ผมกับแฟนคบกันมาประมานจะสองปีแล้ว เราตัดสินใจจะจบความสัมพันนี้ลง
เราคบกันตอนมัธยม จนขึ้นมหาลัย
เราเคยรักกันมากๆเลยนะครับ แต่นั้นมันก็อดีตแล้ว เรานิสัยคล้ายๆกัน มีอะไรเหมือนกันเยอะมาก
แต่พอเราโตขึ้นต่างคนต่างมีหน้าที่ต้องไปดูแล
เราจบกันดีมากๆเลยนะคับ ตอนที่เรายังคบกันเราดีต่อกันมากๆเลย พากันเรียนนะคับ
แต่พอคบกันมาประมานปีหนึ่ง ชีวิตของแฟนผม ดิ่งลงมากๆดลยคับ เค้าเสียเสาหลักของครอบครัว
ต้องย้ายบ้านมาอยู่คนเดียว เลี้ยงตัวเอง ผมพยายามช่วยเธอตลอดนะคับ ครอบครัวผมก็ฐานะปานกลาง เค้าไม่เคยบอกนะคับว่าไม่มีเงิน
ไม่เคยขอเลย แต่ผมพยายามให้ตลอด พาเธอไปกินข้าวในห้างด้วยกันบ้าง
พอเธอเรื่องทำงาน เราไม่มีเวลาให้กันเลยคับ เราเริ่มห่างเหินกันบ้าง
หลังๆผมก็เริ่มทำตัวแย่ เพราะเธอยึดติดกับผมมากๆเลยคับ ผมคิดว่าเธอคงไม่กล้าไปไหน
หลังจากนั้นผมเป็นคนทำร้ายเธอมาตลอด เธอไม่เคยด่า ไม่เคยทำไม่ดีใส่ผมเลย
เป้นผู้หญิงที่ดีมากๆ ทำงานหนักมาก เป้นคนเก่งมากต้องเลี้ยงตัวเองตั้งแต่เด็กเลย
เราลากันดีมากๆเลยนะคับ เธอเป้นผู้หญิงที่น่ารักมาก นิสัยดีมาก แต่ชอบทำหน้าอมทุกตลอดเวลา
ผมรู้ตัวในวันที่สายไปมากๆเลยคับ แต่เธอก็ยังเป้นห่วงผมเห็นผมเสียใจก็ยังมาให้ผมเจอครั้งสุดท้าย
ผมปากแข็งมากๆ เป็นครั้งแรกที่ได้พูดทุกอย่างที่อยู่ในใจเธอตอบว่า
“ถ้าเค้าในอดีตได้ยินเค้าคงดีใจมากๆเลยนะ ขอบคุณที่บอกเค้านะ เค้าอยากได้ยินอะไรแบบนี้มาตลอดเลย”
ผมจำขึ้นใจเลยคับ ผมนี่มัน
จริงๆ
ผมยังรักเธอมากๆนะคับ แต่คงต้องมองอยู่ห่างๆแล้ว
อยากให้ทุกคนที่อ่านนึกดีๆนะครับว่า คนที่เรารักไม่ได้อยู่กับเราตลอดไป กอดเค้าให้แน่นขึ้น ใช้ชีวิตให้เต็มที่ขึ้นนะครับ
อย่าลืมสิ่งนี้เลยนะคับ สักวันมันอาจจะสายไปแล้วก็ได้นะคับ
ผมแค่อยากเล่านะคับแหะๆ เก็บไว้อ่านด้วย
ความรักของเด็กโง่คนนึง
เราคบกันตอนมัธยม จนขึ้นมหาลัย
เราเคยรักกันมากๆเลยนะครับ แต่นั้นมันก็อดีตแล้ว เรานิสัยคล้ายๆกัน มีอะไรเหมือนกันเยอะมาก
แต่พอเราโตขึ้นต่างคนต่างมีหน้าที่ต้องไปดูแล
เราจบกันดีมากๆเลยนะคับ ตอนที่เรายังคบกันเราดีต่อกันมากๆเลย พากันเรียนนะคับ
แต่พอคบกันมาประมานปีหนึ่ง ชีวิตของแฟนผม ดิ่งลงมากๆดลยคับ เค้าเสียเสาหลักของครอบครัว
ต้องย้ายบ้านมาอยู่คนเดียว เลี้ยงตัวเอง ผมพยายามช่วยเธอตลอดนะคับ ครอบครัวผมก็ฐานะปานกลาง เค้าไม่เคยบอกนะคับว่าไม่มีเงิน
ไม่เคยขอเลย แต่ผมพยายามให้ตลอด พาเธอไปกินข้าวในห้างด้วยกันบ้าง
พอเธอเรื่องทำงาน เราไม่มีเวลาให้กันเลยคับ เราเริ่มห่างเหินกันบ้าง
หลังๆผมก็เริ่มทำตัวแย่ เพราะเธอยึดติดกับผมมากๆเลยคับ ผมคิดว่าเธอคงไม่กล้าไปไหน
หลังจากนั้นผมเป็นคนทำร้ายเธอมาตลอด เธอไม่เคยด่า ไม่เคยทำไม่ดีใส่ผมเลย
เป้นผู้หญิงที่ดีมากๆ ทำงานหนักมาก เป้นคนเก่งมากต้องเลี้ยงตัวเองตั้งแต่เด็กเลย
เราลากันดีมากๆเลยนะคับ เธอเป้นผู้หญิงที่น่ารักมาก นิสัยดีมาก แต่ชอบทำหน้าอมทุกตลอดเวลา
ผมรู้ตัวในวันที่สายไปมากๆเลยคับ แต่เธอก็ยังเป้นห่วงผมเห็นผมเสียใจก็ยังมาให้ผมเจอครั้งสุดท้าย
ผมปากแข็งมากๆ เป็นครั้งแรกที่ได้พูดทุกอย่างที่อยู่ในใจเธอตอบว่า
“ถ้าเค้าในอดีตได้ยินเค้าคงดีใจมากๆเลยนะ ขอบคุณที่บอกเค้านะ เค้าอยากได้ยินอะไรแบบนี้มาตลอดเลย”
ผมจำขึ้นใจเลยคับ ผมนี่มัน
ผมยังรักเธอมากๆนะคับ แต่คงต้องมองอยู่ห่างๆแล้ว
อยากให้ทุกคนที่อ่านนึกดีๆนะครับว่า คนที่เรารักไม่ได้อยู่กับเราตลอดไป กอดเค้าให้แน่นขึ้น ใช้ชีวิตให้เต็มที่ขึ้นนะครับ
อย่าลืมสิ่งนี้เลยนะคับ สักวันมันอาจจะสายไปแล้วก็ได้นะคับ
ผมแค่อยากเล่านะคับแหะๆ เก็บไว้อ่านด้วย