สวัสดีค่ะ ขอเล่าประวัติคร่าวๆก่อนแล้วก็นะค่ะ
คือเริ่มตั้งแต่ตอน ม.ปลาย เราเรียนสายวิทย์มา แต่ไม่เคยมีความคิดว่าอยากเป็นหมอ เพราะถึงเราจะเรียนได้เกรดดีมาตลอด แต่ก็ไม่ได้ดีเท่าเพื่อนๆ อีกหลายคนที่เค้าอยากเป็นหมอจริงๆ และการแข่งขันก็สูงมาก ถ้าจะสอบให้ติดหมอที่เมืองไทย พอตอน ม. 6 ได้ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน กลับมา ภาษาก็ดี เลยคิดว่าเรียนด้านภาษาดีกว่า ก็เลยจบ ป.ตรี ศิลปะศาสตร์ เอกภาษาอังกฤษธุรกิจ มาค่ะ
พอจบมา ก็เริ่มทำงานเลย ทำได้ปีกว่าๆ ก็ออก กลับมาช่วยงานที่บ้าน แต่ตั้งแต่ตอนนั้นก็คือรู้สึกว่าไม่ชอบอยู่แล้ว เลยขอยืมเงินพ่อไปเปิดร้าน ทำได้สักพักก็ต้องปิดไปเพราะไม่มีกำไร พร้อมเป็นหนี้ที่ต้องใช้เงินคืนพ่อ ก็เลยต้องกลับมาทำงานที่บ้านอีกครั้ง ตอนนี้ก็ทำมาได้ปีกว่าๆ ใช้หนี้หมดไปแล้ว แต่รู้สึกว่า ทุกวันนี้ ที่ทำงานอยู่ ทำแบบทำไปวันๆ จริงๆ เราไม่ชอบ
คือเราไม่รู้เหมือนกันว่า เรามีความคิดแบบนี้คนเดียวรึเปล่า ที่บ้านเราทำ ธุรกิจค้าขาย แต่ก็เป็นบริษัทเล็กๆ ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่แบบ เรามองว่า ค้า-ขาย ซื้อมา ขายไป แบบนี้ ถึงจะทำเงินได้ดี แต่เราไม่เห็นคุณค่าของอาชีพนี้เลย ยอมรับนะ ว่าเงินสำคัญมาก คนเราทำงานก็ทำเพื่อเงินทั้งนั้น แต่พอรู้สึกแบบนี้ เราก็เลยไม่อยากทำ
แม่ก็ถามว่า อายุ 25 แล้วนะ ยังหาตัวเองไม่เจอ จะทำอะไรกันแน่
ล่ะทีนี้เลยเกิดไอเดีย ขึ้นมาว่า อยากเรียนหมอ น่าจะเป็นอาชีพที่เราตามหารึเปล่า เป็นอาชีพที่มีคุณค่า และได้เงินดีด้วย ก็เลยเริ่มหาข้อมูล ทางอินเตอร์เน็ตเจอ หัวข้อเกี่ยวกับ การเรียนต่อแพทย์ ทันตแพทย์ ที่โรมาเนีย ไม่ต้องสอบเข้า ใช้เวลาเรียน 6 ปี ค่าเทอม+ ค่าใช้จ่าย กินอยู่ ประมาณคร่าวๆ ปีล่ะ ห้าแสนบาท ซึ่งเราก็คิดว่า ไม่สูงมาก ถ้าเทียบกับไปเรียนต่อ โท ที่เมืองนอก ก็น่าจะพอๆกัน เราคิดว่าเราเรียนได้ เพราะเป็นคนเรียนดีมาตลอด ถ้าขยันก็ต้องเรียนได้ ถึงขนาดฝันไว้เลยว่า เรียนจบมาจะทำงานเป็นยังไง มองเห็นตัวเองยืนอยู่ในจุดๆนั้นได้
เงินทุนก็จะยืมจากพ่อไปเรียนค่ะ (เป็นการยืม เหมือนกู้ ต้องใช้คืนอยู่แล้ว)
ตอนนี้เราส่งใบสมัครไปหมดแล้ว เหลือรอผล ว่าทางมหาวิทยาลัยตอบรับ ให้เข้าเรียนหรือไม่
แต่ปัญหาตอนนี้ติดอยู่ที่ว่า ทุกคนในครอบครัวและคนรอบตัว ไม่มีใครสนับสนุนเลย บอกว่า จะไปเรียนทำไม เสียเวลา เสียเงิน เสียดายความรู้ที่เรียนมา อย่าทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต เหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ เหมือนจะเก่งแต่จริงๆแล้วก็ทำอะไรไม่เป็น สุดท้าย ก็หาเรื่องจะกลับไปเรียนต่อ
สรุปคือตอนนี้เราเลยเครียดมาก จะเอายังไงดี เรามองว่า ใช้เวลาเรียน อีก 6 ปี พอจบมาเราก็ 31 เริ่มทำงาน เป็นหมอฟัน ก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร คงไม่สายเกินไป
หลายคนอาจจะมองว่า ถ้าเรียนจบมา แล้วเกิดไม่ชอบอีกล่ะ ตรงนี้มันก็จริงนะ เพราะมันเหมือนไม่ได้เป็นอาชีพในฝันมาแต่เด็กๆ แต่เราว่าถ้าเรียนไปปีแรก ก็น่าจะต้องรู้แล้วว่าชอบหรือไม่ชอบ
ขอคำปรึกษาหน่อยนะค่ะ ใครจะโพสว่าเราไร้สาระอีกก็ไม่เป็นไรค่ะ แค่อยากฟังความคิดเห็นของคนอื่นบ้าง
อายุ 25 แล้ว อยากเรียนต่อ ทันตแพทย์ ที่โรมาเนีย ช้าไปไหม ที่บ้านและคนรอบตัวหาว่าไร้สาระ
คือเริ่มตั้งแต่ตอน ม.ปลาย เราเรียนสายวิทย์มา แต่ไม่เคยมีความคิดว่าอยากเป็นหมอ เพราะถึงเราจะเรียนได้เกรดดีมาตลอด แต่ก็ไม่ได้ดีเท่าเพื่อนๆ อีกหลายคนที่เค้าอยากเป็นหมอจริงๆ และการแข่งขันก็สูงมาก ถ้าจะสอบให้ติดหมอที่เมืองไทย พอตอน ม. 6 ได้ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน กลับมา ภาษาก็ดี เลยคิดว่าเรียนด้านภาษาดีกว่า ก็เลยจบ ป.ตรี ศิลปะศาสตร์ เอกภาษาอังกฤษธุรกิจ มาค่ะ
พอจบมา ก็เริ่มทำงานเลย ทำได้ปีกว่าๆ ก็ออก กลับมาช่วยงานที่บ้าน แต่ตั้งแต่ตอนนั้นก็คือรู้สึกว่าไม่ชอบอยู่แล้ว เลยขอยืมเงินพ่อไปเปิดร้าน ทำได้สักพักก็ต้องปิดไปเพราะไม่มีกำไร พร้อมเป็นหนี้ที่ต้องใช้เงินคืนพ่อ ก็เลยต้องกลับมาทำงานที่บ้านอีกครั้ง ตอนนี้ก็ทำมาได้ปีกว่าๆ ใช้หนี้หมดไปแล้ว แต่รู้สึกว่า ทุกวันนี้ ที่ทำงานอยู่ ทำแบบทำไปวันๆ จริงๆ เราไม่ชอบ
คือเราไม่รู้เหมือนกันว่า เรามีความคิดแบบนี้คนเดียวรึเปล่า ที่บ้านเราทำ ธุรกิจค้าขาย แต่ก็เป็นบริษัทเล็กๆ ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่แบบ เรามองว่า ค้า-ขาย ซื้อมา ขายไป แบบนี้ ถึงจะทำเงินได้ดี แต่เราไม่เห็นคุณค่าของอาชีพนี้เลย ยอมรับนะ ว่าเงินสำคัญมาก คนเราทำงานก็ทำเพื่อเงินทั้งนั้น แต่พอรู้สึกแบบนี้ เราก็เลยไม่อยากทำ
แม่ก็ถามว่า อายุ 25 แล้วนะ ยังหาตัวเองไม่เจอ จะทำอะไรกันแน่
ล่ะทีนี้เลยเกิดไอเดีย ขึ้นมาว่า อยากเรียนหมอ น่าจะเป็นอาชีพที่เราตามหารึเปล่า เป็นอาชีพที่มีคุณค่า และได้เงินดีด้วย ก็เลยเริ่มหาข้อมูล ทางอินเตอร์เน็ตเจอ หัวข้อเกี่ยวกับ การเรียนต่อแพทย์ ทันตแพทย์ ที่โรมาเนีย ไม่ต้องสอบเข้า ใช้เวลาเรียน 6 ปี ค่าเทอม+ ค่าใช้จ่าย กินอยู่ ประมาณคร่าวๆ ปีล่ะ ห้าแสนบาท ซึ่งเราก็คิดว่า ไม่สูงมาก ถ้าเทียบกับไปเรียนต่อ โท ที่เมืองนอก ก็น่าจะพอๆกัน เราคิดว่าเราเรียนได้ เพราะเป็นคนเรียนดีมาตลอด ถ้าขยันก็ต้องเรียนได้ ถึงขนาดฝันไว้เลยว่า เรียนจบมาจะทำงานเป็นยังไง มองเห็นตัวเองยืนอยู่ในจุดๆนั้นได้
เงินทุนก็จะยืมจากพ่อไปเรียนค่ะ (เป็นการยืม เหมือนกู้ ต้องใช้คืนอยู่แล้ว)
ตอนนี้เราส่งใบสมัครไปหมดแล้ว เหลือรอผล ว่าทางมหาวิทยาลัยตอบรับ ให้เข้าเรียนหรือไม่
แต่ปัญหาตอนนี้ติดอยู่ที่ว่า ทุกคนในครอบครัวและคนรอบตัว ไม่มีใครสนับสนุนเลย บอกว่า จะไปเรียนทำไม เสียเวลา เสียเงิน เสียดายความรู้ที่เรียนมา อย่าทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต เหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ เหมือนจะเก่งแต่จริงๆแล้วก็ทำอะไรไม่เป็น สุดท้าย ก็หาเรื่องจะกลับไปเรียนต่อ
สรุปคือตอนนี้เราเลยเครียดมาก จะเอายังไงดี เรามองว่า ใช้เวลาเรียน อีก 6 ปี พอจบมาเราก็ 31 เริ่มทำงาน เป็นหมอฟัน ก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร คงไม่สายเกินไป
หลายคนอาจจะมองว่า ถ้าเรียนจบมา แล้วเกิดไม่ชอบอีกล่ะ ตรงนี้มันก็จริงนะ เพราะมันเหมือนไม่ได้เป็นอาชีพในฝันมาแต่เด็กๆ แต่เราว่าถ้าเรียนไปปีแรก ก็น่าจะต้องรู้แล้วว่าชอบหรือไม่ชอบ
ขอคำปรึกษาหน่อยนะค่ะ ใครจะโพสว่าเราไร้สาระอีกก็ไม่เป็นไรค่ะ แค่อยากฟังความคิดเห็นของคนอื่นบ้าง