อาการกลัวแบบนี้ถือว่าเป็นโรคมั้ยคะ

คือหนูเป็นคนที่แบบไม่ค่อยชอบเข้าสังคมเท่าไหร่ ไม่มีเพื่อน เงียบๆ โลกส่วนตัวสูงและเวลาเราเจอคนอื่นที่ไม่สนิทเข้ามาใกล้ หรืออยู่ตรงหน้าเรา ใกล้ๆเรา เราก็มักจะหลบตาโดยการก้มหน้าหหรือทำเปนมองไปทางอื่นเพื่อเลี่ยงที่จะมองหน้าคนคนนั้น คือเรารู้สึกว่าพอเจอสถานการณ์แบบนี้ทีไรเรามักจะรู้สึกทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะพูดอะไรดีเวลาเขาถาม พอคิดออกก็กลายเป็นพูดไม่รู้เรื่องไปซะงั้นจนไม่กล้าพูดกับใครอีกเลย ถ้าไม่จำเป็นจริงเช่นเรื่องเรียน แล้วก็จะรู้สึกเหมือนมึนหัว ตึงๆที่สมอง ตาพร่า ไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี ได้แต่นิ่งคล้ายกดดันยังไงไม่รู้ แต่ยกเว้นเพื่อนสนิทมาก คุณครูบางคนและคนในครอบครัวนะคะ นอกนั้นเราเป็นหมด ขนาดกับพนักงานเซเว่นหรือแม่ค้าพ่อค้าก็ยังไม่เว้น(เป็นเวลารอเขาทอนตังค์)- - ยิ่งโตยิ่งเป็นหนักอ่ะค่ะ ตอนเด็กๆหนูแค่กลัวคนเสียงดังและพวกคุณครูทุกคนเฉยๆ แต่พอตอนนี้ถึงขั้นทุกคนแล้ว ตอนนี้ขนาดเรื่องเล็กแค่การเดินยังรู้สึกไม่มั่นใจในท่าทางการเดินของตัวเองเลย รู้สึกว่ามันแปลกๆ คือเหมือนกับว่าเราเดินเฉื่อยๆ และแข็งทื่อตลอดเลยอะ คือเวลาเดินแขนทั้งสองข้างเรามันมักจะชิดลำตัวตลอดเลย แต่เวลาดูท่าทางในกระจกมันก็เดินปกตินะ และที่จริงตัวเองก็เป็นคนที่ค่อนข้างเดินเร็ว แต่ทำไมเวลาเดินถึงรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองตลอดเลยก็ไม่รู้ ส่วนเนื่องที่ตัวเองเป็นคนเงียบนั่นมันแค่ต่อหน้าคยอื่นอ่ะ ที่จริงกนูว่าจัวเองเป็นคนเฮฮา เพราะชอบเล่นคนเดียวและแอบเฮฮากับตัวเองบ่อยออก เหมือนกับสร้างโลกที่เรามีความสุขให้กับตัวเองอ่ะค่ะ อาการที่ว่ามานี้ถือเป็นโรครึป่าวคะ แล้วหนูจะแก้ไขยังไง