สวัสดีครับ สวัสดียามบ่าย บนความวุ่นวายที่ทุกคนต่างก็รู้ว่า ชีวิตของคนบนโรงพยาบาลไม่ได้สวยงามเหมือนที่ทุกคนนั้นฝันหา การที่ใครหลายคนมาโรงพยาบาลมักจะบ่นกันว่า ทำไมชักช้าอะไรเยี่ยงนี้ ทำไมวุ่นวายจัง คนไข้คนนั้นก็ใกล้ตาย คนนี้ก็อาการหนัก คนโน้นก็เพิ่งเข้ามา อร้ายยยยยยยยยยยยยเลือด !!!
อร้ายยยยยยยยยยอุนจิ อุนจิ
อร้ายยยยยย ตื่นเต้น CPR คนไข้ (การช่วยฟื้นคืนชีพ ( CPR : Cardiopulmonary resuscitation ) หรือ การกู้ชีวิต หรือการกู้ชีพ หมายถึง การปฏิบัติการเพื่อช่วยฟื้นการทำงานของระบบไหลเวียนเลือด ที่หยุดทำงานอย่างกระทันหัน เพื่อให้หัวใจกลับมาเต้นเองได้ตามปกติ โดยไม่เกิดความพิการของสมอง) แต่ใบความวุ่นวายและความเหนื่อยในแต่ละวันที่ผมเเละเพื่อนๆที่ทำงานบนหอผู้ป่วยแห่งนี้พบเจอ มันทำให้ความหายเหนื่อยในแต่ละวันของผม หายไปไหนหมดก็ไม่รู้สินะครับ
(ขออภัยนะครับไม่สามารถถ่ายรูป ผู้ป่วยได้ เนื่องด้วยต้องการปกป้องสิทธิ์ของผู้ป่วยครับ อิอิ )
**วันนี้ไม่ว่าจะเหนื่อยเเค่ไหน แต่ได้เห็นภาพนี้ขณะขึ้นเวร อดยิ้มไม่ได้ทุกครั้ง
เวลา 13.30 น.ของทุกๆวัน จะมีหญิงสูงอายุคนหนึ่ง อายุสักประมาณ 80 ปี จะมานั่งข้างๆเตียงคุณตาคนหนึ่ง ซึ่งป่วยเป็นอัมพาตเนื่องจากหลอดเลือดในสมองเเตก คุณตาพูดไม่ได้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ หายใจผ่านท่อที่คอ แต่ทุกครั้งที่ผมและเพื่อนๆเข้าไปช่วยเหลือพลิกตะเเคงตัวทุก 2-4 ชม. คุณตาจะขอบคุณด้วยรอยยิ้ม (ผมอ่านความรู้สึกนั้นออก) ส่วนคุณยายเมื่อถึงเวลา 14.00 น.คุณยายจะเข้ามาขอพยาบาลในการ Feed อาหารทางสายยางให้คุรตาด้วยตัวเองทุกครั้ง พอคุณตารับประทานอาหารเสร็จ คุรยายจะตามด้วยร้องเพลงให้คุณตาฟัง เพลงรักซึ้งๆสมัยสาวๆคุณยายกับคุณตา ร้องเพลงไปจับมือคุณตา จับหน้า หอมแก้มคุณตาไป ในขณะเดียวกัน หลังจากร้องเพลงเเล้ว ช่วงเวลาระหว่างเวรเช้าส่งต่องานให้กับเวรบ่ายคุณยายจะต้องสวดมนต์ให้คุรตาฟังทุกๆวัน พอสวดเสร็จคุรยายก็จะคอยจับมือคุณตาพนมมือเเล้วบอกว่า "สาธุด้วยกันนะพ่อ" พอผมเดินเข้าไปที่เตียงคุณยายบอกคุณตาว่า "ยิ้มให้หลานหน่อยสิพ่อ หลานจะกลับแล้ว" ทำให้ผมอดยิ้มตามไม่ได้ ทำให้คิดว่าจะมีสักกี่คนที่จะอยู่เคียงข้างเราในยามที่เราสุข เราทุกข์ เราสมหวัง และวันที่เราไม่เหลืออะไร (ถ้ามีแบบนี้คงตายตาหลับ) ขอบคุรความสุขเล็กๆ ที่มากับความเหนื่อยเเต่อิ่มใจ
#เรื่องนี้คือเรื่องจริง ไม่ได้แสดงหรือเเต่งเติม
#อายุมากเเล้ว เลิกเล่นสนุกได้แล้ว อนาคตใครจะมาดูแลกัน คิดได้เเล้วว
ผมต้องขอขอบคุณคุณตาคุณยายมากนะคับที่หลังจากการทำงานที่นี่คุณตาก็ได้ย้ายออกไป ผมไม่ทราบว่าคุณตาตอนนี้เป็นยังไง อาการดีขึ้นมากเเค่ไหน
แต่ผมมั่นใจว่าคุณตามีความสุขที่ไม่เคยจางอย่างเเน่นอน คุณตาคุณยายทำให้หลายๆคนที่นั่นมีความสุขมาก จนหลายๆครั้งเรายังนึกกลับไปมองตัวเองว่า เราพร้อมที่จะใช้ชีวิตกับใครสักคนจริงๆหรือยัง ที่ไม่ใช่เพียงเเค่การเเต่งงาน เพื่อที่จะให้ทุกคนรู้ว่าเรามีเจ้าของ การเป็นเจ้าของแต่เพียงกายจะไปยิ่งใหญ่อะไรถ้าวันหนึ่งกายของคนที่เราเป็นเจ้าของนั้นสูญสลายหายไปเป็นขี้เถ้า แต่การเป็นเจ้าของใจของกันเเละกัน ทำทุกวันเหมือนกับเราไม่มีวันจากไป ถึงเเม้จากไปเราก็ยังคงมีกันและกันตลอดไป และในบางทีเราไม่ได้ต้องการคนที่เข้าใจเราไปหมดทุกเรื่อง ขอแค่คนที่รับฟัง ไม่เบื่อเราก็เท่านั้นเองใช่ไหมละครับ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ถึงสิ่งที่หลายๆคนอ่านจะไม่ใช่เนื้อหาที่ตื่นเต้นเร้าใจ หรือมีสาระไรมากมาย แต่นี้คือสิ่งที่ผมอยากสะท้อนและเป็นกำลังใจให้กับหลายๆคนที่กำลังท้อในการดูแลคนรอบข้าง ขอบคุณนะครับ
ความรักของสองคน บนเตียงผู้ป่วยที่ทำให้ หมอ พยาบาล และผู้ป่วยคนอื่นๆยิ้มได้
**วันนี้ไม่ว่าจะเหนื่อยเเค่ไหน แต่ได้เห็นภาพนี้ขณะขึ้นเวร อดยิ้มไม่ได้ทุกครั้ง
เวลา 13.30 น.ของทุกๆวัน จะมีหญิงสูงอายุคนหนึ่ง อายุสักประมาณ 80 ปี จะมานั่งข้างๆเตียงคุณตาคนหนึ่ง ซึ่งป่วยเป็นอัมพาตเนื่องจากหลอดเลือดในสมองเเตก คุณตาพูดไม่ได้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ หายใจผ่านท่อที่คอ แต่ทุกครั้งที่ผมและเพื่อนๆเข้าไปช่วยเหลือพลิกตะเเคงตัวทุก 2-4 ชม. คุณตาจะขอบคุณด้วยรอยยิ้ม (ผมอ่านความรู้สึกนั้นออก) ส่วนคุณยายเมื่อถึงเวลา 14.00 น.คุณยายจะเข้ามาขอพยาบาลในการ Feed อาหารทางสายยางให้คุรตาด้วยตัวเองทุกครั้ง พอคุณตารับประทานอาหารเสร็จ คุรยายจะตามด้วยร้องเพลงให้คุณตาฟัง เพลงรักซึ้งๆสมัยสาวๆคุณยายกับคุณตา ร้องเพลงไปจับมือคุณตา จับหน้า หอมแก้มคุณตาไป ในขณะเดียวกัน หลังจากร้องเพลงเเล้ว ช่วงเวลาระหว่างเวรเช้าส่งต่องานให้กับเวรบ่ายคุณยายจะต้องสวดมนต์ให้คุรตาฟังทุกๆวัน พอสวดเสร็จคุรยายก็จะคอยจับมือคุณตาพนมมือเเล้วบอกว่า "สาธุด้วยกันนะพ่อ" พอผมเดินเข้าไปที่เตียงคุณยายบอกคุณตาว่า "ยิ้มให้หลานหน่อยสิพ่อ หลานจะกลับแล้ว" ทำให้ผมอดยิ้มตามไม่ได้ ทำให้คิดว่าจะมีสักกี่คนที่จะอยู่เคียงข้างเราในยามที่เราสุข เราทุกข์ เราสมหวัง และวันที่เราไม่เหลืออะไร (ถ้ามีแบบนี้คงตายตาหลับ) ขอบคุรความสุขเล็กๆ ที่มากับความเหนื่อยเเต่อิ่มใจ
#เรื่องนี้คือเรื่องจริง ไม่ได้แสดงหรือเเต่งเติม
#อายุมากเเล้ว เลิกเล่นสนุกได้แล้ว อนาคตใครจะมาดูแลกัน คิดได้เเล้วว
ผมต้องขอขอบคุณคุณตาคุณยายมากนะคับที่หลังจากการทำงานที่นี่คุณตาก็ได้ย้ายออกไป ผมไม่ทราบว่าคุณตาตอนนี้เป็นยังไง อาการดีขึ้นมากเเค่ไหน
แต่ผมมั่นใจว่าคุณตามีความสุขที่ไม่เคยจางอย่างเเน่นอน คุณตาคุณยายทำให้หลายๆคนที่นั่นมีความสุขมาก จนหลายๆครั้งเรายังนึกกลับไปมองตัวเองว่า เราพร้อมที่จะใช้ชีวิตกับใครสักคนจริงๆหรือยัง ที่ไม่ใช่เพียงเเค่การเเต่งงาน เพื่อที่จะให้ทุกคนรู้ว่าเรามีเจ้าของ การเป็นเจ้าของแต่เพียงกายจะไปยิ่งใหญ่อะไรถ้าวันหนึ่งกายของคนที่เราเป็นเจ้าของนั้นสูญสลายหายไปเป็นขี้เถ้า แต่การเป็นเจ้าของใจของกันเเละกัน ทำทุกวันเหมือนกับเราไม่มีวันจากไป ถึงเเม้จากไปเราก็ยังคงมีกันและกันตลอดไป และในบางทีเราไม่ได้ต้องการคนที่เข้าใจเราไปหมดทุกเรื่อง ขอแค่คนที่รับฟัง ไม่เบื่อเราก็เท่านั้นเองใช่ไหมละครับ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ถึงสิ่งที่หลายๆคนอ่านจะไม่ใช่เนื้อหาที่ตื่นเต้นเร้าใจ หรือมีสาระไรมากมาย แต่นี้คือสิ่งที่ผมอยากสะท้อนและเป็นกำลังใจให้กับหลายๆคนที่กำลังท้อในการดูแลคนรอบข้าง ขอบคุณนะครับ