ตะกี้ อิฉันออกไปตลาด ตั้งใจจะไปซื้อไข่และมะม่วง
เหตุการณ์เหมือนปกติ มีอะไรๆอื่นๆตามกลับมาบ้านด้วย เช่น น้อยหน่า บะหมี่เกี๊ยว ขนม น้ำพริก
เดินผ่านร้านกล้วยปิ้ง นึกได้ว่าลูกชอบกิน เลยแวะหน่อย
พอแม่ค้าส่งกล้วยปิ้งและตังค์ทอนให้
อิฉัน : ขอบคุณค่ะ โอย สงสัยจะเป็นลม
แม่ค้า & เพื่อน : นั่งก่อนๆ เอายาดมก่อน (ทั้งสองคนแข่งกันนำเสนอยาดมของตัวเอง)
อิฉันนั่งดมยาดมเฮือกๆ ดาวขึ้นเต็มหน้า มืดเลย
แม่ค้า & เพื่อน : บ้านอยู่ไกลไหม ไปส่งไหม เดินไหวปล่าว......เอาตังค์ทอนใส่กระเป๋าก่อน เดี๋ยวตกหาย
อิฉัน : ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวจะไปให้แม่ค้ากระเพาะปลา ตอนนี้ค่อยยังชั่วแล้ว ดาวหมดแล้ว ขอบคุณมากค่ะ
ลุกขึ้นเดินมา 7 ก้าว มารับกระเพาะปลา หันไปเห็นกล้วยปิ้ง & co. ยังชะโงกตามมา
เสร็จละ เตรียมเดินกลับบ้าน คุณพระช่วย ขยับไม่ได้
อิฉัน : เจ๊ป้อ (แม่ค้ากระเพาะปลา) เราเป็นลม
เจ๊ป้อ : นั่งก่อนๆ เอายาหอมไหม กินน้ำก่อนไหม......
ตอนนั้นดาวเต็มฟ้าแล้ว ได้ยินแต่เสียงรอบๆตัว : กินน้ำเย็นก่อนจะได้ชื่นใจ บ้านอยู่ไหน ไกลป่าว ไปส่งข้ามถนนไหม เรียกมอไซค์ไปไหม...
มีคนเอายาหอมมาใส่มือพร้อมน้ำเย็น ช่วยกันพยุงไปนั่งพิงสบายๆ เสียงพูดไปเรื่อยๆ : เนี่ย เหงื่อออกเต็มตัวเลย ไปหาหมอไหม....
อิฉัน : เจ๊ป้อ ยืมโทรศัพท์หน่อย จะโทรบอกลูกมารับ
เจ๊ป้อกดโทรศัพท์ให้ อิฉันบอกลูกว่าเป็นลมอยู่ร้านกระเพาะปลา ลูกบอกเดี๋ยวออกมารับ บ่นนิดหน่อยว่าทีหลังไม่ให้ออกไปละ
อิฉันยังนั่งหมดสภาพอีกพัก ขาแขน และตา ยังใช้ไม่ได้ เสียงรอบๆตัวยังอยู่ : นั่นไงรถมารับแล้ว ช่วยกันพยุงหน่อย ก้าวขาขวาก่อนนะ เดินไหวเปล่า.....
อิฉันลืมตาขึ้น เห็นแม่ค้าสาวๆ 3-4 คน รุมรอบตัวอิฉันอย่างเมามัน เอาดิฉันขึ้นรถจนได้ เลยยกมือไหว้ทุกคน 'ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณมาก'
ความที่ตาฟาง ยังเบลอๆอยู่ เห็นหน้าไม่ชัดสักคน กลัวว่าไปตลาดคราวหน้าจำไม่ได้ว่าผู้มีอุปการะคุณทั้งหลายคือใครบ้าง กะจะยิ้มกราดตั้งแต่คนแรกที่เจอเลย จะได้ไม่พลาด
ตลาดที่เกิดเหตุ อยู่ห่างจากบ้านราว100 เมตรเองค่ะ
ช่วยกันรุมมนุษย์ยายซะชื่นใจเลย ขอบคุณจริงๆนะ
เมื่อมนุษย์ยายโดนแม่ค้ารุม(หน้าตลาด)
เหตุการณ์เหมือนปกติ มีอะไรๆอื่นๆตามกลับมาบ้านด้วย เช่น น้อยหน่า บะหมี่เกี๊ยว ขนม น้ำพริก
เดินผ่านร้านกล้วยปิ้ง นึกได้ว่าลูกชอบกิน เลยแวะหน่อย
พอแม่ค้าส่งกล้วยปิ้งและตังค์ทอนให้
อิฉัน : ขอบคุณค่ะ โอย สงสัยจะเป็นลม
แม่ค้า & เพื่อน : นั่งก่อนๆ เอายาดมก่อน (ทั้งสองคนแข่งกันนำเสนอยาดมของตัวเอง)
อิฉันนั่งดมยาดมเฮือกๆ ดาวขึ้นเต็มหน้า มืดเลย
แม่ค้า & เพื่อน : บ้านอยู่ไกลไหม ไปส่งไหม เดินไหวปล่าว......เอาตังค์ทอนใส่กระเป๋าก่อน เดี๋ยวตกหาย
อิฉัน : ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวจะไปให้แม่ค้ากระเพาะปลา ตอนนี้ค่อยยังชั่วแล้ว ดาวหมดแล้ว ขอบคุณมากค่ะ
ลุกขึ้นเดินมา 7 ก้าว มารับกระเพาะปลา หันไปเห็นกล้วยปิ้ง & co. ยังชะโงกตามมา
เสร็จละ เตรียมเดินกลับบ้าน คุณพระช่วย ขยับไม่ได้
อิฉัน : เจ๊ป้อ (แม่ค้ากระเพาะปลา) เราเป็นลม
เจ๊ป้อ : นั่งก่อนๆ เอายาหอมไหม กินน้ำก่อนไหม......
ตอนนั้นดาวเต็มฟ้าแล้ว ได้ยินแต่เสียงรอบๆตัว : กินน้ำเย็นก่อนจะได้ชื่นใจ บ้านอยู่ไหน ไกลป่าว ไปส่งข้ามถนนไหม เรียกมอไซค์ไปไหม...
มีคนเอายาหอมมาใส่มือพร้อมน้ำเย็น ช่วยกันพยุงไปนั่งพิงสบายๆ เสียงพูดไปเรื่อยๆ : เนี่ย เหงื่อออกเต็มตัวเลย ไปหาหมอไหม....
อิฉัน : เจ๊ป้อ ยืมโทรศัพท์หน่อย จะโทรบอกลูกมารับ
เจ๊ป้อกดโทรศัพท์ให้ อิฉันบอกลูกว่าเป็นลมอยู่ร้านกระเพาะปลา ลูกบอกเดี๋ยวออกมารับ บ่นนิดหน่อยว่าทีหลังไม่ให้ออกไปละ
อิฉันยังนั่งหมดสภาพอีกพัก ขาแขน และตา ยังใช้ไม่ได้ เสียงรอบๆตัวยังอยู่ : นั่นไงรถมารับแล้ว ช่วยกันพยุงหน่อย ก้าวขาขวาก่อนนะ เดินไหวเปล่า.....
อิฉันลืมตาขึ้น เห็นแม่ค้าสาวๆ 3-4 คน รุมรอบตัวอิฉันอย่างเมามัน เอาดิฉันขึ้นรถจนได้ เลยยกมือไหว้ทุกคน 'ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณมาก'
ความที่ตาฟาง ยังเบลอๆอยู่ เห็นหน้าไม่ชัดสักคน กลัวว่าไปตลาดคราวหน้าจำไม่ได้ว่าผู้มีอุปการะคุณทั้งหลายคือใครบ้าง กะจะยิ้มกราดตั้งแต่คนแรกที่เจอเลย จะได้ไม่พลาด
ตลาดที่เกิดเหตุ อยู่ห่างจากบ้านราว100 เมตรเองค่ะ
ช่วยกันรุมมนุษย์ยายซะชื่นใจเลย ขอบคุณจริงๆนะ