กำลังดูหนังเรื่องนึงอยู่
จริงๆว่าจะไม่เข้าสู้โหมดนี้อีกแล้วนะ
แต่หนังก็พาไปจนได้...
คิดแล้วคิดอีกจะตั้งกระทู้ดีมั้ย
แค่อยากได้วางอารมณ์ วางความรู้สึกไว้ที่ไหนสักแห่ง จะพลอยให้คนที่กดมาอ่านรู้สึกแย่ไปด้วยไหม...
ช่วงนี้ชีวิตล่องลอยจังนะ
อ่านหนังสือก็เผลอให้เหม่อลอย หลายสิ่งที่คิดไว้ในใจยังคงคิดแต่เรื่องเดิมๆวนเวียนอยู่ไปอย่างนั้น
มีอะไรก็เก็บไว้คนเดียวในใจเสมอ แค่อยากจะวางมันลงแต่ก็ไม่รู้จะไปวางไว้ตรงไหน
จนทุกวันนี้ ใช้ชีวิตด้วยการยิ้มให้คนรอบข้าง คุยเรื่องความฝันบนความหวังของพ่อกับแม่
นั่งมองดูเพื่อนๆที่เค้าไปถึงฝันก็ได้แต่ยิ้ม มองจากที่ไกลๆก็หันกลับมามองตัวเอง
นี่เรากำลังทำอะไรอยู่...
เมื่อไหร่นะ เมื่อไหร่จะได้ออกไป เมื่อไหร่จะได้ใช้ชีวิตอย่างที่คนอื่นเค้าใช้กัน
สิ่งที่อยากจะพูด อยากจะระบาย ทำไมมันน้ำท่วมปากอย่างนี้
แค่ลองบันทึกมันลงไดอารี่ยังทำไม่ได้เลย... พยายามซ่อนความอ่อนแอไว้อยู่ใช่ไหม..
กำแพงที่ไม่รู้อีกกี่ปีจะข้ามมันไปได้สักที ไม่ชอบให้ตัวเองกลับมาคิดเรื่องนี้ซ้ำๆ แต่มันแก้ไม่หายสักที
เมื่อก่อนไม่เคยรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวทั้งโลกขนาดนี้
แต่ความเงียบนี้ค่อยๆทำให้เรารู้สึกอีกครั้ง
ไม่เคยมีความรู้สึกอยากย้อนกลับไปแก้ไขอะไรเลย
แต่มีอยู่เรื่องเดียว ที่ทำให้เราอยากกลับไป อยากกลับไปหาปู่...
ถ้าเรามีเวลาได้อยู่ด้วยกันมากกว่านี้ ถ้าพ่อกับแม่ไม่ตัดสินใจแบบนั้น ในวันนั้น เราจะได้อยู่ด้วยกันมากกว่านี้ไหมคะปู่
ถ้ารู้ว่าปู่ป่วยตอนนั้นหนูคงได้ดูแลปู่มากกว่านี้ หนูคงไม่ร้องไห้ คงไม่ให้ปู่ทำงานหนัก
อยากโตพอที่จะรู้ว่าปู่รู้สึกยังไง โตพอที่จะรับรู้ว่าปู่ทำอะไรให้หนูบ้าง
มาคิดตอนนี้มันก็สายไปแล้วจริงๆ
ความสุขเล็กๆคือการได้คิดถึงปู่ ได้จิตนาการว่าถ้าปู่อยู่ ปู่จะเป็นยังไงนะ
ตอนนี้ย่าอายุมากแล้ว แต่ยังแข็งแรงเหมือนเดิม ปู่ไม่ต้องห่วงนะ
คิดถึง.
จากหลานที่ไม่มีรูปปู่สักใบ ... : )
ระบาย 2.49 2/5/2557
จริงๆว่าจะไม่เข้าสู้โหมดนี้อีกแล้วนะ
แต่หนังก็พาไปจนได้...
คิดแล้วคิดอีกจะตั้งกระทู้ดีมั้ย
แค่อยากได้วางอารมณ์ วางความรู้สึกไว้ที่ไหนสักแห่ง จะพลอยให้คนที่กดมาอ่านรู้สึกแย่ไปด้วยไหม...
ช่วงนี้ชีวิตล่องลอยจังนะ
อ่านหนังสือก็เผลอให้เหม่อลอย หลายสิ่งที่คิดไว้ในใจยังคงคิดแต่เรื่องเดิมๆวนเวียนอยู่ไปอย่างนั้น
มีอะไรก็เก็บไว้คนเดียวในใจเสมอ แค่อยากจะวางมันลงแต่ก็ไม่รู้จะไปวางไว้ตรงไหน
จนทุกวันนี้ ใช้ชีวิตด้วยการยิ้มให้คนรอบข้าง คุยเรื่องความฝันบนความหวังของพ่อกับแม่
นั่งมองดูเพื่อนๆที่เค้าไปถึงฝันก็ได้แต่ยิ้ม มองจากที่ไกลๆก็หันกลับมามองตัวเอง
นี่เรากำลังทำอะไรอยู่...
เมื่อไหร่นะ เมื่อไหร่จะได้ออกไป เมื่อไหร่จะได้ใช้ชีวิตอย่างที่คนอื่นเค้าใช้กัน
สิ่งที่อยากจะพูด อยากจะระบาย ทำไมมันน้ำท่วมปากอย่างนี้
แค่ลองบันทึกมันลงไดอารี่ยังทำไม่ได้เลย... พยายามซ่อนความอ่อนแอไว้อยู่ใช่ไหม..
กำแพงที่ไม่รู้อีกกี่ปีจะข้ามมันไปได้สักที ไม่ชอบให้ตัวเองกลับมาคิดเรื่องนี้ซ้ำๆ แต่มันแก้ไม่หายสักที
เมื่อก่อนไม่เคยรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวทั้งโลกขนาดนี้
แต่ความเงียบนี้ค่อยๆทำให้เรารู้สึกอีกครั้ง
ไม่เคยมีความรู้สึกอยากย้อนกลับไปแก้ไขอะไรเลย
แต่มีอยู่เรื่องเดียว ที่ทำให้เราอยากกลับไป อยากกลับไปหาปู่...
ถ้าเรามีเวลาได้อยู่ด้วยกันมากกว่านี้ ถ้าพ่อกับแม่ไม่ตัดสินใจแบบนั้น ในวันนั้น เราจะได้อยู่ด้วยกันมากกว่านี้ไหมคะปู่
ถ้ารู้ว่าปู่ป่วยตอนนั้นหนูคงได้ดูแลปู่มากกว่านี้ หนูคงไม่ร้องไห้ คงไม่ให้ปู่ทำงานหนัก
อยากโตพอที่จะรู้ว่าปู่รู้สึกยังไง โตพอที่จะรับรู้ว่าปู่ทำอะไรให้หนูบ้าง
มาคิดตอนนี้มันก็สายไปแล้วจริงๆ
ความสุขเล็กๆคือการได้คิดถึงปู่ ได้จิตนาการว่าถ้าปู่อยู่ ปู่จะเป็นยังไงนะ
ตอนนี้ย่าอายุมากแล้ว แต่ยังแข็งแรงเหมือนเดิม ปู่ไม่ต้องห่วงนะ
คิดถึง.
จากหลานที่ไม่มีรูปปู่สักใบ ... : )