ผู้บ่าวไทบ้าน อีสานอินดี้: จดหมายถึงหมู่เฮา (สปอยด์เบาๆ ได้ดูก่อนอ่านจะดีมาก)

ข่าวดีและข่าวร้ายมาเยือนอ้ายทองคำพร้อมๆกัน เมื่ออีปราณีสาวคนรักที่ไปทำงานเมืองนอกกลับมาเยี่ยมบ้านพร้อมแฟนฝรั่ง อนุสรณ์ความรักที่ถูกทำลาย ความเข้าใจผิดที่เพิ่มความร้าวฉาน เหลือแต่เพียงหนังสั้นที่อ้ายทองคำบันทึกเรื่องราวความรัก ความผูกพัน ความคิดถึง ในยามที่ต้องห่างไกลปราณี หนังสั้นที่อ้ายทองคำตั้งใจกำกับแม้จะไม่มีความรู้เรื่องการทำหนังแต่มีใจให้เต็มร้อย หนังสั้นที่อ้ายทองคำไม่ได้อยากเอาไปฉายโชว์อวดใครนอกจากอยากให้คนที่เขารักได้ดู หนังสั้นที่อ้ายทองคำตั้งชื่อว่าผู้บ่าวไทยบ้าน อีสานอินดี้ แม้จะยังไม่รู้ว่าไอ้อินดี้นี่หน้าตาเป็นอย่างไร

หนังเว่าอีสาน ถ่ายทอดวิถีชีวิตของหนุ่มๆกลุ่มหนึ่ง ที่มีทั้งความสนุกสนาน เฮฮา เมาเหล้า ร้องรำทำเพลง ความรักพวกพ้อง จริงใจ ไม่ค่อยมีความทุกข์ร้อน ความไม่เป็นโล้เป็นพาย แบบที่คนในเมืองเรียกว่าเสี่ยว และการขนานนามตัวเองว่าผู้บ่าวไทบ้าน พร้อมกับการเข้ามาของอารยธรรมตะวันตก โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาพยนตร์และค่านิยมเขยฝรั่งของชาวบ้าน ซึ่งสั่นคลอนความเป็นอยู่แบบบ้านๆ จากฝีมือการทำหนังนอกระบบของผู้สร้างซึ่งล้มลุกคลุกคลาน และใช้ความพยายามอย่างยิ่ง ทั้งในการสร้างหนังให้มีมาตรฐาน จนกระทั่งสามารถนำมาฉายในโรงภาพยนตร์ได้ในที่สุด

โดน1 ความตั้งใจและความพยายามของทีมผู้สร้างที่จะทำหนังพูดถึงวิถีชาวบ้านอีสานในมุมมองของชาวอีสาน เพื่อคนอีสาน ก่อนดูก็เอาใจช่วย และไม่ตั้งความหวังสูงมากไปว่าไม่ใช่หนังจากมืออาชีพ แต่งานที่ออกมาขอบอกว่าหายห่วง มาตรฐานดีพอๆกับหนังไทยดีๆหลายเรื่อง ทั้งงานสร้าง ถ่ายภาพ ตัดต่อ ดนตรีกระกอบ การกำกับ ทุกอย่างลื่นไหล ไม่สะดุด กลมกล่อม ในขณะเดียวกัน บทเฮฮาสนุกสนาน บทดราม่า บทซาบซึ้งประทับใจ ก็ทำได้อย่างที่ควรจะเป็น โดยเฉพาะบทสนุกๆ ที่ทำเอาคนยิ้มตาม หัวเราะแทบตลอดเรื่อง (และแน่นอน ถ้าคุณเข้าใจภาษาอีสานแบบ expert คุณจะยิ่งดูสนุกยิ่งขึ้น)

โดน2 การเป็นหนังพูดอีสานที่เอานักแสดงอีสานจริงๆ พูดอีสานคล่องจริงๆ มาแสดง ทำให้กลายเป็นหนังพูดอีสานที่มีคุณภาพลำดับต้นๆ (หนังอาจไม่ดีเท่า 15 ค่ำเดือน 11 แต่ในส่วนภาษาอีสานดีกว่าแน่นอน ในขณะเดียวกันคุณภาพหนังก็สูงกว่า อีนางเอ้ย เขยฝรั่ง แหยมยโสธร เรณูปัญญา รักนะ มหาสารคาม ซึ่งเป็นหนังเดินเรื่องด้วยภาษาอีสาน) คุณภาพหนังเป็นรองเพียงแค่ลูกอีสาน (ซึ่งคลาสสิคไปแล้ว) และใกล้เคียงกับ The Rocket (ซึ่งเป็นหนังออสเตรเลีย แต่พูดลาว/อีสานทั้งเรื่อง)

โดน3 นักแสดงเป็นธรรมชาติ เว่าลาวแตกซวดๆ ถ่ายทอดอารมณ์ได้ดี ที่เซอร์ไพรซ์มากๆคืออาร์ตี้ ธนฉัตร ที่ไม่เคยคิดว่าจะพูดลาวและแสดงฉากอารมณ์ได้ดีขนาดนี้ และเป็นธรรมชาติมากๆ ในขณะที่ตัวขโมยซีนคือป้าบัวศรี (ที่ปรากฏตัวในหนังพูดอีสานแทบทุกเรื่อง และมาร์ติน วีลเลอร์ ฝรั่งพูดลาว แม้ว่าบทสองคนหลังอาจดูแปลกๆ แต่ในแง่การขโมยซีน ผ่านทั้งสองคน

โดน4 เซอร์ไพรซ์ (สปอยนะครับสำหรับข้อนี้ เฉพาะคนที่ดูแล้ว)

ไม่คิดมาก่อนว่าหนังจะทำเป็นหนังซ้อนหนัง ซึ่งถือว่าเป็นการโชว์ฝีมือการกำกับ การสร้างสรรค์ และเอ้อต่อการแทรกสัญลักษณ์มาในหนังโดยไม่ดูยัดเยียดหรือเกินจริง ในหนังอาจเป็นการทำหนังให้ปราณีดู แต่ในความจริงนี่คือการทำหนังให้คนอีสานดูตรงๆ โดยเฉพาะคนอีสานที่ห่างบ้านเกิด ละทิ้งวิถีชีวิตแบบดั้งเดิม และการทำตัวให้เเป็นคนในเมือง ไม่ว่าจะเพราะความจำเป็นในการดำรงชีวิต หรือการลืมกำพืดตัวเอง ดังนั้นหนังสั้นในตอนท้ายจึงไม่ใช่แค่เรื่องราวของอ้ายทองคำ แต่สอดแทรกวัฒนธรรม ภาพถ่าย วิดีโอของจริง ทั้งที่เกี่ยวและไม่เกี่ยวกับหนังไว้ ไปจนถึงฉากจบที่จงใจจบแบบปลายเปิด เพราะเรื่องราวของทองคำกับปราณีอาจจะไม่ยากเกินไปที่จะให้ลงเอยในทางใดทางหนึ่ง แต่เรื่องราวที่ผู้สร้างสื่อไปถึงคนดูนี่สิ ที่เราไม่รู้ว่ามันจะลงเอยยังไง

ไม่โดน1 (ยังอยู่ในโหมดการสปอยด์นะครับ)

บทของมาร์ติน วีลเลอร์ ที่ควรจะเป็นบทของคนนอกที่แปลกแยกจากสังคมในเรื่อง เป็นฝรั่งที่ชาวบ้านอยากได้มาเป็นเขยตามค่านิยมของคนบางกลุ่ม แต่การได้พ่อใหญ่มาร์ตินมาแสดง ทำให้บทนี้กลายเป็นฝรั่งพูดลาวและกลมกลืนกับคนในเรื่อง ปรับตัวเข้ากับวิถีชาวบ้านได้ ทำให้บางทีเราก็ไม่เข้าใจการกระทำของปราณีและแม่ซะงั้น และเกิดคำถามขึ้นมาตลอดว่าทำไมฝรั่งคนนี้ถึงรู้จักภาษาอีสานดีอย่างนั้น

ไม่โดน2 การที่หนังเล่าเรื่องโดยคาแรกเตอร์มากกว่าเนื้อเรื่อง ทำให้เสียดายที่บางบทใส่เข้ามาแล้วไม่มีการตามต่อว่าเป็นอย่างไร หรือมีความสำคัญต่อเรื่องราวอย่างไร โดยเฉพาะบทแป้งร่ำ กระเทยไทบ้านร่างอวบ และเด็กเก๋าที่คอยสั่งสอนพระเอก ซึ่งเป็นคาแรกเตอร์ที่ดูมีอะไรและให้เล่นได้เยอะ แต่ก็ไม่มีอะไร

อ้อ ตอนนี้หนังฉายในโรงเฉพาะโรงหนังในภาคอีสานนะครับ ภาคอื่นๆรวมถึง กทม อาจต้องรอหน่อย

ร่วมพูดคุยหนังเรื่องอื่นๆกับเจ้าของกระทู้ได้ที่เพจ https://www.facebook.com/MovieReviewByPong