ตอนนี้ค่อนข้างจะเครียดมากเลย ไม่รุ้จะจัดการอย่างไรดี
ขออนุญาตท้าวความ ยาวนิดนึงนะคะ
คือ เราเป็นคนต่างจังหวัดค่ะ และมาทำงานที่จังหวัดแถวภาคตะวันออกนานเป็นสิบปีแล้ว
ตอนที่มาทำงานที่นี่ได้ประมาณ 2 ปี เราก็เช่าบ้านเป็นหลังใกล้ๆ ที่ทำงาน และรับพ่อกับแม่มาอยู่ด้วย
เพราะท่านแก่มากแล้ว ค่อนข้างเป็นห่วงถ้าปล่อยให้อยู่ลำพัง
และท่านทั้ง 2 ก็มาอยู่กับเราตั้งแต่นั้น โดยเราเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ในบ้านทั้งหมด รวมถึงเงินใช้ส่วนตัวของพ่อและแม่ด้วย
(เรามีพี่น้อง 5 คนค่ะ พี่คนโต คนรอง และน้องคนเล็กมีครอบครัวแล้ว ส่วนคนกลางยังโสด เราเป็นลูกคนที่ 4 ตอนนั้นยังโสด)
แต่เมื่อ 4 ปีที่แล้ว เราได้แต่งงาน ก็เลยย้ายออกจากบ้านที่เราเช่าอยู่กับพ่อแม่
ไปเช่าบ้านอีกหลังนึงอยู่กับสามี ซึ่งห่างจากบ้านที่พ่อกับแม่อยู่ประมาณ 5 กม.
แต่เราก็ไปหาพ่อกับแม่ทุกวัน ค่าใช้จ่ายในบ้านที่พ่อแม่อยู่ เราก็ยังรับผิดชอบเหมือนเดิม
(สาเหตุที่ย้ายออก เพราะเราต้องการใช้เวลาปรับตัวระหว่างสามี-ภรรยา น่ะค่ะ และแม่เราก็ค่อนข้างจะเป็นคนจู้จี้ จุกจิก เอาแต่ใจตัวเองหน่อย และชอบบ่น
เราก็กลัวสามีจะรับไม่ได้ เดี๋ยวเจอศึกหลายทาง ครอบครัวจะพังเอา พี่ๆ เราก็สนับสนุนให้ย้ายออกไปอยู่กันเองก่อนด้วย)
ผ่านไปประมาณปีกว่า เรามีน้องได้เกือบขวบ พ่อเราก็ป่วย และเสียชีวิต
เรากับสามีก็คุยกันว่าจะทำยังไงดี คงให้แม่อยู่คนเดียวไม่ได้ ชวนแกมาอยู่ด้วย แกก็ไม่มา
ก็เลยตัดสินใจย้ายกลับมาอยู่ที่เดิม อยู่ด้วยกัน 4 คน พ่อ แม่ ลูก และคุณยาย
ระหว่างที่อยู่ด้วยกัน ก็เริ่มมีปัญหาระหว่าง ลูกเขย แม่ยายบ้าง
เราก็ขอให้สามีทนเอาหน่อย สามีเราก็พยายามอดทนมาตลอด ซึ่งทั้งสองก็ไม่เคยปะทะกันรุนแรง
แต่ก็จะมีสร้างความเหนื่อยใจให้เราคนกลางตลอด เพราะต้องรับรู้ทั้ง 2 ทาง
หลังจากที่ย้ายมาอยู่ด้วยกันเกือบครึ่งปี เราก็มีลูกคนเล็กเพิ่มอีก 1 คน
โดยคนเล็กเราได้ฝากเลี้ยงที่เนิร์สเซอรี่ ส่วนคนโต คุณยายเลี้ยงที่บ้าน
และเมื่อปลายปีที่แล้ว เนื่องจากเหตุผลหลายๆ อย่าง เราก็ได้ออกจากงานมาดูแลเด็ก ๆ ที่บ้าน
ทำงานเสริมเล็กๆ น้อยๆ ไปด้วย แต่ค่าใช้จ่ายหลัก ๆ ในบ้าน ก็จะเป็นเงินที่ได้จากการทำธุรกิจส่วนตัวของสามี
ณ ตอนนี้ บ้านที่เราเช่าอยู่มาเกือบ 10 ปี ก็ดูเหมือนจะคับแคบ
เพราะตอนนั้น เราอยู่กันแค่ 3 คน
แต่ตอนนี้ สมาชิกที่บ้านเพิ่มขึ้นมาอีก 2 คน รวมเป็น 5 คน
เราก็อยากจะย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่น ซึ่งเรื่องนี้ เรากับสามีก็คุยกันตลอด
ถึงขั้นไปดูบ้านก็หลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็จบตรงที่ "แม่ (หรือคุณยายของเด็กๆ) ไม่ไปด้วย"
ปีนี้ ลูกชายคนโตของเรา อายุจะ 3 ขวบ ลูกสาวคนเล็ก อายุขวบครึ่ง
เราจำเป็นที่ต้องหาโรงเรียนให้ลูกชาย ซึ่งถ้าอยู่ที่เดิมก็ค่อนข้างไกลจากโรงเรียนมาก
และไกลจากงานของสามีเรามากเหมือนกัน เค้าต้องขับรถ ไป-กลับ วันนึงๆ ร่วม ร้อยกิโล เพื่อมาที่บ้าน
ไม่นับรวมกับหากที่บ้านเกิดเหตุจำเป็นอะไรที่เค้าต้องกลับมาระหว่างวันอีก
เราก็เลยหาบ้านที่ใกล้โรงเรียนลูกชายขึ้นมาหน่อย บ้านมีเนื้อที่มากขึ้นน่าจะเพียงพอกับการใช้งาน
สะดวกขึ้น อยู่ในย่านชุมชน ที่เราสามารถทำธุรกิจเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อมีรายได้ให้ครอบครัวเพิ่มขึ้น แต่ในขณะเดียวกันก็สามารถดูแลเด็ก ๆ ไปด้วยได้
ทุกอย่างน่าจะไปได้ด้วยดี
แต่ พอพาคุณยายไปดูบ้าน "จะย้ายก็ย้ายเถอะ แต่ แม่ไม่ไป"
แม่บอกกับเราว่า แกอยากอยู่ที่นี่ ห่วงเพื่อน
(แม่มีเพื่อนบ้านที่ไปมาหาสู่กันเป็นประจำ เข้าใจว่า ถ้าย้ายไปที่อื่นแกคงเหงา)
แฟนเราก็เสียความรู้สึกมาก แต่เค้าก็ไม่พยายามพูดอะไรมากให้เราลำบากใจ
ส่วนเราก็รู้สึกเสียใจมาก ที่แม่ไม่เข้าใจ ไม่เห็นใจครอบครัวเรา
แต่พูดอะไรมากก็ไม่ได้
เราก็คิดถึงอนาคตของลูกเรา ความสะดวกในการทำงานของสามีเรา ช่องทางในการหารายได้เสริมเพื่อใช้จ่ายในบ้าน
เราก็อยากย้ายไปอยู่ที่ใหม่
แต่ถ้าแม่ไม่ไปด้วย เราก็จะทิ้งให้แม่อยู่บ้านลำพังได้ยังไง ปีนี้แม่เราอายุ 74
บ้านใหม่อยู่ห่างจากที่เดิมเกือบ 15 กม. และเราก็ไม่สะดวกในการเดินทางเท่าไหร่แล้ว
(ที่บ้านมีรถยนต์คันเดียว สามีใช้ทำงาน และไม่ค่อยเป็นเวลาเท่าไหร่)
แม่คุยกับพี่สาวเราและยืนยันว่าจะอยู่ที่นี่ ถ้าเราย้ายออกไป ก็แค่หาคนมาเช่าอยู่เป็นเพื่อนกัน
แต่จะอยู่ยังไง ในเมื่อถ้าเราย้ายเราก็ต้องขนของไปหมด หรือจะให้เอาไว้ที่นี่แล้วเราไปซื้อใหม่ เราก็ไม่มีเงินเพียงพอขนาดนั้น
และเราก็คงไม่สามารถรับผิดชอบค่าใช้จ่าย 2 บ้านได้เหมือนเคยแล้ว
ใจนึง เราก็รู้สึกน้อยใจ ที่แม่ไม่เข้าใจความรู้สึกเรา และความจำเป็นของครอบครัวเรา
บางทีอยากย้ายออกให้รู้แล้วรู้รอด จบปัญหา แต่เราจะสบายใจได้หรือ? เราจะไม่ห่วงแม่หรือ?
คนแถวบ้านเค้าจะรู้สึกกับเราและครอบครัวอย่างไร ?
แต่ถ้ายังอยู่ที่เดิม แบบเดิม จะอีกนานแค่ไหน เพราะแทบจะไม่มีพื้นที่ในการทำอะไรแล้ว
(เมื่อวานแม่บ่น ว่าลูกเราเล่นของเล่น บ้านแทบจะไม่มีที่เดิน ลูกเราอายุแค่นี้ ไม่เข้าใจหรอก แต่คนที่รู้สึกเจ็บปวดคือเราที่นั่งอยู่กับลูกนั่นแหล่ะ)
จริงๆ แล้วมีอะไรมากมายที่อัดอั้นอยู่ในใจ ซึ่งเราพยายามจะไม่คิด ไม่รู้สึก เพราะยังไงแม่ก็คือแม่ของเรา
แต่บางทีเราก็ทนไม่ไหว อดคิดไม่ได้ เราทำเพื่อแม่มาตลอด แม่จะทำเพื่อเราบ้างไม่ได้หรือ?
เพื่อน ๆ คิดว่าเราควรทำอย่างไรดีคะ
ย้าย ? ไม่ย้าย?
ขอบคุณในการรับฟัง และขอบคุณล่วงหน้าในทุกความเห็นค่ะ
ขอระบาย ขอคำปรึกษา วิธีการแก้ปัญหา "จะทำยังไงดีคะ ถ้าต้องการย้ายที่อยู่แต่คุณยายไม่ยอมไปด้วย?"
ขออนุญาตท้าวความ ยาวนิดนึงนะคะ
คือ เราเป็นคนต่างจังหวัดค่ะ และมาทำงานที่จังหวัดแถวภาคตะวันออกนานเป็นสิบปีแล้ว
ตอนที่มาทำงานที่นี่ได้ประมาณ 2 ปี เราก็เช่าบ้านเป็นหลังใกล้ๆ ที่ทำงาน และรับพ่อกับแม่มาอยู่ด้วย
เพราะท่านแก่มากแล้ว ค่อนข้างเป็นห่วงถ้าปล่อยให้อยู่ลำพัง
และท่านทั้ง 2 ก็มาอยู่กับเราตั้งแต่นั้น โดยเราเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ในบ้านทั้งหมด รวมถึงเงินใช้ส่วนตัวของพ่อและแม่ด้วย
(เรามีพี่น้อง 5 คนค่ะ พี่คนโต คนรอง และน้องคนเล็กมีครอบครัวแล้ว ส่วนคนกลางยังโสด เราเป็นลูกคนที่ 4 ตอนนั้นยังโสด)
แต่เมื่อ 4 ปีที่แล้ว เราได้แต่งงาน ก็เลยย้ายออกจากบ้านที่เราเช่าอยู่กับพ่อแม่
ไปเช่าบ้านอีกหลังนึงอยู่กับสามี ซึ่งห่างจากบ้านที่พ่อกับแม่อยู่ประมาณ 5 กม.
แต่เราก็ไปหาพ่อกับแม่ทุกวัน ค่าใช้จ่ายในบ้านที่พ่อแม่อยู่ เราก็ยังรับผิดชอบเหมือนเดิม
(สาเหตุที่ย้ายออก เพราะเราต้องการใช้เวลาปรับตัวระหว่างสามี-ภรรยา น่ะค่ะ และแม่เราก็ค่อนข้างจะเป็นคนจู้จี้ จุกจิก เอาแต่ใจตัวเองหน่อย และชอบบ่น
เราก็กลัวสามีจะรับไม่ได้ เดี๋ยวเจอศึกหลายทาง ครอบครัวจะพังเอา พี่ๆ เราก็สนับสนุนให้ย้ายออกไปอยู่กันเองก่อนด้วย)
ผ่านไปประมาณปีกว่า เรามีน้องได้เกือบขวบ พ่อเราก็ป่วย และเสียชีวิต
เรากับสามีก็คุยกันว่าจะทำยังไงดี คงให้แม่อยู่คนเดียวไม่ได้ ชวนแกมาอยู่ด้วย แกก็ไม่มา
ก็เลยตัดสินใจย้ายกลับมาอยู่ที่เดิม อยู่ด้วยกัน 4 คน พ่อ แม่ ลูก และคุณยาย
ระหว่างที่อยู่ด้วยกัน ก็เริ่มมีปัญหาระหว่าง ลูกเขย แม่ยายบ้าง
เราก็ขอให้สามีทนเอาหน่อย สามีเราก็พยายามอดทนมาตลอด ซึ่งทั้งสองก็ไม่เคยปะทะกันรุนแรง
แต่ก็จะมีสร้างความเหนื่อยใจให้เราคนกลางตลอด เพราะต้องรับรู้ทั้ง 2 ทาง
หลังจากที่ย้ายมาอยู่ด้วยกันเกือบครึ่งปี เราก็มีลูกคนเล็กเพิ่มอีก 1 คน
โดยคนเล็กเราได้ฝากเลี้ยงที่เนิร์สเซอรี่ ส่วนคนโต คุณยายเลี้ยงที่บ้าน
และเมื่อปลายปีที่แล้ว เนื่องจากเหตุผลหลายๆ อย่าง เราก็ได้ออกจากงานมาดูแลเด็ก ๆ ที่บ้าน
ทำงานเสริมเล็กๆ น้อยๆ ไปด้วย แต่ค่าใช้จ่ายหลัก ๆ ในบ้าน ก็จะเป็นเงินที่ได้จากการทำธุรกิจส่วนตัวของสามี
ณ ตอนนี้ บ้านที่เราเช่าอยู่มาเกือบ 10 ปี ก็ดูเหมือนจะคับแคบ
เพราะตอนนั้น เราอยู่กันแค่ 3 คน
แต่ตอนนี้ สมาชิกที่บ้านเพิ่มขึ้นมาอีก 2 คน รวมเป็น 5 คน
เราก็อยากจะย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่น ซึ่งเรื่องนี้ เรากับสามีก็คุยกันตลอด
ถึงขั้นไปดูบ้านก็หลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็จบตรงที่ "แม่ (หรือคุณยายของเด็กๆ) ไม่ไปด้วย"
ปีนี้ ลูกชายคนโตของเรา อายุจะ 3 ขวบ ลูกสาวคนเล็ก อายุขวบครึ่ง
เราจำเป็นที่ต้องหาโรงเรียนให้ลูกชาย ซึ่งถ้าอยู่ที่เดิมก็ค่อนข้างไกลจากโรงเรียนมาก
และไกลจากงานของสามีเรามากเหมือนกัน เค้าต้องขับรถ ไป-กลับ วันนึงๆ ร่วม ร้อยกิโล เพื่อมาที่บ้าน
ไม่นับรวมกับหากที่บ้านเกิดเหตุจำเป็นอะไรที่เค้าต้องกลับมาระหว่างวันอีก
เราก็เลยหาบ้านที่ใกล้โรงเรียนลูกชายขึ้นมาหน่อย บ้านมีเนื้อที่มากขึ้นน่าจะเพียงพอกับการใช้งาน
สะดวกขึ้น อยู่ในย่านชุมชน ที่เราสามารถทำธุรกิจเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อมีรายได้ให้ครอบครัวเพิ่มขึ้น แต่ในขณะเดียวกันก็สามารถดูแลเด็ก ๆ ไปด้วยได้
ทุกอย่างน่าจะไปได้ด้วยดี
แต่ พอพาคุณยายไปดูบ้าน "จะย้ายก็ย้ายเถอะ แต่ แม่ไม่ไป"
แม่บอกกับเราว่า แกอยากอยู่ที่นี่ ห่วงเพื่อน
(แม่มีเพื่อนบ้านที่ไปมาหาสู่กันเป็นประจำ เข้าใจว่า ถ้าย้ายไปที่อื่นแกคงเหงา)
แฟนเราก็เสียความรู้สึกมาก แต่เค้าก็ไม่พยายามพูดอะไรมากให้เราลำบากใจ
ส่วนเราก็รู้สึกเสียใจมาก ที่แม่ไม่เข้าใจ ไม่เห็นใจครอบครัวเรา
แต่พูดอะไรมากก็ไม่ได้
เราก็คิดถึงอนาคตของลูกเรา ความสะดวกในการทำงานของสามีเรา ช่องทางในการหารายได้เสริมเพื่อใช้จ่ายในบ้าน
เราก็อยากย้ายไปอยู่ที่ใหม่
แต่ถ้าแม่ไม่ไปด้วย เราก็จะทิ้งให้แม่อยู่บ้านลำพังได้ยังไง ปีนี้แม่เราอายุ 74
บ้านใหม่อยู่ห่างจากที่เดิมเกือบ 15 กม. และเราก็ไม่สะดวกในการเดินทางเท่าไหร่แล้ว
(ที่บ้านมีรถยนต์คันเดียว สามีใช้ทำงาน และไม่ค่อยเป็นเวลาเท่าไหร่)
แม่คุยกับพี่สาวเราและยืนยันว่าจะอยู่ที่นี่ ถ้าเราย้ายออกไป ก็แค่หาคนมาเช่าอยู่เป็นเพื่อนกัน
แต่จะอยู่ยังไง ในเมื่อถ้าเราย้ายเราก็ต้องขนของไปหมด หรือจะให้เอาไว้ที่นี่แล้วเราไปซื้อใหม่ เราก็ไม่มีเงินเพียงพอขนาดนั้น
และเราก็คงไม่สามารถรับผิดชอบค่าใช้จ่าย 2 บ้านได้เหมือนเคยแล้ว
ใจนึง เราก็รู้สึกน้อยใจ ที่แม่ไม่เข้าใจความรู้สึกเรา และความจำเป็นของครอบครัวเรา
บางทีอยากย้ายออกให้รู้แล้วรู้รอด จบปัญหา แต่เราจะสบายใจได้หรือ? เราจะไม่ห่วงแม่หรือ?
คนแถวบ้านเค้าจะรู้สึกกับเราและครอบครัวอย่างไร ?
แต่ถ้ายังอยู่ที่เดิม แบบเดิม จะอีกนานแค่ไหน เพราะแทบจะไม่มีพื้นที่ในการทำอะไรแล้ว
(เมื่อวานแม่บ่น ว่าลูกเราเล่นของเล่น บ้านแทบจะไม่มีที่เดิน ลูกเราอายุแค่นี้ ไม่เข้าใจหรอก แต่คนที่รู้สึกเจ็บปวดคือเราที่นั่งอยู่กับลูกนั่นแหล่ะ)
จริงๆ แล้วมีอะไรมากมายที่อัดอั้นอยู่ในใจ ซึ่งเราพยายามจะไม่คิด ไม่รู้สึก เพราะยังไงแม่ก็คือแม่ของเรา
แต่บางทีเราก็ทนไม่ไหว อดคิดไม่ได้ เราทำเพื่อแม่มาตลอด แม่จะทำเพื่อเราบ้างไม่ได้หรือ?
เพื่อน ๆ คิดว่าเราควรทำอย่างไรดีคะ
ย้าย ? ไม่ย้าย?
ขอบคุณในการรับฟัง และขอบคุณล่วงหน้าในทุกความเห็นค่ะ