เรื่องโค้ชเช น้องก้อย ในฐานะพ่อคนหนึ่ง(ที่อยากให้ลูกได้ดี)

สืบเนื่องจากเรื่องโค้ชเชกับน้องก้อย ผมรู้สึกว่าเด็กและพ่อแม่สมัยนี้ความอดทนต่ำกันจริง เอะอะอะไรก็โวย อะไรก็จะโพสท์จะฟ้องกันในเฟส วุ่นวายเลอะเทอะว่ะ น้องเพิ่งติดทีมชาติเมื่อต้นปี คิดว่าความสำเร็จมันมากันง่ายๆ หรือไงนะ คนบางคนเห็นภาพของคนที่ประสบความสำเร็จแค่ภายนอก ไม่ได้มองลึกลงไปว่าจริงๆ ว่าคนเหล่านั้นต้องผ่านอะไรมาบ้าง ผมไม่ได้บอกว่าโค้ชเชทำถูกหรอกนะ ในมุมมองและมิติของความรุนแรง หรือความรู้สึกของคนที่เป็นพ่อเป็นแม่น่ะ ผมเองถ้าลูกโดนแบบนั้นผมก็ไม่รูว่าผมจะมีปฏิกริยายังไง

แต่มองอีกมุมนะคุณเลือกเองว่าอยากจะเดินทางสายนี้ ยอมรับจะให้เขาเป็นอาจารย์อยากให้เขาสอน คุณก็ต้องเข้าใจและยอมรับกติกาและวิธีการของเขา ย้อนกลับไปที่จุดเริ่มต้นเลยว่าคุณเลือกเดินทางนี้มีใครบังคับคุณหรือเปล่า ถ้าคุณยอมรับวิธีการนี้ได้แล้ววันหนึ่งประสบความสำเร็จขึ้นมา คนที่จะได้ประโยชน์ได้รับผลของความอดทนความพยายามนั้นใช่ตัวคุณหรือเปล่า

ดังนั้นถ้าลูกผมบอกผมว่าเค้าเลือกที่จะทำแบบนั้น ยอมที่จะอดทนเพราะหวังและเชื่อว่า "ครู" ของเขาจะนำพาเขาไปสู่จุดนั้นได้ ผมว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ควรจะเคารพในวิธีการของท่านเหล่านั้นด้วยเช่นกันนะครับ อาชีพ สายงานและกีฬาแต่ละประเภทมันมีแนวทางและวิถีปฏิบัติของเขา คนนอกอย่างเราๆ จะไปตัดสินว่าอะไรถูกผิด ควรไม่ควรคงไม่เหมาะ ถ้าเราเลือกแล้วก็ต้องยอมรับครับ

มองในแง่ดีนะ น้องติดทีมชาติมา 6 เดือนแล้วคิดจะหยุดจะเลิกเล่นผมว่าก็ดีนะ ตัวน้องก็จะได้ไม่เสียเวลากับสิ่งที่ตัวเองไม่ได้รักและศรัทธากับมันจริงๆ สมาคมก็จะได้ไม่ต้องเสียเงินทองส่งไปแข่งอีก จะได้นำเงินส่วนนั้นไปพัฒนานักกีฬาคนอื่นๆ แต่เสียอยู่อย่างเดียวน้องไม่น่าลากเอาคนดีๆ ที่เขาศรัทธาและมุ่งมั่นในเส้นทางสายนี้อยู่ก่อนแล้ว เข้ามาเป็นเหยื่อในการยอมแพ้ในเส้นทางนี้ของน้องเลยนะครับ มองในมุมนี้ผมสงสารและขอเป็นกำลังใจให้โค้ชเชครับ

เพิ่มเติมอีกหน่อย ผมว่าพ่อแม่รุ่นใหม่อย่างเราๆ ควรใส่ใจในการเพิ่มภูมิคุ้มกันในชีวิตให้กับลูกๆ ด้วยนะครับ ลูกใครๆ ก็รักแต่ก็ต้องพึงระลึกไว้ว่าวันหนึ่งเขาก็ต้องออกไปเจอสังคม ไปเจออะไรๆ อีกมากมาย เราเองคงไม่สามารถไปดูแลจัดแจงให้เขาได้ทุกเรื่องหรอกครับ.. ร้อนในก็ต้องหายาทาเองได้ ไม่ต้องให้แม่พาไปโรงพยาบาลทุกครั้งหรอกนะครับ (อันนี้แซวขำๆนะ)