เราเครียดและเสียใจในสิ่งที่พ่อทำมากๆเลยค่ะ
บางคนอาจจะรู้สึกว่ามันไม่ดีที่เอาเรื่องในครอบครัวมาพูด แต่เราไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง
ตอนนี้เรายังต้องกินยารักษาซึมเศร้าด้วย วันนี้รู้สึกไม่ดีมากๆเลยค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า
แม่เราไม่สบาย เข้าโรงพยาบาล เป็นโรคเกี่ยวกับทางเดินหายใจค่ะ วันนี้วันที่สามแล้ว
ตอนแรกแม่ไม่ยอมไปโรงพยาบาล เพราะกลัวหมอให้ admit แต่เราบังคับให้ไปค่ะ
เพราะเห็นแม่ไม่สบายมาหลายวัน ไปคลินิคสามสี่รอบก็ยังไม่หายซะที แต่แม่ยังกังวลเรื่องงานที่โรงเรียน เรื่องงานที่บ้านอีก
คือแม่เราเป็นคุณครูค่ะ แล้วทำกิจการที่บ้านด้วย แม่เป็นคนขยันมากกกกกกกกกกกกก มากจริงๆ ตื่นก่อน นอนทีหลัง ทำงานบ้าน
ทำทุกอย่าง ดูแลทุกอย่างในบ้าน ดูแลลูกน้องทุกคน แล้วแม่ยังทำสวนด้วยนะคะ
ในขณะที่พ่อเราก็เป็นข้าราชการการเมือง ไม่จำเป็นตัองไปทำงานทุกวัน แล้วก็ไม่มีเวลาเลิกงานที่แน่นอน ส่วนใหญ่เลิกงานก่อนเวลาเสมอ
แต่งานของพ่อเราเวลาอยู่บ้านคือ นอนดูทีวี พ่อเคยเป็นกระดูกสันหลังทับเส้นประสาทค่ะ ก็เลยใช้ข้อนี้มาอ้าง แล้วนอนดูทีวีเฉยๆทั้งวันก็ได้
แม่เข้าโรงพยาบาลเช้าวันศุกร์ วันนี้วันที่สามแล้ว แต่พ่อไปวันแรกวันเดียวค่ะ เราเฝ้าแม่ตอนกลางวัน ตอนเย็นพ่อก็ไปส่งป้า แล้วรับเรากลับมานอนที่บ้าน
ตอนที่ไปส่งป้า พ่อก็เร่งเรากลับ บอกว่า ต้องเอาของไปส่งลูกน้อง เดี๋ยวเค้ารอ นั่งแค่ห้านาที ก็พาเรากลับ
ป้าเฝ้าแม่ตอนกลางคืน ส่วนเรา ให้กลับมานอนที่บ้าน เพราะแม่กับป้ากลัวว่าเราจะติดเชื้อ บอกว่าเราอ่อนแอ
ตั้งแต่วันศุกร์ พ่อยังไม่ไปดูแม่อีกเลยค่ะ วันเสาร์ ตอนเช้าพ่อซ่อมรถที่บ้าน ให้น้าไปส่งเราที่โรงบาล ตอนบ่ายพ่อก็ไปเล่นพนัน
ตอนเย็นเรากลับมาที่บ้าน พ่อโทรมาบอกว่า ให้ญาติช่วยเอาของไปส่งลูกน้องด้วยนะ พ่อยังไม่กลับ
แล้วให้เราช่วยเตรียมข้าวไว้ด้วย เดี๋ยวอีกสักพักพ่อจะกลับ เราก็เตรียมให้ค่ะ แล้วก็ดูทีวีรอพ่อกลับมา
เรารอถึงสามทุ่มครึ่ง ก็ปิดบ้าน กินยา แล้วก็นอน มารู้ตอนเช้าว่าพ่อกลับมาตอนสี่ทุ่ม แล้วก็เมาด้วย
ตอนเช้า เราตื่นมา พ่อตื่นนานแล้วค่ะ แล้วก็ตั้งวงกินเหล้าในบ้านด้วย มีคนมาร่วมวงสี่ห้าคน
เราโมโหมาก
นอกจากจะไม่ถามถึงแม่แล้ว พ่อยังชวนเพื่อนมากินเหล้าในบ้านอีก
เวลาพ่อป่วย แม่ต้องเฝ้าพ่อตลอดเวลา ตลอดเวลาจริงๆค่ะ เพราะถึงเราเฝ้าแทน พ่อก็ต้องหงุดหงิดให้แม่กลับมาเฝ้าอีกอยู่ดี
แต่พอแม่ป่วย ไม่ว่าจะครั้งไหน พ่อไม่เคยเฝ้าเลย ไม่ถามถึง ไปเยี่ยมก็ไม่ถึงห้านาทีก็ออกมา
แม่ผ่าตัดสองครั้ง ป่วยอีกสามครั้ง พ่อไม่เคยเฝ้าเลย ป้ากับน้า (พี่สาว กับน้องสาวของแม่) เป็นคนเฝ้าไข้ตลอด
เราได้เฝ้าเฉพาะกลางวันเท่านั้น
วันนี้เหมือนกันค่ะ พ่อไม่ได้โทรถาม ตั้งวงกันเสร็จ ก็ไปเล่นพนันต่อเลยค่ะ ไม่ได้สนใจอะไรเลย เราโมโห แล้วก็เสียใจมาก
พ่อทำผิดต่อเรากับแม่บ่อย แต่เราก็คิดว่าเป็นพ่อ เราก็ให้อภัยตลอด
มีครั้งนึงทะเลาะกัน เอาน้ำร้อนสาด เอาปืนไล่ยิงเรากับแม่ เราก็ให้อภัยค่ะ ถึงแม้ว่าจะยังมีแผลเป็นอยู่ก็ตาม เพราะทุกคนบอกว่ายังไงก็พ่อ เราต้องให้อภัย
วันนี้เราคิดว่า ถ้าไม่มีแม่อยู่ เราจะทำยังไง เราคงไม่อยู่บ้านนี้ต่อ เรางไปตามทางของเรา ถ้าย้ายไปอยู่เมืองนอกได้ เราคงไป
ส่วนพ่อ เราคงส่งเงินกลับมาให้อย่างเดียวค่ะ เพราะเค้าคงต้องการแค่นั้น
ตอนเราป่วยแรกๆ แม่ก็ถามว่าเป็นเพราะพ่อหรือปล่าวที่ทำให้เราเป็นซึมเศร้า
เราบอกแม่ว่า ไม่เกี่ยวกับพ่อหรอก เราเครียดเรื่องงาน แต่จริงๆแล้ว เรื่องพ่อก็มีส่วนครึ่งต่อครึ่งเลยค่ะ
ฟังจากเรื่องที่เเราเล่าแล้ว เราคิดแง่ลบมากเกินไปหรือปล่าวคะ เราเสียใจมากค่ะ ไม่รู้จะพูดยังไงดี
ที่เราอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะแม่ค่ะ
เครียด เสียใจ อยากระบาย
บางคนอาจจะรู้สึกว่ามันไม่ดีที่เอาเรื่องในครอบครัวมาพูด แต่เราไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง
ตอนนี้เรายังต้องกินยารักษาซึมเศร้าด้วย วันนี้รู้สึกไม่ดีมากๆเลยค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า
แม่เราไม่สบาย เข้าโรงพยาบาล เป็นโรคเกี่ยวกับทางเดินหายใจค่ะ วันนี้วันที่สามแล้ว
ตอนแรกแม่ไม่ยอมไปโรงพยาบาล เพราะกลัวหมอให้ admit แต่เราบังคับให้ไปค่ะ
เพราะเห็นแม่ไม่สบายมาหลายวัน ไปคลินิคสามสี่รอบก็ยังไม่หายซะที แต่แม่ยังกังวลเรื่องงานที่โรงเรียน เรื่องงานที่บ้านอีก
คือแม่เราเป็นคุณครูค่ะ แล้วทำกิจการที่บ้านด้วย แม่เป็นคนขยันมากกกกกกกกกกกกก มากจริงๆ ตื่นก่อน นอนทีหลัง ทำงานบ้าน
ทำทุกอย่าง ดูแลทุกอย่างในบ้าน ดูแลลูกน้องทุกคน แล้วแม่ยังทำสวนด้วยนะคะ
ในขณะที่พ่อเราก็เป็นข้าราชการการเมือง ไม่จำเป็นตัองไปทำงานทุกวัน แล้วก็ไม่มีเวลาเลิกงานที่แน่นอน ส่วนใหญ่เลิกงานก่อนเวลาเสมอ
แต่งานของพ่อเราเวลาอยู่บ้านคือ นอนดูทีวี พ่อเคยเป็นกระดูกสันหลังทับเส้นประสาทค่ะ ก็เลยใช้ข้อนี้มาอ้าง แล้วนอนดูทีวีเฉยๆทั้งวันก็ได้
แม่เข้าโรงพยาบาลเช้าวันศุกร์ วันนี้วันที่สามแล้ว แต่พ่อไปวันแรกวันเดียวค่ะ เราเฝ้าแม่ตอนกลางวัน ตอนเย็นพ่อก็ไปส่งป้า แล้วรับเรากลับมานอนที่บ้าน
ตอนที่ไปส่งป้า พ่อก็เร่งเรากลับ บอกว่า ต้องเอาของไปส่งลูกน้อง เดี๋ยวเค้ารอ นั่งแค่ห้านาที ก็พาเรากลับ
ป้าเฝ้าแม่ตอนกลางคืน ส่วนเรา ให้กลับมานอนที่บ้าน เพราะแม่กับป้ากลัวว่าเราจะติดเชื้อ บอกว่าเราอ่อนแอ
ตั้งแต่วันศุกร์ พ่อยังไม่ไปดูแม่อีกเลยค่ะ วันเสาร์ ตอนเช้าพ่อซ่อมรถที่บ้าน ให้น้าไปส่งเราที่โรงบาล ตอนบ่ายพ่อก็ไปเล่นพนัน
ตอนเย็นเรากลับมาที่บ้าน พ่อโทรมาบอกว่า ให้ญาติช่วยเอาของไปส่งลูกน้องด้วยนะ พ่อยังไม่กลับ
แล้วให้เราช่วยเตรียมข้าวไว้ด้วย เดี๋ยวอีกสักพักพ่อจะกลับ เราก็เตรียมให้ค่ะ แล้วก็ดูทีวีรอพ่อกลับมา
เรารอถึงสามทุ่มครึ่ง ก็ปิดบ้าน กินยา แล้วก็นอน มารู้ตอนเช้าว่าพ่อกลับมาตอนสี่ทุ่ม แล้วก็เมาด้วย
ตอนเช้า เราตื่นมา พ่อตื่นนานแล้วค่ะ แล้วก็ตั้งวงกินเหล้าในบ้านด้วย มีคนมาร่วมวงสี่ห้าคน
เราโมโหมาก
นอกจากจะไม่ถามถึงแม่แล้ว พ่อยังชวนเพื่อนมากินเหล้าในบ้านอีก
เวลาพ่อป่วย แม่ต้องเฝ้าพ่อตลอดเวลา ตลอดเวลาจริงๆค่ะ เพราะถึงเราเฝ้าแทน พ่อก็ต้องหงุดหงิดให้แม่กลับมาเฝ้าอีกอยู่ดี
แต่พอแม่ป่วย ไม่ว่าจะครั้งไหน พ่อไม่เคยเฝ้าเลย ไม่ถามถึง ไปเยี่ยมก็ไม่ถึงห้านาทีก็ออกมา
แม่ผ่าตัดสองครั้ง ป่วยอีกสามครั้ง พ่อไม่เคยเฝ้าเลย ป้ากับน้า (พี่สาว กับน้องสาวของแม่) เป็นคนเฝ้าไข้ตลอด
เราได้เฝ้าเฉพาะกลางวันเท่านั้น
วันนี้เหมือนกันค่ะ พ่อไม่ได้โทรถาม ตั้งวงกันเสร็จ ก็ไปเล่นพนันต่อเลยค่ะ ไม่ได้สนใจอะไรเลย เราโมโห แล้วก็เสียใจมาก
พ่อทำผิดต่อเรากับแม่บ่อย แต่เราก็คิดว่าเป็นพ่อ เราก็ให้อภัยตลอด
มีครั้งนึงทะเลาะกัน เอาน้ำร้อนสาด เอาปืนไล่ยิงเรากับแม่ เราก็ให้อภัยค่ะ ถึงแม้ว่าจะยังมีแผลเป็นอยู่ก็ตาม เพราะทุกคนบอกว่ายังไงก็พ่อ เราต้องให้อภัย
วันนี้เราคิดว่า ถ้าไม่มีแม่อยู่ เราจะทำยังไง เราคงไม่อยู่บ้านนี้ต่อ เรางไปตามทางของเรา ถ้าย้ายไปอยู่เมืองนอกได้ เราคงไป
ส่วนพ่อ เราคงส่งเงินกลับมาให้อย่างเดียวค่ะ เพราะเค้าคงต้องการแค่นั้น
ตอนเราป่วยแรกๆ แม่ก็ถามว่าเป็นเพราะพ่อหรือปล่าวที่ทำให้เราเป็นซึมเศร้า
เราบอกแม่ว่า ไม่เกี่ยวกับพ่อหรอก เราเครียดเรื่องงาน แต่จริงๆแล้ว เรื่องพ่อก็มีส่วนครึ่งต่อครึ่งเลยค่ะ
ฟังจากเรื่องที่เเราเล่าแล้ว เราคิดแง่ลบมากเกินไปหรือปล่าวคะ เราเสียใจมากค่ะ ไม่รู้จะพูดยังไงดี
ที่เราอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะแม่ค่ะ