ขอระบายหน่อยครับ
ทุกๆความสงสาร ทุกๆความเห็นใจ ของผมได้หมดไปตั้งแต่วินาทีนี้ แล้วครับ
เหตุการณ์เพิ่งเกิดเมื่อตอนเที่ยงที่ผ่านมานี้เองครับ ผมมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวในซอยนี้ประจำครับ
ถ้าสังเกตุกันประจำก็จะมีกลุ่มคนที่มักเดินเข้ามาขายของให้กับพนักงานเงินเดือนแบบพวกผม
ทั้งปากกา ของใช้ ของที่ระลึก หรือแม้แต่ขนมจุกจิก
ซึ่งเข้ามาหาเราด้วยความน่าสงสาร หาเงินไปช่วยนู่น ช่วยนี่ ช่วยนั้น โดยตลอด
แต่วันนี้ มีพี่ผู้ชายคนนึง คนนี้ผมเห็นประจำครับ เขาขายเค้กกล้วยหอม เขาจะมีบทพูดที่ยาวมาก เหมือนสวดมนต์ 1 จบ
"สวัสดีครับ สนใจขนมเค้กกล้วยหอม สดๆใหม่ๆ ไว้ทานกับกาแฟ หรือไว้ !@^&* ยาวมาก.!@#$%^..เพื่อหาเงินไปฟอกไต !@#$%^&.."
เขาจะเดินพูดทีละโต๊ะในร้านอาหารเลยครับ เมื่อก่อนผมคิดว่า โอ้พี่คนนี้เขาช่างมีความพยายามมากๆเลยนะ ร่างกายเจ็บป่วย
ร่างกายไม่ปกติยังขยันออกมาทำมาหากินไม่งอมืองอเท้าของใครกิน แถมยังขายของแทบจะทุกวันเลย น่านับถือจริงๆ
ผมเห็นเขาเดินพูดในร้านแบบนี้มาประมาณ 5 โต๊ะแล้วครับ กำลังจะเดินมาที่โต๊ะของพวกผม ซึ่งผมมองหน้าน้องในโต๊ะแล้ว
คือ... คงไม่มีใครจะซื้ออย่าแงน่นอน ผมก็กลัวเขาจะเหนื่อยที่ต้องพูดบทพูดที่แสนยาวของเขาครับ
ผมเลยส่งซิกโบกมือไปสั้นๆสื่อความว่าา "ฉันไม่เอานะ ไม่ต้องเดินมาพูดโต๊ะนี้" ทุกอย่างเหมือนจะลงเอยด้วยดีครับ แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นครับ
เขาเดินมาที่โต๊ะของพวกผมครับ พร้อมกับพูดว่า
"ไม่ต้องบอกหรอก มองหน้าก็รู้...."
เอื้อ!!! ผมโดนสตั๊นท์ไป 5 วิเลยครับ แบบว่าผมพูดอะไรไม่ออกเลยครับ ความภาคภูมิใจ ความดี ความมุมานะอดทน
ความโลกสวยของผม มันแตกสลายไปแบบไม่มีวันกลับมาอีกแล้วครับ ตอนนี้ผมโลกไม่สวยแล้วครับ โลกของผมตอนนี้กลายเป็นสีเทา
มีรังสิตอำมหิตออกมาจากรอบๆกาย ปกติผมเป็นคนใจร้อนไม่ยอมใครครับ แต่จู่ๆก็มีความคิดนึงวิ่งเขามาในหัวของผม
"ปล่อยเขาไปเถอะ แล้วให้อนุโมทนาสาธุให้เขาด้วย ให้ชาติหน้าเกิดมาไม่เป็นแบบนี้อีกละกัน จะได้ไม่ต้องเดินขายของแล้วด่าลูกค้า
ที่ไม่ซื้อของของเขาในใจซะทุกคนแบบนี้"
(พอดีเพิ่งอบรมเพื่อนที่กำลังจะอุปสมบท ในวันเสาร์ที่ 21 นี้ ไปเมื่อวาน ก็เลยมีธรรมมะมาฉุดผมไว้ด้วยครับ)
ผมไม่รู้คนอื่นคิดยังไงครับ กับพ่อค้าแม่ค้ารายอื่นๆ อาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้
แต่กับพี่คนนี้ต่อไปผมไม่ซื้อของของแกอีกต่อไปแล้วหละครับ
วันนี้ผมโดนคนขายเค้กกล้วยหอมที่หาตังค์ฟอกไต กดอันติใส่ผม สตั๊นท์ไป 5 วิ
ทุกๆความสงสาร ทุกๆความเห็นใจ ของผมได้หมดไปตั้งแต่วินาทีนี้ แล้วครับ
เหตุการณ์เพิ่งเกิดเมื่อตอนเที่ยงที่ผ่านมานี้เองครับ ผมมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวในซอยนี้ประจำครับ
ถ้าสังเกตุกันประจำก็จะมีกลุ่มคนที่มักเดินเข้ามาขายของให้กับพนักงานเงินเดือนแบบพวกผม
ทั้งปากกา ของใช้ ของที่ระลึก หรือแม้แต่ขนมจุกจิก
ซึ่งเข้ามาหาเราด้วยความน่าสงสาร หาเงินไปช่วยนู่น ช่วยนี่ ช่วยนั้น โดยตลอด
แต่วันนี้ มีพี่ผู้ชายคนนึง คนนี้ผมเห็นประจำครับ เขาขายเค้กกล้วยหอม เขาจะมีบทพูดที่ยาวมาก เหมือนสวดมนต์ 1 จบ
"สวัสดีครับ สนใจขนมเค้กกล้วยหอม สดๆใหม่ๆ ไว้ทานกับกาแฟ หรือไว้ !@^&* ยาวมาก.!@#$%^..เพื่อหาเงินไปฟอกไต !@#$%^&.."
เขาจะเดินพูดทีละโต๊ะในร้านอาหารเลยครับ เมื่อก่อนผมคิดว่า โอ้พี่คนนี้เขาช่างมีความพยายามมากๆเลยนะ ร่างกายเจ็บป่วย
ร่างกายไม่ปกติยังขยันออกมาทำมาหากินไม่งอมืองอเท้าของใครกิน แถมยังขายของแทบจะทุกวันเลย น่านับถือจริงๆ
ผมเห็นเขาเดินพูดในร้านแบบนี้มาประมาณ 5 โต๊ะแล้วครับ กำลังจะเดินมาที่โต๊ะของพวกผม ซึ่งผมมองหน้าน้องในโต๊ะแล้ว
คือ... คงไม่มีใครจะซื้ออย่าแงน่นอน ผมก็กลัวเขาจะเหนื่อยที่ต้องพูดบทพูดที่แสนยาวของเขาครับ
ผมเลยส่งซิกโบกมือไปสั้นๆสื่อความว่าา "ฉันไม่เอานะ ไม่ต้องเดินมาพูดโต๊ะนี้" ทุกอย่างเหมือนจะลงเอยด้วยดีครับ แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นครับ
เขาเดินมาที่โต๊ะของพวกผมครับ พร้อมกับพูดว่า
"ไม่ต้องบอกหรอก มองหน้าก็รู้...."
เอื้อ!!! ผมโดนสตั๊นท์ไป 5 วิเลยครับ แบบว่าผมพูดอะไรไม่ออกเลยครับ ความภาคภูมิใจ ความดี ความมุมานะอดทน
ความโลกสวยของผม มันแตกสลายไปแบบไม่มีวันกลับมาอีกแล้วครับ ตอนนี้ผมโลกไม่สวยแล้วครับ โลกของผมตอนนี้กลายเป็นสีเทา
มีรังสิตอำมหิตออกมาจากรอบๆกาย ปกติผมเป็นคนใจร้อนไม่ยอมใครครับ แต่จู่ๆก็มีความคิดนึงวิ่งเขามาในหัวของผม
"ปล่อยเขาไปเถอะ แล้วให้อนุโมทนาสาธุให้เขาด้วย ให้ชาติหน้าเกิดมาไม่เป็นแบบนี้อีกละกัน จะได้ไม่ต้องเดินขายของแล้วด่าลูกค้า
ที่ไม่ซื้อของของเขาในใจซะทุกคนแบบนี้"
(พอดีเพิ่งอบรมเพื่อนที่กำลังจะอุปสมบท ในวันเสาร์ที่ 21 นี้ ไปเมื่อวาน ก็เลยมีธรรมมะมาฉุดผมไว้ด้วยครับ)
ผมไม่รู้คนอื่นคิดยังไงครับ กับพ่อค้าแม่ค้ารายอื่นๆ อาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้
แต่กับพี่คนนี้ต่อไปผมไม่ซื้อของของแกอีกต่อไปแล้วหละครับ