บ้านธีภพอยู่ในแสงสลัวในตอนเช้ามืด บิวตี้ไอ จนสะดุ้งตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมอกของธีภพ
       ธีภพกอดนกตัวเล็กๆ ไว้แนบอกและหลับไปตลอดคืน
       บิวตี้คนพยายามจะลุกขึ้น ปวดหัวมาก ต้องกุมหัวไว้ “ปวดหัวจัง” นกบิวตี้จามหลายทีติดๆ กัน
       บิวตี้หันไปดูนาฬิกา เห็นตัวเลขบอกเวลา 4.58 นาฬิกา
       “จะเช้าแล้ว ทำไงดี” บิวตี้พยายามลุกขึ้น เดินโซเซมาหยุดยืนเกาะหน้าต่าง
       ธีภพรู้สึกตัวตื่น ควานหานก ไม่เจอ ลืมตามองหา เห็นนกบิวตี้เกาะอยู่ที่หน้าต่าง
       “บิวตี้ จะไปไหน ไม่สบายอยู่นี่นา”
       บิวตี้คนหันมามองธีภพ “ฉันอยู่ไม่ได้” พลางแข็งใจ ฝืนโผบินออกจากหน้าต่าง
       ในสายตาธีภพ เขาเห็นนกบิวตี้บินออกไป
       “บิวตี้” ธีภพมองตามด้วยความเป็นห่วง
       
       เช้าแล้ว ขณะที่ป้าจัน ตั้งโต๊ะอาหารเช้ารอบิวตี้ พรหน้าตื่นเข้ามาหาผู้เป็นป้า
       “ป้า คุณบิวตี้ไม่สบาย ตัวร้อนนอนซม เลยป้า”
       ป้าจันตกใจ “ตายจริง ไปเตรียมผ้ากับอ่างใบเล็กสำหรับเช็ดตัว เร็วๆนะ” แล้วรีบขึ้นไปดูบิวตี้
       “จ้ะป้า”
       
       ธีภพในชุดทำงานเดินเข้ามาในบ้าน จะรับบิวตี้ไปทำงานด้วยกัน เห็นป้าจันกับพรและสาวใช้อื่นๆวิ่งขึ้นบันไดไป ธีภพถามพร
       “คุณบิวตี้ตื่นรึยัง”
       “คุณหนูไม่สบายค่ะ นอนซมอยู่ที่ห้องค่ะ”
       ธีภพเป็นห่วง
       
       ป้าจันเช็ดหน้าให้บิวตี้ ในชุดคลุมนอน อย่างเบามือ บิวตี้ค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วหลับตาลงใหม่
       “โอย ปวดหัวจัง นี่กี่โมงแล้ว”
       “เจ็ดโมงกว่าค่ะ”
       บิวตี้ทรงกายลุกขึ้น อย่างยากลำบาก “ฉันต้องไปทำงาน”
       ป้าจันท้วง “คุณหนูไปไม่ไหวหรอกค่ะ คุณหนูต้องไปหาหมอ”
       “ไม่ ฉันจะไปทำงาน”
       บิวตี้เดินออกไปเปลี่ยนชุด ป้าจันมองอย่างห่วงใย
       
       ธีภพคอยบิวตี้อยู่หน้าห้องด้วยความเป็นห่วง บิวตี้เปลี่ยนชุดแล้วเดินออกมาจากห้อง จามและสูดน้ำมูกออกมา ทั้งคู่สบสายตากัน บิวตี้ยังคิดถึงความอบอุ่นในอ้อมกอดเมื่อคืน ธีภพยังคิดถึงแววตาก่นเศร้าเมื่อวาน สุดท้ายทั้งคู่ต่างก็ปรับท่าทีให้เหมือนเดิม
       ธีภพถามอย่างเป็นห่วง “ไม่สบายเหรอ”
       “เป็นหวัดนิดหน่อย ไม่มีอะไรมาก”
       “เมื่อวานโดนฝนล่ะสิ ผมบอกว่าจะมาส่งทำไมต้องเดินหนี”
       “ฉัน ...กลับกับเพื่อน”
       “เพื่อนคนไหน ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
       “นายจะรู้ไปทำไม”
       “เมื่อคืนผมโทร.มา ป้าจันบอกว่าคุณไม่ได้กลับบ้าน เป็นผู้หญิงไปค้างบ้านคนอื่นบ่อยๆ มันไม่ดีนะ คนที่เสียคือตัวคุณเอง” ธีภพตำหนิด้วยความเป็นห่วง
       “ฉันไม่สิ้นคิดอย่างนั้นหรอก ฉันรู้ว่าอะไรเหมาะ อะไรไม่เหมาะ คุณไม่ต้องห่วงหรอก เพื่อนคนนี้ไว้ใจได้เท่าๆ กับที่คุณไว้ใจตัวเองเชียวละ”
       พูดไปแล้วบิวตี้ก็อดขำไม่ได้ เมื่อนึกได้ว่าคนที่เธอพูดถึงคือตัวธีภพนั่นเอง
       “ผมคงไม่ไว้ใจคนที่ไม่รู้จักได้ขนาดนั้นหรอก คุณเป็นคนมีชื่อเสียง คนที่เข้ามาเขาอาจจะหวังผลประโยชน์มากกว่าตัวคุณจริงๆ”
       บิวตี้แค้นใจ “ฉันยอมรับว่าเคยโง่จนโดนคนเลวหลอก แต่ตอนนี้ฉันฉลาดขึ้นแล้ว ฉันรู้แล้วว่าใครทำดีกับฉันเพราะผลประโยชน์ ใครดีกับฉันอย่างจริงใจ นายไม่ต้องห่วงหรอก”
       “ดีแล้ว กลับมานอนบ้านตัวเองให้มากขึ้นกว่านี้ คงจะดีมาก”
       “ฉันจะพยายาม แต่...บางทีมันก็ยาก...ยากกว่าที่คุณคิดซะอีก” บิวตี้หน้าเศร้าลงเมื่อนึกถึงการเป็นนก
       ธีภพถามในท่าทีห่วงใย “มีปัญหาอะไรหรือเปล่าบิวตี้”
       บิวตี้มองสบตาธีภพ “เปล่า ไปกันเถอะ เดี๋ยวสาย...กฎข้อที่สี่ของการเป็นประธาน เราไม่ควรไปทำงานสายไม่ใช่เหรอ”
       ขาดคำร่างบิวตี้ทรุดฮวบลงด้วยอาการไข้ ธีภพตกใจ ประคองไว้ได้ทัน ร้องเรียกสติดังลั่น
       
       “บิวตี้...บิวตี้”

  บิวตี้ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลประจำ แต่เป็นคนละโรงพยาบาลกับศรีนวล โดยในเวลานี้นอนพักฟื้นอยู่ในห้องผู้ป่วย
       
       บิวตี้ฝันไป ฝันว่าตัวเองนอนหลับตาหนุนตักใครบางคนอยู่กลางเมฆหมอกสีขาว มือของใครคนนั้นลูบผมบิวตี้อย่างอ่อนโยน
       “บิวตี้ เป็นยังไงบ้าง คนดีของแม่”
       บิวตี้ลืมตาขึ้น เบิกตาโตด้วยความดีใจ “แม่...แม่ยังไม่ตาย” บิวตี้โผกอดเต็มรัก “แม่ขาบิวตี้คิดถึงแม่”
       ลลิตากอดบิวตี้แน่นน้ำตาไหลริน “แม่ก็คิดถึงลูก คิดถึงตลอดเวลา...แม่ต้องไปก่อนแล้ว”
       “ไม่นะ แม่ อย่าทิ้งบิวตี้ไป แม่ขา...”
       บิวตี้สะดุ้งผวาตื่นร้องเรียกเสียงดัง “แม่”
       ภาวินีกอดบิวตี้ไว้ “อาอยู่นี่จ้ะ นี่อาเอง”
       บิวตี้กอดภาวินีแน่น ซบหน้า “แม่”
       “โถ ไม่ต้องร้องไห้ลูก ไม่เป็นไรแล้ว” ภาวินีสงสาร ลูบตัวด้วยท่าทีอ่อนโยน “ไข้ลดแล้วนี่ เหงื่อออกซ่กเชียว”
       บิวตี้รู้สึกตัว มองไปรอบๆ เห็นธนากับธีภพ นั่งรอดูอาการบิวตี้อยู่ที่โซฟา
       ธีภพมองมาทางบิวตี้ สบตากัน เห็นความอ่อนโยนห่วงใยในแววตาของธีภพ
       “สีหน้าดีขึ้นตั้งเยอะ เก่งนะหายเร็วจัง” ธนาว่า
       “หิวมั้ย กินไหวหรือยัง” ธีภพถาม
       บิวตี้ส่ายหน้า
       “เพิ่งฟื้นไข้ คงยังไม่อยากทาน ไม่เป็นไรมื้อเย็นอาจะทำซุปมาให้นะจ๊ะ”
       บิวตี้ตกใจ เบิกตาโพลงขึ้นมาอีก “เย็น ...แย่แล้ว ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ”
       “บ่ายสอง สิบห้าจ้ะ”
       บิวตี้ถอนใจโล่งอก
       พยาบาลเข้ามา วัดความดันโลหิต
       บิวตี้บอกกับพยาบาล “เอาน้ำเกลือออกให้ด้วย ฉันหายแล้ว ไม่ต้องอยู่โรงพยาบาลก็ได้”
       “ต้องรอคุณหมอก่อนค่ะ”
       บิวตี้ร้อนใจ ขืนอยู่โรงพยาบาลแบบนี้จนค่ำ ความลับแตกแน่