หน้าเปิด
ต่อจากตอนก่อนๆ ทางด้านฮายาเตะกับฮินะ ในที่สุดทั้งสองคนก็ออกมาจากถ้ำใต้ดินได้แต่ยังไม่รู้อยู่ดีว่าอยู่ตรงไหนของเกาะ แต่ฮายาเตะก็คิดเหมือนพูดเล่นๆว่าหากมีป้ายบอกหน่อยว่าว่าเครื่องเทศในตำนานนั้นอยู่ที่นั้นก็คงจะดี(เผื่อใครลืม พวกฮายาเตะมาหาเครื่องเทศไปทำแกงกะหรี่ขายในร้าน) แต่พูดไม่ทันขาดคำทั้งคู่ก็เจอป้ายบอกถึงทางไปหาเครื่องเทศในตำนานซะตรงหน้าเลยซะงั้น ทั้งฮายาเตะกับฮินะถึงเลยถึงเหงื่อตกพูดไม่ออกกันเลยทีเดียวเพราะไม่คิดว่าที่พูดเล่นๆไปจะเป็นจริง ถึงจะสงสัยว่าป้ายเป็นของจริงรึเปล่าแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นที่จะนำทางได้แล้ว เพราะงั้นฮายาเตะเลยบอกให้ลองไปกันตามที่ป้ายบอกดู
ระหว่างที่เดินไปตามทางอยู่นั้น ฮินะก็ยังคงคิดเรื่องการรุกที่จิฮารุบอกไว้ ฮินะเองก็คิดว่าถูกที่สถานการณ์ในตอนนี้แหละคือโอกาสที่เธอจะได้รุกทำคะแนนบ้าง ฮินะเข้าใจดีและรู้ว่าจะต้องลงมือด้วย แต่กระนั้นก็ฉุกคิดได้ว่า...."การรุกมันทำยังไงกัน"
ฮินะเริ่มคิดสารพัดว่าจะรุกยังไงดี จะ "สารภาพรัก" เลยดีมั้ยหรือจะ "หาทางทำให้รู้ความรู้สึก" ก่อนดี แต่ก็นึกถึงที่อายุมุพูดขึ้นมาได้เหมือนกันว่าต้องดันไปเรื่อยๆ บอกเพราะฮินะไม่แสดงออกเลยนั้นแหละคือสิ่งที่ฮินะขาดไป ฮินะคิดที่อายุมุเคยพูดเรื่องนี้ไว้ก็คิดว่าอายุมุพูดถูก ทำให้ฮินะเริ่มคิดได้ว่าฮายาเตะจะคิดยังไงก็ไม่สำคัญสักหน่อย ที่สสำคัญคือตัวเธอจะต้องกล้าแสดงออกมาเพื่อก้าวต่อไปให้ได้ เมื่อตัดสินใจได้แล้วฮินะก็เริ่มปล่อยออร่าแห่งความตั้งใจที่จะทำให้ได้ ปล่อยความรู้สึกของตัวเองให้ฮายาเตะได้รับรู้ เอาให้แรงถึงขนาดที่จะทำให้ฮายาเตะจนมุมได้เลย
ด้านฮายาเตะที่เดินนำอยู่นั้นก็เริ่มรู้สึกได้ถึงออร่าของฮินะ แต่เป็นออร่าที่ทำให้รู้สึกราวกับผู้ที่อยู่ด้านหลังของเขานั้นพร้อมจะเชือดใครก็ได้ทั้งนั้นแล้ว ทันทีที่คิดแบบนั้นปุ๊บจู่ๆฮินะก็เรียกฮายาเตะกระทันหันจนฮายาเตะตกใจรีบหันกลับมาขอโทษก่อนเลยแล้วค่อยถามว่าฮินะมีอะไร แม้ฮินะจะคิดตั้งใจสุดๆแต่พอจะเริ่มพูดจริงๆกลับนึกคำพูดไม่ออกจนได้แต่ "เออ..." "คือว่า.." "อืม..." จนฮายาเตะงงรอฮินะพูด แล้วฮินะก็เริ่มรุกด้วยประโยคที่ว่า.....
ฮินะ: พระจันทร์...สวยดีนะ?
ฮินะ: .......
ฮายาเตะ: ......
[ฮายาเตะเงยหน้ามองดวงจันทร์เต็มดวง]
ฮายาเตะ: ...... ครับ ใช่ครับ
พอฮายาเตะตอบไปแบบนั้นแล้วและกำลังจะถามกลับว่าทำไมถึงพูดเรื่องพระจันทร์ก็เจอฮินะหันหลังให้ลงไปนั่งยองๆกับพื้นจนทำให้ฮายาเตะงงแล้วว่าฮินะทำอะไร ด้านฮินะตอนนี้กำลังเขินหน้าแดงสุดๆจนปิดสีหน้าไม่อยู่ แต่ที่เธอคิดก็คือ "พูดออกไปแล้วๆ" คิดว่าในที่สุดก็ได้พูดออกไปจนได้
เพื่อเป็นการอธิบายเผื่อใครไม่เข้าใจ เคยมีอาจารย์ภาษาอังกฤษ นัตสึเมะ โซเซกิ (เคยมีรูปบนธนบัตร 1000 เยนเก่า) ได้เคยแปลภาษาอังกฤษ "ฉันรักเธอ" เป็น "พระจันทร์สวยดีนะ" เพื่อให้สอดคล้องเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับการสงวนตัวของคนญี่ปุ่นในตอนนั้น เป็นการบอกอ้อมๆในสมัยก่อนนั้นเองว่า "ฉันรักเธอ" เพียงแต่ว่าหากนำมาใช้ในสมัยนี้แล้ว....ไม่มีใครเข้าใจ แน่นอนว่าฮายาเตะเองก็ไม่เข้าใจ
ฮายาเตะที่ไม่ได้เข้าใจในการสารภาพรักของฮินะเลยก็เลยบอกฮินะว่าเดี๋ยวจะยิ่งมืดเพราะงั้นรีบไปกันต่อดีกว่า ฮินะที่เขินแทบตายพอเห็นฮายาเตะไม่ได้รู้สึกอะไรเลยก็เริ่มสงสัยว่า "ทำไมถึงได้นิ่งไม่สนใจล่ะ กับการสารภาพรักของฉัน...." จนฮินะก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าที่สารภาพไปเมื่อครู่นั้น...ฮายาเตะไม่เข้าใจ ซึ่งก็แน่นอน ทำเอาฮินะเริ่มน้ำตาซึมคิดเลยว่าทั้งๆที่เธอรวบรวมความกล้าพูดออกไปสุดชีวิตแล้วแต่ทำไมฮายาเตะถึงไม่รู้สึกอะไรเลยล่ะ
แต่ด้วยความเข็มแข็งของฮินะและคำพูดของอายุมุที่ยังตอกย้ำอยู่ในใจ ทำให้ฮินะคิดได้ว่าหากมายอมแพ้เอาตอนนี้ก็เท่ากับหมดโอกาส จะหยุดแค่นี้ไม่ได้ เริ่มคิดว่างั้นต้องหาคำพูดที่เข้าใจง่ายกว่า เอาตรงๆมากกว่า เอาให้ฮายาเตะเข้าใจได้แน่ๆ คิดได้ปุ๊บฮินะก็เรียกฮายาเตะอีกรอบทันที ฮายาเตะก็ตกใจหันกลับมาอีกรอบ
ฮินะ: มีบางอย่าง...
ฮินะ: ที่ฉันอยากจะบอกนาย
ฮายาเตะ: คะ..ครับ
ฮินะ: ฉันอยากกิน...ซุปมิโซะของนายทุกวันเลย!!
ฮินะ: .....
ฮายาเตะ: .....
แต่ฮายาเตะกลับตอบกลับว่าตอนนี้เขาไม่มีวัตถุดิบจะทำให้ได้ตอนนี้ ฮินะเลยรีบบอกไม่ใช่แบบนั้นเธอไม่ได้ขอให้ช่วยทำตอนนี้สักหน่อย แล้วฮายาเตะก็บอกยังไงซะมาสนใจเรื่องจะทำแกงกะหรี่ดีกว่า
ฮินะเริ่มคิดด้วยความเจ็บใจแล้วว่ามันอะไรกัน ทำไมการสารภาพรักของเธอถึงใช้ไม่ได้ ตอนนั้นเองที่มโนภาพของไอกะที่ฮินะให้เป็นอาจารย์แห่งความรักปรากฎขึ้นมาและบอกให้ฮินะใจเย็นๆไว้ก่อน ไอกะในมโนภาพนั้นบอกการสารภาพรักแบบที่คนสมัยโชวะเข้าใช้กันนั้นใช้ไม่ได้กับวัยม.ปลายในตอนนี้หรอก บอกไปแบบนั้นก็ไม่มีทางเข้าใจถ้าคนๆนั้นไม่ได้อ่าน "ไมซอน อิคโคคุ" (การ์ตูนของ อ.รูมิโกะ เป็นเรื่องก่อนที่จะมาเขียน รันม่า1/2 พอดี ชื่อไทยคือ "อิคโคคุ บ้านพักหรรษา" ที่พิมพ์จำหน่ายโดย สยามอินเตอร์) ไอกะบอกตอนนี้มันศตวรรษที่ 21 แล้ว ถ้าจะรุกก็ต้องตรงๆแบบที่ฝรั่งนิยมกันนั้นแหละ
เมื่อฮินะเข้าใจได้แล้วแบบที่ฝรั่งใช้กันสินะก็รีบขอโทษเรียกฮายาเตะให้หยุดอีกรอบและบอกเรื่องซุปมิโซะนั้นเธอไม่ได้หมายความอย่างที่พูด...
ฮินะ: เออ....
ฮินะ: ที่ฉันอยากจะพูดก็คือ....
ฮินะ: ฉันอยากให้นาย....
ฮินะ: ทำอาหารเช้าให้ทุกเช้าเลย
[นี่เป็นประโยคคำขอแต่งงานที่จะเข้าใจกันได้ชัดเจน....สำหรับคนอเมริกา]
เมื่อฮายาเตะได้ยินแบบนี้ก็....
ฮายาเตะ: .......
ฮายาเตะ: ผมก็ทำแบบนั้นอยู่แล้วนิครับ
ฮินะ: เอ๊ะ!? เออ!! มันก็ใช่นะ!!
ตอนนี้ฮายาเตะเลยสรุปเอาเองแล้วว่าฮินะคงจะหิวก็เลยบอกงั้นจะลองหาผลไม้ให้ ฮินะเลยพยายามบอกว่าไม่ใช่แบบนั้นใหญ่ พอเดินกันต่อฮินะก็คิดใหญ่ว่าทำไมกัน ไหงกลายเป็นว่าฮายาเตะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงอดอยากไปแล้ว และเริ่มคิดว่าการสารภาพรักของเธอมันไม่ดีหรือยังไง
ตอนนั้นเองที่ฮายาเตะเจอหมู่บ้านร้าง ถึงจะดูก็รู้ว่าไม่มีคนอยู่แล้วจากสภาพบ้านที่พังทรุดโทรมไปบางส่วน แต่ฮายาเตะบอกฮินะว่าถ้าเป็นที่นี่เขาคงพอจะทำอาหารให้ได้ ฮินะเลยรีบปฎิเสธใหญ่ว่าเธอไม่ได้หิวสักหน่อย.... แต่ร่างกายเจ้ากรรมกลับกลั่นแกล้งด้วยเสียงท้องร้องที่ดังออกมาให้ฮายาเตะได้ยินชัดเจน ฮายาเตะเลยบอกจะรีบไปหาอะไรสักอย่างมาทำให้ๆฮินะรอที่นี่แหละ ฮินะเลยอายจนมองหน้าไม่ติดเลย
หลังจากที่ฮายาเตะไปหาของกินแล้วฮินะก็มาคิดใหม่ด้วยความเสียใจเล็กๆจนน้ำตาซึมว่าทำไมถึงไม่ได้ผล หรือว่าฮายาเตะจะเข้าใจแต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจเธอเท่านั้นกันแน่ และตอนนั้นเองที่ฮินะหันไปเจอหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่ที่บ้านหลังหนึ่งใกล้ๆ พอมาดูก็เห็นว่าเป็นไดอารี่ฮินะก็เลยลองเปิดอ่านดู
ฮินะเปิดสุ่มๆหน้าเอาและประโยคแรกที่เธอเจอก็คือประโยคที่ว่าเจ้าของไดอารี่นั้นบอกในที่สุดเธอก็สารภาพรักกับเขาได้แล้ว บอกเธอไม่จำเป็นต้องหาคำพูดที่อ้อมค้อมอะไรเลยเพื่อบอกไป แค่พูดไปตรงๆบอกเขาไปว่ารักเขา แต่ก่อนหน้านี้เธอนั้นไม่เคยได้บอกถึงความรู้สึกเลยเพราะความเขินอายและความหยิ่งของตัวเอง แต่ทั้งหมดนั้นก็หายไปได้ด้วยการเพียงแค่พูดไปตรงๆ แค่พูดไปว่า "ฉันรักเธอ" และตอนนี้เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง เหตุผลที่พูดได้นั้นก็เพราะเธออยากจะใช้ชีวิตโดยไม่ค้างคาอะไรอีก
ฮินะที่พอได้อ่านและเห็นว่าไดอารี่จบลงตรงนี้ คิดว่าคงเพราะเกิดเรื่องฆาตกรนั้นขึ้นมาฆ่าคนในหมู่บ้าน ฮินะจึงเริ่มคิดว่าใช่เหมือนกันว่าไม่อยากให้มันค้างคาและกำลังคิดจะบอกไปตรงๆเลยดีกว่า แต่ตอนนั้นเองฮินะก็เจอไดอารี่ที่เขียนว่าเล่ม 2 ตกอยู่ใกล้ๆ พอเปิดอ่าน.....
ข้อความในไดอารี่นั้นเป็นการระบายอย่างสุดๆ บอกว่าเขาปฎิเสธเธอๆๆๆๆๆๆๆ เขียนซ้ำๆอยู่ประโยคเดียวหลายบรรทัด เธอถูกบอกมาว่าไม่ได้รู้สึกกับเธอแบบนั้นจนทำให้เธอรู้สึกว่าไม่น่าสารภาพไปเลยเขียนซ้ำๆหลายประโยคและบอกอยากย้อนกลับไปเมื่อวานเลยด้วยซ้ำ อยากกลับไปต่อยตัวเองและบอกเลยว่าสารภาพไปก็ไม่ช่วยอะไรเลย ทำให้รู้สึกอยากตายจนคิดว่าการไม่ให้อะไรค้างคานั้น แบบนี้ไม่ใช่ค้างคาแล้วแต่เกลียดไปหมดทุกอย่างในชีวิตเลย
แล้วฮินะก็ปิดหนังสือลงพร้อมกับถอนหายใจ....
ฮินะ: (ดีนะที่ฮายาเตะคุงการป้องกันหนา)
จบตอน
[Spoil] Hayate no Gotoku! - 449
ต่อจากตอนก่อนๆ ทางด้านฮายาเตะกับฮินะ ในที่สุดทั้งสองคนก็ออกมาจากถ้ำใต้ดินได้แต่ยังไม่รู้อยู่ดีว่าอยู่ตรงไหนของเกาะ แต่ฮายาเตะก็คิดเหมือนพูดเล่นๆว่าหากมีป้ายบอกหน่อยว่าว่าเครื่องเทศในตำนานนั้นอยู่ที่นั้นก็คงจะดี(เผื่อใครลืม พวกฮายาเตะมาหาเครื่องเทศไปทำแกงกะหรี่ขายในร้าน) แต่พูดไม่ทันขาดคำทั้งคู่ก็เจอป้ายบอกถึงทางไปหาเครื่องเทศในตำนานซะตรงหน้าเลยซะงั้น ทั้งฮายาเตะกับฮินะถึงเลยถึงเหงื่อตกพูดไม่ออกกันเลยทีเดียวเพราะไม่คิดว่าที่พูดเล่นๆไปจะเป็นจริง ถึงจะสงสัยว่าป้ายเป็นของจริงรึเปล่าแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นที่จะนำทางได้แล้ว เพราะงั้นฮายาเตะเลยบอกให้ลองไปกันตามที่ป้ายบอกดู
ระหว่างที่เดินไปตามทางอยู่นั้น ฮินะก็ยังคงคิดเรื่องการรุกที่จิฮารุบอกไว้ ฮินะเองก็คิดว่าถูกที่สถานการณ์ในตอนนี้แหละคือโอกาสที่เธอจะได้รุกทำคะแนนบ้าง ฮินะเข้าใจดีและรู้ว่าจะต้องลงมือด้วย แต่กระนั้นก็ฉุกคิดได้ว่า...."การรุกมันทำยังไงกัน"
ฮินะเริ่มคิดสารพัดว่าจะรุกยังไงดี จะ "สารภาพรัก" เลยดีมั้ยหรือจะ "หาทางทำให้รู้ความรู้สึก" ก่อนดี แต่ก็นึกถึงที่อายุมุพูดขึ้นมาได้เหมือนกันว่าต้องดันไปเรื่อยๆ บอกเพราะฮินะไม่แสดงออกเลยนั้นแหละคือสิ่งที่ฮินะขาดไป ฮินะคิดที่อายุมุเคยพูดเรื่องนี้ไว้ก็คิดว่าอายุมุพูดถูก ทำให้ฮินะเริ่มคิดได้ว่าฮายาเตะจะคิดยังไงก็ไม่สำคัญสักหน่อย ที่สสำคัญคือตัวเธอจะต้องกล้าแสดงออกมาเพื่อก้าวต่อไปให้ได้ เมื่อตัดสินใจได้แล้วฮินะก็เริ่มปล่อยออร่าแห่งความตั้งใจที่จะทำให้ได้ ปล่อยความรู้สึกของตัวเองให้ฮายาเตะได้รับรู้ เอาให้แรงถึงขนาดที่จะทำให้ฮายาเตะจนมุมได้เลย
ด้านฮายาเตะที่เดินนำอยู่นั้นก็เริ่มรู้สึกได้ถึงออร่าของฮินะ แต่เป็นออร่าที่ทำให้รู้สึกราวกับผู้ที่อยู่ด้านหลังของเขานั้นพร้อมจะเชือดใครก็ได้ทั้งนั้นแล้ว ทันทีที่คิดแบบนั้นปุ๊บจู่ๆฮินะก็เรียกฮายาเตะกระทันหันจนฮายาเตะตกใจรีบหันกลับมาขอโทษก่อนเลยแล้วค่อยถามว่าฮินะมีอะไร แม้ฮินะจะคิดตั้งใจสุดๆแต่พอจะเริ่มพูดจริงๆกลับนึกคำพูดไม่ออกจนได้แต่ "เออ..." "คือว่า.." "อืม..." จนฮายาเตะงงรอฮินะพูด แล้วฮินะก็เริ่มรุกด้วยประโยคที่ว่า.....
ฮินะ: พระจันทร์...สวยดีนะ?
ฮินะ: .......
ฮายาเตะ: ......
[ฮายาเตะเงยหน้ามองดวงจันทร์เต็มดวง]
ฮายาเตะ: ...... ครับ ใช่ครับ
พอฮายาเตะตอบไปแบบนั้นแล้วและกำลังจะถามกลับว่าทำไมถึงพูดเรื่องพระจันทร์ก็เจอฮินะหันหลังให้ลงไปนั่งยองๆกับพื้นจนทำให้ฮายาเตะงงแล้วว่าฮินะทำอะไร ด้านฮินะตอนนี้กำลังเขินหน้าแดงสุดๆจนปิดสีหน้าไม่อยู่ แต่ที่เธอคิดก็คือ "พูดออกไปแล้วๆ" คิดว่าในที่สุดก็ได้พูดออกไปจนได้
เพื่อเป็นการอธิบายเผื่อใครไม่เข้าใจ เคยมีอาจารย์ภาษาอังกฤษ นัตสึเมะ โซเซกิ (เคยมีรูปบนธนบัตร 1000 เยนเก่า) ได้เคยแปลภาษาอังกฤษ "ฉันรักเธอ" เป็น "พระจันทร์สวยดีนะ" เพื่อให้สอดคล้องเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับการสงวนตัวของคนญี่ปุ่นในตอนนั้น เป็นการบอกอ้อมๆในสมัยก่อนนั้นเองว่า "ฉันรักเธอ" เพียงแต่ว่าหากนำมาใช้ในสมัยนี้แล้ว....ไม่มีใครเข้าใจ แน่นอนว่าฮายาเตะเองก็ไม่เข้าใจ
ฮายาเตะที่ไม่ได้เข้าใจในการสารภาพรักของฮินะเลยก็เลยบอกฮินะว่าเดี๋ยวจะยิ่งมืดเพราะงั้นรีบไปกันต่อดีกว่า ฮินะที่เขินแทบตายพอเห็นฮายาเตะไม่ได้รู้สึกอะไรเลยก็เริ่มสงสัยว่า "ทำไมถึงได้นิ่งไม่สนใจล่ะ กับการสารภาพรักของฉัน...." จนฮินะก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าที่สารภาพไปเมื่อครู่นั้น...ฮายาเตะไม่เข้าใจ ซึ่งก็แน่นอน ทำเอาฮินะเริ่มน้ำตาซึมคิดเลยว่าทั้งๆที่เธอรวบรวมความกล้าพูดออกไปสุดชีวิตแล้วแต่ทำไมฮายาเตะถึงไม่รู้สึกอะไรเลยล่ะ
แต่ด้วยความเข็มแข็งของฮินะและคำพูดของอายุมุที่ยังตอกย้ำอยู่ในใจ ทำให้ฮินะคิดได้ว่าหากมายอมแพ้เอาตอนนี้ก็เท่ากับหมดโอกาส จะหยุดแค่นี้ไม่ได้ เริ่มคิดว่างั้นต้องหาคำพูดที่เข้าใจง่ายกว่า เอาตรงๆมากกว่า เอาให้ฮายาเตะเข้าใจได้แน่ๆ คิดได้ปุ๊บฮินะก็เรียกฮายาเตะอีกรอบทันที ฮายาเตะก็ตกใจหันกลับมาอีกรอบ
ฮินะ: มีบางอย่าง...
ฮินะ: ที่ฉันอยากจะบอกนาย
ฮายาเตะ: คะ..ครับ
ฮินะ: ฉันอยากกิน...ซุปมิโซะของนายทุกวันเลย!!
ฮินะ: .....
ฮายาเตะ: .....
แต่ฮายาเตะกลับตอบกลับว่าตอนนี้เขาไม่มีวัตถุดิบจะทำให้ได้ตอนนี้ ฮินะเลยรีบบอกไม่ใช่แบบนั้นเธอไม่ได้ขอให้ช่วยทำตอนนี้สักหน่อย แล้วฮายาเตะก็บอกยังไงซะมาสนใจเรื่องจะทำแกงกะหรี่ดีกว่า
ฮินะเริ่มคิดด้วยความเจ็บใจแล้วว่ามันอะไรกัน ทำไมการสารภาพรักของเธอถึงใช้ไม่ได้ ตอนนั้นเองที่มโนภาพของไอกะที่ฮินะให้เป็นอาจารย์แห่งความรักปรากฎขึ้นมาและบอกให้ฮินะใจเย็นๆไว้ก่อน ไอกะในมโนภาพนั้นบอกการสารภาพรักแบบที่คนสมัยโชวะเข้าใช้กันนั้นใช้ไม่ได้กับวัยม.ปลายในตอนนี้หรอก บอกไปแบบนั้นก็ไม่มีทางเข้าใจถ้าคนๆนั้นไม่ได้อ่าน "ไมซอน อิคโคคุ" (การ์ตูนของ อ.รูมิโกะ เป็นเรื่องก่อนที่จะมาเขียน รันม่า1/2 พอดี ชื่อไทยคือ "อิคโคคุ บ้านพักหรรษา" ที่พิมพ์จำหน่ายโดย สยามอินเตอร์) ไอกะบอกตอนนี้มันศตวรรษที่ 21 แล้ว ถ้าจะรุกก็ต้องตรงๆแบบที่ฝรั่งนิยมกันนั้นแหละ
เมื่อฮินะเข้าใจได้แล้วแบบที่ฝรั่งใช้กันสินะก็รีบขอโทษเรียกฮายาเตะให้หยุดอีกรอบและบอกเรื่องซุปมิโซะนั้นเธอไม่ได้หมายความอย่างที่พูด...
ฮินะ: เออ....
ฮินะ: ที่ฉันอยากจะพูดก็คือ....
ฮินะ: ฉันอยากให้นาย....
ฮินะ: ทำอาหารเช้าให้ทุกเช้าเลย
[นี่เป็นประโยคคำขอแต่งงานที่จะเข้าใจกันได้ชัดเจน....สำหรับคนอเมริกา]
เมื่อฮายาเตะได้ยินแบบนี้ก็....
ฮายาเตะ: .......
ฮายาเตะ: ผมก็ทำแบบนั้นอยู่แล้วนิครับ
ฮินะ: เอ๊ะ!? เออ!! มันก็ใช่นะ!!
ตอนนี้ฮายาเตะเลยสรุปเอาเองแล้วว่าฮินะคงจะหิวก็เลยบอกงั้นจะลองหาผลไม้ให้ ฮินะเลยพยายามบอกว่าไม่ใช่แบบนั้นใหญ่ พอเดินกันต่อฮินะก็คิดใหญ่ว่าทำไมกัน ไหงกลายเป็นว่าฮายาเตะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงอดอยากไปแล้ว และเริ่มคิดว่าการสารภาพรักของเธอมันไม่ดีหรือยังไง
ตอนนั้นเองที่ฮายาเตะเจอหมู่บ้านร้าง ถึงจะดูก็รู้ว่าไม่มีคนอยู่แล้วจากสภาพบ้านที่พังทรุดโทรมไปบางส่วน แต่ฮายาเตะบอกฮินะว่าถ้าเป็นที่นี่เขาคงพอจะทำอาหารให้ได้ ฮินะเลยรีบปฎิเสธใหญ่ว่าเธอไม่ได้หิวสักหน่อย.... แต่ร่างกายเจ้ากรรมกลับกลั่นแกล้งด้วยเสียงท้องร้องที่ดังออกมาให้ฮายาเตะได้ยินชัดเจน ฮายาเตะเลยบอกจะรีบไปหาอะไรสักอย่างมาทำให้ๆฮินะรอที่นี่แหละ ฮินะเลยอายจนมองหน้าไม่ติดเลย
หลังจากที่ฮายาเตะไปหาของกินแล้วฮินะก็มาคิดใหม่ด้วยความเสียใจเล็กๆจนน้ำตาซึมว่าทำไมถึงไม่ได้ผล หรือว่าฮายาเตะจะเข้าใจแต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจเธอเท่านั้นกันแน่ และตอนนั้นเองที่ฮินะหันไปเจอหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่ที่บ้านหลังหนึ่งใกล้ๆ พอมาดูก็เห็นว่าเป็นไดอารี่ฮินะก็เลยลองเปิดอ่านดู
ฮินะเปิดสุ่มๆหน้าเอาและประโยคแรกที่เธอเจอก็คือประโยคที่ว่าเจ้าของไดอารี่นั้นบอกในที่สุดเธอก็สารภาพรักกับเขาได้แล้ว บอกเธอไม่จำเป็นต้องหาคำพูดที่อ้อมค้อมอะไรเลยเพื่อบอกไป แค่พูดไปตรงๆบอกเขาไปว่ารักเขา แต่ก่อนหน้านี้เธอนั้นไม่เคยได้บอกถึงความรู้สึกเลยเพราะความเขินอายและความหยิ่งของตัวเอง แต่ทั้งหมดนั้นก็หายไปได้ด้วยการเพียงแค่พูดไปตรงๆ แค่พูดไปว่า "ฉันรักเธอ" และตอนนี้เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง เหตุผลที่พูดได้นั้นก็เพราะเธออยากจะใช้ชีวิตโดยไม่ค้างคาอะไรอีก
ฮินะที่พอได้อ่านและเห็นว่าไดอารี่จบลงตรงนี้ คิดว่าคงเพราะเกิดเรื่องฆาตกรนั้นขึ้นมาฆ่าคนในหมู่บ้าน ฮินะจึงเริ่มคิดว่าใช่เหมือนกันว่าไม่อยากให้มันค้างคาและกำลังคิดจะบอกไปตรงๆเลยดีกว่า แต่ตอนนั้นเองฮินะก็เจอไดอารี่ที่เขียนว่าเล่ม 2 ตกอยู่ใกล้ๆ พอเปิดอ่าน.....
ข้อความในไดอารี่นั้นเป็นการระบายอย่างสุดๆ บอกว่าเขาปฎิเสธเธอๆๆๆๆๆๆๆ เขียนซ้ำๆอยู่ประโยคเดียวหลายบรรทัด เธอถูกบอกมาว่าไม่ได้รู้สึกกับเธอแบบนั้นจนทำให้เธอรู้สึกว่าไม่น่าสารภาพไปเลยเขียนซ้ำๆหลายประโยคและบอกอยากย้อนกลับไปเมื่อวานเลยด้วยซ้ำ อยากกลับไปต่อยตัวเองและบอกเลยว่าสารภาพไปก็ไม่ช่วยอะไรเลย ทำให้รู้สึกอยากตายจนคิดว่าการไม่ให้อะไรค้างคานั้น แบบนี้ไม่ใช่ค้างคาแล้วแต่เกลียดไปหมดทุกอย่างในชีวิตเลย
แล้วฮินะก็ปิดหนังสือลงพร้อมกับถอนหายใจ....
ฮินะ: (ดีนะที่ฮายาเตะคุงการป้องกันหนา)
จบตอน