ผมเป็นแฟนกับผู้หญิงคนนึงครับ เธอเป็นคนที่น่ารักมาก เรารักกัน..จนหลายๆคนอิจฉา
และเป็นคู่รักที่หลายคนจับตามอง (เพราะเราเป็นรุ่นพี่ดูแลช่วงรับน้อง คนเลยรู้จักกันเยอะทั้งคู่)
เรารักกันมากครับ หลายคนเห็นด้วยกับรักครั้งนี้ของเรา (จนหลายคนแซวเล่นๆว่า ให้เราแต่งงานกันเลย)
รักกันจนผู้ใหญ่ทั้ง 2 ฝ่าย ได้มารู้จักกัน ผู้ใหญ่ของเธอชอบผม และผู้ใหญ่ของผมก็ชอบเธอ
ฟังแล้ว ดูเหมือนไม่มีอะไรใช่ไหมครับ แต่สุดท้าย ..
** เราเลิกกันครับ ภายในระยะคบกันแค่ 2 เดือนเอง ด้วยเหตุผลที่เขาหมดความรู้สึกไปเอง ทั้งๆที่เราไม่เคยทะเลาะกันเลย
เขาพยายามไปทบทวน ประมาณ 3 สัปดาห์ และเขามาบอกผมว่า "เขามั่นใจว่า อยู่ดีๆความรู้สึกรัก มันหายไปเองหมดแล้ว"
ก่อนหน้านี้ เขามาพูดกับผมว่า แม่เขาเหมือนรู้ว่าเราเลิกกัน (เพราะแม่สังเกตุว่า ลูกเขา..เดี๋ยวนี้เขาไม่ติดต่อผมเลย)
แม่เลยไปถามลูกเขา จนรู้ว่า ลูกเขาเลิกกับผม แม่เสียใจมาก เพราะแม่เขาก็รักผมเหมือนลูกคนนึง
จนแม่เขาไปว่าลูกเขา "ทำไมมีคนดีๆเข้ามาในชีวิตครั้งแรก ดูแลลูกได้หมดทุกอย่าง แต่ไปทำร้ายจิตใจเขา ไปทิ้งเขา
ที่ผ่านมา มีแต่แฟนแย่ๆ ทำลายชีวิตแค่ไหน นั่งร้องไห้เสียใจกี่ครั้ง ไม่เป็นบทเรียนบ้างเลยหรอ อยากได้แบบนั้นเลยไง?"
เขาเสียใจที่แม่เขา ที่ไปว่าเขาอย่างนั้น (เพราะตลอดชีวิตที่เขาเกิดมา แม่เขายอมรับการตัดสินใจทุกอย่าง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่)
เขาโกรธผมมากเรื่องที่แม่ว่าเขา ทั้งที่ผมอยู่เฉยๆ ไม่เคยไปบอกอะไรแม่เลย แม่รู้เอง (ผมก็รู้ตอนที่เขามาเล่าให้ผมฟังนี่ล่ะ ว่าแม่ไปว่าเขา)
เราก็พยายามปรับความเข้าใจกัน มาคุยกัน เหมือนยิ่งคุย..เขาก็ยังอยากเลิก จนต้องเลิกกัน และเขาขอผมเป็นอย่างสุดท้าย
ขอเลิกน่ะ และหลังจากนี้ ขอร้องให้ผมอยู่เฉยๆ และไม่ต้องไปบอกใครนะ "ว่าเราเลิกกันแล้ว"
ตอนนี้ เราห่างกันสักพักแล้วครับ ทุกคนไม่มีใครรู้ว่า "เราเลิกกันแล้ว" (1 อาทิตย์ได้ละครับ)
(แม้กระทั่ง เพื่อนสนิทตัวเองก็ไม่ได้บอก กลัวเพื่อนรู้..แล้วไปถามฝ่ายหญิง ไปยุ่งกับฝ่ายหญิง)
++ ความรักที่พังครั้งนี้ ผมไม่สามารถไประบายกับใครได้เลย ++
ผมเป็นห่วงเขา ผมไม่อยากให้เขาเดือดร้อนเพราะผม หรือไม่อยากให้มีคนไปว่าเขา เหมือนที่แม่เขา ไปว่าเขาอีก
ผมเลือกที่จะไม่บอกใคร ตามที่เขาขอร้อง ขนาดพ่อแม่ผมก็ยังไม่ได้บอก เพื่อน พี่ น้อง ก็ยัง
และถ้าทุกคนรู้ ทุกคนก็คงผิดหวังในตัวผม ที่ผมรักษาความรักและคนน่ารักแบบนี้ ที่เขาชอบไว้ไม่ได้
ผมทำถูกแล้วใช่ไหม ที่ผมยอมเจ็บแบบเงียบๆคนเดียว ไม่ไปทำให้คนที่ผมรักเดือดร้อน
(ผมยังคิดไม่ออกเลย ถ้าอนาคตเพื่อนหรือคนรอบข้างผมรู้ ผมจะตอบยังไง ไม่ให้ฝ่ายหญิงเดือดร้อน)
++ ผมเข้าใจดีนะ การเลิกกันเป็นสิทธิ์ของทุกคน มันไม่มีฝ่ายไหนผิด ทุกคนมีสิทธิ์เลือกชีวิตของตัวเอง ++
+++ แต่ผมก็อยากให้ฝ่ายหญิงเข้าใจเหมือนกัน ผมไม่สามารถไปห้ามความคิดใคร หรือห้ามใครไปว่าเขาได้ ผมเองก็เสียใจ +++
ปล. ถามซ้ำ "ผมเงียบๆหายไปเลยแบบนี้ ผมทำถูกแล้วใช่ไหมครับ"
ปล2. การเจ็บแบบระบายออกไม่ได้เลยสักคน ทรมานแบบอธิบายไม่ถูกเลยเนอะ
ปล3. ถ้าการไปแบบเงียบๆของผม ทำให้ชีวิตเขาดีขึ้น ผมก็ยอมนะ ^^"
เลิกกันแล้ว ขอร้องเธอ..อย่าบอกคนอื่นได้ไหม ?
และเป็นคู่รักที่หลายคนจับตามอง (เพราะเราเป็นรุ่นพี่ดูแลช่วงรับน้อง คนเลยรู้จักกันเยอะทั้งคู่)
เรารักกันมากครับ หลายคนเห็นด้วยกับรักครั้งนี้ของเรา (จนหลายคนแซวเล่นๆว่า ให้เราแต่งงานกันเลย)
รักกันจนผู้ใหญ่ทั้ง 2 ฝ่าย ได้มารู้จักกัน ผู้ใหญ่ของเธอชอบผม และผู้ใหญ่ของผมก็ชอบเธอ
ฟังแล้ว ดูเหมือนไม่มีอะไรใช่ไหมครับ แต่สุดท้าย ..
** เราเลิกกันครับ ภายในระยะคบกันแค่ 2 เดือนเอง ด้วยเหตุผลที่เขาหมดความรู้สึกไปเอง ทั้งๆที่เราไม่เคยทะเลาะกันเลย
เขาพยายามไปทบทวน ประมาณ 3 สัปดาห์ และเขามาบอกผมว่า "เขามั่นใจว่า อยู่ดีๆความรู้สึกรัก มันหายไปเองหมดแล้ว"
ก่อนหน้านี้ เขามาพูดกับผมว่า แม่เขาเหมือนรู้ว่าเราเลิกกัน (เพราะแม่สังเกตุว่า ลูกเขา..เดี๋ยวนี้เขาไม่ติดต่อผมเลย)
แม่เลยไปถามลูกเขา จนรู้ว่า ลูกเขาเลิกกับผม แม่เสียใจมาก เพราะแม่เขาก็รักผมเหมือนลูกคนนึง
จนแม่เขาไปว่าลูกเขา "ทำไมมีคนดีๆเข้ามาในชีวิตครั้งแรก ดูแลลูกได้หมดทุกอย่าง แต่ไปทำร้ายจิตใจเขา ไปทิ้งเขา
ที่ผ่านมา มีแต่แฟนแย่ๆ ทำลายชีวิตแค่ไหน นั่งร้องไห้เสียใจกี่ครั้ง ไม่เป็นบทเรียนบ้างเลยหรอ อยากได้แบบนั้นเลยไง?"
เขาเสียใจที่แม่เขา ที่ไปว่าเขาอย่างนั้น (เพราะตลอดชีวิตที่เขาเกิดมา แม่เขายอมรับการตัดสินใจทุกอย่าง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่)
เขาโกรธผมมากเรื่องที่แม่ว่าเขา ทั้งที่ผมอยู่เฉยๆ ไม่เคยไปบอกอะไรแม่เลย แม่รู้เอง (ผมก็รู้ตอนที่เขามาเล่าให้ผมฟังนี่ล่ะ ว่าแม่ไปว่าเขา)
เราก็พยายามปรับความเข้าใจกัน มาคุยกัน เหมือนยิ่งคุย..เขาก็ยังอยากเลิก จนต้องเลิกกัน และเขาขอผมเป็นอย่างสุดท้าย
ขอเลิกน่ะ และหลังจากนี้ ขอร้องให้ผมอยู่เฉยๆ และไม่ต้องไปบอกใครนะ "ว่าเราเลิกกันแล้ว"
ตอนนี้ เราห่างกันสักพักแล้วครับ ทุกคนไม่มีใครรู้ว่า "เราเลิกกันแล้ว" (1 อาทิตย์ได้ละครับ)
(แม้กระทั่ง เพื่อนสนิทตัวเองก็ไม่ได้บอก กลัวเพื่อนรู้..แล้วไปถามฝ่ายหญิง ไปยุ่งกับฝ่ายหญิง)
++ ความรักที่พังครั้งนี้ ผมไม่สามารถไประบายกับใครได้เลย ++
ผมเป็นห่วงเขา ผมไม่อยากให้เขาเดือดร้อนเพราะผม หรือไม่อยากให้มีคนไปว่าเขา เหมือนที่แม่เขา ไปว่าเขาอีก
ผมเลือกที่จะไม่บอกใคร ตามที่เขาขอร้อง ขนาดพ่อแม่ผมก็ยังไม่ได้บอก เพื่อน พี่ น้อง ก็ยัง
และถ้าทุกคนรู้ ทุกคนก็คงผิดหวังในตัวผม ที่ผมรักษาความรักและคนน่ารักแบบนี้ ที่เขาชอบไว้ไม่ได้
ผมทำถูกแล้วใช่ไหม ที่ผมยอมเจ็บแบบเงียบๆคนเดียว ไม่ไปทำให้คนที่ผมรักเดือดร้อน
(ผมยังคิดไม่ออกเลย ถ้าอนาคตเพื่อนหรือคนรอบข้างผมรู้ ผมจะตอบยังไง ไม่ให้ฝ่ายหญิงเดือดร้อน)
++ ผมเข้าใจดีนะ การเลิกกันเป็นสิทธิ์ของทุกคน มันไม่มีฝ่ายไหนผิด ทุกคนมีสิทธิ์เลือกชีวิตของตัวเอง ++
+++ แต่ผมก็อยากให้ฝ่ายหญิงเข้าใจเหมือนกัน ผมไม่สามารถไปห้ามความคิดใคร หรือห้ามใครไปว่าเขาได้ ผมเองก็เสียใจ +++
ปล. ถามซ้ำ "ผมเงียบๆหายไปเลยแบบนี้ ผมทำถูกแล้วใช่ไหมครับ"
ปล2. การเจ็บแบบระบายออกไม่ได้เลยสักคน ทรมานแบบอธิบายไม่ถูกเลยเนอะ
ปล3. ถ้าการไปแบบเงียบๆของผม ทำให้ชีวิตเขาดีขึ้น ผมก็ยอมนะ ^^"