สวัสดีค่ะเพื่อนๆ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรา
คือเราทุกข์จนไม่มีทางออก ไม่รู้จะคุยกับใคร เหมือนชีวิตเข้าสู่จุดวิกฤตแบบไม่คาดฝัน
ไม่เคยคิดว่าวันนึงจะต้องมาเรียกร้องความสนใจจากคนที่เราไม่รู้จัก เพราะปกติไม่ใช่คนนิสัยแบบนี้
เราเคยเป็นคน...เฮฮา ร่าเริง โดยเฉพาะกับคนสนิท เราจะยิงมุขรัวๆ คือฮากระจายมาก
แต่ในขณะเดียวกัน ก็เป็นคนคิดมากค่ะ คือถ้าดูภายนอกจะดูไม่ออกเลย
เวลาเราเครียด เรามักจะคุยกับคนที่สนิท ไว้ใจจริงๆ เพราะเราไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเราอ่อนแอแค่ไหน
เรามีเพื่อนสนิทแบบว่ารู้ระดับสันดานดิบ คือเราจะเป็นผีบ้า งี่เง่าขนาดไหน อิเพื่อนคนเนี้ย มันรับได้หมด
แต่เดี๋ยวนี้เค้าไม่ว่างแล้ว หน้าที่การงานเค้าไม่เอื้อ เราก็พยายามเข้าใจ เพื่อนที่สนิทรองลงมาก็... ลองคุยแล้วแต่
ด้วยความเป็นเพศชะนีมั้งคะ มันรู้สึกได้อ่ะค่ะ ว่ามีความเอ็นจอยในการรับรู้ว่าเราทุกข์นะ ชะนีมักมีความอิจฉากันเบาๆ
คือเราก็ sense ดีเกิ๊นนนน

ขอรีบเข้าเรื่องละกันค่ะ คือตอนนี้เรามีรักทางไกลค่ะ กับคนญี่ปุ่น
เราเจอเค้าที่อังกฤษ  คือเรียนโท แล้วเจอกัน
เค้ามาจีบเราก่อน คือเราไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงยอมคบ เพราะรู้ว่าเดี๋ยวเราก็ต้องจากกัน...
เราเป็นคนที่เข้ากับคนยากมากกกกนะคะ คือไม่เชิงว่า eq ไม่ดี แต่คือมันอัติโนมัติมากอ่ะ ที่จะ screen คนที่อยากคบด้วย
และส่วนตัวชอบทุกสิ่งญี่ปุ่นๆ คือก็บอกตัวเองแล้วนะ ว่าอย่าาาาาไปชอบเพราะมันเป็นแค่คนญี่ปุ่นนะ
คือเอาเข้าจริง แฟนเราเค้าไม่เหมือนคนญี่ปุ่นทั่วไปนะคะ  เป็นคนตรงๆ เหมือนฝรั่งมากกว่า
ที่เข้ากันได้เพราะ 'การเก็ทมุข' กันอ่ะค่ะ คือแปลกมาก ขนาดพูดคนละภาษา คือมันเป็นคนฮาๆบ้าๆ แล้วชอบยิงมุขเหมือนเรา
แถมดันตลกกว่าเราอีก เราประทับใจที่แบบ...เฮ้ย นี่เพื่อนผู้ชายคนแรกนะ ที่เราสามารถยิงมุขรัวๆได้แบบไม่เกร็งเลย
เราเป็นตัวของตัวเองมากกกก แล้วลึกๆ เราก็รู้ว่ามันเป็นคนแคร์คนอื่น และมีน้ำใจดีทีเดียว
แต่มันก็ยังมีความเป็นเด็กงี่เง่า หรือความเป็นญี่ปุ่นไม่รู้ คือมันจะไม่แคร์เรานะ แต่แคร์คนอื่นว่ะ คืออาจจะโตมาแบบต้องแคร์ส่วนรวมก่อนมั้ง
เวลาเรางอน มันจะไม่ง้อ แต่แม้เหมือนไม่ง้อ ก็แอบง้อเนียนๆ (คือจะด่าให้เราเจ็บ ร้องไห้ฟูมฟาย หรือตีมึนเมินเรา แต่สุดท้ายพอเราไปทัก ก็มา)
แต่เรารู้ว่ามันก็รักเราทีเดียวแหละ ก็จริงจัง เพราะเมื่อตอนจากกันที่อังกฤษ เรา...แทบตายค่ะ อธิบายยากจริงๆ เหมือนหัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆ
เราเขียนจดหมายบอกความรู้สึกทุกอย่างให้มัน ว่าเราขอบคุณที่สอนให้เรารู้จัก รัก (แฟนคนแรกที่รู้สึกรัก คนก่อนๆคือมึนๆ รักวัยเรียนขำๆ)
คือเราแค่หวังให้เค้ามีความสุข มีอนาคตที่ดี เราไม่กล้าหวังให้เค้าจะมาแต่งงานกับเรา คือเราก็ไม่อยากดูถูกตัวเองนะ แต่เรานึกภาพไม่ออกจริงๆ...

แต่แล้ว เค้าก็มาหาเราที่เมืองไทยค่ะ มาหาเรา 2-3 ครั้ง ในช่วงก่อนเค้าเริ่มทำงาน
คือมันก็วัดใจกันไปจุดนึงเลยละนะ ว่าเค้าก็เต็มที่แล้ว เค้ามีข้อเสียที่ทำเราหวาดหวั่นมากที่สุดในการประคองความสัมพันธ์นี้ค่ะ
คือเค้าไม่ใส่ใจการติดต่อ แบบ...มุ้งมิ้ง คุยนั่นนี่ โทรหาคุยอัพเดทกัน เค้าไม่ชอบเลยยยยย
ซึ่ง เราคิดว่า ถ้าจะมีรักทางไกล การติดต่อ มันน่าจะเป็นทางเดียว ที่เรายังรู้สึกถึงการมีกันอยู่รึเปล่าคะ
ถ้าไม่คุยกัน อย่าว่าแต่ skype หรือ facetime เลยค่ะ แค่โทรยังยาก
แรกๆที่เค้าเริ่มทำงาน เค้าก็พยายามติดต่อเรานะคะ แต่เมื่องานที่ญี่ปุ่นมาถาโถม เค้าคงเครียด เหนื่อย ประกอบกับสันดานที่ไม่ชอบติดต่อ
คือ...พังงงค่ะ ขนาดเค้าบอกเราก่อนแล้วนะคะ ว่าเนี่ยมาหาแล้ว บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าเริ่มทำงาน คงไม่ค่อยได้คุยนะ
เรานึกในใจปกติ กุต้องตามจิก ดิ้นพราดๆ กว่าจะยอมคุย หรือเฟสไทม์ให้เห็นหน้า แต่เฮ้อ... รักเค้าค่ะ ก็ไม่มีทางเลือก ยอมเสี่ยงที่จะทน

ผ่านไป 6-7 เดือน เรา...เหมือนตายทั้งเป็น เราคิดถึงเค้ามาก... ร้องไห้ทุกวัน ทะเลาะกันทุกอาทิตย์ในช่วงเดือนที่ผ่านมา
เราเองทั้งรู้สึกผิดที่งี่เง่า พยายามเรียกร้องความสนใจ ทำให้เค้าเครียดเพิ่ม แต่ลึกๆก็น้อยใจว่า...ไม่คิดถึง อยากคุยกับเราเหรอ
หรือเราไม่ได้มีความจำเป็นในชีวิตเค้าแล้ว...?
จากที่เคยคุยกันทุกวัน วันละนิดหน่อย กลายเป็นวันเว้นวัน สองสามวันใน 1 อาทิตย์ จนเหลืออาทิตย์ละครั้ง
มันทรมานนะคะ เวลาเห็นเพื่อนอยู่กับแฟน เห็นคนเดินจูงมือกัน แม้แต่พี่คนขับ taxi โทรหาเมีย เรายังอิจฉาเลย
เวลาทะเลาะกัน เรื่องไม่ติดต่อ เค้าก็จะบอกเลิกเราค่ะ เคยบอกให้ห่างกันสักเดือน สองเดือน
เราก็รู้ทัน ว่าเค้าโมโหแล้วจะปากเสีย ก็ไม่ยอมเลิก แต่บางที...ก็อยากไปแล้วเหมือนกันนะคะ รู้สึกเราไร้ค่าสำหรับเค้าแล้ว
มันเสียความรู้สึกนะ เวลาไล่เรา แต่พอเราไปง้อ ก็รีบโทรมาหา เหมือนตบหัวแล้วลูบหลัง เราก็ห่วงเค้า และรู้ว่าเค้าก็คงรัก แต่เอาใจไม่เป็น
ประกอบกับเครียดด้วยมั้ง เลยงี่เง่าหนัก

เราไม่รู้...ว่าจะอดทนรอเค้าได้นานขนาดไหน เรารู้สึกว่าเราทำให้เค้าเครียดเพิ่ม แต่ทุกวันนี้เราก็ทรมานกับความคาดหวังของตัวเองว่สเค้าจะโทรหาเราบ้าง
เราเบื่อกับการรอคอยแล้ว เราเห็นแก่ตัวมั้ย? เราควรทำยังไงต่อไป? เรารู้สึกว่าชีวิตเราไม่มีความสุขเหมือนเดิม เรากลายเป็นคนอมทุกข์
บางทีก็รู้สึกเหมือนเราไม่รักเค้าแล้ว แต่...พอสงบลงก็พบว่ารักและห่วงเหมือนเดิม
ยิ่งตอนนี้เรามาอยู่หอ กทม คนเดียว มาทำงาน ไม่มีพ่อแม่ หรือเพื่อนที่สนิทใจ เราเหงามาก ยิ่งพอกลางคืนเราร้องไห้จนเจ็บตาตลอด
เราเคยเสนอว่า ให้เราไปหาอีกนะ (เราเคยไปญี่ปุ่นเจอพ่อแม่เค้าแล้ว) เราคิดถึง แต่เค้าบอกว่าไม่กล้าสัญญา เพราะเพิ่งทำงานปีแรก
กลัวไม่ว่างดูแลเรา  แถมทุกวันนี้ห้องพักที่ญี่ปุ่นก็อยู่กับเพื่อนที่ทำงาน (บังคับอยู่) เค้ายิ่งไม่อยากโทรหาเรา เพราะเกรงใจเพื่อน
ถ้าเรามาหา ก็คงปลีกตัวจากเพื่อนไม่ได้ แถมบางทีเสาร์อาทิตย์ ก็ไปสังสรรค์กะเพื่อยร่วมงานด้วย
เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว อนาคตก็ไม่รู้เค้าจะพร้อมเมื่อไหร่... เราก็อายุมากขึ้นทุกวัน เราพร้อมจะรอนะ ถ้าเค้าติดต่อเราสม่ำเสมอให้เราคลายคิดถึงบ้าง
แต่เค้าพูดกะเราชัดเจนเลย ว่าตอนนี้ งานสำคัญอันดับ 1 วันจันทร์-ศุกร์คือทำงาน เสาร์ อาทิตย์อยากพักผ่อน อยู่กับตัวเอง หรือไปกะเพื่อน
เค้าให้เรายอมรับความจริงว่า ตอนนี้เค้าอยู่ญี่ปุ่นนะ ไม่ใช่อังกฤษ เราอยู่ไทยนะ เราก็ควรมีความสุขกับเพื่อน สังคมของเรา
แต่เรานับเค้าเข้ามาในชีวิตประจำวันเราแล้ว... เราแยกแยะแบบเค้าไม่ได้นี่คะ
เราควรปล่อยเค้าไปมีชีวิตของเค้า ไม่ต้องห่วงเรา หรือทำยังไงไม่ให้ทุกข์แบบนี้?.....