สวัสดีค่ะเพื่อนๆพี่ชาว Pantip
เราเป็นคนหนึ่งซึ่งกำลังสับสนอยู่ค่ะ ว่าสิ่งที่เราเป็นอยู่คืออะไร และเราควรทำยังไง
เรากับแฟนคนแรกของเราคบกันมาได้เกือบ 4 ปีแล้วค่ะ ตั้งแต่มัธยมต้น เราสองคนต่างเปนแฟนคนแรกของกันและกัน
ตอนเรียนมัธยมเราสองคนเรียนโรงเรียนเดียวกันเจอกันทุกวัน ไปเที่ยวด้วยกันบ่อย ความผูกพันมันดูยิ่งกว่ารัก
จนตอนนี้เราต่างมีทางเดินเป็นของตัวเองในระดับมหาลัย ต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียนในสิ่งที่อยากเรียน
จะว่าไประยะทางของมหาลัยเราสองคนมันไม่ได้ไกลกันเลยค่ะ แต่เวลากลับไม่ตรงกันเลยสักนิด
มหาลัยของเขาเปิดก่อนมหาลัยของเรา เขามีกิจกรรมเยอะ ทั้งรับน้องและต่างๆนาๆ ทำให้เขาไม่มีเวลาให้เรา
แต่เราพยายามเข้าใจตลอดเข้าใจในทุกๆอย่างที่เขากำลังเป็น เขาเป็นนักดนตรีค่ะโลกส่วนตัวเขาสูงมากซึ่งเราพยายามเข้าใจ
เพราะยังไงเรากับเขาก็คบกันมาสักพักอยู่กันเหมือนเพื่อนที่เข้าใจ เวลาอยู่ด้วยกันเขาดีกับเรามากๆดูแลเทคแคร์ใส่ใจดีทุกอย่าง
แต่ไม่รู้เป็นอะไร เวลาห่างกันที่ไรเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนทุกที เขาพูดจาทำร้ายจิตใจเราตลอด เขาเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวในหลายๆด้าน
ซึ่งเขารู้ตัวค่ะเพราะทุกครั้งเวลาทะเลาะกันเขาก็จะพูดเสมอว่าเขาเป็นแบบนี้เราจะทนทำไมอะไรแบบนี้
เวลาเราพุดอะไรที่เขารับไม่ได้เขาจะตัดสายทิ้งปิดเครื่องหนีหรือไม่ก็ไม่รับโทรศัพท์เราเลย
เราไม่ได้จะโทรจิกหรืออะไรนะคะแต่เราไม่ชอบสิ่งที่เขาทำมันค้างคามันทำให้เรารู้สึกไร้ค่าแล้วเหมือนจะฟุ้งซ่านเสมอ
ใช่ค่ะ เราทำตัวเองให้ไร้ค่า โดยการยอมเขามาตลอด .. ทุกๆครั้งเวลาเราทะเลาะกันเขาไม่เคยผิดเลยกลายเป็นเราผิดตลอด
เราพยายามประคับประคองความรักของเรามาได้ระยะหนึ่ง เราร้องไห้ทุกคืนมาระยะหนึ่งด้วยการกระทำและกิริยาของเค้าที่แย่
จนเราเริ่มรับไม่ได้ เขาไม่เคยแคร์เลยว่าเราจะรู้สึกยังไง เราเหงา เรางี่เง่าเพราะอะไร เขามองว่ามันไร้สาระและซ้ำซาก
ซึ่งเราไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้หรอกค่ะ ทุกๆครั้งเวลาทะเลาะกันเราก็จะกลับมาดีกันเพราะเราเป็นคนง้อก่อนเสมอ
คือไม่ว่าเราจะทะเลาะกันหรือเลิกกันไปกี่ครั้งก็ไม่เคยนานเหมือนเราสองคนเลิกกันไม่ได้
และเขาก็บอกว่าจะปรับปรุงตัวทุกครั้ง ใช่ค่ะเขาดีได้ประมาณวันสองวัน แล้วเขาก็กลับมาเป็นแบบเดิมอีก
เขาพยายามพูดให้เราเข้าใจว่าเขาไม่สามารถเปลี่ยนหรือปรับตัวให้เราได้มีแต่เราต้องยอมรับในตัวเขาต้องทนถ้าอยากคบต่อ
จนเรารู้สึกว่าเรา
ไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลยทุกวันเหมือนเราเทน้ำลงในทรายเราทำอะไรเขาไม่เคยเห็นค่า
พอเราจะไปเขาก็ทำเหมือนไม่อยากให้ไป จนสุดท้ายเหมือนทางตันเราทะเลาะกันเพราะปัญหาเดิมๆทุกวัน
เวลามีเรื่องไม่สบายใจ หรือเรามีปัญหาอะไรจากที่เขาเคยรับฟังกลายเป็นเขาไม่เข้าใจ เขาไล่ให้เราไปอยู่คนเดียว
ไปปรึกษาคนอื่น ไปนุ้นนนี่นั่น คือแต่ก่อนเขาเคยทำให้เรามั่นใจว่าเรายังมีเขาเสมอ
จากที่เราเคยร้องไห้หนักๆเพราะเสียใจ กลายเป็นเราเริ่มชินชา และร้องไห้น้อยลง แต่ที่ร้อง ร้องเพราะโกรธตัวเองที่ใจแข็งไม่ได้เลย
เราเลยตัดสินใจจะหายไปจากชีวิตเขา แต่เขาไม่ได้คิดจะตามหาเราเลย เขาดูมีความสุข ใช้ชีวิตสนุกเหมือนทุกวันของเขา
ทำไมต้องเป็นเราที่กระวนกระวาย เราอยากเลิกเพราะเราเหนื่อย แต่ทำไมเราถึงรู้สึกว่าเราคงไปไหนไม่รอดแน่ๆ
เราอยากเจอคนดีดีในอนาคตเราพยายามปล่อยวางแล้ว แต่สุดท้ายภาพสิ่งดีๆที่เคยมีต่อกันมันเข้ามาในหัวตลอด
หรือเป็นเพราะเรากลัวจะหาไม่ได้ เรากลัวจะไม่เจอใครที่ตรงใจแบบเค้า หรือเป็นเพราะเรากลัวการเริ่มใหม่
เราไม่รู้ว่าเราจะทำยังไง เราสับสนว่าสิ่งที่เราเป็นอยุ่มันคืออะไร เรารุ้ว่าอยู่ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เรารู้ว่าอยู่ไปเราก็ทรมาน
แต่การไม่มีเขามันอาจทำให้เราทรมานมากกว่า เพราะแทบทุกอย่างในชีวิตเราก็มีเขาร่วมทำเสมอ
ถ้าเราไม่มีเขาเราจะใช้ชีวิตคนเดียวยังไง เราเริ่มไม่ถูก ทุกสถานที่เราก้ไปด้วยกันเสมอ ร้านอาหารแทบทุกร้านเราก็กินกันตลอด
เราควรจะทำยังไงดี เราควรจะตัดใจจริงๆ หรือควรจะกลับไปหาเขาอีกดี ตอนนี้เราสับสน เราคิดถึงเขามากจริงๆ
มันเป็นความรักแบบเด็กๆก็จริง แต่การที่มีแฟนคนแรกแล้วคบกันนานผูกพันกันมากขนาดนี้มันทำให้เราตัดเขาออกไปยากจริงๆ
เราควรจะทำยังไงดี เราคิดไม่ออกจริงๆ T__________________________T เราอยากให้เขารักและแคร์เราเหมือนที่เรารักเค้า
เราอยากให้เขาใส่ใจดูแลเราบ้าง ไม่ต้องบ่อยแต่แค่ให้รู้สึกบ้าง แต่มันไม่มีเลย เราเหมือนหมาเลยที่เขาไล่เวลาไม่ต้องการตลอด
เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว เราทรมานจริงๆ เราแค่ต้องการคนเข้าใจหรือกำลังใจเราจะได้รู้ว่าเราควรทำยังไงต่อ
เราควรพอหรือกลับไปรอความรักจากเขาเหมือนเดิม ..
ทำยังไงกับรักครั้งแรกและคนๆนี้ดี
เราเป็นคนหนึ่งซึ่งกำลังสับสนอยู่ค่ะ ว่าสิ่งที่เราเป็นอยู่คืออะไร และเราควรทำยังไง
เรากับแฟนคนแรกของเราคบกันมาได้เกือบ 4 ปีแล้วค่ะ ตั้งแต่มัธยมต้น เราสองคนต่างเปนแฟนคนแรกของกันและกัน
ตอนเรียนมัธยมเราสองคนเรียนโรงเรียนเดียวกันเจอกันทุกวัน ไปเที่ยวด้วยกันบ่อย ความผูกพันมันดูยิ่งกว่ารัก
จนตอนนี้เราต่างมีทางเดินเป็นของตัวเองในระดับมหาลัย ต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียนในสิ่งที่อยากเรียน
จะว่าไประยะทางของมหาลัยเราสองคนมันไม่ได้ไกลกันเลยค่ะ แต่เวลากลับไม่ตรงกันเลยสักนิด
มหาลัยของเขาเปิดก่อนมหาลัยของเรา เขามีกิจกรรมเยอะ ทั้งรับน้องและต่างๆนาๆ ทำให้เขาไม่มีเวลาให้เรา
แต่เราพยายามเข้าใจตลอดเข้าใจในทุกๆอย่างที่เขากำลังเป็น เขาเป็นนักดนตรีค่ะโลกส่วนตัวเขาสูงมากซึ่งเราพยายามเข้าใจ
เพราะยังไงเรากับเขาก็คบกันมาสักพักอยู่กันเหมือนเพื่อนที่เข้าใจ เวลาอยู่ด้วยกันเขาดีกับเรามากๆดูแลเทคแคร์ใส่ใจดีทุกอย่าง
แต่ไม่รู้เป็นอะไร เวลาห่างกันที่ไรเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนทุกที เขาพูดจาทำร้ายจิตใจเราตลอด เขาเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวในหลายๆด้าน
ซึ่งเขารู้ตัวค่ะเพราะทุกครั้งเวลาทะเลาะกันเขาก็จะพูดเสมอว่าเขาเป็นแบบนี้เราจะทนทำไมอะไรแบบนี้
เวลาเราพุดอะไรที่เขารับไม่ได้เขาจะตัดสายทิ้งปิดเครื่องหนีหรือไม่ก็ไม่รับโทรศัพท์เราเลย
เราไม่ได้จะโทรจิกหรืออะไรนะคะแต่เราไม่ชอบสิ่งที่เขาทำมันค้างคามันทำให้เรารู้สึกไร้ค่าแล้วเหมือนจะฟุ้งซ่านเสมอ
ใช่ค่ะ เราทำตัวเองให้ไร้ค่า โดยการยอมเขามาตลอด .. ทุกๆครั้งเวลาเราทะเลาะกันเขาไม่เคยผิดเลยกลายเป็นเราผิดตลอด
เราพยายามประคับประคองความรักของเรามาได้ระยะหนึ่ง เราร้องไห้ทุกคืนมาระยะหนึ่งด้วยการกระทำและกิริยาของเค้าที่แย่
จนเราเริ่มรับไม่ได้ เขาไม่เคยแคร์เลยว่าเราจะรู้สึกยังไง เราเหงา เรางี่เง่าเพราะอะไร เขามองว่ามันไร้สาระและซ้ำซาก
ซึ่งเราไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้หรอกค่ะ ทุกๆครั้งเวลาทะเลาะกันเราก็จะกลับมาดีกันเพราะเราเป็นคนง้อก่อนเสมอ
คือไม่ว่าเราจะทะเลาะกันหรือเลิกกันไปกี่ครั้งก็ไม่เคยนานเหมือนเราสองคนเลิกกันไม่ได้
และเขาก็บอกว่าจะปรับปรุงตัวทุกครั้ง ใช่ค่ะเขาดีได้ประมาณวันสองวัน แล้วเขาก็กลับมาเป็นแบบเดิมอีก
เขาพยายามพูดให้เราเข้าใจว่าเขาไม่สามารถเปลี่ยนหรือปรับตัวให้เราได้มีแต่เราต้องยอมรับในตัวเขาต้องทนถ้าอยากคบต่อ
จนเรารู้สึกว่าเรา
พอเราจะไปเขาก็ทำเหมือนไม่อยากให้ไป จนสุดท้ายเหมือนทางตันเราทะเลาะกันเพราะปัญหาเดิมๆทุกวัน
เวลามีเรื่องไม่สบายใจ หรือเรามีปัญหาอะไรจากที่เขาเคยรับฟังกลายเป็นเขาไม่เข้าใจ เขาไล่ให้เราไปอยู่คนเดียว
ไปปรึกษาคนอื่น ไปนุ้นนนี่นั่น คือแต่ก่อนเขาเคยทำให้เรามั่นใจว่าเรายังมีเขาเสมอ
จากที่เราเคยร้องไห้หนักๆเพราะเสียใจ กลายเป็นเราเริ่มชินชา และร้องไห้น้อยลง แต่ที่ร้อง ร้องเพราะโกรธตัวเองที่ใจแข็งไม่ได้เลย
เราเลยตัดสินใจจะหายไปจากชีวิตเขา แต่เขาไม่ได้คิดจะตามหาเราเลย เขาดูมีความสุข ใช้ชีวิตสนุกเหมือนทุกวันของเขา
ทำไมต้องเป็นเราที่กระวนกระวาย เราอยากเลิกเพราะเราเหนื่อย แต่ทำไมเราถึงรู้สึกว่าเราคงไปไหนไม่รอดแน่ๆ
เราอยากเจอคนดีดีในอนาคตเราพยายามปล่อยวางแล้ว แต่สุดท้ายภาพสิ่งดีๆที่เคยมีต่อกันมันเข้ามาในหัวตลอด
หรือเป็นเพราะเรากลัวจะหาไม่ได้ เรากลัวจะไม่เจอใครที่ตรงใจแบบเค้า หรือเป็นเพราะเรากลัวการเริ่มใหม่
เราไม่รู้ว่าเราจะทำยังไง เราสับสนว่าสิ่งที่เราเป็นอยุ่มันคืออะไร เรารุ้ว่าอยู่ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เรารู้ว่าอยู่ไปเราก็ทรมาน
แต่การไม่มีเขามันอาจทำให้เราทรมานมากกว่า เพราะแทบทุกอย่างในชีวิตเราก็มีเขาร่วมทำเสมอ
ถ้าเราไม่มีเขาเราจะใช้ชีวิตคนเดียวยังไง เราเริ่มไม่ถูก ทุกสถานที่เราก้ไปด้วยกันเสมอ ร้านอาหารแทบทุกร้านเราก็กินกันตลอด
เราควรจะทำยังไงดี เราควรจะตัดใจจริงๆ หรือควรจะกลับไปหาเขาอีกดี ตอนนี้เราสับสน เราคิดถึงเขามากจริงๆ
มันเป็นความรักแบบเด็กๆก็จริง แต่การที่มีแฟนคนแรกแล้วคบกันนานผูกพันกันมากขนาดนี้มันทำให้เราตัดเขาออกไปยากจริงๆ
เราควรจะทำยังไงดี เราคิดไม่ออกจริงๆ T__________________________T เราอยากให้เขารักและแคร์เราเหมือนที่เรารักเค้า
เราอยากให้เขาใส่ใจดูแลเราบ้าง ไม่ต้องบ่อยแต่แค่ให้รู้สึกบ้าง แต่มันไม่มีเลย เราเหมือนหมาเลยที่เขาไล่เวลาไม่ต้องการตลอด
เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว เราทรมานจริงๆ เราแค่ต้องการคนเข้าใจหรือกำลังใจเราจะได้รู้ว่าเราควรทำยังไงต่อ
เราควรพอหรือกลับไปรอความรักจากเขาเหมือนเดิม ..