ต้นไม้: ไง วันนี้เหนื่อยมั้ย?
ชาวนา: เหนื่อยสิ ร้อนทั้งวันเลย ขอนั่งพักใต้ร่มเงาเธอหน่อยนะ
ต้นไม้: ได้สิ เชิญเลย จะพักนานแค่ไหนก็ได้ หรือจนกว่าเธอจะหายเหนื่อยฉันก็ยินดี
ชาวนา: ขอบใจนะ เธอนี่ใจดีจัง ฉันล่ะอิจฉาเธอจริงๆ
ต้นไม้: เธออิจฉาฉันทำไม?
ชาวนา: ก็เพราะเธอทั้งตัวใหญ่ ทั้งให้ร่มเงา ใครๆ ต่างก็มาเข้ามาพึ่งเธอ เธอมีค่ามากๆ เลย แต่ดูตัวฉันสิ ตากแดดทำนาทั้งวัน กว่าข้าวจะโตก็ลงทุนไปมากมาย พอจะขายก็ถูกโรงสีกดราคา ขาดทุนทุกปีก็ต้องไปกู้หนี้เขามา อย่าว่าจะเป็นที่พึ่งให้แก่ใครเลย ตัวฉันคนเดียวยังจะเอาชีวิตไม่รอด แต่ดูเธอสิทั้งใหญ่ ทั้งให้ร่มเงา ใครๆ เขาก็มองเห็นเธอแต่ไกล แต่ฉันสิขนาดเข้าไปใกล้ๆ เขาทำเหมือนว่าฉันไม่มีตัวตนเลยด้วยซ้ำ แล้วจะไม่ให้ฉันอิจฉาเธอได้ไงล่ะ
ต้นไม้: เธออิจฉาฉันเพราะฉันตัวใหญ่ใช่มั้ย?
ชาวนา: ใช่!
ต้นไม้: เธออิจฉาฉันเพราะฉันเป็นที่พึ่งให้กับคนอื่นได้ใช่มั้ย?
ชาวนา: ใช่!
ต้นไม้: เธออิจฉาฉันเพราะใครๆ ต่างก็เห็นฉันใช่มั้ย?
ชาวนา: ก็ใช่ไง! ฮือๆๆๆๆๆ
ต้นไม้: ฉันเข้าใจถึงความลำบากที่เธอเผชิญมา แต่ที่รัก เธอ! จงอย่าร้อง! ฉันจะเล่าความจริงให้เธอได้ฟัง
ชาวนา: ฮือๆๆ
ต้นไม้: จริงอยู่ที่ตอนนี้ใครก็ต่างมาพึ่งฉัน เพราะฉันตัวใหญ่ เพราะฉันให้ร่มเงา แต่จะมีใครรู้มาบ้างว่าแต่ก่อนฉันเป็นอย่างไร?
ชาวนา: .......เธอเป็นไง?
ต้นไม้: เธอลองก้มไปมองข้างๆ เธอดูสิ
ชาวนา: ทางไหน?
ต้นไม้: ข้างล่างซ้ายมือของเธอ
ชาวนา: ไหน? ไม่เห็นจะมีอะไรเลย
ต้นไม้: มีสิ ลองมองดูดีๆ
ชาวนา: อ้อ! ต้นไม้เล็กๆ เนี้ยนะ?
ต้นไม้: ใช่แล้ว
ชาวนา: ถ้าเธอไม่บอก ฉันก็คงไม่เห็นหร่อก
ต้นไม้: เพราะมันตัวเล็กใช่มั้ย?
ชาวนา: ใช่!
ต้นไม้: เพราะมันเป็นที่พึ่งให้แก่ใครไม่ได้ใช่มั้ย?
ชาวนา: ใช่!
ต้นไม้: และเพราะแบบนี้เธอจึงมองไม่เห็น ต่อให้มันจะอยู่ใกล้ๆ เธอก็ตามงั้นหรือ?
ชาวนา: คงใช่มั่ง?
ต้นไม้: เหมือนเธอเลยใช่มั้ยล่ะ?
ชาวนา: นี่เธอ! หลอกด่าฉันเหรอ? ขอบใจนะ ฉันไปล่ะ
ต้นไม้: ใจเย็นๆ เธอที่รัก ฉันไม่ได้ตั้งใจจะด่าว่าเธอ แต่แค่อยากจะบอกว่า ฉันก็เคยเป็นแบบนั้นมาก่อน
ชาวนา: ห๊ะ! เธอว่าไงนะ เธอเคยเป็นแบบนี้มาก่อนเหรอ?
ต้นไม้: ใช่
ชาวนา: แล้วเธอโตมาขนาดนี้ได้ยังไง ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย
ต้นไม้: ใช่! ต้องผ่านแดดที่ร้อนจัด ผ่านฝนที่ตกหนัก ต้องผ่านอุปสรรคมามากมาย มันยากมากเลยนะกว่าฉันจะโตมาได้ขนาดนี้ แต่ฉันก็ผ่านมาได้เพราะฉันมีคาถาลับ
ชาวนา: คาถาลับ? บอกฉันมาบ้างสิ
ต้นไม้: ได้สิ ตั้งใจฟังนะ
ชาวนา: ได้เลย
ต้นไม้: จง!
ต้นไม้: อย่า!
ต้นไม้: หยุด!
ต้นไม้: โต!
ชาวนา: อะไรนะ? จงอย่าหยุดโต!
ต้นไม้: ใช่! ไม่ว่าจะเจออุปสรรคแค่ไหน เหนื่อยและท้อมาเท่าไหร่ ขอเพียงอย่างเดียว จง-อย่า-หยุด-โต! เธอเองก็เหมือนกัน ไม่ว่าจะเหนื่อยและท้อมาขนาดไหน ต่อให้มันเป็นแค่ก้าวเล็กๆ กว่าคนอื่น แต่ขอแค่อย่างเดียว ขอให้ก้าวต่อไปข้างหน้าไม่หยุด แล้วสักวันเธอจะทำได้เหมือนกันกับฉัน
ชาวนา: คาถาของเธอคือ จงอย่าหยุดโต! ของฉันก็คงเป็น จงอย่าหยุดเดิน! สินะ?
ต้นไม้: ใช่แล้ว ถ้าเหนื่อยและท้ออย่าลืมคาถาของเธอนะ
ชาวนา: ฉันได้กำลังใจมามากเลย ขอบใจมากๆ นะ
ต้นไม้: ไม่เป็นไร ยินดีเสมอ ^^
ชาวนา: เอาล่ะฉันหายเหนื่อยแล้ว ฉันจะไปล่ะนะ
ต้นไม้: จง-อย่า-หยุด-โต!
ชาวนา: จง-อย่า-หยุด-เดิน!
ความลับของต้นไม้
ต้นไม้: ไง วันนี้เหนื่อยมั้ย?
ชาวนา: เหนื่อยสิ ร้อนทั้งวันเลย ขอนั่งพักใต้ร่มเงาเธอหน่อยนะ
ต้นไม้: ได้สิ เชิญเลย จะพักนานแค่ไหนก็ได้ หรือจนกว่าเธอจะหายเหนื่อยฉันก็ยินดี
ชาวนา: ขอบใจนะ เธอนี่ใจดีจัง ฉันล่ะอิจฉาเธอจริงๆ
ต้นไม้: เธออิจฉาฉันทำไม?
ชาวนา: ก็เพราะเธอทั้งตัวใหญ่ ทั้งให้ร่มเงา ใครๆ ต่างก็มาเข้ามาพึ่งเธอ เธอมีค่ามากๆ เลย แต่ดูตัวฉันสิ ตากแดดทำนาทั้งวัน กว่าข้าวจะโตก็ลงทุนไปมากมาย พอจะขายก็ถูกโรงสีกดราคา ขาดทุนทุกปีก็ต้องไปกู้หนี้เขามา อย่าว่าจะเป็นที่พึ่งให้แก่ใครเลย ตัวฉันคนเดียวยังจะเอาชีวิตไม่รอด แต่ดูเธอสิทั้งใหญ่ ทั้งให้ร่มเงา ใครๆ เขาก็มองเห็นเธอแต่ไกล แต่ฉันสิขนาดเข้าไปใกล้ๆ เขาทำเหมือนว่าฉันไม่มีตัวตนเลยด้วยซ้ำ แล้วจะไม่ให้ฉันอิจฉาเธอได้ไงล่ะ
ต้นไม้: เธออิจฉาฉันเพราะฉันตัวใหญ่ใช่มั้ย?
ชาวนา: ใช่!
ต้นไม้: เธออิจฉาฉันเพราะฉันเป็นที่พึ่งให้กับคนอื่นได้ใช่มั้ย?
ชาวนา: ใช่!
ต้นไม้: เธออิจฉาฉันเพราะใครๆ ต่างก็เห็นฉันใช่มั้ย?
ชาวนา: ก็ใช่ไง! ฮือๆๆๆๆๆ
ต้นไม้: ฉันเข้าใจถึงความลำบากที่เธอเผชิญมา แต่ที่รัก เธอ! จงอย่าร้อง! ฉันจะเล่าความจริงให้เธอได้ฟัง
ชาวนา: ฮือๆๆ
ต้นไม้: จริงอยู่ที่ตอนนี้ใครก็ต่างมาพึ่งฉัน เพราะฉันตัวใหญ่ เพราะฉันให้ร่มเงา แต่จะมีใครรู้มาบ้างว่าแต่ก่อนฉันเป็นอย่างไร?
ชาวนา: .......เธอเป็นไง?
ต้นไม้: เธอลองก้มไปมองข้างๆ เธอดูสิ
ชาวนา: ทางไหน?
ต้นไม้: ข้างล่างซ้ายมือของเธอ
ชาวนา: ไหน? ไม่เห็นจะมีอะไรเลย
ต้นไม้: มีสิ ลองมองดูดีๆ
ชาวนา: อ้อ! ต้นไม้เล็กๆ เนี้ยนะ?
ต้นไม้: ใช่แล้ว
ชาวนา: ถ้าเธอไม่บอก ฉันก็คงไม่เห็นหร่อก
ต้นไม้: เพราะมันตัวเล็กใช่มั้ย?
ชาวนา: ใช่!
ต้นไม้: เพราะมันเป็นที่พึ่งให้แก่ใครไม่ได้ใช่มั้ย?
ชาวนา: ใช่!
ต้นไม้: และเพราะแบบนี้เธอจึงมองไม่เห็น ต่อให้มันจะอยู่ใกล้ๆ เธอก็ตามงั้นหรือ?
ชาวนา: คงใช่มั่ง?
ต้นไม้: เหมือนเธอเลยใช่มั้ยล่ะ?
ชาวนา: นี่เธอ! หลอกด่าฉันเหรอ? ขอบใจนะ ฉันไปล่ะ
ต้นไม้: ใจเย็นๆ เธอที่รัก ฉันไม่ได้ตั้งใจจะด่าว่าเธอ แต่แค่อยากจะบอกว่า ฉันก็เคยเป็นแบบนั้นมาก่อน
ชาวนา: ห๊ะ! เธอว่าไงนะ เธอเคยเป็นแบบนี้มาก่อนเหรอ?
ต้นไม้: ใช่
ชาวนา: แล้วเธอโตมาขนาดนี้ได้ยังไง ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย
ต้นไม้: ใช่! ต้องผ่านแดดที่ร้อนจัด ผ่านฝนที่ตกหนัก ต้องผ่านอุปสรรคมามากมาย มันยากมากเลยนะกว่าฉันจะโตมาได้ขนาดนี้ แต่ฉันก็ผ่านมาได้เพราะฉันมีคาถาลับ
ชาวนา: คาถาลับ? บอกฉันมาบ้างสิ
ต้นไม้: ได้สิ ตั้งใจฟังนะ
ชาวนา: ได้เลย
ต้นไม้: จง!
ต้นไม้: อย่า!
ต้นไม้: หยุด!
ต้นไม้: โต!
ชาวนา: อะไรนะ? จงอย่าหยุดโต!
ต้นไม้: ใช่! ไม่ว่าจะเจออุปสรรคแค่ไหน เหนื่อยและท้อมาเท่าไหร่ ขอเพียงอย่างเดียว จง-อย่า-หยุด-โต! เธอเองก็เหมือนกัน ไม่ว่าจะเหนื่อยและท้อมาขนาดไหน ต่อให้มันเป็นแค่ก้าวเล็กๆ กว่าคนอื่น แต่ขอแค่อย่างเดียว ขอให้ก้าวต่อไปข้างหน้าไม่หยุด แล้วสักวันเธอจะทำได้เหมือนกันกับฉัน
ชาวนา: คาถาของเธอคือ จงอย่าหยุดโต! ของฉันก็คงเป็น จงอย่าหยุดเดิน! สินะ?
ต้นไม้: ใช่แล้ว ถ้าเหนื่อยและท้ออย่าลืมคาถาของเธอนะ
ชาวนา: ฉันได้กำลังใจมามากเลย ขอบใจมากๆ นะ
ต้นไม้: ไม่เป็นไร ยินดีเสมอ ^^
ชาวนา: เอาล่ะฉันหายเหนื่อยแล้ว ฉันจะไปล่ะนะ
ต้นไม้: จง-อย่า-หยุด-โต!
ชาวนา: จง-อย่า-หยุด-เดิน!