เพึ้ยนแต่ทำงานได้ ยังดีกว่ามือไม่พาย เอาเท้าราน้ำ?

ตามนั้นครับ

ฝ่ายหนึ่งก็บอกว่าเพราะจากเท่าที่ดูเวลาเกิดปัญหาใหญ่ๆ หลายๆ เหตุการ์ณ
หรือเวลาประชุมโปรเจคในที่ทำงาน บริษัทต่างๆ ก็มักมีพวกเพึ้ยนแต่กล้าทำงาน
มักจะมีบุคคลที่มีความกล้าหาญ มีความคิดสร้างสรรค์ ออกมาเสนอวิธีการแก้ปัญหาใหม่ๆ
อย่างเป็นระบบ นำเสนอแนวคิดการปฏิรูปและการบริหารจัดการดีๆ ก็มี
เสนอวิธีแก้ปัญหาเก่าๆ ด้วยกลยุทธ์ใหม่ๆ ก็มี
แต่ก็มักจะถูกค้านด้วยคำพูดของคนที่ยึดติดกับแนวทางเก่าๆ มากไป

และมักออกมาพูดว่า"เป็นไปไม่ได้หรอก เปล่าประโยชน์"
"ถ้าทำได้ คนอื่นเขาก็ทำไปนานแล้ว"หรือ"เลิกเพ้อเจ้อซะที คิดแบบเด็กๆ ไปได้"

ถ้าเอาแต่คิดแบบนี้ เมื่อไหร่มันจะเกิดการพัฒนา เมื่อไหร่มันจะเกิดการปฏิรูป
คนเก่งต้องกล้าสู้กับสามัญสำนึก กล้าคิดนอกกรอบ กล้าสลัดตัวเองจากค่นมเก
เก่าๆ แน่นอนว่าอาจถูกมองเป็นคนบ้าบิ่น แต่อย่างน้อยคนพวกนี้ก็ยังมีความคิด
ดีกว่าพวกขึ้ขลาดที่เอาแต่ใหลตามกระแส ใช้ชีวิตไปวันๆ แบบไม่มีความฝัน

อีกฝ่ายหนึ่งก็บอกว่าถ้าไม่มั่นใจก็อย่าเสี่ยงดีกว่า เพราะการไปค้านสังคมมันจะทำให้ผู้ค้านได้รับความโดดเดี่ยวได้ และสิ่งที่เป็นจารีตมันต้องมีข้อดีของมันที่สืบทอดมายาวนานอยู่แล้ว และการกล้าผิดที่ผิดเวลา ก็ทำให้ตัวตายได้ง่ายๆ