คือเรื่องมีอยู่ว่า พ่อเราเค้ามีโรคประจำตัวคือ โรคเบาหวาน ซึ่งก็ต้องมีการควบคุมอาหารมัน คาว หวาน ใช่มั้ย
พ่อเราก็พยายามควบคุมรวมถึงออกกำลังกายด้วย แต่พอมีโอกาสได้กินของต้องห้ามที่ชื่นชอบ(เหล้า เบียร์ ขนมหวาน) เค้าก็จะบอกว่า"ขอนิดนึงน่าไม่เป็นไรหรอก"
เราก็มีทั้งเงียบบ้างบอกเตือนบ้าง จนวันหนึ่งไปกินข้าวเย็นด้วยกันวันนี้ พ่อก็บอกว่า "วันนี้รู้สึกมึนหัว หเมือนเ.ดันต่ำ ขอกินไอติมนะ
เรา: กินน้ำผลไม้ก็ได้ ไอติมมันเย็น
พ่อ: ไม่เอาอ่ะ อยากกินไอติม เดี๋ยวช่วยกันกิน
เรา:...
พอไอติมมาเสิร์ฟ เป็นบานาน่าสปิทพ่อเราล่อไอติมช้อคโกแลตไปลูกหนึ่ง
แล้วก็แบ่งให้เรากะพี่อีกคนละสองลูก ทีนี้แค่เรากินคำหนึ่งแล้ววางช้อน พ่อก็แอบจ้วงไปสองสามคำ
เรา: เห้ยพอแล้วพ่อเยอะแล้ว
พ่อ: เห้ย ไม่เป็นไรนาขอนิดนึง
คือเราแทบจับช้อนไม่ปล่อย แต่พ่อเราก็พยายามแย่งช้อนเอาคำนิดนึงของเค้าให้ได้
หลังจากนั้นเราเดือดในใจเลยค่ะ ไม่พูดตอบ ถามอะไรไม่ตอบ หยิบมือถือขึ้นมาจิ้มรออาหารจานอื่นไปพลางๆ
พ่อเราก็เงียบไปเหมือนกัน จนอาหารมาเต็มโต๊ะ เราก็ยังนั่งจิ้มมือถืออยู่
พี่: (ถามเรา) ไม่กินเหรอ
เรา: แปบนึง
พ่อ:พักก่อนได้มั้ย กินก่อน
เรา: "ขอนิดนึง" สิ พ่อยังขอได้เลย
พ่อ:....
คือที่เราทำเป็นนั่งจิ้มมือถือเพราะอยากจะแบบบอกเค้าให้รู้เราไม่ชอบที่เค้ามาขอนิดนึง เราก็เลยทำขอนิดนึงใส่
มันเหมือนประชด แต่เราก็อยากให้เค้ารู้ว่าไม่ชอบจริงๆ เราก็บอกทีหลังว่าเราทำยังงี้ ชอบมั้ย? พ่อเค้าก็ตอบประชดมากลับตอหน้าพี่เรา แต่อยู่สิงคนกัลเราก็บอกไม่ชอบนะ
เราก็เลยบอก เราก็ไม่ชอบที่พ่อมาขอนิดนึงกะเราเหมือนกัน. แล้วบางทีเราก็ชี่ไปที่เค้กบ้างอาหารบ้างก็ถามเค้า"ไม่กินสักนิดเหรอ"
(อันนี้เริ่มกระแนะกระแหนนแหล่ะ เราว่าอัยนี้ไม่ดีจริงๆ)
เพื่อนๆ ว่าเราทำเกินไปป่ะ ใจหนึ่งเราก็รู้สึกผิดนะที่ทำตัวแบบนั้นแต่ใจหนึ่งก็แบบทนไม่ไหวกับพฤติกรรมไม่นักตัวเองขิงพ่อเรา
ก็เราเป็นห่วงอ่ะ
เราทำกับพ่อเราแบบนี้มันโอเคหรือเปล่า
พ่อเราก็พยายามควบคุมรวมถึงออกกำลังกายด้วย แต่พอมีโอกาสได้กินของต้องห้ามที่ชื่นชอบ(เหล้า เบียร์ ขนมหวาน) เค้าก็จะบอกว่า"ขอนิดนึงน่าไม่เป็นไรหรอก"
เราก็มีทั้งเงียบบ้างบอกเตือนบ้าง จนวันหนึ่งไปกินข้าวเย็นด้วยกันวันนี้ พ่อก็บอกว่า "วันนี้รู้สึกมึนหัว หเมือนเ.ดันต่ำ ขอกินไอติมนะ
เรา: กินน้ำผลไม้ก็ได้ ไอติมมันเย็น
พ่อ: ไม่เอาอ่ะ อยากกินไอติม เดี๋ยวช่วยกันกิน
เรา:...
พอไอติมมาเสิร์ฟ เป็นบานาน่าสปิทพ่อเราล่อไอติมช้อคโกแลตไปลูกหนึ่ง
แล้วก็แบ่งให้เรากะพี่อีกคนละสองลูก ทีนี้แค่เรากินคำหนึ่งแล้ววางช้อน พ่อก็แอบจ้วงไปสองสามคำ
เรา: เห้ยพอแล้วพ่อเยอะแล้ว
พ่อ: เห้ย ไม่เป็นไรนาขอนิดนึง
คือเราแทบจับช้อนไม่ปล่อย แต่พ่อเราก็พยายามแย่งช้อนเอาคำนิดนึงของเค้าให้ได้
หลังจากนั้นเราเดือดในใจเลยค่ะ ไม่พูดตอบ ถามอะไรไม่ตอบ หยิบมือถือขึ้นมาจิ้มรออาหารจานอื่นไปพลางๆ
พ่อเราก็เงียบไปเหมือนกัน จนอาหารมาเต็มโต๊ะ เราก็ยังนั่งจิ้มมือถืออยู่
พี่: (ถามเรา) ไม่กินเหรอ
เรา: แปบนึง
พ่อ:พักก่อนได้มั้ย กินก่อน
เรา: "ขอนิดนึง" สิ พ่อยังขอได้เลย
พ่อ:....
คือที่เราทำเป็นนั่งจิ้มมือถือเพราะอยากจะแบบบอกเค้าให้รู้เราไม่ชอบที่เค้ามาขอนิดนึง เราก็เลยทำขอนิดนึงใส่
มันเหมือนประชด แต่เราก็อยากให้เค้ารู้ว่าไม่ชอบจริงๆ เราก็บอกทีหลังว่าเราทำยังงี้ ชอบมั้ย? พ่อเค้าก็ตอบประชดมากลับตอหน้าพี่เรา แต่อยู่สิงคนกัลเราก็บอกไม่ชอบนะ
เราก็เลยบอก เราก็ไม่ชอบที่พ่อมาขอนิดนึงกะเราเหมือนกัน. แล้วบางทีเราก็ชี่ไปที่เค้กบ้างอาหารบ้างก็ถามเค้า"ไม่กินสักนิดเหรอ"
(อันนี้เริ่มกระแนะกระแหนนแหล่ะ เราว่าอัยนี้ไม่ดีจริงๆ)
เพื่อนๆ ว่าเราทำเกินไปป่ะ ใจหนึ่งเราก็รู้สึกผิดนะที่ทำตัวแบบนั้นแต่ใจหนึ่งก็แบบทนไม่ไหวกับพฤติกรรมไม่นักตัวเองขิงพ่อเรา
ก็เราเป็นห่วงอ่ะ