อยากแต่งนิยายแนวพ่อแม่กับลูกพรากจากกันแต่เด็กและพอลูกโตมาเป็นเมียน้อยพ่อและแก้แค้นกับแม่แท้ๆโดยไม่รู้ตัว แต่กลัวโดนด่า

นิสัยน้ำเน่า มันเต็มไปหมดแล้ว ปัญหาสังคมมันก็เยอะพออยู่แล้ว
เราก็ไม่ค่อยเข้าใจคนแต่งนิยายหรือละครเท่าไหร่ ว่าทำไมไม่รู้จักหาข้อมูล หรือทำนิยายที่มันมีสาระบ้าง
ให้ความรู้ ให้คนได้รู้จักชีวิตว่าคนเราจะประสบความสำเร็จ หรือ ด้านลึกของอาชีพใดอาชีพหนึ่งที่คนนอกไม่รู้ แบบนี้หายากมาก

เราขอยกตัวอย่างละครเกาหลีที่ดังมากในอดีต คงจะจำกันได้ เรื่องแดจังกึม
เรื่องราวของแม่ครัวคนหนึ่ง ไม่ใช่เรื่องของฮ่องเต้ ว่ารบกับศัตรูจนสร้างประเทศได้อย่างไร แต่เป็นการทำอาหาร กินอย่างไรสุขภาพถึงดี
ละครลักษณะนี้หายากนะ  แล้วก็มีละครเกาหลีเรื่องหนึ่ง จำชื่อเรื่องไม่ได้แล้ว ที่ตัวละครเป็น เหมือนเกอิชา  ไม่ใช่โสเภณีโดยตรง
แต่ว่ามีหน้าที่ร่ายรำ เพื่อให้ความบันเทิงกับแขกที่มาเที่ยว  เป็นการแข่งขันกันของสองตัวเอก ที่แย่งชิงกันเป็นที่หนึ่ง ในด้านการรำ
พยายามที่จะรำให้เก่งและเป็นทุกประเภท เพื่อจะได้มีโอกาสเข้าไปถวายงาน รำให้ฮ่องเต้ดู

ละครแบบนี้ทำให้เราได้เห็นวัฒนธรรมเกาหลี ได้เห็นอาหารของเกาหลี ได้เห็นการร่ายรำโบราณของเกาหลี
ซึ่งของไทย แบบลงลึกไม่ค่อยมี ถึงมีก็ทำออกมาแล้วก็ขายไม่ออก คนไม่ดู เรียกว่า สาระยังไม่กินใจ แต่พวกชิงรักหักสวาทพวกนี้ชอบกันนัก

เราอยากดูละครที่ไม่ใช่การแย่งผัว แย่งเมีย วันๆพระเอกไม่เคยทำงาน เอาแต่ไล่ตามจีบนางเอก นางอิจฉาทำงานอะไรไม่รู้
รู้แต่ว่ามีเวลาว่างตามตื้อพระเอก ตามตบจิกนางเอก ซึ่งมันไม่สมจริงเอาซะเลย  ทั้งเรื่องอยู่แต่ในบ้าน งานการไม่ทำกันหรือไง
บางทีดูไปก็ไม่เข้าใจว่า พวกนี้รวยมาได้ยังไง  ทำไมไม่นำเสนอ เผื่อเราจะเอาเป็นแนวทาง ทำตามแล้วรวยขึ้นมาบ้าง
ไม่เคยสอนอะไรดีๆเลย นอกจากแย่งชิงผู้ชาย ชกต้อยเพื่อแย่งผู้หญิง มีแต่ความรุนแรงเต็มจอทีวี สาระดีๆหาไม่เจอ

แล้วนักเขียนรุ่นใหม่จะยังน้ำเน่าเหมือนเดิม ไม่แตกต่าง ไม่มีสาระ มีแต่ความรุนแรง ใช้อารมณ์หาเหตุผลไม่เจอ น้ำเน่าไปวันๆ
งานการไม่ต้องทำ เอาแต่แก้แค้น ชิงดีชิงเด่น หมกมุ่นอยู่กับเรื่องเพศ ตบจูบกันอยู่ได้ วันๆแย่งผู้ชาย เงินทองไม่ต้องหากันเลยหรือไง

เพลียกับนักเขียนจริงๆ  รู้จักแต่ใช้อารมณ์ แต่ไม่รู้จักหาข้อมูลดีๆมานำเสนอบ้าง  จะให้พ่อนอนกับลูกแล้วบอกว่านิยายเรื่องนี้มีสาระ
มันเป็นการนำเสนอตัวอย่างความผิดศีลธรรม เป็นการบ่งบอกว่าตัวละครไม่รู้จักคิดแยกแยะถึงความถูกต้องหรือดีเลว ใช้อารมณ์เป็นใหญ่
แล้วตบหัวเสร็จจะมาลูบหลังเสนอสาระตอนจบ ให้ข้อคิดธรรมะมันสายไปแล้ว  เหมือนป้อนยาพิษให้สังคมแล้วตอนหลังจะทำเป็นถอนพิษให้
มันสายไปแล้ว พิษมันเข้าร่างกายแล้ว ยังไงก็เป็นทำร้ายจิตใจ เป็นด้านมืดที่ไม่ควรจะเป็นตัวอย่างให้ใครดูทั้งสิ้น