อากาศร้อนจัด เดินสัมภาษณ์งาน เหงื่อท่วม ท้อและเหนื่อย

ขอเป็นกำลังใจให้นะ เมื่อก่อนผมก็เดินหางานจนไม่มีตังค์แม้แต่จะขึ้นรถเมล์ จำได้ไม่เคยลืมเลยว่าตอนนั้นหิวมากต้องขอข้าวแม่ค้าขายข้าวแกงกิน 1 จาน ตัวผมเองก็ไม่ได้เรียนมาสูง แต่สมัครงานไว้เป็นหลายสิบที่ ผ่านไปน่าจะประมาณเดือนนึงมั้ง ช่วงที่ยังไม่มีงานไม่มีเงินก็ยืมเงินพี่ครั้งละ 100 บาท อยู่ได้ 5 วันกว่าๆ สุดท้ายไปได้งานอยู่ที่นึงเป็นร้านกาแฟ แต่ก็มีขายอาหารด้วย เจ้าของเป็นฝรั่งที่พอพูดไทยได้ แต่ผมพูดอังกฤษไม่ได้เลย ฟังยิ่งแทบไม่รู้เรื่อง เมนูอาหารก็เป็นอาหารฝรั่งทั้งหมด ลูกค้าส่วนมากก็มีแต่ฝรั่ง ตอนนั้นผมคิดในใจกูจะรอดมั้ยวะเนี่ย...แต่ในช่วงเดือนแรกผมก็ยังเดินไป-กลับทำงานอยู่นะ ทั้งไปทั้งกลับก็ประมาณ 12 กิโล แต่ที่ร้านมีให้กินอาหารฟรี 1 มื้อ (เลยรอดตายเรื่องอาหาร) แถมยังโดนพนักงานที่อยู่มาก่อนพูดถากถางสารพัด แต่เพื่อนร่วมงานที่ดีๆก็มีบ้างเหมือนกัน เงินเดือนแรกที่ออกผมน้ำตาไหล ร้องไห้ออกมาต่อหน้าเพื่อนร่วมงานเลยอ่ะครับ จนผ่านโปร 3 เดือน ในระยะเวลาครึ่งปีนั่นผมก็อดทนพิสูจน์และพัฒนาตัวเอง ใครด่า ใครนินทาก็ช่าง จนกระทั่งผมฟัง พูด อ่าน เขียนภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่วขึ้นมาก ที่ผมเล่าเรื่องของผมมาผมก็แค่...

อยากจะให้กำลังใจ จขกท วันนี้ชีวิตลำบาก วันข้างหน้า ชีวิตมันจะต้องดีกว่านี้ ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ เราก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไป สู้ๆนะ