้นมาว่า ที่สำคัญกว่านั้น...ผ่านมา 5 ปี รินไม่ได้ติดต่อกลับมาเลยนะ เกิดอะไรขึ้นที่ออสเตรเลีย?



โซสึเกะรอจดหมายของรินอยู่ แต่อยู่ดีๆจดหมายก็หยุดส่งมา โซสึเกะเลยสงสัยว่ารินอาจจะเจอขีดจำกัดของตัวเองหรืออะไรบางอย่าง
ตอนที่เจอกันอีกครั้งที่โรงเรียนโซสึเกะเลยไม่ได้ถาม แต่ตอนนี้โซสึเกะอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น



รินวางกระป๋องโคล่าลง บอกว่า ไม่มีอะไรมากหรอก เหมือนอย่างที่นายคิดนั่นแหล่ะ
ไปเรียนต่างประเทศ เจอขีดจำกัด รินสะดุดและหาทางออกไม่ได้ ถึงขนาดคิดจะเลิกว่ายน้ำ



แต่รินก็ถูกช่วยเอาไว้โดยเพื่อนๆและคนรอบข้าง
โซสึเกะพึมพำว่า เพื่อน?
รินตอบว่า อืม ตอนที่ฉันว่ายกับพวกนั้น ทำให้ฉันได้เห็นทิวทัศน์ที่ฉันไม่เคยได้เห็นมาก่อน นั่นทำให้ฉันกลับมาว่ายน้ำอีกครั้ง
ตอนนี้ฉันเลยอยากว่ายน้ำเพื่อเพื่อนๆเหล่านั้นที่ได้เคยช่วยฉันไว้
และเพื่อความฝันของฉันเองด้วย



โซสึเกะหัวเราะ บอกว่า นั่นสิ ก็นายมันไอ้บ้าว่ายน้ำผู้โรแมนติก นี่นา

รินเอาเข่าสะกิดด้วยความรักตอบเบาๆ "หุบปากน่า"

[มีต่อ]