เมื่อกลางปีที่ผ่านมา เพื่อนๆชวนผมไปทำงานอาสาสมัครที่มูลนิธิสงเคราะห์สัตว์แห่งหนึ่ง ที่นี้ ผมได้มาพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นผู้หญิงที่หน้าตาน่ารัก
ผู้ชายที่มูลนิธิส่วนใหญ่ก็จะต้องแอบมองเธอ(รวมทั้งผมด้วย) หลังจากนั้น มีคนที่มูลนิธิมาเล่าให้ฟังว่า เธอพึ่งผิดหวังกับความรักมา ผมรู้สึกเห็นใจเธอ
เลยเข้าไปท้กทาย แนะนำตัวและชวนเธอคุยเผื่อว่าเธอจะสบายใจได้บ้าง ปรากฎว่า ตั้งแต่คุยกับเธอวันนั้น เราสองคนสนิทกันเร็วมาก คุยกันได้ทุกเรื่อง
มีปัญหาก็ปรึกษากัน ไว้ใจกันมากขึ้นเรื่อยๆและเราไปไหนมาไหนก็ไปกันแค่สองคนอยู่บ่อยครั้ง ผมรู้สึกสนิทใจกับเธอมากอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิง
คนไหนมาก่อน ตอนแรก จากที่แค่แอบมองเธอที่เธอเป็นผู้หญิงน่ารักคนนึ่งเท่านั้นไม่ได้อะไรมากกว่านี้แต่ตอนนี้ ผมชอบเธอแล้วครับ ส่วนเธอจะชอบ
ผมด้วยรึเปล่า ผมเองก็ไม่ทราบครับ เราสองคนสนิทกันมากจนหลายต่อหลายครั้ง คนที่มูลนิธิมักจะถามว่า เราสองคนคบกันหรือ ด้วยความที่ผมให้
เกียรติเธอประกอบกับผมเป็นคนขี้อายจึงตอบกับคนที่มาถามในทำนองนี้ทุกๆครั้งว่า เรายังไม่ได้คบกัน เราแค่สนิทกันเท่านั้น
จนเมื่อเข้าสู่เดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา เธอก็เริ่มเปลี่ยนไป เธอไม่ค่อยได้ไปที่มูลนิธิ เราก็ไม่ได้เจอหน้ากันบ่อยๆเหมือนเมื่อก่อน โทรไปหาเธอๆก็ไม่
ค่อยรับสาย ถ้ารับก็คุยกันไม่กี่คำ ส่งไลน์ไปเธอก็ไม่ตอบมาเลย ผมได้แต่คิดว่าเธอคงมีปัญหาส่วนตัวที่บอกไม่ได้จริงๆ ได้แต่คอยเอาใจช่วยเธอครับ
สิ่งที่เกิดขึ้นยังคงเป็นอย่างนี้จนกระทั่ง เมื่อพฤษภาคมเดือนที่แล้ว มีคนมาบอกผมว่า เธอได้ตกลงคบกับผู้ชายคนนึ่งแล้ว ณ เวลานั้น ผมรู้สึกงงมาก
จากที่ได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึ่ง สนิทกันและความสัมพันธ์ ความรู้สึกดีๆจะต้องจบลง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นพร้อมกันกับจบลงอย่างรวดเร็วมาก ผมเสียใจ
ผิดหวังอยู่หลายวัน แต่หลังจากนั้น ผมทำใจได้ ยอมรับกับเรื่องที่เกิดขึ้น ขอแค่อยากอวยพรให้เธออีกสักครั้งแต่เธอไม่ยอมรับสายผมเลย ทั้งๆที่ส่วนใหญ่
สายจะว่างและเธอก็ยังใช้เบอร์นี้อยู่ ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า เธอจงใจแสดงออกให้เห็นว่า เธอไม่รับสายผม ผมพยายามคิดทบทวนว่า ได้ทำอะไรให้เธอ
ไม่พอใจตอนไหนก็คิดไม่ออกจริงๆครับ
จนกระทั่งเมื่อวันอาทิตย์ที่แล้ว( 1 มิถุนายน ) ผมเดินอยู่ที่มูลนิธิกับรุ่นน้องอีกสองคน ได้เจอเธอเดินสวนมา เธอทักทายกับน้องสองคนแล้วเธอก็
เดินผ่านไป น้องสองคนยังหันมาถามผมเลยว่า ทำไมเธอไม่ทักผมและช่วงเย็นของวันเดียวกันนั้น ผมกำลังจะกลับบ้าน ผมก็บังเอิญเดินสวนกับเธอ
อีกครั้ง ขณะที่เผชิญหน้ากันเธอไม่มองหน้าผม เมื่อเธอเดินผ่านไปแล้วผมตัดสินใจหันไปพูดกับเธอว่า"ขอให้โชคดีนะ" ภาพสุดท้ายที่เห็นคือ เธอหยุดฟัง
ที่ผมพูดแต่ผมไม่กล้ารอดูต่อว่าเธอจะหันมามองหน้ากันอีกสักครั้งไหม ผมเลยรีบหันมาและเดินออกจากมูลนิธิทันทีครับ
สุดท้ายนี้ ผมต้องขอขอบคุณและขอโทษทุกๆท่านที่เข้าอ่านเรื่องราวของผมที่พิมพ์มาซะะยืดยาวขนาดนี้ ผมพยายามเรียบเรียงสิ่งที่เกิดให้ครบถ้วนที่
สุดเพื่อขอความคิดเห็นจากทุกๆท่านว่า เรื่องของผมความผิดพลาดมันเกิดขึ้นตอนไหน เพราะเหตุอะไรที่ทำให้ผมกับเธอ จากที่เคยสนิทสนมกันมาก
กลายเป็นคนที่มองหน้ากันไม่ติดอย่างนี้เพราะมันยังคงคาใจผมอยู่ถึงทุกวันนี้ครับ รบกวนขอความคิดเห็นหน่อยนะครับ ขอขอบคุณล่วงหน้าครับ
ขอคำปรึกษาหน่อยครับ ผมผิดตรงไหนครับ?
ผู้ชายที่มูลนิธิส่วนใหญ่ก็จะต้องแอบมองเธอ(รวมทั้งผมด้วย) หลังจากนั้น มีคนที่มูลนิธิมาเล่าให้ฟังว่า เธอพึ่งผิดหวังกับความรักมา ผมรู้สึกเห็นใจเธอ
เลยเข้าไปท้กทาย แนะนำตัวและชวนเธอคุยเผื่อว่าเธอจะสบายใจได้บ้าง ปรากฎว่า ตั้งแต่คุยกับเธอวันนั้น เราสองคนสนิทกันเร็วมาก คุยกันได้ทุกเรื่อง
มีปัญหาก็ปรึกษากัน ไว้ใจกันมากขึ้นเรื่อยๆและเราไปไหนมาไหนก็ไปกันแค่สองคนอยู่บ่อยครั้ง ผมรู้สึกสนิทใจกับเธอมากอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิง
คนไหนมาก่อน ตอนแรก จากที่แค่แอบมองเธอที่เธอเป็นผู้หญิงน่ารักคนนึ่งเท่านั้นไม่ได้อะไรมากกว่านี้แต่ตอนนี้ ผมชอบเธอแล้วครับ ส่วนเธอจะชอบ
ผมด้วยรึเปล่า ผมเองก็ไม่ทราบครับ เราสองคนสนิทกันมากจนหลายต่อหลายครั้ง คนที่มูลนิธิมักจะถามว่า เราสองคนคบกันหรือ ด้วยความที่ผมให้
เกียรติเธอประกอบกับผมเป็นคนขี้อายจึงตอบกับคนที่มาถามในทำนองนี้ทุกๆครั้งว่า เรายังไม่ได้คบกัน เราแค่สนิทกันเท่านั้น
จนเมื่อเข้าสู่เดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา เธอก็เริ่มเปลี่ยนไป เธอไม่ค่อยได้ไปที่มูลนิธิ เราก็ไม่ได้เจอหน้ากันบ่อยๆเหมือนเมื่อก่อน โทรไปหาเธอๆก็ไม่
ค่อยรับสาย ถ้ารับก็คุยกันไม่กี่คำ ส่งไลน์ไปเธอก็ไม่ตอบมาเลย ผมได้แต่คิดว่าเธอคงมีปัญหาส่วนตัวที่บอกไม่ได้จริงๆ ได้แต่คอยเอาใจช่วยเธอครับ
สิ่งที่เกิดขึ้นยังคงเป็นอย่างนี้จนกระทั่ง เมื่อพฤษภาคมเดือนที่แล้ว มีคนมาบอกผมว่า เธอได้ตกลงคบกับผู้ชายคนนึ่งแล้ว ณ เวลานั้น ผมรู้สึกงงมาก
จากที่ได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึ่ง สนิทกันและความสัมพันธ์ ความรู้สึกดีๆจะต้องจบลง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นพร้อมกันกับจบลงอย่างรวดเร็วมาก ผมเสียใจ
ผิดหวังอยู่หลายวัน แต่หลังจากนั้น ผมทำใจได้ ยอมรับกับเรื่องที่เกิดขึ้น ขอแค่อยากอวยพรให้เธออีกสักครั้งแต่เธอไม่ยอมรับสายผมเลย ทั้งๆที่ส่วนใหญ่
สายจะว่างและเธอก็ยังใช้เบอร์นี้อยู่ ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า เธอจงใจแสดงออกให้เห็นว่า เธอไม่รับสายผม ผมพยายามคิดทบทวนว่า ได้ทำอะไรให้เธอ
ไม่พอใจตอนไหนก็คิดไม่ออกจริงๆครับ
จนกระทั่งเมื่อวันอาทิตย์ที่แล้ว( 1 มิถุนายน ) ผมเดินอยู่ที่มูลนิธิกับรุ่นน้องอีกสองคน ได้เจอเธอเดินสวนมา เธอทักทายกับน้องสองคนแล้วเธอก็
เดินผ่านไป น้องสองคนยังหันมาถามผมเลยว่า ทำไมเธอไม่ทักผมและช่วงเย็นของวันเดียวกันนั้น ผมกำลังจะกลับบ้าน ผมก็บังเอิญเดินสวนกับเธอ
อีกครั้ง ขณะที่เผชิญหน้ากันเธอไม่มองหน้าผม เมื่อเธอเดินผ่านไปแล้วผมตัดสินใจหันไปพูดกับเธอว่า"ขอให้โชคดีนะ" ภาพสุดท้ายที่เห็นคือ เธอหยุดฟัง
ที่ผมพูดแต่ผมไม่กล้ารอดูต่อว่าเธอจะหันมามองหน้ากันอีกสักครั้งไหม ผมเลยรีบหันมาและเดินออกจากมูลนิธิทันทีครับ
สุดท้ายนี้ ผมต้องขอขอบคุณและขอโทษทุกๆท่านที่เข้าอ่านเรื่องราวของผมที่พิมพ์มาซะะยืดยาวขนาดนี้ ผมพยายามเรียบเรียงสิ่งที่เกิดให้ครบถ้วนที่
สุดเพื่อขอความคิดเห็นจากทุกๆท่านว่า เรื่องของผมความผิดพลาดมันเกิดขึ้นตอนไหน เพราะเหตุอะไรที่ทำให้ผมกับเธอ จากที่เคยสนิทสนมกันมาก
กลายเป็นคนที่มองหน้ากันไม่ติดอย่างนี้เพราะมันยังคงคาใจผมอยู่ถึงทุกวันนี้ครับ รบกวนขอความคิดเห็นหน่อยนะครับ ขอขอบคุณล่วงหน้าครับ