รักปั่นจักรยานมากมาเกือบ10ปีไม่เบื่อ,แต่ใครอย่าชวนลงแข่งนะ

เพิ่งจะได้ซื้อจักรยานเสือภูเขามาเป็นของรักคู่ชีวิตเมื่อสัก5-6ปีนี่เองครับ
10กว่าปีก่อนหน้า..เดิน,ปีนเขาและต่อมาก็วิ่งจ๊อกกิ้งหลายๆสิบกิโล เมื่อ(คิดว่าตัวเอง)แข็งแกร่งพอได้

แล้วก็มีอันต้องรับคำสั่ง"หมอตา"ว่า"อย่าวิ่ง!!,มันกระเทือนนัยตา"หลังการ"ผ่า-สลายต้อกระจก-เปลี่ยนใส่เลนตาเทียม"
เลยนึกถึงจักรยานและได้มาสมใจอยาก
Merida-เขาลดราคาเหลือไม่ถึงหมื่น..จัดเลย

หกปีกับการปั่นมันเดียวหัวเห็ด..เจ็ดย่านน้ำ,ป่าเขาและดงระเบิด555(มีจริงนะ..เมืองเบตง)
เส้นทางปีนเขาทุกเส้นบนเกาะภูเก็ต...ปั่นมาไม่เหลือแล้ว
แดด-ฝน-ลมแรงขนาดไหน..ไม่สนใจเวลาที่จะปั่น,ไม่ยั่น

แต่ระยะหลายปีหลังๆนี่..มีน้องๆนักปั่นรุ่นใหม่ๆเริ่มเยอะ,เขาชอบปั่นน่าชื่นชมเลยละ
เช่นบางคน ก่อนปั่น น้ำหนักตัว108ก.ก.,5เดือนต่อมา..เหลือ90และเขาตั้งใจจะให้เหลือ80โลให้ได้

มีรายการแข่งขันที่ไหน,น้องเขาพยายามมาบอก-มาชวน..เราก็บ่ายเบี่ยงทุกรายการเหมือนกัน555
จริงๆแล้วก็ไม่อยากบอกตรงกับน้องเขาว่า"เราปั่นออกกำลังกายและเที่ยวสนุกๆไม่ต้องการแข่งอะไรๆเลย

น้องเขา กลับจากปั่น(แข่ง)บ่อยครั้งก็เล่าให้ฟังอย่างโน้น-นี้-นั้นก็โอเคๆ รับฟัง..แต่ก็เฉยๆ
อาจเป็นเพราะ(คิดว่า)เราอายุเยอะ(58)ถ้าสมัคร(เสียเงินด้วย4-500บาท)ก็ได้ลงแบบVIPคือผู้สูงอายุไง
อายนิ...คริๆ,เพราะเค้า...อุ้ย!-เราไม่คิดว่าเราจะแก่ขนาดนั้นนี่นา..แฮ่ๆ!

และอีกอย่างคือ..เราเริ่มปั่นเมื่อหลายๆปีมาแล้ว,ตอนนั้นยังไม่ค่อยมีคนปั่นเท่าไรนัก..เราเลยปั่นมันคนเดียวตลอด
ใครชวนปั่นไปไหนๆก็เลยไม่กล้า กลัวไม่ทันเพื่อน,กลัวเพื่อนต้องรอ(เรารั้งท้าย)

เราปั่นคนเดียว,ปีนเขาชันดิ๊กๆไม่ไหว..เราก็เดินจูงขึ้น,ไม่อายใคร
ถ้าปั่นเยอะๆหลายคน..เกรงว่าจะต้อง"ดันทุรัง-เร่งปั่นให้ตามเพื่อนทัน"ก็จะอันตรายกับร่างกายเราเอง

เราปั่นไปคนเดียว,แดดร้อนนักก็จะแวะร่มไม้หรือชายคาบ้านไหน..เราก็ไม่ต้องบอกให้เพื่อนโหวตเพื่อแวะ
แล้วเอาตัวเองเป็นจุดใหญ่,เรารู้กำลังเราเองว่าไหว-ไม่ไหว,จะไปต่อหรือหยุดก่อน..ฯ

ก็หวังว่า..คงมีคนคิดแบบเดียวกันนะครับ

ภาพบนนี้ เมื่อช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา
ขับรถจากภูเก็ต,มาปั่นบ้านป่าชนบทห่างไกล,เมืองภูเขาสังขละฯ-กาญจนบุรี
พรรคพวกญาติๆเอาข้าวของเครื่องใช้,อาหาร,อุปโภคบริโภค,ของใช้ในโรงเรียน..ไปบริจาคให้เด็กๆ,ต้องใช้รค4X4บรรทุกคน-ของขึ้นดอย
แต่เราปั่นจักรยานมั่ง-จูงมั่ง..ก็ขึ้นไปถึงหมู่บ้านนั้นๆก่อนเพื่อนอีก

แดดเปรี้ยงๆตอนสายๆ-เที่ยงและบ่ายๆ..กับเส้นทางในป่า,ส่วนใหญ่เป็นต้นไผ่ร้อนระอุทีเดียว
แต่ก็มีลำธารตัดผ่านเส้นทางให้แวะ วักน้ำลูบหน้าตา ขา แขน..สดชื่น,และปั่นต่อได้อีก
....ให้รถบรรทุกคนและสัมภาระที่จะบริจาค(แจกไอซครีมทั้งหมู่บ้าน)

ระยะทางไม่รู้..รู้แต่ว่าร้อน,เหนื่อยหอบและมันดีจัง!!
รู้แค่ว่า..เวลาผ่านไปแค่หนึ่ง-สองชั่วโมง..ท่ามกลางป่าเปลี่ยวไม่มีบ้านคนเลย
เรากลับไม่รู้สึกกลัวอะไรเลย..สนุกกับเสียงหอบโฮกๆบางช่วงที่เดินจูงขึ้นเนินเขายาวๆ..ชอบ(ซาดิสม์ป่าวนะ)

แต่พอพ้นเขตป่า,เข้าเขตหมู่บ้านความเหนื่อยหายปลิดทิ้ง
ถนนซีเมนต์กว้างสัก1.5เมตรทอดตัวไปทั้งหมู่บ้าน
เด็กๆไทยเชื้อสายกะเหรี่ยง,ต่างถือปืนฉีดน้ำเล่นสวกรานต์-สาดน้ำกันชื่นมื่นดีจัง
ความสดชื่นทั้งหลาย..มาจากมีลำธารที่ทอดตัวให้ความชื่นใจกับคนทั้งหมู่บ้าน"สะเนพ่อง,ตำบลไล่โว่ อ.สังขละบุรีฯ"