อยากจะบอกก่อนนะคะ เรายังไม่ได้ไปยุ่งกับเขาค่ะ ยังไม่ได้ไปเที่ยว หรือ Featuring อะไรกันทั้งนั้นนะคะ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย อย่าเพิ่งด่าเรานะคะ พลีสๆๆ อยากให้ทุกคนอ่านจนจบแล้วช่วยความเห็นกับเราด้วย

คือความรู้สึกชอบของเรามันมาจากความใกล้ชิดในที่ทำงานค่ะ และขอบอกด้วยค่ะไม่ใช่คนไทย เป็นคนญี่ปุ่นค่ะ เขามา Support งานในบริษัท เราเลยมีโอกาสได้ใกล้ชิดเขา ตอนแรกไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆ เพราะเราเป็นดี้ค่ะ 55555 เฉยๆอ่ะ หล่อแค่ไหนก็ไม่รู้สึกอะไร พอจะเข้าใจนะคะ ปกติคนญี่ปุ่นคนอื่นมาแล้วก็ไปไม่ค่อยอะไรกับคนไทยอยู่แล้ว แต่คนนี้มาแปลก เขามีน้ำใจ น่ารัก ใส่ใจมาช่วยงานเรา เขาคงเห็นเรายุ่งๆ ชอบมาอยู่ใกล้ เลยมีความรู้สึกขึ้นมา ตอนแรกก็รู้สึกนิดหน่อย พอมากๆเข้าเราดันไปชอบเขาจริงๆ จนเขากลับไป เราก็บ้าอยู่พักหนึ่ง แต่พอไม่ได้เจอก็ทำใจได้ แต่เหมือนคราวซ้ำกรรมซ้อน เขามาอีกค่ะ โอ๊ยยยยย แล้วมันเป็นหน้าที่เราที่ต้อง support เขา เพราะตอนแรกก็เป็นเรา มันกลับมาอีกครั้งใจเจ้ากรรมที่ลืมเขาไปแล้ว คราวนี้เลยลองสังเกตเขาอีกครั้งชัดๆ ชัดเลย ใส่แหวนนิ้วนางข้างซ้าย แต่งงานแล้วนี่(T ^ T) แล้วหนูจะทำยังไง ตอนแรกเราไม่ได้สังเกต ไม่รู้จริงๆ ไม่รู้จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ แต่เขายังไม่มีลูกนะคะ แต่ในใจก็คิดเขาก็แฟร์ดีใส่แหวนไม่ปกปิด เพราะคนญี่ปุ่นบางคนมาเมืองไทยชอบทำตัวไม่มีแฟน
ประเด็นคือเราไม่เคยชอบผู้ชายเลย คนนี้เป็นคนแรกที่ทำให้เราชอบผู้ชายได้ แต่ทำไม ทำไมต้องเป็นคนมีพันธะแล้ว เราไม่ได้ชอบใครง่ายๆค่ะ จะชอบเอง แล้วจะชอบมาก อย่างทอมที่คบเมื่อในอดีตสามปีค่ะ ในชีวิตเคยมีแฟนที่เป็นทอมมาสองคนเท่านั้นสามปีขึ้นทั้งคู่ เลิก โสดจนมาเจอเขาเนี่ย บอกตรงๆค่ะ เราเจ็บมากกกกกก ทั้งที่ยังไม่ได้อะไรกับเขาเลย เราทั้งเศร้า เสียใจ โทรไปหาแม่ แม่ดีใจเราชอบผู้ชายเป็นกับเขาสักที แต่เราร้องไห้ บอกแม่ ชอบเขามากจริงๆ แต่เขาแต่งงานแล้ว หนูไม่มีโอกาสหรอก เราบ่นคร่ำครวญร้องไห้ไป พูดไม่เป็นภาษาเลย  ทำไมต้องชอบคนที่เขามีพันธะด้วยนะเรา ทำไมเราต้องมาชอบคุณด้วย ทำไมเราอุตส่าห์ชอบผู้ชายครั้งแรกต้องเป็นคนมีเจ้าของ ฟ้าดินแกล้งกันชัดๆ
ฮือๆๆๆ แล้วก็จบค่ะ  เราคิดว่าเหมือนเขารู้นะ แล้วเขาก็เหมือนจะชอบเรา เพราะคุยกันถูกคอมาก เข้ากันได้อ่ะ ไม่พูด มองตาแต่รู้สึกอ่ะค่ะ เก็บไว้ในใจ  แต่สุดท้ายเขาก็กลับญี่ปุ่นไป อืมมม  วันกลับเขามาลาเรา เราพยายามแบบไม่ ไม่ เขาลาแต่ไม่ยอมเดินไป เราเลยตัดลาเขาเอง กลับมาเจ็บเอง ร้องไห้อีกตามเคยค่ะ

ไม่มีอะไรมากก และคิดว่ามันคงเป็นมากกว่านี้ไม่ได้ แต่เจ็บใจ ทำไมจะชอบใครทั้งที ไม่เจอคนโสดนะเรา เรามาระบายในฐานะคนที่ไปรักคนที่มีเจ้าของค่ะ ถามว่าอยากแย่งไหม อยากนะคะ แต่เราไม่ได้ทำนะ เพราะใจเราไม่ใช่หลักตอ ไม่มีทางไม่รู้สึกอะไร แต่ไม่อยากเป็นเมียน้อย อยากเป็นที่หนึ่ง ที่หนึ่งเท่านั้นที่เราต้องการ เราเลยเจ็บมากนะตอนนี้ เพราะต้องสู้เพื่อต่อสู้กับใจตัวเองที่ชอบเขาไปแล้ว อิจฉาภรรยาเขาจัง โชคดีจริงๆที่คุณได้เป็นที่หนึ่งของเขา  ส่วนเราก็ยังชอบเขาอยู่นะ เฮ้อ แต่แม่บอกเราว่าถ้าเขาเกิดชอบเราจริง หรือคนมันจะได้คู่กันจริงมันก็หนีกันไม่พ้น ถ้ารักจริง เขาจะกลับมาหาเราเองโดยที่เขาเองจะมาแบบไม่พันธะ และจะเลือกเราเป็นที่หนึ่งเอง

แต่บอกตรงๆ เราว่ายากนะ คนญี่ปุ่นไม่หย่าง่ายๆเหมือนไทย คนที่แต่งงานแล้วคือคนที่เขาเลือกแล้ว เราแพ้เต็มประตู ทำได้แค่ทำใจ แต่เสียใจที่ได้แค่พบ แต่ไม่มีโอกาสครอบครอง คนที่เป็นที่หนึ่งที่อ่านเรื่องของเราอาจจะไม่ค่อยชอบใจ แต่เราอยากให้เข้าใจ หัวใจคนเราบังคับกันไม่ได้ เราก็ไม่ได้อยากเป็นคนมาทีหลัง ไม่เป็นคนที่มาทีหลังไม่มีวันเข้าใจ  พวกคุณโชคดีแล้วค่ะที่ได้เป็นที่หนึ่ง เราคงต้องแอบชอบต่อไป เพราะทำได้แค่นี้ค่ะ อย่างน้อยความรู้สึกเราก็ไม่ได้ทำใครเจ็บ ขอแค่ได้รู้สึกก็ยังดี ถ้ามันเป็นกรรมขอให้เราพ้นบ่วงกรรมนี้เถอะ แต่ถ้าเป็นพรหมลิขิตขอให้เขาไปเคลียร์หัวใจตัวเอง แล้วกลับมาหาเรา.  แต่เราว่าน่าจะเป็นอย่างแรกนะ จบแล้วค่ะ เรื่องของเราทุกคนคิดว่าไงบ้างคะ มีความเห็น หรืออะไรที่ทำให้เราได้แง่คิดดีดีบ้าง รบกวนด้วยนะคะ


ปล. ไม่รู้ว่าจะโชคดีหรือร้าย เราไปดูหมอที่ดูแลเรามาแต่เด็ก แม่นมาก พูดอะไรไม่เคยผิดเลย เขาบอกเขาว่าคนญี่ปุ่นคนนั้นชอบเรา โอ๊ยยยยยย ไม่นะ นึกในใจรู้งี้ไม่ถามดีกว่า มันทำให้เราตัดใจยากกว่าเดิม. ที่สำคัญบอกว่าเดี๋ยวเขาจะมาอีก โอ๊ยยยยย ไม่ต้องมาแล้วได้ไหม เราอยากจะร้องไห้ค่ะ บอกตรงๆ แค่นี้ก็แย่แล้ว