อกหักครับ ทำใจไม่ได้ ขอคำแนะนำหน่อยนะครับ

เรื่องมีอยู่ว่าผมได้คบกับน้องคนหนึ่ง เราคบกันผ่านทางอินเตอร์เน็ตนี่แหละครับ (พอมาถึงตรงนี้คงมีคนสมน้ำหน้าเยอะแน่เลย)

ตรงนี้เป็นเรื่องราวของผมกับเค้านะครับ ใครจะอ่านก็อ่านนะครับ ถ้าใครคิดว่าไม่จำเป็นก็ไม่เป็นไรครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ก็แลกเบอร์โทรคุยกันอยู่พักใหญ่ๆ จนกระทั่งผมเข้าทำงาน เราก็เปลี่ยนจากการโทรมาเป็นคุยกันทางข้อความ พอว่างก็ค่อยโทรหากัน เธอจะคอยโทรมาปลุกผมทุกเช้า ผมก็จะโทรหาเธอตลอดเวลาที่มีโอกาศ ผมก็รู้สึกดี เพราะว่ารู้สึกเหมือนเธออยากคุยกับผม เวลาที่เธอโทรมาหาผมจะมีความสุขมาก ตอนไหนไม่ได้โทรมาก็จะใช้วิธีส่งข้อความมาหากัน

เราเคยทะเลาะกันรุนแรงสองครั้ง (ถ้าไม่นับรวมครั้งที่ทำให้เลิกกัน) ครั้งที่สองผมกับเธอเลิกกัน ตอนนั้นผมทำใจไม่ได้มากเลย ทั้งๆที่ไม่เคยเจอกัน แต่ผมกลับไปตั้งความหวังแล้วก็จิงจังมาเกินไป คือผมมีนิสัยเป็นแบบนี้อยู่แล้วอะครับ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้มองโลกในแง่ดีมากเกินไป แล้วก็ทำตัวเป็นของตาย
(เพื่อนผมเขาว่างั้น คือผมชอบคนขี้อ้อน เวลาเขางอนทีนึงผมก็จะตามง้อสุดชีวิตเลย เรื่องเดียวที่เตือนเขา ดุเขา คือเรื่องพวกอาหารเสริม ผมบอกเขาว่า อย่าไปกินมันเลย เขาก็ดูเหมือนจะเชื่อ แล้วก็บอกว่า ผมเป็นคนแรกเลยนะที่ห้ามเขาเรื่องนี้ เขาเองก็รู้สึกดี)

พอเลิกกันตอนนั้นผมยังทำงานอยู่ก็เลยประสบอุบัติเหตุนิดหน่อย เขาก็เลยคิดว่าเขาเป็นสาเหตุ เขาก็ขอโทษผม แล้วก็ยอมกลับมาคบกัน คือตัวเขาเองบอกว่าเขาไม่ได้อยากเลิกกับผมเลย แต่ตอนนั้นเรากำลังทะเลาะกัน เขาก็เลยพูดไปไม่ทันคิด เขาเองก็เสียใจ หลังจากนั้นประมาณอาทิตย์หนึ่งผมก็เลยไปหาเขาที่ต่างจังหวัด นั่งรถไปหาเขาครึ่งวัน ซึ่งพอไปผมก็ต้องค้างที่นั่น ตอนแรกผมกะไว้ว่าจะไปเที่ยวกับเขาสองวัน เพราะผมไปเสาร์ถึงเที่ยง กะว่าแดดไม่มีก็ค่อยไปเดินเที่ยวกันที่ตลาดน้ำ วันอาทิตย์ก็จะไปเที่ยวกันต่อ (แต่แฟนไม่ได้ค้างกับผมนะครับ เขากลับไปนอนที่บ้านตั้งแต่หกโมงเย็น) ทีนี้มันมามีผิดจากแผนที่ผมตั้งไว้ตรงที่แฟนเขาบอกว่า ที่บ้านมีปัญหา เขาต้องย้ายบ้านด่วน คนที่บ้านขนของไปอยู๋บ้านย่ากันหมด วันอาทิตย์เขาเลยจะมาอยู่กับผมไม่ได้ ผมก็เลยไม่ว่าอะไรเขา วันเสาร์เราก็อยู่ด้วยกัน ผมเองก็มีความสุขมากเลยที่ได้อยู่กับเขา พอบ่ายสามโมงเราก็ไปเดินเที่ยวตลาดน้ำกัน กินก๋วยเตี๋ยว เธอชวนเพื่อนของเธอมาด้วยสองคน ก็เลยกลายเป็นเดินกันสี่คน ผมก็จะพยายามเดินจับคู่กับเธอตลอด ระหว่างที่เดินกันเพื่อนเธอก็คุยกัน แต่เธอจะไม่ค่อยคุยกับเพื่อนสักเท่าไหร่ที่ผมสังเกต เธอจะคุยกับผมซะมากกว่า ทีนี้ก่อนจะมาเธอเองเคยบอกกับผมว่า แฟนเก่าของเธออยู่ที่นี่ เธอเองก็ไม่อยากมา แต่เพราะไม่รู้จะเที่ยวไหน เธอก็เลยชวนมาที่นี่ พอเดินไปได้สักพักผมก็ต้องตกใจ อยู่ดีๆเธอเดินพรวดๆแซงขึ้นไปอยู่หัวแถว ผมก็เลยเดินไปถามว่ามีอะไร เธอก็ดึงผมไปบัง เธอบอกว่าแฟนเก่า ไม่อยากให้เขาเห็น เธอเหมือนรู้สึกผิดที่มาเดินกับแฟนใหม่ให้เขาเห็น ผมก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร พอเราเดินเที่ยวกันเสร็จ เธอบอกว่าอยากได้เสื้อคู่ ผมก็พาเดินเข้าร้านเสื้อผ้าตรงโน้นที ตรงนี้ที แต่เธอก็ไม่เอาสักชุดเลย จนกระทั่งไปซื้อได้เป็น กิ๊บอันเล็กๆ ราคาไม่แพง เธอบอกเธอชอบมากเลย ไว้จะถ่ายรูปมาให้ดู ตอนกลับเธอกลับมาส่งที่หอที่ผมเช่าไว้ ผมอาสาจะเดินไปส่งเธอจนกว่าที่บ้านเธอจะมารับ จะยืนห่างๆก็ได้ แต่เธอปฏิเสธิอย่างเดียว ไม่ว่าผมจะตื้อแค่ไหนก็ไม่ยอม ผมก็คิดว่าเธออาจจะไม่พร้อมให้คนที่บ้านรู้ เพราะเธอยังเรียนอยู่ (คือตอนคบกันบนเฟสเธอจะไม่ให้ผมโพสต์อะไรที่คนอื่นอ่านแล้วรู้ว่าเราเป็นแฟนกันเลย เธอบอกว่าป้าเธอไม่ชอบ แต่ตอนที่เลิกกันทีแรก เธอไปคบกับผู้ชายอีกคนทันที แล้วก็โพสต์ข้อความจะจ๋ากันจนผมงงไปเลย แต่พอรู้ข่าวผมเธอก็เลิกกับผู้ชายคนนั้น มาคบกับผม แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเลิกจริงหรือเปล่า) พอวันอาทิตย์ เธอก็มาทำกิจกรรมที่วัดซึ่งไม่ไกลจากที่ผมพัก เธอบอกให้ผมกลับไปก่อนเพราะเธอคงมาหาไม่ได้ ผมก็บอกว่าไม่เป็นไร ขอได้เจออีกสักนิดก็ยังดี ผมก็รอเธอจนทำกิจกรรมเสร็จ (ผมเช็คเอ้าออกจากที่พักเตรียมกลับแล้วตอนนั้น) เธอก็มาจากวัดมาหาผม เธอบอกว่าเธอให้พ่อเธอมารับที่นี่อยู่แล้ว ผมก็ยืนคุยกับเธออยู่ใน เซเว่นประมาณ สิบห้านาที พ่อเธอก็มารับ

พอกลับมาจากวันนั้นได้ประมาณสักอาทิตย์นึง ผมก็รู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไปเลยครับ คือเธอไม่บอกรักผมเหมือนก่อน ปิดบังทุกอย่าง ซึ่งจริงๆผมก็รู้แล้วว่ามันเป็นอาการของคนกำลังนอกใจ ไม่ส่งข้อความมาแม้แต่อันเดียว ไม่โทรมา โทรไปก็ไม่ค่อยว่างเหมือนเดิม วันนึงได้คุยกันประมาณ 10 นาที (ซึ่งผมก็ยอมทำโปรโทรฟรีเฉพาะเบอร์เธอทุกวันนะ) พอมาวันนึงผมเลยตัดสินใจถามเธอว่ามีอะไรบอกตรงๆได้มั้ย เธอก็เลยสารภาพกับผมว่าเธอคุยกับรุ่นน้องคนนึงเมื่อวันก่อน แล้วเธอรู้สึกดีมาก แต่เธอไม่ได้รักเขาเหมือนรักผมนะ ผมก็เลยถามว่าแล้วทำไมถึงเปลี่ยนไปหรอ เธอก็บอกว่าเธอไม่ได้รู้สึกกับผมเหมือนเดิมแล้ว ผมก็เลยบอกเธอว่า ไม่เหมือนเดิมยังไง ไม่รักกันแล้วใช่มั้ย? เธอก็อ้ำอึ้ง ผมก็เลยบอกเธอว่า ถ้างั้น บอกเลิกผมทีได้มั้ย ผมไม่อยากพูดมัน ผมเคยบอกเธอแล้วว่า ผมจะรั้งเธอไว้ทุกวิถีทาง ถ้าเราเลิกกันเพราะเรื่องอื่น แต่ถ้าเธอไม่รักผมแล้ว แค่เธอบอกมา ผมจะไม่รั้งเธอเลย เธอก็ไม่ยอมพูด เธอบอกว่าแค่นี้ก็รู้แล้วไม่ใช่หรอ ไม่ต้องบอกแล้วหล่ะ ผมก็เลยตัดสินใจเป็นคนบอกเลิกเอง ผมจำความรู้สึกตอนที่บอกเลิกได้เลยว่า มันเหมือนผมกำลังจะโยนทุกอย่างของผมทิ้งเลย มันเหมือนทุกเช้าผมตื่นมา ผมก็จะได้ยินเสียงเธอก่อน ก่อนนอนผมก็จะได้ยินเสียงเธอ ทำงานมาเหนื่อยๆ ก็จะได้เธอคอยอ้อน คอยให้กำลังใจ ผมรู้ตัวว่าหลังจากผมพูดออกไปมันจะไม่มีแล้ว


หลังจากเราเลิกกันจนวันนี้ก็เกือบจะเดือนนึงแล้ว ผมระบายมันออกมาให้เพื่อนสนิทคนหนึ่งฟัง เขาก็บอกว่าผมต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ หลายอย่างมากๆ ซึ่งผมก็พยายามทำแล้ว เพราะตัวผมเองเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นไม่ค่อยจะเก่ง (เข้าสังคมไม่เก่ง) ต้องเปลี่ยนความคิดส่วนตัว ซึ่งตอนนี้ ผมพยายามลืมเขา  เคยเลิกเกมได้ตอนคบกับเขา ก็กลับมาโหมเล่นหนักกว่าเดิม จนผมรู้สึกว่าตัวเองแย่ลงกว่าเดิม ไม่ใช่แค่จิตใจ แต่ร่างกายก็แย่ลง ทั้งหมดผมรู้ตัวนะครับ ผมพยายามนั่งสมาธิ แต่พอหลับตาก็จะคิดถึงเขา ผมพยายามไม่คิดถึงเขา แต่มันก็คุมไม่อยู่ ผมเล่นเกมเพราะว่าอย่างน้อยมันทำให้ผมไม่ต้องมานั่งคิดเรื่องเขา ตอนนี้ผมออกจากงานเตรียมไปเรียนต่อแล้ว ผมไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ พอผมนึกถึงเรื่องเค้าแล้วมันก็เครียดๆขึ้นมา ผมก็พยายามหาหมากฝรั่งมาเคี้ยว (มีคนบอกว่ามาทำให้คลายเครียดได้) อยากขอคำแนะนำจากทุกคนในนี้ว่า พอจะมีวิธีไหนอีกมั้ยครับ ที่พอจะช่วยให้ผมคิดถึงเขาน้อยลงได้ หรือเลิกคิดสักที เพราะผมรู้สึกว่าตัวเองติดกับชีวิตตอนนั้นมากเกินไป ทั้งๆที่รู้ตัว แต่ก็ทำไม่ได้เลยสักอย่างเดียวอะครับ