อยากให้ช่วยแชร์ความรู้สึกหลังอ่านน่ะครับ ว่าเป็นอย่างไรบ้าง
สปอยก็ได้นะครับไม่เป็นไร
คิดว่าจะไปซื้อมาอ่านน่ะครับ แต่คงไม่มีเวลาอ่านแน่นอนเพราะติดงานพอสมควรเลยอยากรู้เรื่องราวเนื้อหาใจความสำคัญน่ะครับ
พระราชนิพนธ์แปล "ตลอดกาลน่ะ นานแค่ไหน" ของ สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี
ผมแค่อ่านคำเปรย
‘ความดี’ หรือ ‘ความรัก’ เป็นทั้ง ‘สัจจะ’ และ ‘มายา’ ที่มนุษย์ต้องใคร่ครวญเรียนรู้ด้วยปัญญาไปตลอดกาล ตรงนี้ผมถึงสะท้านเลย
ส่วนเรื่องย่ออธิบายความก็กินใจมาก
สะท้อนภาพสังคม วิถีชีวิต วัฒนธรรม และประเพณีของสังคมจีนยุคปัจจุบัน ผ่านตัวละครที่มีชีวิตโลดแล่นอยู่ใน หูท่งสายหนึ่งอันเป็นชุมชนย่านตรอก ซอยดั้งเดิมของกรุงปักกิ่ง ซึ่งกำลังถูกค่านิยมของสังคมสมัยใหม่รุกไล่ เฉกเช่นเดียวกับคุณธรรมของสังคมยุคเก่าที่ถูกท้าทายจากความเปลี่ยนแปลงของโลกยุคใหม่
ไปต้าสิ่ง ตัวละครหลักมีคุณธรรมเป็นเลิศ มีจิตงดงาม ซื่อสัตย์ ยอมเสียเปรียบทุกคน เธอจึงต้องทนทุกข์กับตัวตนที่เธอเป็นอยู่ ความทุกข์อันสาหัสของไป๋ต้าสิ่งคือ ความผิดหวังจากความรักที่ฝ่ายชายผู้ไม่จริงใจทิ้งเธอไปคนแล้วคนเล่า แต่เธอก็ยังคง ‘ตกหลุมรัก’ และ ‘รักอย่างหัวปักหัวปำ’ โดยมิอาจจะช่วยตัวเองได้เลย เพราะไป๋ต่าสิ่งเห็นว่าความรักเป็นสิ่งสูงส่ง และความรักคือการให้และเสียสละอย่างไม่สิ้นสุด
ชอบปรัชญาที่พระองค์ท่านนำมาแบ่งปันให้กับผู้อ่านมากมาย.
ท่านใดได้อ่าน "ตลอดกาลน่ะ นานแค่ไหน" ของสมเด็จพระเทพฯแล้วบ้างครับ?
คิดว่าจะไปซื้อมาอ่านน่ะครับ แต่คงไม่มีเวลาอ่านแน่นอนเพราะติดงานพอสมควรเลยอยากรู้เรื่องราวเนื้อหาใจความสำคัญน่ะครับ
พระราชนิพนธ์แปล "ตลอดกาลน่ะ นานแค่ไหน" ของ สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี
ผมแค่อ่านคำเปรย ‘ความดี’ หรือ ‘ความรัก’ เป็นทั้ง ‘สัจจะ’ และ ‘มายา’ ที่มนุษย์ต้องใคร่ครวญเรียนรู้ด้วยปัญญาไปตลอดกาล ตรงนี้ผมถึงสะท้านเลย
ส่วนเรื่องย่ออธิบายความก็กินใจมาก
สะท้อนภาพสังคม วิถีชีวิต วัฒนธรรม และประเพณีของสังคมจีนยุคปัจจุบัน ผ่านตัวละครที่มีชีวิตโลดแล่นอยู่ใน หูท่งสายหนึ่งอันเป็นชุมชนย่านตรอก ซอยดั้งเดิมของกรุงปักกิ่ง ซึ่งกำลังถูกค่านิยมของสังคมสมัยใหม่รุกไล่ เฉกเช่นเดียวกับคุณธรรมของสังคมยุคเก่าที่ถูกท้าทายจากความเปลี่ยนแปลงของโลกยุคใหม่
ไปต้าสิ่ง ตัวละครหลักมีคุณธรรมเป็นเลิศ มีจิตงดงาม ซื่อสัตย์ ยอมเสียเปรียบทุกคน เธอจึงต้องทนทุกข์กับตัวตนที่เธอเป็นอยู่ ความทุกข์อันสาหัสของไป๋ต้าสิ่งคือ ความผิดหวังจากความรักที่ฝ่ายชายผู้ไม่จริงใจทิ้งเธอไปคนแล้วคนเล่า แต่เธอก็ยังคง ‘ตกหลุมรัก’ และ ‘รักอย่างหัวปักหัวปำ’ โดยมิอาจจะช่วยตัวเองได้เลย เพราะไป๋ต่าสิ่งเห็นว่าความรักเป็นสิ่งสูงส่ง และความรักคือการให้และเสียสละอย่างไม่สิ้นสุด
ชอบปรัชญาที่พระองค์ท่านนำมาแบ่งปันให้กับผู้อ่านมากมาย.