คุณเคยมีปัญหาแบบนี้ไหม

เขียนไปร้องไห้ไปนะนี้ คือเราท้ออะ เพราะว่าเรื่องงาน เราตกงานมาจะสี่เดือนแล้วที่นี้เราได้งานทำแล้วทำเรื่องสัญญาเสร็จคงเริ่มงานได้วันเสาร์ คือเป็นงานที่คนรู้ๆเจักพื่อนแนะนำมา มันก็ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ เพราะตอนไปเรียน 4ปี เกือบยี่กว่าโลก็ไปมาแล้ว งานมันเข้าเป็นกะไง ถ้าเราไม่ไปเราก็เป็นคนเชื่อถือไม่ได้ในสายตาคนอื่นเพร่าะหัวหน้างานให้โอกาสมาร่วมงานกับเขาแล้ว เพือน น้องๆ อีก คือ เราตั้งใจที่จะลุกจากสภาพแย่ๆของตนเองที่ทุกๆวันนอนแต่ในห้องคนเดียว ไม่พูดกับใคร เครียด ท้อแท้ ข้าวก็ไม่ค่อยกิน เรียกว่า อาการซึมเศร้าเลยละ กว่าจะลุกตั้งตัวได้นะ ก็ลำบากมาก พ่อเราไม่เข้าใจ ไม่ให้ไปทำงาน ให้หาใกล้บ้าน ทำไปกลับแบบปิกติเช้าเย้น แต่แถวบ้านเรานี้มีแต่โรงงานเล็กๆ เงินได้น้อย ไม่ค่อยมีงานให้เลือกมาก ก็เลยทะเลาะกันรุนแรง พ่อเอาแต่ด่าเรา ว่าเราต่างๆ   ไปนะขอให้รถชนตายสะ ไปแล้วไม่ต้องมาพูดกัน**ไม่เข้าใจว่ารุ้งานก็ได้เงินเยอะ ไม่ไกลเท่าไหร่ ใกล้ๆเมืองคนเยอะ เพียงแค่เข้าเป็นกะเฉยๆ งานสุจริตนะบริการลูกค้า ขายของ กินที่ต้องเดินทางกลางคืนบ้าง รู้ว่าเป็นห่วง แต่ก็อยากให้เค้าให้กำลังใจเรา เพราะเราก็อายุยี่สิบกว่าละ ดูแลตัวเองได้ แฟนก็มีแล้ว ได้แต่เขากลับมองว่าเรายังเด็ก ส่วนแม่ให้กำลังใจว่าอดทนเอา โตแล้วอยากทำอะไรก็ทำ เพราะเวลามันผ่านมานาน เราอยุ่บ้านมีแต่จะแย่กับแย่และ ไม่อยากเป็นภาระใคร ตอนนี้ท้อแท้มาก จากที่เริ่มมีความหวังกลับกลายล้มอีกแล้ว อยากให้เพื่อนให้กำลังใจหน่อย เพราะทั้งบ้านมีแฟนเราคนเดียวที่ค่อยปลอบเราเวลาเราร้องไห้ ถ่าเพื่อนๆมีประสบการณ์แบบนี้หาทางออกกันยังไงบ้างค่ะ ขอบคุณที่อ่านนะค่ะ